ความทรงจำของเราสองคน...

 
 
 
 
                                                            ตอนที่ 44.....
 
" นายคงเข้าใจผิดแล้วละ " ป๊อปปี้หันไปตามเสียงเรียกก็หันไปเห็น ธามไทที่เดินมากับป๊อปปี้หญิง
 
 
 
 
" ไม่เชื่อ ลองตวร dna กันไหมละครับคุณภาณุ " ธามไทพูดซ้ำอีก ป๊อปปี้หญิงรีบห้ามเพราะเห็นว่าป๊อปปี้ชายเริ่มโกรธ 
 
 
 
 
" แล้วฟางอยู่ไหนคะคุณป๊อปแล้วเด็กผุู้หญิงหรือว่าผูชายคะ " ป๊อปปี้หญิงถามป๊อปปี้ชาย 
 
 
 
 
 
" ผู้ชายครับ อยู๋ที่ห้องพักแล้ว คราวหน้า นายควรจะดูแลภรรยาของนายให้ดีกว่านี้ เพราะเธอท้องแก่มากไม่ควรให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียว อ๋อคราวนี้ถือว่าโชคดีที่ผมไปดูงานพอดี งั้นผมขอตัวและหวังว่าจะไม่เจอกันอีก " ป๊อปปี้ชายพูดจบก็เดินออกไป ธามไทและป๊อปปี้หญิงมองตาม
 
 
 
 
" ธามทำไมคุณป๊อปเขายังไม่รู้ละว่าธามกับฟางไม่ได้แต่งงานกันน่ะ " ป๊อปปี้หญิงถาม 
 
 
 
 
" ตัวเล็กไม่ยอมให้บอกหน่ะสิเอาเถอะเราไปดูหน้าหลานกันดีกว่าธามอยากเห็นอะ " ธามไทพูดก่อนที่จะจับมือแฟนสาวเดินไปหาฟาง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮัลโลว่าไงเกล ฮ้ะอะไรน่ะงั้นรีบพามาที่โรงพยาบาลเลยตอนนี้ผมอยู่ที่นี่พอดี " ป๊อปปี้เดินออกมาก่อนจะต้องหยุดเพื่อรับโทรศัพท์จากเลขาสาว
 
 
 
 
" ป๊อป ฮืออ ป๊อป " เนยที่มาถึงโรงพยาบาลก็เจอกับป๊อปปี้ ก็เรียกหาทันที ป๊อปปี้ชายรีบเดินเข้าไปหา
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรนะเนย ใจเย็นๆๆเอาไว้น่ะ " ป๊๋อปี้พูดก่อนที่พยาบาลจะพาเนยเข้าไปในห้องทำคลอดโดยที่ป๊อปปี้ยืนรอด้านนอกคนเดียวเพราะเกลขอตัวไปจัดการเรื่องเอกสารของทางโรงพยาบาล ไม่นานักโทโมกะกับแก้วก็รีบวิ่งมา 
 
 
 
 
" เฮีย!! มาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ " แก้วที่วิ่งเข้ามาเห็นป๊อปปี้ยืนอยู่ที่หน้าห้องทำคลอด
 
 
 
 
 
" เนยจะคลอดแล้วน่ะว่าแต่เรามาที่นี่ทำไม " ปีอปปี้ถาม
 
 
 
 
 
" ฉันจะมาดูหน้าหลานฉัน " โทโมะกลายเป็นคนตอบแทน แก้วพยักหน้า
 
 
 
 
 
" เฮียแล้วเฮียเห็นฟางไหม " แก้วถาม ป๊อปปี้นิ่ง
 
 
 
 
" ไม่รู้สิ หมอมาพอดี หมอครับเพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ " ป๊อปปี้เดินเข้าไปหาหมอ แก้วมองหน้าโทโมะ ก่อนจะเดินไปเช่นกัน 
 
 
 
 
" ตอนนี้ทั้งคุณแม่คุณลูกปลอดภัยแล้วน่ะครับ เดี่ยวหมอจะย้ายไปอยู่ห้องพักน่ะครับ อ๋อเดี๋ยวช่วยรับเซ็นเอกสารหน่อยนะครับ " หมอพูดก่อนที่จะเดินออกไปป๊อปปี้เดินตามหมอแต่ 
 
 
 
 
" เฮียเดี๋ยวแล้วนี่เฮียจะไปไหน " แก้วถามป๊อปปี้
 
 
 
 
" จะไปเซ็นเอกสาร " ป๊อปปี้ตอบนิ่งๆๆ โทโมะมองหน้าป๊อปปี้อย่างหมันไส้ ทีลูกคนอื่นละดูแล ทีลูกตัวเองไม่เห้นจะมสนใจ 
 
 
 
 
 
" แต่เฮียไม่ได้เป็นพ่อของเด็กน่ะ เฮียจะรักได้ไง " ป๊อปปี้แกะมือของแก้วก่อนจะเดินออกไป แก้วตะด่าพี่ชายตามหลัง 
 
 
 
 
 
" ไอ้พี่บ้าสักวันจะเสียใจ " แก้วพูดก่อนจะเดิน ออกไปเพื่อไปหาฟางด้วยอารมณ์หงุดหงิด โทโมะมองแผ่นหลังของป๊อปปี้อย่งกลุ้ม เรื่องเมื่อไรมันจะจบสักทีว้ะเนี่ย แล้วก็รียบเดินตามแฟนสาวออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เชิญทางนี้เลยคะ " พยาบาลสาวพูดกับป๊อปปี้ชายก่อนจะยื่นเอกสารที่จะต้องกรอกชื่อเด็กทารก พร้อมกับรับรองเป็นพ่อ และแม่ 
 
 
 
 
 
                                           ชื่อทารก เด็กชายวรวุทธิ์  อิมราพร      
                                             มารดา นางสาววรัฐฐา อิมราพร    
                                                 บิดา  นายภาณุ จิระคุณ
 
 
 
 
 
"เสร็จเรียบร้อยคะ " พยาบาลสาวพูดก่อนจะยิ้มให้ป๊อปปี้แล้วเดินออกไป ป๊อปปี้ก็หันกลับเพื่อที่จะเดินไปที่ห้องพักของเนย แต่ห้องพักของเนยดันอยู่ข้างห้องของฟาง โดยที่ห้องฟางอยู่ก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ธามเอาน้องมาให้ป๊อปน่ะ " ป๊อปปี้หญิงและธามไทกำลังยื้อแน่งเด็กทารกที่เพิ่งจะเกิดมาไม่นาน 
 
 
 
 
" อะไรอ่ะป๊อป ธามอยากอุ้ม " ธามไทพูดก่อนจะเดินหนีป๊อปปี้หญิงโดยที่ยังอุ้มเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขน
 
 
 
 
" ไม่ให้อุ้ม 55 เนาะๆๆตัวน้อย " ธามไทพูดกับป๊ฮปี้หญิงก่อนจะพูดกับตัวน้อยในอ้อมกอด แก้วและโทโมะมองทั้งสองคนอย่างเหนื่อยใจ 
 
 
 
 
" พอแล้วธามเดี๋ยวหลานแก้วก็เวียนหัวตามพอดี " แกวพูดก่อจะเดินเข้าไปอุ้มเด็น้อยมาแทน 
 
 
 
 
" น่ารักจังเลยเหมือนเฮียตอนเด็กเลยอ่ะ " แก้วพูดพลางหอมแก้มเด็กน้อยอย่างหมันเขี้ยว โทโมะมองแล้วยิ้ม 
 
 
 
 
" อยากมีไหมละ ได้น่ะเดี๋ยวทำให้เลยเนี่ย " โทโมะพูดหน้านิ่งแก้วหน้าแดง ป๊อปปี้หญิงกับธามไทต่างหวัเราะ 
 
 
 
 
" ไอ้คนบ้า พูดอะไรเล่า " แก้วพูดอย่างเขินๆๆ ก่อนจะหันไปเล่นกับเด็กน้อยต่อ 
 
 
 
 
" อือ " ฟางเริ่มเปล่งเสียงออกมา ก่อนที่จะค่อยๆๆลืมตาตื่น แก้วโทโมะและป๊อปปี้หญิงธามไทรีบเดินเข้าไปดู ป๊อปปี้ที่อยู่หน้าห้องแอบแง้มเปิดประตูแล้วมองร่างบางอยู่ตรงประตู 
 
 
 
 
 
" ฟาง เป็นยังไงบ้าง " ธามไทพูดเป็นคนแรก ฟางยิ้ม แล้วมองไปที่อ้อมแขนของแก้วที่มีเด็กน้อย ที่เป็นดั่งดวงใจของเธอ อยู่ก็น้ำตาใหล แก้วเห้นก้อค่อยๆๆมอบเด็กน้อยกลับสู่อ้อมกอดของผู้เป็นแม่ที่แท้จริง 
 
 
 
 
 
" ละ ลูกแม่ ฮึกก ในที่สุดเราก็ได้เจอกันแล้วนะครับตัวน้อย " ฟางพูดกับเด็กน้อยอย่างอ่อโยน ก่อนจะหอมแก้วเจ้าตัวน้อยอย่างแสนรัก 
 
 
 
 
 
" อะไรกันยัยตัวเล็ก เป็นแม่คนแล้วน่ะเราเลิกขี้แยได้แล้ว " โทโมะพูด ฟางหวัเราะนิดๆๆก่อนจะเงยหน้าแล้วยิ้มให้ทุกคน ก่อนสายตาจะหันไปเห็นป๊อปปี้ที่ยืนยิ้มอยู่ที่หน้าห้อง ป๊อปปี้ที่รู้ตัวรีบเดินออกไป 
 
 
 
 
 
" มีอะไรหรือเปล่าฟาง " ป๊อปปี้หญิงถามเมื่อสังเกตุว่าฟางเอาแต่มองไปทางประตู 
 
 
 
 
 
" ไม่มีอะไรหรอกป๊อปเออว่าแต่ใครเป็นคนพาฟางมาที่โรงพยาบาลละ ฟางจำได้ว่าฟางไปที่ปางอุ๋งนี่นา " ฟางพูดเพราะเธอคิดว่าภาพที่เกิดขึ้นมาไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมามันเป็นเพียงภาพลวงตาที่เธอคิดไปเอง 
 
 
 
 
" เอ่อ...ช่งเถอะเนาะเอาละคุณแม่ควรให้นมลูกได้แล้วนะ แก้วว่าเจ้าตัวน้อยน่าจะหิวแล้วละ " แก้วพูด ก่อนที่จะยิ้มแล้วทั้งหมดก็เดินออกไปจากห้องแล้วให้นางพยาบาลเข้าไปสอนฟางให้นมลูก โดยที่แก้วแอบเดินไปมองป๊อปปี้ที่นั่งเฝ้าเนยที่หลับอยู่บนเตียงในห้องข้างๆๆ
 
 
 
 
" เอาไงดีอ่ะธาม ป๊อป พี่โมะ แก้วไม่ยอมน่ะหลานแก้วจะไม่มีพ่อไม่ได้ " แก้วพูด กับโทโมะ 
 
 
 
 
 
" เฮ้เอาจริงน่ะแก้ว ธามไม่รู้จะทำไงแล้ว " ธามไทพูดอย่างหนักใจ 
 
 
 
 
" เฮ้ยเอาหน่ามันต้องมีทางดิว้ะ อย่าเพิ่งท้อ เอาหละอันดับแรกเราจะต้องให้ไแอ้ป๊อปมันมาอยู่กับฟางแล้วก็ตัวน้อยก่อน ให้อยู่ด้วยกัยพ่อแม่ลูก มันก็ต้องมีสายใยบ้างแหละน่า " โทโมะพูดก่อนที่ทุดคนจะพยัหน้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อือ " เนยค่อยๆๆลืมตาตื่น ก็พบกับป๊อปปี้ที่ยืนยิ้มอยู่ปลายเตียง 
 
 
 
 
" เป็นยังไงบ้างเนย " ป๊อปปี้ถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อน 
 
 
 
 
" อืมปวดแผลอ่ะแหละป๊อป แล้วลูกเนยอ่ะ ผุ้ชายหรืออผู้หญิง " เนยรีบถามป๊อปปี้ด้วยความตื่นเต้น ป๊อปปี้หัวเราะ 
 
 
 
 
" ฮ่า ฮ่า ผู้ชายครับคุณผู้หญิง เออป๊อปขอโทษด้วยน่ะที่ตั้งชื่อลูกของเนยไปแล้วอ่ะ ชื่อว่าวรวุทธิ์ น่ะส่วนชื่เล่นเราให้เนยตั้งแล้วกัน " เนยทำหน้าตกใจ 
 
 
 
 
" ป๊อป อย่าบอกน่ะว่าป๊อปทำเรื่องว่าเป็นพ่อของเด็ก " เนยพูด ป๊อปปี้ไม่ตอบแต่ยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินออกไปเพื่อไปตามนางพยาบาลว่าเพื่อนสาวของเจาผื้นแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ้าวเฮียพี่เนยฟื้นแล้วหรอ " แก้วถามเพราะหลังจากนั้นเนยกับแก้วก็เริ่มคืนดีกัน 
 
 
 
 
" อืม เฮียว่าจะไปตามพยาบาลให้เข้าไปดูน่ะแล้วจะเลยไปดูลูกด้วย " ปีอปปี้พูดก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
" ลูกคนไหนละครับ ลูกจริงหรือลูกปลอม ถ้าลูกจริงอยู่ในห้องน่ะครับกำลังดื่มนมของแม่เขาอยู่แต่ถ้าลูกปลอมก็คงจะ..." ธามไทรีบพูดตามหลังป๊อปปี้รีบหันขวับมามอง 
 
 
 
 
" ผมบอกกับคุณหลายรอบแล้วน่ะ คุณธามไทช่วยให้เกีนรติ์ภรรยาของคุณและลูกของคุณด้วย ถ้าพวกเขารู้ว่าคุณยัดเหยียดพวกเขาให้ผมพวกเขาจะเสียใจ " ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดิไปที่นางพยาบแล้วเดินออกไปที่ศูย์เด็กเล็ก 
 
 
 
 
" โอ๊ยแล้วจะรอดไหมเนี่ย เฮียน่ะเฮียทีเรื่องอื่นอ่ะฉลาดจริงทีเรื่องนี้ละโง่เชียว พี่ใครว้ะเนี่ย " แก้วบ่น 
 
 
 
 
" ก็พี่แก้วอ่ะแหละ " ป๊อปปี้หญิงพูด ก่อนที่จะหัวเราะน้อยๆๆกับแก้วแต่ทั้งโทโมะและธามไทได้แต่อมยิ้มเล็กๆเพราะว่าเขาคงคิดอะไรบางอย่างได้แล้ว...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เอางี้ดีไหม" โทโมะพูด เรียกความสนใฝจของทึกคนได้อย่างดี 
 
 
 
" ก็.................." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
  หายไปนานลืมเขาหรือยังอ่ะครับรีดเดอร์ที่รัก ขอบคุณที่ยังมาทวงมาตามมาอ่านมาเม้นน่ะ วันนี้เรามาอัพแล้วน่ะช่วงนี้กีฬาสี ต้องซ้อมทุกวันเลยไหนจะการบ้านไหนจะต้องเรียนพิเศษ ไหนจะต้องเรียน Predeegree ของม.รามอีก เราว่าเราจะเรียนอ่ะ 55 ช่วงนี้เลยหนักเยอะเลย วันจันทร์ก็สอบฟิสิกส์ ยังไม่ได้ท่องสูตรเลย วันนี้มาอัพแค่นี้ก่อนนะ อย่าเพิ่งหายไปไหนกันน่ะจะพยายามมาอัพน่ะ ไม่แน่คืนนี้ก็อีกตอนหรือไม่ก็พรุ่งนี้หรือไม่ก็มะรืน หรือไม่ก็ต่อๆๆไป 55
 
 
 ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรทัดนี้น่ะ หรือเปล่า !!