ความทรงจำของเราสองคน...

 
 
 
 
                                             ตอนที่42.....
 
 
" ยังไงก็ขอแสดงความยินดีกับคุณสองคนด้วยนะคะ " ป๊อปปี้หญิงพูดกับฟาง ฟางยิ้มรับ 
 
 
 
 
" ฟางไปลองชุดเถอะเดี๋ยว ไม่ทันนัดคุณเจมส์น่ะ " ธามไทพูดกับคนข้างกาย ฟางหันมายิ้มแล้วเดินตามพนักงานในร้านไป 
 
 
 
 
" มาที่นี่ได้ไง " ธามไทพูดกับป๊อปปี้หญิงก่อนจะเดินนำเข้าไปที่ห้องแต่งตัว 
 
 
 
 
" ฉันเป็นดีไซน์เน่อร์นะคะ ก็ต้องมาออกแบบชุดให้เจ้าสาวของคุณและก็คุณไงละ " ป๊อปปี้หญิงเดินไปหยิบชุดสูตรที่เธอตั้งใจตัดมาให้เขาโดยเฉพาะ ก่อนจะเอามาให้เขา 
 
 
 
 
" ทำแบบนี้ทำไมหนูดี " ธามไทพูดเมื่อป๊อปปี้หญิงกำลังถอดเสื้อสูตรตัวนอกของเขาออก ป๊อปปี้หญิงนิ่ง 
 
 
 
 
" ทำอะไรกัน นี่คุณยกแขนหน่อยสิฉันใส่ไม่ได้ " ป๊อปปี้ตอบอย่างไม่สนใจ
 
 
 
 
" เลิกทำแบบนี้ได้ไหมหนูดี " ธามไทพูดอีกครั้งพร้อมกับจับมือของป๊อปปี้หญิงเอาไว้ 
 
 
 
 
" ขอฉันทำเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม ขอได้ไหมเพื่อคนที่ฉันรักถึงแม้เขาจะไม่รักฉันเลย " ป๊อปปี้หญิงเงยหน้าสบตาธามไท น้ำตาไหลออกมา ธามไทตกใจก่อนกอดป๊อปปี้หญิง
 
 
 
 
 
" ผมขอโทษป๊อป ผมขอโทษ " ธามไทพูด ยิ่งทำให้ป๊อปปี้หญิงเสียใจมากขึ้น 
 
 
 
 
 
" ชั่งมันเถอะคะ มาคะลองใส่ก่อนนะ ฉันว่าคุณน่าจะพอดีน่ะ อื้มอ่ะ พอดีเลยแต่ฉันว่าตรงนี้น่าจะแก้นิดหน่อยนะ " ป๊อปปี้หญิงคลายกอดก่อนจะรีบปาดน้ำตาตัวเองแล้วทำท่าเป็นให้ธามไทลองสวมเสื้อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ธามไทมองหญิงสาวด้วยสายตาเศร้า 
 
 
 
 
 
" ไม่เอาหน่ายิ้มสิ จะแต่งงานแล้วน่ะตามที่ธามต้องการเลย ฟางเป็นเจ้าสาวไง ไม่ต้องห่วงน่ะป๊อปรับรองว่าวันนั้นเจ้าสาวของธามจะสวยที่สุด " ป๊อปปี้หญิงจับแก้มของธามไทให้คลี่ยิ้ม ก่อนจะพูดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ธามไทเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง 
 
 
 
 
 
" ผู้หญิงคนนั้นเป็นป๊อปไม่ได้เลยใช่ไหมธาม ฮืออ เป็นป๊อปไม่ได้เลยใช่ไหม " ป๊อปปี้หญิงโผกอดธามไท ก่อนจะปล่อยโฮด้วยความเสียใจ 
 
 
 
 
 
" .............." ธามไทนิ่งงั้น ทำให้ป๊อปปี้หญิงยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คุณฟางสวยมากเลยน่ะคะ " พนักงานในร้ายพูดกับฟาง ฟางยิ้มก่อนจะมองตัวเองในกระจก ถ้าเจ้าบ่าวของฟางคือพี่ก็ดีสินะพี่ป๊อป 
 
 
 
 
 
" คุณฟางจะไปหาคุณธามเลยไหมคะ " ฟางพยักหน้าก่อนที่ทั้งสองคนจะไปหาธามไทที่ห้องแต่งตัวอีกห้องหนึ่ง 
 
 
 
 
 
" เดี๋ยวฟางไปเองก็ได้คะ ไม่เป็นไรคะ " ฟางพูดเมื่อมีลูกค้าคนใหม่เข้ามาในร้านแล้วยังไม่มีใครไปรับรอง พนักงานคนนั้นยิ้มแล้วเดินออกไปรับแขก ฟางเลยเดินไปหาธามไทคนเดียว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮึกฮืออ ป๊อปรักธามนะรักทั้งๆๆที่รู้ว่าหัวใจของธามไม่มีป๊อปเลย " ป๊อปปี้ร้องไห้กอดธามไท ฟางที่จะเดินเข้ามาหาธามไทได้ยินแล้วก็เห็นก็แอบฟัง 
 
 
 
 
 
" ผมกำลังจะแต่งงาน ผมไม่ได้รักคุณ " ธามไทพูดด้วน้ำเสียงเย็นชา ป๊อปปี้หญิงคลายกอดก่อนจะร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
" นั่นสินะ ฉันควรจะตัดใจได้แล้ว ไม่ว่าฉันจะทำยังไงคุณก็คงไม่รักฉัน ขอบคุณนะคะที่ทำให้ฉัะนได้รู้จักกับคำว่ารักและเจ็บไปพร้อมๆๆกัน  แล้วก็ขอให้คุณมีความสุขกับคนที่คุณ.... รัก " ป๊อปปี้หญิิงพูดแล้วปาดน้ำตาเดินออกมา ก็ต้องตกใจเมื่อเจอฟาง
 
 
 
 
" ป๊อปปี้ " ฟางเรียกชื่อป๊อปปี้หญิงที่ พอเจอหน้าฟางก็วิ่งหนีออกไป ธามไทเดินมาหาฟาง 
 
 
 
 
" เสร็จแล้วหรอ สวยน่ะเนี่ยแต่ธามว่า..." ธามไทเดินเข้ามาทำเป็นยิ้มร่าเริง 
 
 
 
 
" ธามทำไมไปพูดแบบนั้น ฟางรู้ว่าธามรักฟาง แต่พูดแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยหรอธามก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่าการแอบรักคนอื่นมันเจ็บขนาดไหน " ฟางพูดใส่ธามไท ธามไทนิ่ง
 
 
 
 
" ออกไปตามเธอเถอะธาม แล้วก็ลองถามหัวใจของตัวเองดีดีว่าคนที่ธามรักคือฟาง หรือผู้หญิงที่ธามไล่เขาไปเมื่อกี้ " ฟางพูดก่อนจะเดินออกไป ธามไทรีบวิ่งออกไปตามป๊อปปี้หญิง
 
 
 
 
 
 
 
 
" หนูดี หนูดี " ธามไทเรียกชื่อป๊อปปี้หญิง เค้าตามเธอมาที่สวนสาธารณ
 
 
 
 
" หนูดี " ธามไทเรียกชื่อป๊อปปี้หญิง ก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างๆๆ
 
 
 
 
" คุณมาทำไมคะ " ป๊อปปี้หญิงถามนิ่ง
 
 
 
 
" ผมขอโทษ" ธามไทพูดมองหน้าร่างบาง ป๊อปปี้หญิงหันมามองธามไทก่อนจะหันกลับไปแล้วหัวเราะ 
 
 
 
 
" ขอโทษ เรื่องอะไรละคะ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เรากลับกันเถอะคะ ปล่อยให้เจ้าสาวของคุณรอนานไม่ดีนะ ยิ่งท้องอยู่ด้วย " ป๊อปปี้หญิงพูดก่อนจะหันหลังกลับ
 
 
 
 
" ให้โอกาศผมอีกครั้งได้ไหม " ธามไทกอดปีอปปี้หญิงจากด้านหลัง
 
 
 
 
" หมายความว่ายังไง คุณจะเล่นอะไรกับฉันอีก ฮึกฮือ แค่นี้ฉันก็เจ็บมากพอแล้ว เลิกเล่นละคครกับแันสักทีได้ไหม เลิกให้ความหวังกันสักที " ป๊อปปี้หญิงพูด
 
 
 
 
" ผมขอโทษป๊อป ผมขอโทษ แต่ครั้งนี้ให้โอกาศผมอีกครั้งนะ ขอให้ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยผมจะกลับไปหาคุณ " ธามไทจับตัวของป๊อปปี้หญิงหันมาก่อนจะพูด
 
 
 
 
 
" คุณหมายความว่ายังไง " ป๊อปปี้หญิงถามด้วยความไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
" ผมรู้ว่าฟางไม่ได้รักผมเลย ในหัวใจของเธอมีแต่คุณภาณุ แล้วถ้าผมอยากจะขอเหนแก่ตัว มารักคนที่รักตัวเองดูบ้างคงจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม " ธามไทพูด ป๊อปปี้หญิงยิ้มแล้วกอดธามไท
 
 
 
 
 
" ตาบ้าฮึกฮืออ กว่าจะคิดได้น่ะไอ้บ้า " ป๊อปปี้หญิงทุบหลังธามไท ธามไทหัวเราะ
 
 
 
 
" ก็ดีกว่าคิดไม่ได้น่ะ ต้องขอบคุณฟางที่พูดให้ธามยอมทำเพื่อตัวเองสักครั้ง " ธามไทพูด ป๊อปปี้หญิงยิ้ม
 
 
 
 
" อื้มม " ป๊อปปี้หญิงดึงธามไทมาจูบด้วยความที่เธอเองก็ไม่ได้ประสีประสาเรื่องนี้ ก็ทำไปแบบสะเปะะปะ
 
 
 
 
" 55 ทำไม่เป็นแล้วจะรุกหรอ มันต้องอย่างนี้น่ะเด็กน้อย " ธามไทพูดหลังจากที่ถอนจูบป๊อปปี้ออก ก่อนจะจูบปากป๊อปปี้หญิงอีกครั้ง
 
 
 
 
" อื้อ " ป๊อปปี้หญิงเริ่มครางออกมาเมื่อเร่ิมหมดอากาศหายใจ ธามไทจำต้องละออกมาจากปากของร่างบางแล้วมองหน้าของสาวน้อย ที่แดงก่ำ
 
 
 
 
" ตาบ้าเล่นอะไรก็ไม่รู้ กลับกันเถอะ " ป๊อปปี้หญิงพุดธามไทหัวเราะก่อนจะเดินกลับไปที่ร้านพร้อมกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เข้าใจกันแล้วใช่ไหม " ทันทีที่ป๊อปปี้หญิงและธามไทเดินเข้ามาฟางก็ถาม
 
 
 
 
 
" ขอบคุณนะฟาง  ป๊อปขอบคุณจริงๆ " ป๊อปปี้หญิงเดินเข้าไปกอดฟาง ฟาฝยิ้มแล้วมองหน้าธามไท ก่อนจะพูด 
 
 
 
 
" ไม่เป้นไรหรอกป๊อป ฟางเชื่อว่าป๊อปจะดูแลธามได้ดีกว่าฟางน่ะ " ฟางยิ้มแล้วพุดกับป๊อปปี้หญิง ป๊อปปี้หญิงยิ้มแล้วมองมาทางธามไท 
 
 
 
 
 
" งี้ธามก็อกหักสิน่ะ " ธามไทพูดทำหน้าตาเศ้ร้า ฟางหัวเราะ 
 
 
 
 
" อกหักแต่ได้คนมาดามใจสวยขนาดนี้ก็รักษาไว้ดีดีละธาม ไม่งั้นไมมีคนดามใจฟางช่วยไม่ได้น่ะ " ฟางและป๊อปปี้หญิงหัวเราะ ก่อนที่ธามไทจะกางแขน ฟางละออกจากป๊อปปี้หญิงแล้วเดินเข้าไปกอดธามไท 
 
 
 
 
 
" ขอบคุณนะเพื่อนรัก ฟางขอบคุณทุกอย่างที่ธามทำให้ฟางน่ะ " ฟางพูด ธามไทและฟางยิ้มให้กันป๊อปปี้หญิงก็ยิ้มตาม 
 
 
 
 
 
" พอได้แล้วกอดมากเดี๋ยวป๊อปปี้ก็หึงฟางหรอก " ฟางตีไปที่แขนของธามไท ก่อนที่ทั้งหมดจะหัวเราะด้วยกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                             จังหวัดแพร่....
 
 
 
" มากันอล้วหรอลูก " แม่ของป๊อปปี้เดินเข้ามารับลูกชาย 
 
 
 
 
" สวัสดีครับ / สวัสดีคะ " เนยและป๊อปปี้กล่าวสวัสดี พ่อและแม่ของป๊อปปี้
 
 
 
 
" ไปพักเถอะลูก มาเหนื่อยๆๆ ส่วนเธอเชิญที่ห้องรับแขกแล้วกัน " แม่ของป๊อปปี้พุดกับป๊อปปี้และเนย 
 
 
 
 
" ขอบคุณคุณแม่นะคะที่รับหนูและลูก " เนยยิ้ม
 
 
 
 
" ฉันไม่ได้อยากรับหรอกนะ แต่ฉันเห็นแ่เด็กที่จะเกิดมา เอาเถอะไปพักสะแล้วค่อยมาว่ากัน " แม่ของป๊อปปี้พูด ก่อนจะเดินออกไป พ่อของป๊อปปี้ยิ้มให้กับเนยบางๆๆ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับป๊อปปี้ เนยถอนหายใจก่อนจะเดินตามไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 สวนหลังบ้าน ...
 
 
" ป๊อปเนยขอคุยอะไรด้วยได้ไหม " เนยพูด กับป๊อปปี้ที่ออกมาเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน 
 
 
 
" อืม เนยมีอะไรหรือเปล่า ต้องการอะไรไหม " ป๊อปปี้พูด 
 
 
 
" ป๊อปอยากกลับไปหาฟางไหม " เนยส่ายหน้าก่อจะพูดกับป๊อปปี้ ป๊อปปี้หันหลังกลับ 
 
 
 
 
" ไม่มีประโยนช์อะไรแล้วละเนย แล้วอทำไมเนยพูดแบบนี้ละ " ป๊อปปี้ถามด้วยความสงสัย 
 
 
 
 
" เนยขอโทษป๊อป ฮืออ เขาไม่ใช่ลูกขอป๊อป ฮืกก ฮืออ " เนยยอมรับสารภาพ ป๊อปปี้หันกลับมามองเพื่อนสาวที่นั่งร้องไห้ 
 
 
 
 
" เนยไม่เอาหน่าไม่ร้อง อย่าคิดมากเลยป๊อปไม่โกรธเนยเลยนะ " ป๊อปปี้รีบไประคองเนย 
 
 
 
 
" ฮึกกฮืออ เนยแค่ไม่อยากให้ลูกเนยไม่มีพ่อ ฮืออ เนยเห้นว่าฟางมีธามไทที่คอยดูแลอยู่แล้ว แต่เนยไม่มีใครเลย เนยฮึกฮืออ เนยขอโทษน่ะปีอป " เนยพูดกอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้ลูบผมเพื่อนสาวด้วยความสงสาร 
 
 
 
 
" อืมชั่งมันเถอะน่ะ ถึงยังไงเด็กในท้องก็เป็นหลานของป๊อปนิ ป๊อปเลี้ยงได้แค่นี้เอง "ป๊อปปี้คลายกอดก่อนจะพูด เนยยิ้มทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
" ฮึกก ขอบคุณน่ะป๊อป " เนยยิ้ม ป๊ออปี้พยักหน้าก่อนจะพาเนยเข้าไปพักผ่อน แล้วออกไปคุยกับพ่อแม่ว ่าจะให้เนยมาทำงานที่รีสอร์ท แล้วบอกทุกอย่างที่เนยพูดกับเขาพ่อแม่ของป๊อปปี้ที่ได้ฟังก็สงสาร แล้วกลายเป็นมาดูแลเนยอย่างดี 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่เคลียร์ทุกอย่างแล้วน่ะฟาง แต่มันคงสายไปแล้วใช่ไหม " ป๊อปปี้พูดกับสายลมยามค่ำคืน ที่เขาคิดว่ามันจะพัดคำพูดของเขาไปให้เธอได้ยินบ้าง....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
  โอเคเปลี่ยนเรื่องกะทันหันเลยละ กลัวโดนรีดเดิร์ตบ55 
ใกล้จบละ ง่ายไปไหม จบง่ายไปป้ะ