มหาลัยวัยว้าวุ่น

                    ณ คอนโดน้ำขิงกับดีจัง

ภูผา:งั้นฉันกลับก่อนนะ

เปรี้ยง(เสียงฟ้าผ่า)

น้ำขิง:กรี๊ด!!!(กระโดดไปกอดเอวภูผา)ฮือๆนายอย่าพึ่งไปเลยนะอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะฮือๆ

ภูผา:โอเคๆเธอหยุดร้องก่อนนะ

น้ำขิง:ฉันไม่ชอบเสียงฟ้าผ่าฉันเกลียดมันฉันไม่ชอบฮือๆ

ภูผา:เดี่ยวหยุดร้องทำไมเธอถึงเกลียดเสียงฟ้าผ่า

น้ำขิง:ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเสียงฟ้าผ่าฉันต้องฝันร้ายฉันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันต้องนอนกอดแม่ฉันถึงจะหายแต่ตอนนี้ฉันนอนกอดดีจังแต่ดีจังไม่อยู่อ่ะฉันจะทำยังไงอ่ะ

ภูผา:เดี่ยวเธอไปนอนบนเตียงเดี่ยวฉันจะนั่งยู่ข้างๆเตียงนะเดี่ยวเธอนอนแล้วฉันค่อยกลับ

น้ำขิง:อืม(แล้วก็ขึ้นไปนอนบนเตียง)

               ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

ภูผา:หลับแล้วเหรอเนี่ย กลับดีกว่า

เปรี้ยง(เสียงฟ้าผ่า)

น้ำขิง:ช่วยด้วย ช่วยด้วย ฮือๆ 

ภูผา:(รีบวิ่งขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วประคองน้ำขิงขึ้นมา)เธอเป็นอะไรน้ำขิง น้ำขิง

น้ำขิง:นายภูผานายอย่าพึ่งไปเลยนะ ฮือๆ

ภูผา:เห้ย เธอจะมากอดฉันทำไมเนี่ย

น้ำขิง:อย่าพึ่งไปเลยนะ ๆ (แล้วก็หลับไป)

ภูผา:ตกลงคืนนี้ฉันต้องนอนให้เธอกอดใช่ไหมเนี่ยยัยน้ำขังเอ้ย

               คืนนั้นน้ำขิงกลัวเลยเผลอไปนอนกอดภูผา ส่วนภูผาเห็นน้ำขิงตัวสั่นก็เลยกอดน้ำขิงด้วย