ฉันหรือเขา.....ใครกันแน่?

วันนี้ฉันตื่นสายไปหน่อยเพราะเมื่อคืนฉันเอาแต่ร้องไห้กว่าจะนอนได้ก็ดึกมากและแถบยังปวดตามากจนฉันไม่อยากตื่น จึงเป็นสาเหตุให้ฉันมาทำงานสายไปหน่อย

"อ่าวฟางมาแล้วหรอ เป็นไงบ้างดินเนอร์กับสุดที่รักอ่ะเล่าให้ฟังหน่อยน่ะๆๆๆๆ"พอฉันมาถึงยัยแก้วก็ตรงมารัวคำถามใส่ฉันส่ะมากมาย ฉันก็อยากบอกน่ะว่าเมื่อคืนป็อปเขาผิดนัดแล้วยังทำให้ฉันร้องไห้แทนทานข้าวแต่ฉันก็เลือกจะตอบไปเพียงว่า

"อืมก็ดี ฟางไปทำงานก่อนน่ะ"ฉันตอบเพียงเท่านั้นแล้วก็เดินเข้าห้องทำงานไป

ฉันยอมรับเลยว่าวันนี้ฉันเอาแต่นั่งคิดเรื่องของป็อปกับฉันทั้งวันจนงานที่ทำอยู่กลับเพิ่มขึ้นมากมายพอพักเที่ยงยัยแก้วมาชวนไปทานข้าวฉันก็บอกไปว่าไม่หิวแต่จริงๆแล้วฉันกินไม่ลงหรอเพราะมัวแต่คิดมากกับเรื่องของป็อบกับฉัน แันไม่เข้าใจจริงๆทั้งๆที่เราสองคนคบกันมาจะได้ 1 ปีแล้วแต่ป็อปกลับผิดสัญญาผิดนัดและที่สำคัญเรื่องทุกอย่างที่เป็นฉันเขากลับไม่คิดที่จะจำมันเลย ยังไงสะวันนี้ฉันจะต้องไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง

______Poppy______

บอกตามตรงเลยน่ะว่าวันนี้ทั้งวันผมเอาแต่คิดเรื่องของฟางจนไม่ทำงานเลยก็ว่าได้ ผมโกธรตัวเองที่ชอบผิดสัญญาและผิดนัดกับตลอดผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตั้งแต่ผมคบกับฟางอะไรๆที่ควรจำกลับลืมไปสะหมด ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ฟางเข้าใจและยกโทษให้แต่ผมก็ยังอยากให้ฟางยกโทษให้อยู่ดี ผมมันคงเลวมากเลยให้มั้ยที่ไม่คิดที่จะจดจำเรื่องราวของฟางเลยทั้งๆที่ผมพยายามจำแต่พอถึงเวลาจริงผมกลับลืมมันไปได้ยังไง และเรื่องทั้งหมดก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมมายืนรอฟางอยู่หน้าบริษัทตั้งแต่ 4 โมงเพราะผมรู้ว่าฟางน่ะเลิกงานดึงผมจึงต้องมาดักรอก่อนที่ฟางจะเลิกงานเพื่อขอให้ฟางยกโทษให้ผม

______Fang______

"ฟางงงงงง~~ฟางๆๆๆได้ยินแก้วมั้ยเนี้ย ฟาง!!"ยัยแก้วทำให้ฉันตื่นจากพวัง แต่เท่าที่ดูแล้วยัยแก้วคงเรียกฉันนานแล้วแน่เลยย

"เออแก้วมานานยังอ่ะ แล้วมีอะไรหรอ"ฉันถามยัยแก้วไป

"ฟาง แกเป็นไรป่าวว่ะฉันเห็นแกนั่งเม่อมาทั้งวันแล้วน่ะมีไรก็บอกฉันได้น่ะ เออเลิกงานแล้วอ่ะแกจะกลับด้วยกันมั้ยเดียวโทโมะกับฉันไปส่ง"ฉันก็อยากบอกหรอน่ะแต่ขอโทษน่ะฉันยังไม่พร้อมบอกใครจริงๆแก้ว

"ไม่มีไรหรอ เออแกกับโทโมะกลับไปเถอะเดียวฉันโทรให้คนที่บ้านมารับเองขอบคุณน่ะแต่ไม่เป็นไรแกกลับไปเถอะ"ก็ฉันไม่อยากรบกวนเวลาที่ยัยแก้วกับโทโมะสวีดกันนี้น่ะ

"เฮ้อออ อืมงั้นแันกลับก่อนน่ะ บายเจอกันพรุ่งนี้น่ะแก"พอยัยแก้วเดินออกไปจากห้องฉันเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินลงไปรอรถที่บ้านมารับแต่พอออกมาถึงหน้าบริษัทฉันก็เจอป็อปเขามายืนรออยู่

"ฟาง มาเดียวป็อปช่วยถือกระเป๋าน่ะเนี้ยรู้ป่าวว่าป็อปมารอฟางตั้งแต่ 4 โมงเลยน่ะ"ป็อปเดินเข้ามาแย่งกระเป๋าไปจากฉันแต่ฉันไม่ยอมหรอกน่ะ

"ไม่ต้องฟางกลับเองได้ ป็อปไปทำงานเถอะงานยุ้งไม่ใช่หรอ!!"ฉันรู้ว่าที่เขาทำเป็นเอาใจฉันก็เพื่อที่จะให้ฉันยกโทษให้กับเขา ฉันจึงเอางานเข้ามาอ้างเหมือนที่เขาทำกับฉันไงพอฉันดึงกระเป๋ามาได้ฉันก็รีบเดินออกห่างจากเขาไปเรื่อยๆแต่จู่ๆก็เหมือนมีคนมากอดฉันไว้จากด้านหลัง

"ฟางป็อปขอโทษ ป็อปรู้ว่าป็อปผิดไปแล้วยกโทษให้ป็อปน่ะ"ป็อปกอดฉันไว้แน่นมากราวกลับว่าฉันจะหายไปจากเขา ฉันรู้สึกได้ถึงน้ำตาของเขาที่กำลังไหลลงมาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

"ป็อปปล่อยฟางเถอะ ฟางขอร้อง"ฉันพูดออกไปทั้งที่น้ำตาฉันก็ไหลลงมาไม่แพ้เขาเหมือนกัน

"ไม่ป็อปไม่ปล่อยจนกว่าฟางจะยกโทษใหห้ป็อป"ป็อปพูดพร้อมกับเสียงสอึนร้องไห้เล็กน้อย

"ป็อปปล่อย" "ไม่ป็อปไม่ปล่อย"

"ถ้าป็อปไม่ปล่อยแล้วฟางจะยกโทษให้ป็อปได้ยังไงอ่ะ"ฉันพูดออกไปแล้วดูเหมือนเขาจะค่อยๆปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดแล้วหันฉันให้กลับมาหาเขา แล้วเขาก็เช็ดน้ำตาให้ฉันฉันยิ้มให้เขาก่อนจะเอามือของฉันไปเช็ดน้ำตาให้เขาบ้าง

"ขอโทษน่ะครับ ยกโทษให้ป็อปน่ะครับ"ป็อปพูดแล้วเอามือของเขาข้างหนึ่งมาจับแก้มฉันไว้ 

"อืม ก็ได้ค่ะฟางยกโทษให้"อีกแล้วสิน่ะ ฉันยอมเขาอีกแล้วไม่ว่าจะโกธรเขายังไงฉันก็ยังคงรักเค้าและให้อภัยเขาเสมอ 

================================================

เค้ามาอัพให้อีกตอนแล้วน่ะ

อาจมีเขียนผิดบ้างยังไงก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ

(เม้นกันเยอะๆๆๆๆๆน่ะเพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนต่อ)

เค้าดีใจน่ะพอเข้ามาก็เห็นคนเม้นให้ด้วยรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นเลยล่ะ

ยังไงก้ติดตามเรื่องนี้ต่อไปน่ะค่ะ

ขอบคุณทุกคนมากมายค่ะ