[2'Brother]รักวุ่นวายมัดใจนายบ้านไร่
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.59 น.
แก้ไขเมื่อ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2557 23.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
29) อาการน่าเป็นห่วง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
แอ๊ด
“หมอฟางเป็นยังไงบ้างครับ”แก้วที่กำลังพุ่งไปหาหมอก็ต้องตกใจเพราะป๊อปปี้พุ่งเข้ามาก่อน
“ป๊อปทำไมนายมาอยู่นี่ ทำไมไม่นอนพัก”แก้วพูดดุ
“ชั้นเป็นห่วงฟาง ว่าไงหมอ”ป๊อปปี้ตอบแก้วก่อนจะหันมาถามหมอ
“คือตอนนี้ก็ยังไม่พ้นขีดอัตลายนะครับ”หมอพูด
“ว่าไงนะ นี่หมอเข้าไปตั้งนานแต่ยังไม่ได้ทำอะไรงั้นหรอ เลือดก็มีแล้ว หมอขาดอะไรบอกมาสิ้ ผมจะไปหามาให้”ป๊อปปี้พูดแวเขย่าตัวหมอ
“เดี๋ยวก่อนครับ หมอจะออกมาถามญาติ ว่าจะให้ผ่ากระสุนออกเลยมั้ยครับ แต่มันมีโอกาสเสี่ยง”หมอพูด
“เสี่ยงอะไร”แก้วและป๊อปปี้พูดพร้อมกัน
“คือเสี่ยงเป็นเจ้าหญิงนิทราครับ เอ่อ ถ้าผ่าเลยนะครับ”หมอพูด
“เจ้าหญิงนิทราเลยงั้นหรอ”ป๊อปปี้พูดแล้วทรุกไปนั่งโต๊ะทันทีด้วยความรู้สึกผิดที่ฟางต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา เพราะชั้นเพราะชั้นเธอถึงเป็นแบบนี้ ชั้นขอโทษ
“แล้วมีโอกาสกลับมาเป็นเหมือนเดิมมั้ยค่ะ”แก้วถาม
“มีครับ แต่โอกาสมันน้อยมากนะครับ”หมอพูด
“กี่เอปร์เซ็นว่ามา”แก้วพูด
“20 % เปอร์เซ็นครับ”หมอพูด
“งั้นผ่าเลยค่ะ”แก้วตัดสินใจเด็ดขาด
“แก้วถ้าฟางไม่ฝื้นล่ะ”ป๊อปปี้ร้องท้วง
“ทำไมจะไม่ฝื้นล่ะ ต้องฟื้นสิ 20 % เชียวนะ มันเยอะมากและมันก็คุ้มที่จะเสี่ยงเชื่อสิ ฟางเป็นคนดีไม่เป็นอะไรหรอก”แก้วพูดแล้วยิ้มปลอบให้ป๊อปปี้ป๊อปปี้จึงยอมให้หมอผ่ากระสุนออก
“ไม่เป็นไรป๊อป”แก้วพูดแล้วตบหล่ป๊อปปี้เพื่อปลอบ
หมับ!
ป๊อปปี้ดึงแก้วเข้ามากอดทันที
“ชั้นจะทำยังไงดีฟางเป็นแบบนี้เพราะชั้น เพราะชั้นคนเดียวจริงๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วสั่นไปทั้งตัวแก้วถึงกับตาโตทันทีเพราะไม่เคยเห็นป๊อปปี้ร้องไห้เลยสักครั้งเดียวแต่ทำไมเขาถึงเสียน้ำตากับเรื่องแบบนี้ แก้วได้แต่ยิ้มออกมา
“ไม่เอาน่า มันเป็นเพราะยัยพิมนั่นต่างหาก”แก้วพูดแล้วกัดฟันเพื่อข่มอารมณ์
“ชั้นกลัว”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดแก้วแน่นขึ้นหัวไหร่ของแก้วเริ่มเปียก
“ไม่ต้องกลับ 20% ชีวิตฟางต้องอยู่ส่วนนี้แน่ๆ ไอ้ 80% น่ะมันก็แค่ส่วนเกิน”แก้วพูดปลอบ
เวลาผ่านไปนับชั่วโมงแก้วและป๊อปปี้ยังคงรอหมอจนมืดค่ำ
แอ๊ด
หมออกมาพร้อมกับบุรุษพยาบาลที่เข็ดร่างของฟางที่หลับอยู่ออกมา
“ฟาง ฟางไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยครับหมอ”ป๊อปปี้ลุกพรวดขึ้นมาจับมือฟางทันที แล้วหันไปถามหมอ
“ยังไม่แน่ใครับตอนนี้ 50 50 ครับ”หมอพูดก่อนจะเดินออกไปบุรุษพยาบาลจึงเข็นร่างของฟางไป
“ทำไมไม่รับนะ ทั้งแก้วต้องยัยฟาง”พ่อที่ถือสายรอแก้วกับฟางโทรกลับมาตั้งนานหลายชั่วโมงก็เริ่งหวั่นใจ ก่อนจะขับรถออกไปที่บริษัทที่ฟางทำงานอยู่ทันที
“อ้าว คุณพ่อสวัสดีค่ะ”โฟร์พูดแล้วไหว้พ่อของฟาง
“สวัสดีลูก บอกพ่อมาสิ้ว่ายัยฟางไปเขียนนิยายไร่อะไร”พ่อพูดเปิดประเด็น
“เอ่อ..”โฟร์อึกอัก
“พ่อบอก ไม่งั้นพ่อจะไม่ให้ยัยฟางทำงานที่นี่อีก”พ่อพูด
“ไร่จิระคุณค่ะ”โฟร์พูดพ่อที่พอรู้จักก็รีบเดินออกไปแล้วับรถออกไปทันที
“จะซวยมั้ยเนี้ย”โฟร์พูดแล้วเกาหัวก่นะพายายามโทรหาฟางกับแก้วแต่ก็ไม่มีใครรับสักคน
“อ้าวพ่อจะไปไหน”แม่ถามเพราะเห็นพ่อฟางเก็บเสื้อผ้าไปสองามชุดลวกๆ
“พ่อจะไปตามยัยฟาง”พ่อพูด
“ถ้างั้นแม่ไปด้วย”แม่พูดแล้วรีบไปเก็บของจำเป็น
“หนูฟางรีบตื่นขึ้นมานะลูก”แม่พูดเล้วลูบหัวฟาง
“แม่ครับแม่กลับไปพักผ่อนเถอะ แก้วก็ด้วยไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวป๊อปเฝ้าเอง”ป๊อปปี้พูด
“แก้วว่าคนที่ต้องไปพักเป็นป๊อปมากกว่านะ”แก้วพูด
“ป๊อปจะอยู่เฝ้าฟาง กลับไปพักผ่อนเถอะ ป๊อปฟางแม่ด้วยนะ”ป๊อปปี้พูด
“ป๊อป..”แก้วเรียกชื่อป๊อปแผ่วเบา
“แม่ว่าเราไปกันเถอะลูก”แม่พูด
“ค่ะ งั้นแกก็ดูแลตัวเองให้ดี อย่าต้องมาเป็นอะไรเข้าใจมั้ย เดี๋ยวให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้”แก้วพูดป๊อปปี้พยักหน้าก่อนจะหันไปมองฟางที่หลับอยู่
__________________________________________________________________________________
วันนี้กลับมาอัพทัน 5555 เอาไปเลย 3 ตอนพรุ่งนี้ถ้าไม่ยุ่งก็จะมาอัพให้นะค่ะ ^^
เเล้วก็ติดตามตอนต่อไปด้วยน้าาาาา ♥
เม้นเยอะๆโด้ยยยย 5555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
