มหาลัยวัยว้าวุ่น

                    ณ คอนโดน้ำขิงกับดีจัง
ภูผา:งั้นฉันกลับก่อนนะ
เปรี้ยง(เสียงฟ้าผ่า)
น้ำขิง:กรี๊ด!!!(กระโดดไปกอดเอวภูผา)ฮือๆนายอย่าพึ่งไปเลยนะอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะฮือๆ
ภูผา:โอเคๆเธอหยุดร้องก่อนนะ
น้ำขิง:ฉันไม่ชอบเสียงฟ้าผ่าฉันเกลียดมันฉันไม่ชอบฮือๆ
ภูผา:เดี่ยวหยุดร้องทำไมเธอถึงเกลียดเสียงฟ้าผ่า
น้ำขิง:ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเสียงฟ้าผ่าฉันต้องฝันร้ายฉันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันต้องนอนกอดแม่ฉันถึงจะหายแต่ตอนนี้ฉันนอนกอดดีจังแต่ดีจังไม่อยู่อ่ะฉันจะทำยังไงอ่ะ
ภูผา:เดี่ยวเธอไปนอนบนเตียงเดี่ยวฉันจะนั่งยู่ข้างๆเตียงนะเดี่ยวเธอนอนแล้วฉันค่อยกลับ
น้ำขิง:อืม(แล้วก็ขึ้นไปนอนบนเตียง)
               ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ภูผา:หลับแล้วเหรอเนี่ย กลับดีกว่า
เปรี้ยง(เสียงฟ้าผ่า)
น้ำขิง:ช่วยด้วย ช่วยด้วย ฮือๆ 
ภูผา:(รีบวิ่งขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วประคองน้ำขิงขึ้นมา)เธอเป็นอะไรน้ำขิง น้ำขิง
น้ำขิง:นายภูผานายอย่าพึ่งไปเลยนะ ฮือๆ
ภูผา:เห้ย เธอจะมากอดฉันทำไมเนี่ย
น้ำขิง:อย่าพึ่งไปเลยนะ ๆ (แล้วก็หลับไป)
ภูผา:ตกลงคืนนี้ฉันต้องนอนให้เธอกอดใช่ไหมเนี่ยยัยน้ำขังเอ้ย
               คืนนั้นน้ำขิงกลัวเลยเผลอไปนอนกอดภูผา ส่วนภูผาเห็นน้ำขิงตัวสั่นก็เลยกอดน้ำขิงด้วย