ความทรงจำของเราสองคน...

 

 

 

 

                                             ตอนที่39.....

 

 

"เค้าเป็นลูกของเรานะป๊อป " 

 

 

 

 

 ภายในห้องรับแขก .....

 

 

 

" เค้าเป็นลูกของเรานะป๊อป " เนยพูดพร้อมกับเขย่าแขนของป๊อปปี้ 

 

 

 

 

 

" เนย ป๊อปขอโทษ แต่ป๊อปไม่ได้รักเนย " ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างลำบากใจ เพราะตอนนี้เขากับฟางกำลังไปกันได้ดี เขาไม่อยากเสียร่างบางไปอีกแล้ว 

 

 

 

 

" แต่เนยเป็นเมียป๊อปนะ เด็กในท้องของเนยก็เป็นลูกของป๊อป ฮืออ " เนยร้องไห้กอดป๊อปปี้แน่น 

 

 

 

 

" แค่คืนเดียวเองนะเนย " ป๊อปปี้พูดพยายามให้เนยออกไปจากตัวเอง 

 

 

 

 

" ป๊อป ฮึกก ฮืออพูดแบบนี้แสดงว่าป๊อปจะไม่รับผิดชอบเนยกับลูกใช่ไหม " เนยพูด 

 

 

 

 

" เนยป๊อปไม่ได้รักเนย ป๊อปรักฟาง เรากำลังจะมีความสุขด้วยกัน ป๊อปไม่อยากเสียคนที่ป๊อปรักไป ป๊อปขอโทษนะเนย " ป๊อปปี้ยังคงไม่ยอมรับ เนยปล่อยโฮ 

 

 

 

 

" ป๊อป ฮึกก ฮืออ แล้วลูกของเราละป๊อป " เนยร้อองไห้ 

 

 

 

 

" ป๊อปจะรับผิดชอบลูกเอง ช่วงนี้เนยก็ไปพักฟื้นที่บ้านพักต่างอากาศของป๊อปก่อนก็ได้ แแล้วคลอดเราจะมาคุยกันอีกทีนะ " ป๊อปปี้พูโกับเนยอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

" ทำไมละป๊อป ฮือออ เนยรักป๊อป เรามีลูกกด้วยกันแล้วนะ ฮึกก " เนยร้องไห้กอดป๊อปปี้แน่น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 หน้าห้องรับแขก...

 

 

" ฟางทำอะไร " ธามไทที่เพิ่งคุยธุระเสร็จก็เดินขึ้นมาเห็นร่างบางยื่นสั่นๆ อยู่ที่ประตูห้องรับแขก ฟางหันมามองธามไททั้งน้ำตาก่อนจะโผกอดธามไท 

 

 

 

 

" เกิดอะไรขึ้นฟาง ร้องไห้ทำไม " ธามไทรีบโอบกอดสาวคนรัก ก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

" ฮึกก ฮืออ ธามเค้าฮืออ " ฟางร้องไห้ออกมา พร้อมกับพูดอย่างไม่เป็นคำ ธามไทสงสัยเลยดันฟางออกก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แต่ไม่ดังมาก 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ป๊อป ฮืออ เนยรักป๊อปนะ ฮืออ ทำไมป๊อปไม่มองเนยบ้าง เนยกำลังจะมีลูกให้ป๊อปนะทำไมไม่รักเนยบ้างฮือออ เรากำลังจะมีลูกด้วยนะป๊อป ฮึกฮืออ " เนยร้องไห้คร่ำครวญ ก่อนจะกอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้ที่เป็นคนขี้สงสารก็กอดปลอบเนย 

 

 

 

 

 

" นี่มันเรื่องอะไรกัน " ธามไทตวาดเสียงดังลั่น ฟางที่อยู่ในอ้อมกอดของธามไท ร้องไห้ตัวสั่นมองภาพที่ป๊อปปี้และเนยกอดกันก็เจ็บ

 

 

 

 

" ฟาง ธาม " ป๊อปปี้เรียกชื่อทั้งสองคนก่อนจะละออกจากเนยแล้วเดินตรงไปหาฟาง แต่ฟางกอดธามไทแน่นไม่ปล่อย 

 

 

 

 

" ฟางอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะเรื่องนี้พี่อธิบายได่นะ " ป๊อปปี้จับมือร่างบางก่อนจะมองร่างบางที่มีแต่น้ำตา อาบแก้มสวย เนยมองฟางร้องไห้ก็แสยะยิ้มก่อนจะกลับมาทำท่าร้องไห้ต่อ 

 

 

 

 

" ฮืออ น้องฟางพี่ขอโทษ " เนยร้องไห้เรียกชื่อฟาง แล้วทำเป็นหน้าเศร้าก่อนจะเอ่ยขอโทษ ฟางมองทั้งเนยและป๊อปปี้ทั้งน้ำตา ่

 

 

 

 

" นี่หรอคะที่พี่บอกจะไม่ทำให้ฟางเสียใจ พะพีกำลังจะมีลูก " ฟางร้องไห้ตัวสั่น 

 

 

 

 

" ฟางไม่ใช่นะ " ป๊อปปี้พยายามอธิบาย 

 

 

 

 

" ธามฟางอยากกลับบ้าน " ฟางไม่ฟังป๊อปปี้อธิบาย ธามไทมองหน้าร่างบาง ใจหนึงเขาก็อยากให้เธอเคลียร์กับชายหนุ่มไปแต่ ตอนนี้ท่าทางสภาพจิดใจของเธอคงไม่พร้อมไหนจะร่างกายที่อ่อนแอ ถ้าเกิดเธอยังอยู่ที่นี่มีหวังเจ้าตัวเล็กในท้องเป็นอันตรายแน่น 

 

 

 

 

" ฟางฟังพี่ก่อนนะ " ป๊อปปี้พยายามอธิบาย 

 

 

 

 

" พอเถอะพี่ป๊อป ไว้ให้ฟางเย็นกว่านี้เราค่อยมาคุยกันดีกว่าพี่ไปจัดการกับคนของพี่เองก่อนเถอะ " ธามไทพูด ก่อนจะโอบกอดฟางเดินออกไป ป๊อปปี้มองอย่างเจ็บใจก่อนจะหันมามองเนยที่ยืนร้องไห้ 

 

 

 

 

ไ เลิกร้องได้แล้วเนย เดี๋ยวผมจะให้คนไปส่งที่่บ้าน แล้วเราคอ่อยมาคุยกัน ตอนี้ผมไม่มีสมาธิจะคุยอะไรกับใครทั้งนั้น เชิญ " ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไปที่ห้องทำงานเนยมองตามแล้วปาดน้ำตา ยิ้มออกมา 

 

 

 

 

 

" หนูมีพ่อแล้วนะลูก " เนยพูดกับท้องสวยแบนราบที่ด้านในมีเด็กน้อยทารก วัยไม่กี่เดือนอยู่ ก่อนจะออกตามคนของป๊อปปี้ไป ส่งที่บ้าน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บ้านเขื่อนฟาง...

 

 

" คุณผู้หญิงคะ นี่ซองเอกสารของคุณเขื่อนนะคะ " แม่บ้านทักแม่ของเขื่อนที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของลูกชาย ก่อนจะหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลมา 

 

 

 

 

" แล้วฉันเป็นใคร ไปทำงานของเธอต่อสะ " แม่ของเขื่อนพูดก่อนจะหยิบเอกสารเดินไปที่ห้องทำงานของตัวอเองที่มีแม่ของธามไทและพ่อของธามไทอยูด้วย 

 

 

 

 

" นี่มันอะไรกันคะเนี่ย " ทันทีที่เปิดซองเอกสารออกมา ทุกคนก็ตกใจ 

 

 

 

 

" เรื่องนี้ตาเขื่อนต้องอธิบาย " แม่ของฟางและเขื่อนพูดก่อนที่ทั้งหมดจะมองหน้ากัน ไม่นานรถของธามไทก็มาที่บ้าน 

 

 

 

 

" ฟางเป็นยังไงบ้างลูกทำไมวันนี้กลับไวจังละเรา " แม่ของฟางทำเป็นปกติแล้วทัก หน้าของลูกสาวของเธอแดงก่ำ มีธษมไทคอยประตคองกอดอยู่ 

 

 

 

 

" ฟางเหนื่อยนะคะแม่ขอตัวนะคะ " ฟางพูดจบก็เดินขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว ธามไทมองตามแล้วส่ายหน้า ด้วยความเป็นห่วง 

 

 

 

 

" ธาม พ่อฝากเราดูแลน้องด้วยนะ " พ่อของฟางและเขื่อนพูดกับธามไท ก่อนจะมมองไปที่ห้องของลูกสาว ธามไท ทำหน้างงแต่ก็ยอมรับปากแต่โดยดี ก่อนจะเดินขึ้นไปตามร่างบาง 

 

 

 

 

 

" ฟาง " ธามไทเดินเข้าห้องของร่างบางมาก่อนจะเห็นร่างเล็กที่นั่งอยู่ที่เตียงกำผลตรวจ ที่เขาเพิ่งจะพาเธอไปตรวจได้ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา 

 

 

 

 

 

" ทำไมมันเจ็บจังเลยละธาม ทำไมความรักของฟางต้องเจ็บแบบนี้ " ฟางพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา 

 

 

 

 

" ไม่เอาหน่าหมอบอกว่าอย่าเครียดไง นี่ร้องไห้มากระวัง ลูกออกมาหน้าเหี่ยวหรอก" ธษมไทพูดกับฟาง 

 

 

 

 

" หึ!! ลูกไม่มีพ่อนะหรออ " ฟางแค่นหัวเราะยิ้มออกมาอย่างสมเพชตัวเอง ธามไทรีบเดินเข้าไปกอดฟาง 

 

 

 

 

" เค้าจะต้องมีพ่อ อย่าเพิ่งตัดสินอะไรสิฟางบางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราเห็นนะ " ฟางกอดธามไท ทพร้อมกับปล่อยความอ่อนแอทั้งหมดออกมา 

 

 

 

 

" ธาม ฮืออทำไมเค้าทำกับฟางแบบนี้ ฟางเหนื่อยเหลือเกิน ฟางเจ็บเหลือเกินธามฮึกกฮืออ " ฟางปล่อยโฮออกมา 

 

 

 

 

" มไม่เป็นไรนะ ร้องอออกมาให้พอ พรุ่งนี้สัญญากับธามนะว่าจะไม่มีน้ำตาออกมาให้เห็นอีก ธามจะอยู่ตรงนี้น่ะ ไม่ไปไหนหรอก ร้องออกมาให้หมดน่ะคนดี " ธามไทน้ำตาซึม ทำไมคนที่เขารักจะต้องเป็นแบบนี้ เขาเห็นเธอทุกข์เขาก็ทุกข์ แถมยังจะทุกข์กว่าเธออีกเสียด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หน้าห้อง...

 

 

" ผมตัดสินใจแล้ว " พ่อขงอฟางพูด หลังจากที่ทั้ง พ่อแม่ของธามไทและฟาง แอบขึ้นตามลูกชายและลูกสาวขึ้นไปฟังก็ได้รับรู้เหตุกาณ์บางอย่าง 

 

 

 

 

" อะไรคะคุณ" แม่ของฟางที่เป็นลมไปรอบหนึงพูด 

 

 

 

 

" ผมจะให้ยัยฟางเลิกกับไอ้เลวนั่นสะ " พ่อของฟางพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด 

 

 

 

 

" งั้นผมสู้ขอหนูฟางให้ตาธามแล้วกันนะ คุณศักดิ์ " พ่อของธามไทพูดกับพ่อของฟาง 

 

 

 

 

" แต่ลูกสาวผม " พ่อของฟางหนักใจ 

 

 

 

 

" ไม่เป้นอะไรหรอกคะคุณศักดิ์ ตาธามรักหนูฟางมาก ฉันเป็นแม่ฉันรู้ดี แล้วเรื่องนี้ตธามคงจะรู้มานานแล้วฉันเชื่อว่าลูกชายของฉันจะไม่ทำให้ลูกสาวของคุณต้องเสียน้ำตา " แม่ของธามไทพูด

 

 

 

 

" ขอบคุณคุณย้องมากจริงๆๆนะ " แม่ของฟางพูด ทั้งสองตระกูลยิ้มให้กัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" มาแล้วคร๊าบบบ ยิ้มไรกันอ่ะแม่ " เขื่อนที่เดินขเ้ามาพร้อมกับเฟย์แก้วโทโมะ เห้นผู้ใหญ่นั่งยิ้มกันก็ถาม 

 

 

 

 

" เดือนหน้า เราจะมีงานมงคลนะ " แม่ของฟางเขื่อนพูด ทำเอาสี่คนสงสัย 

 

 

 

 

" งานอะไรคะแม่ " เฟย์ถาม 

 

 

 

 

" งานแต่งงาน ของยัยฟางกับธามไท " แม่ของฟางพูด ก่อนทีทุกคนจะร้อง 

 

 

 

" ห้ะ!! ได้ไงแม่ตัวเล็กเป็นแฟนกับไอ้ป๊อปอยู่นะแม่ " เขื่อนีบแย้ง

 

 

 

 

" แฟนหรอ แฟนแล้วมันมาทำให้น้องสาวแกเสียใจแบบนี้มันหมายความว่ายังไง " พ่อของฟางเริ่มโกรธ

 

 

 

 

 

" คุณลุงหมายความว่ายังไงอ่ะะคะ " แก้วถาม

 

 

 

 

" หึเธอเอาไปดูสิว่าพี่ชายของเธอทำอะไรไว้ " พ่อของฟางยื่นซองสีน้ำตาลที่ ทั้งโทโมะและเขื่อนต่างตกใจ 

 

 

 

 

" ม่ต้องตกใจ ต้องขอบคุณที่วันนี้แม่จะเดินเข้าไปเอาของที่ห้องของลูกแล้วซองนี้ มันช่างน่าสงสัย มันทำให้แม่ต้องหยิบมาดู แล้วมันก็ทำให้แม่ตาสว่าง " แม่ของฟางพูด 

 

 

 

 

" เฮีย " แก้วครางชื่อพี่ชาย เมื่อได้เห็นรูปภาพ ที่อยู่ในซอง 

 

 

 

 

" เป็นไงละ พี่ชายของเธอ อ๋ฮช่วยฝากบอกด้วยน่ะ ว่าไม่ต้องมาเหยียยบบ้านนี้อีก " แม่ของฟางพูด

 

 

 

 

 

" คุณป้าใจเย็นก่อนนะคะ เดี๋ยวแก้วจะไปพูดกับเฮียก่อน อย่าเพิ่งบอกฟางได้ไหมคะ แก้วขอละนะ " แก้วพูดยกมือไหว้ทั้งพ่อแม่ของธามไทและเขื่อนฟาง 

 

 

 

 

" คงไม่ทันแล้วละหนู ตอนนี้หนูฟางรู้แล้ว ร้องไห้กอดตาธามอยู่บนห้อง " พ่อของธามไทพูด ทั้งสี่คนมองหน้ากัน ก่อนที่แก้วจะรีบออกไปหาพี่ชายโดยมีโทโมะตามไปด้วย เขื่อนและเฟย์ขึ้นไปดูธามไทกับฟาง ส่วนพ่อแม่ ก็ออกไปหาฤกษ์เตรียมงานแต่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โรงแรมจิระคุณ 

 

 

 

" ใจเย็นนะแก้ว " โทโมะเห็นแก้วโกรธจัด ก็เอ่ยเตือนแฟนสาว 

 

 

 

 

" เดี๋ยว จะไปไหนกัน " แก้วทักเมื่อเห้ฯเนยเดิออกมาพร้อมกับคนรถของป๊อปปี้ 

 

 

 

 

" จะไปส่งคุณเนยที่บ้านครับ " ลูกน้งอคนนั้นพูดกับแก้ว ก่อนที่เนยจะยิ้ม 

 

 

 

 

" ยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เธอมานี่กับฉัน " แก้วพูดก่อนจะลากเนยไป 

 

 

 

"โอ๊ยย น้องแก้วพี่เจ็บนะคะ " เนยร้อง เมื่อแก้วบีบข้อมือของเธอ

 

 

 

 

" เจ็บหรอ มันยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของผู้หญิงอีกคนหรอกนะ " แก้วพูด ก่อนจะมองหน้าเนย อย่างสมเพช 

 

 

 

 

" อะไรกันคะน้องแก้ว ควรให้เกีนรติ์พี่บ้างนะ " เนยพูด 

 

 

 

 

 

" คนอย่างพี่มีเกียรติ์ให้นับถือด้วยหรอคะ ร่านขนาดนี้นะ " แก้วพูดใส่หน้าเนย ก่อนที่โทโมะจะมาแยกทั้งสองคนออกมาจากัน 

 

 

 

 

" ไปหาป๊อปปี้เถอะ " โทโมะดึงแก้วเดินตามเขาไป เนยยิ้มก่อนจะเดินตามไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ๊ดดดดดดดดด

 

 

" ผมไม่รับแขก " ป๊อปปี้ที่กำลังเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้น ก็พูด 

 

 

 

 

" ต้องรับ " แก้วตะคอกใส่ ก่อนจะเินตรงดิ่งมาหาพี่ชาย 

 

 

 

 

" แก้ว โ?โมะ เนย มาทำไม " ป๊อปปี้ ทำหน้างง

 

 

 

 

" พี่ไปทำอะไรมาละ ทำไมคราวที่แล้วยังไม่ยุ่งยากพอหรือไงพี่ป๊อป " แก้วเริ่มโกรธ ก็ตวดใส่พี่ชาย 

 

 

 

 

" แก้วใจเย็ฯหน่า " โทโมะเดินไปดึงตัวแก้วออกจากป๊อปปี้ เนยเดินเข้าไปยืนข้างป๊อปปี้ 

 

 

 

 

" ป๊อป น้องแก้วเขาให้เนยตามมาหาป๊อป แถมยังบีบแขนเนยเจ็ยไปหมดเลย " เนยยื่นข้อมือให้ป๊อปปี้ป๊อปปี้มองหน้าน้องสาวอย่างไม่คอ่ยพอใจ 

 

 

 

 

" เหอะ รแรดไปไหมคะพี่เนย " แก้วพูดออกมาด้วยคำหยาบ

 

 

 

 

" แก้ว!! มันจะมากไปแล้วนะ ขอโทษเนยเขาสะ เขาโตกว่าเรานะ " ป๊อปปี้พูด 

 

 

 

 

" ทำไมแก้วต้อขอโทษ มันเป็นเรื่องจริง อ๋อหรืออยากจะให้อธิบายได้นะ " แก้วพูด อย่างโกรธ ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 เอ้า!! ฉากหน้ามาดูพี่ป๊อป พี่โมะพี่แก้วพี่เนย ตบกันดีกว่าเนาะ 55 นางเอกเราอ่อนแอก็ให้พระรองปลอบไป ส่วน คู่รอง มามาสักฉาก 555  อ๋อส่วนไอ้เรื่องที่ฟางฟังป๊อปปี้อธิบายอ่ะ มีน่ะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ต้องเข้าใจเจ็บมาก อ่ะขอร้องไห้ก่อนและจะฟัง นะ 55 

 

ขอบคุณที่เท้นที่อ่านนะ ...