ความทรงจำของเราสองคน...

 

 

 

 

                                             ตอนที่42.....

 

 

" ยังไงก็ขอแสดงความยินดีกับคุณสองคนด้วยนะคะ " ป๊อปปี้หญิงพูดกับฟาง ฟางยิ้มรับ 

 

 

 

 

" ฟางไปลองชุดเถอะเดี๋ยว ไม่ทันนัดคุณเจมส์น่ะ " ธามไทพูดกับคนข้างกาย ฟางหันมายิ้มแล้วเดินตามพนักงานในร้านไป 

 

 

 

 

" มาที่นี่ได้ไง " ธามไทพูดกับป๊อปปี้หญิงก่อนจะเดินนำเข้าไปที่ห้องแต่งตัว 

 

 

 

 

" ฉันเป็นดีไซน์เน่อร์นะคะ ก็ต้องมาออกแบบชุดให้เจ้าสาวของคุณและก็คุณไงละ " ป๊อปปี้หญิงเดินไปหยิบชุดสูตรที่เธอตั้งใจตัดมาให้เขาโดยเฉพาะ ก่อนจะเอามาให้เขา 

 

 

 

 

" ทำแบบนี้ทำไมหนูดี " ธามไทพูดเมื่อป๊อปปี้หญิงกำลังถอดเสื้อสูตรตัวนอกของเขาออก ป๊อปปี้หญิงนิ่ง 

 

 

 

 

" ทำอะไรกัน นี่คุณยกแขนหน่อยสิฉันใส่ไม่ได้ " ป๊อปปี้ตอบอย่างไม่สนใจ

 

 

 

 

" เลิกทำแบบนี้ได้ไหมหนูดี " ธามไทพูดอีกครั้งพร้อมกับจับมือของป๊อปปี้หญิงเอาไว้ 

 

 

 

 

" ขอฉันทำเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม ขอได้ไหมเพื่อคนที่ฉันรักถึงแม้เขาจะไม่รักฉันเลย " ป๊อปปี้หญิงเงยหน้าสบตาธามไท น้ำตาไหลออกมา ธามไทตกใจก่อนกอดป๊อปปี้หญิง

 

 

 

 

 

" ผมขอโทษป๊อป ผมขอโทษ " ธามไทพูด ยิ่งทำให้ป๊อปปี้หญิงเสียใจมากขึ้น 

 

 

 

 

 

" ชั่งมันเถอะคะ มาคะลองใส่ก่อนนะ ฉันว่าคุณน่าจะพอดีน่ะ อื้มอ่ะ พอดีเลยแต่ฉันว่าตรงนี้น่าจะแก้นิดหน่อยนะ " ป๊อปปี้หญิงคลายกอดก่อนจะรีบปาดน้ำตาตัวเองแล้วทำท่าเป็นให้ธามไทลองสวมเสื้อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ธามไทมองหญิงสาวด้วยสายตาเศร้า 

 

 

 

 

 

" ไม่เอาหน่ายิ้มสิ จะแต่งงานแล้วน่ะตามที่ธามต้องการเลย ฟางเป็นเจ้าสาวไง ไม่ต้องห่วงน่ะป๊อปรับรองว่าวันนั้นเจ้าสาวของธามจะสวยที่สุด " ป๊อปปี้หญิงจับแก้มของธามไทให้คลี่ยิ้ม ก่อนจะพูดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ธามไทเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง 

 

 

 

 

 

" ผู้หญิงคนนั้นเป็นป๊อปไม่ได้เลยใช่ไหมธาม ฮืออ เป็นป๊อปไม่ได้เลยใช่ไหม " ป๊อปปี้หญิงโผกอดธามไท ก่อนจะปล่อยโฮด้วยความเสียใจ 

 

 

 

 

 

" .............." ธามไทนิ่งงั้น ทำให้ป๊อปปี้หญิงยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" คุณฟางสวยมากเลยน่ะคะ " พนักงานในร้ายพูดกับฟาง ฟางยิ้มก่อนจะมองตัวเองในกระจก ถ้าเจ้าบ่าวของฟางคือพี่ก็ดีสินะพี่ป๊อป 

 

 

 

 

 

" คุณฟางจะไปหาคุณธามเลยไหมคะ " ฟางพยักหน้าก่อนที่ทั้งสองคนจะไปหาธามไทที่ห้องแต่งตัวอีกห้องหนึ่ง 

 

 

 

 

 

" เดี๋ยวฟางไปเองก็ได้คะ ไม่เป็นไรคะ " ฟางพูดเมื่อมีลูกค้าคนใหม่เข้ามาในร้านแล้วยังไม่มีใครไปรับรอง พนักงานคนนั้นยิ้มแล้วเดินออกไปรับแขก ฟางเลยเดินไปหาธามไทคนเดียว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ฮึกฮืออ ป๊อปรักธามนะรักทั้งๆๆที่รู้ว่าหัวใจของธามไม่มีป๊อปเลย " ป๊อปปี้ร้องไห้กอดธามไท ฟางที่จะเดินเข้ามาหาธามไทได้ยินแล้วก็เห็นก็แอบฟัง 

 

 

 

 

 

" ผมกำลังจะแต่งงาน ผมไม่ได้รักคุณ " ธามไทพูดด้วน้ำเสียงเย็นชา ป๊อปปี้หญิงคลายกอดก่อนจะร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

" นั่นสินะ ฉันควรจะตัดใจได้แล้ว ไม่ว่าฉันจะทำยังไงคุณก็คงไม่รักฉัน ขอบคุณนะคะที่ทำให้ฉัะนได้รู้จักกับคำว่ารักและเจ็บไปพร้อมๆๆกัน  แล้วก็ขอให้คุณมีความสุขกับคนที่คุณ.... รัก " ป๊อปปี้หญิิงพูดแล้วปาดน้ำตาเดินออกมา ก็ต้องตกใจเมื่อเจอฟาง

 

 

 

 

" ป๊อปปี้ " ฟางเรียกชื่อป๊อปปี้หญิงที่ พอเจอหน้าฟางก็วิ่งหนีออกไป ธามไทเดินมาหาฟาง 

 

 

 

 

" เสร็จแล้วหรอ สวยน่ะเนี่ยแต่ธามว่า..." ธามไทเดินเข้ามาทำเป็นยิ้มร่าเริง 

 

 

 

 

" ธามทำไมไปพูดแบบนั้น ฟางรู้ว่าธามรักฟาง แต่พูดแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยหรอธามก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่าการแอบรักคนอื่นมันเจ็บขนาดไหน " ฟางพูดใส่ธามไท ธามไทนิ่ง

 

 

 

 

" ออกไปตามเธอเถอะธาม แล้วก็ลองถามหัวใจของตัวเองดีดีว่าคนที่ธามรักคือฟาง หรือผู้หญิงที่ธามไล่เขาไปเมื่อกี้ " ฟางพูดก่อนจะเดินออกไป ธามไทรีบวิ่งออกไปตามป๊อปปี้หญิง

 

 

 

 

 

 

 

 

" หนูดี หนูดี " ธามไทเรียกชื่อป๊อปปี้หญิง เค้าตามเธอมาที่สวนสาธารณ

 

 

 

 

" หนูดี " ธามไทเรียกชื่อป๊อปปี้หญิง ก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างๆๆ

 

 

 

 

" คุณมาทำไมคะ " ป๊อปปี้หญิงถามนิ่ง

 

 

 

 

" ผมขอโทษ" ธามไทพูดมองหน้าร่างบาง ป๊อปปี้หญิงหันมามองธามไทก่อนจะหันกลับไปแล้วหัวเราะ 

 

 

 

 

" ขอโทษ เรื่องอะไรละคะ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เรากลับกันเถอะคะ ปล่อยให้เจ้าสาวของคุณรอนานไม่ดีนะ ยิ่งท้องอยู่ด้วย " ป๊อปปี้หญิงพูดก่อนจะหันหลังกลับ

 

 

 

 

" ให้โอกาศผมอีกครั้งได้ไหม " ธามไทกอดปีอปปี้หญิงจากด้านหลัง

 

 

 

 

" หมายความว่ายังไง คุณจะเล่นอะไรกับฉันอีก ฮึกฮือ แค่นี้ฉันก็เจ็บมากพอแล้ว เลิกเล่นละคครกับแันสักทีได้ไหม เลิกให้ความหวังกันสักที " ป๊อปปี้หญิงพูด

 

 

 

 

" ผมขอโทษป๊อป ผมขอโทษ แต่ครั้งนี้ให้โอกาศผมอีกครั้งนะ ขอให้ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยผมจะกลับไปหาคุณ " ธามไทจับตัวของป๊อปปี้หญิงหันมาก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

" คุณหมายความว่ายังไง " ป๊อปปี้หญิงถามด้วยความไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

" ผมรู้ว่าฟางไม่ได้รักผมเลย ในหัวใจของเธอมีแต่คุณภาณุ แล้วถ้าผมอยากจะขอเหนแก่ตัว มารักคนที่รักตัวเองดูบ้างคงจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม " ธามไทพูด ป๊อปปี้หญิงยิ้มแล้วกอดธามไท

 

 

 

 

 

" ตาบ้าฮึกฮืออ กว่าจะคิดได้น่ะไอ้บ้า " ป๊อปปี้หญิงทุบหลังธามไท ธามไทหัวเราะ

 

 

 

 

" ก็ดีกว่าคิดไม่ได้น่ะ ต้องขอบคุณฟางที่พูดให้ธามยอมทำเพื่อตัวเองสักครั้ง " ธามไทพูด ป๊อปปี้หญิงยิ้ม

 

 

 

 

" อื้มม " ป๊อปปี้หญิงดึงธามไทมาจูบด้วยความที่เธอเองก็ไม่ได้ประสีประสาเรื่องนี้ ก็ทำไปแบบสะเปะะปะ

 

 

 

 

" 55 ทำไม่เป็นแล้วจะรุกหรอ มันต้องอย่างนี้น่ะเด็กน้อย " ธามไทพูดหลังจากที่ถอนจูบป๊อปปี้ออก ก่อนจะจูบปากป๊อปปี้หญิงอีกครั้ง

 

 

 

 

" อื้อ " ป๊อปปี้หญิงเริ่มครางออกมาเมื่อเร่ิมหมดอากาศหายใจ ธามไทจำต้องละออกมาจากปากของร่างบางแล้วมองหน้าของสาวน้อย ที่แดงก่ำ

 

 

 

 

" ตาบ้าเล่นอะไรก็ไม่รู้ กลับกันเถอะ " ป๊อปปี้หญิงพุดธามไทหัวเราะก่อนจะเดินกลับไปที่ร้านพร้อมกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เข้าใจกันแล้วใช่ไหม " ทันทีที่ป๊อปปี้หญิงและธามไทเดินเข้ามาฟางก็ถาม

 

 

 

 

 

" ขอบคุณนะฟาง  ป๊อปขอบคุณจริงๆ " ป๊อปปี้หญิงเดินเข้าไปกอดฟาง ฟาฝยิ้มแล้วมองหน้าธามไท ก่อนจะพูด 

 

 

 

 

" ไม่เป้นไรหรอกป๊อป ฟางเชื่อว่าป๊อปจะดูแลธามได้ดีกว่าฟางน่ะ " ฟางยิ้มแล้วพุดกับป๊อปปี้หญิง ป๊อปปี้หญิงยิ้มแล้วมองมาทางธามไท 

 

 

 

 

 

" งี้ธามก็อกหักสิน่ะ " ธามไทพูดทำหน้าตาเศ้ร้า ฟางหัวเราะ 

 

 

 

 

" อกหักแต่ได้คนมาดามใจสวยขนาดนี้ก็รักษาไว้ดีดีละธาม ไม่งั้นไมมีคนดามใจฟางช่วยไม่ได้น่ะ " ฟางและป๊อปปี้หญิงหัวเราะ ก่อนที่ธามไทจะกางแขน ฟางละออกจากป๊อปปี้หญิงแล้วเดินเข้าไปกอดธามไท 

 

 

 

 

 

" ขอบคุณนะเพื่อนรัก ฟางขอบคุณทุกอย่างที่ธามทำให้ฟางน่ะ " ฟางพูด ธามไทและฟางยิ้มให้กันป๊อปปี้หญิงก็ยิ้มตาม 

 

 

 

 

 

" พอได้แล้วกอดมากเดี๋ยวป๊อปปี้ก็หึงฟางหรอก " ฟางตีไปที่แขนของธามไท ก่อนที่ทั้งหมดจะหัวเราะด้วยกัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             จังหวัดแพร่....

 

 

 

" มากันอล้วหรอลูก " แม่ของป๊อปปี้เดินเข้ามารับลูกชาย 

 

 

 

 

" สวัสดีครับ / สวัสดีคะ " เนยและป๊อปปี้กล่าวสวัสดี พ่อและแม่ของป๊อปปี้

 

 

 

 

" ไปพักเถอะลูก มาเหนื่อยๆๆ ส่วนเธอเชิญที่ห้องรับแขกแล้วกัน " แม่ของป๊อปปี้พุดกับป๊อปปี้และเนย 

 

 

 

 

" ขอบคุณคุณแม่นะคะที่รับหนูและลูก " เนยยิ้ม

 

 

 

 

" ฉันไม่ได้อยากรับหรอกนะ แต่ฉันเห็นแ่เด็กที่จะเกิดมา เอาเถอะไปพักสะแล้วค่อยมาว่ากัน " แม่ของป๊อปปี้พูด ก่อนจะเดินออกไป พ่อของป๊อปปี้ยิ้มให้กับเนยบางๆๆ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับป๊อปปี้ เนยถอนหายใจก่อนจะเดินตามไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 สวนหลังบ้าน ...

 

 

" ป๊อปเนยขอคุยอะไรด้วยได้ไหม " เนยพูด กับป๊อปปี้ที่ออกมาเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน 

 

 

 

" อืม เนยมีอะไรหรือเปล่า ต้องการอะไรไหม " ป๊อปปี้พูด 

 

 

 

" ป๊อปอยากกลับไปหาฟางไหม " เนยส่ายหน้าก่อจะพูดกับป๊อปปี้ ป๊อปปี้หันหลังกลับ 

 

 

 

 

" ไม่มีประโยนช์อะไรแล้วละเนย แล้วอทำไมเนยพูดแบบนี้ละ " ป๊อปปี้ถามด้วยความสงสัย 

 

 

 

 

" เนยขอโทษป๊อป ฮืออ เขาไม่ใช่ลูกขอป๊อป ฮืกก ฮืออ " เนยยอมรับสารภาพ ป๊อปปี้หันกลับมามองเพื่อนสาวที่นั่งร้องไห้ 

 

 

 

 

" เนยไม่เอาหน่าไม่ร้อง อย่าคิดมากเลยป๊อปไม่โกรธเนยเลยนะ " ป๊อปปี้รีบไประคองเนย 

 

 

 

 

" ฮึกกฮืออ เนยแค่ไม่อยากให้ลูกเนยไม่มีพ่อ ฮืออ เนยเห้นว่าฟางมีธามไทที่คอยดูแลอยู่แล้ว แต่เนยไม่มีใครเลย เนยฮึกฮืออ เนยขอโทษน่ะปีอป " เนยพูดกอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้ลูบผมเพื่อนสาวด้วยความสงสาร 

 

 

 

 

" อืมชั่งมันเถอะน่ะ ถึงยังไงเด็กในท้องก็เป็นหลานของป๊อปนิ ป๊อปเลี้ยงได้แค่นี้เอง "ป๊อปปี้คลายกอดก่อนจะพูด เนยยิ้มทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

" ฮึกก ขอบคุณน่ะป๊อป " เนยยิ้ม ป๊ออปี้พยักหน้าก่อนจะพาเนยเข้าไปพักผ่อน แล้วออกไปคุยกับพ่อแม่ว ่าจะให้เนยมาทำงานที่รีสอร์ท แล้วบอกทุกอย่างที่เนยพูดกับเขาพ่อแม่ของป๊อปปี้ที่ได้ฟังก็สงสาร แล้วกลายเป็นมาดูแลเนยอย่างดี 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พี่เคลียร์ทุกอย่างแล้วน่ะฟาง แต่มันคงสายไปแล้วใช่ไหม " ป๊อปปี้พูดกับสายลมยามค่ำคืน ที่เขาคิดว่ามันจะพัดคำพูดของเขาไปให้เธอได้ยินบ้าง....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

  โอเคเปลี่ยนเรื่องกะทันหันเลยละ กลัวโดนรีดเดิร์ตบ55 

ใกล้จบละ ง่ายไปไหม จบง่ายไปป้ะ