ความทรงจำของเราสองคน...

 

 

                                            

                ช่วงงค่ำของวัน ทุกคนก็ออกมามาทานอาหารที่ห้องอาหารประจำของโรงแรม ฟางกับธามไทนั่งยิ้ม หัวเราะพูดคุยด้วยกันจนพ่อแม่ของพวกเขาและเธอยิ้ม แต่ป๊อปปี้กับมองนิ่ง เหมือนพยายามควบคุมสติอารมณ์ตัวเอง ก่อนที่ทุกคนจะทานอาหารกันเสร็จ โทโมะแก้วขอตัวออกไปเดินเล่นโดยที่ธามไทกับฟางก็ไปด้วยเช่นกัน ป๊อปปี้เลยตามไปด้วย ส่วนพ่อแม่ ก็ขอตัวไปพักผ่อนก่อน เขื่อนเฟย์ออกไปซื้อขนมไว้ทานตอนดึก 

 

 

 

 

 

" ดึกแล้วน่ะฟาง ธามว่าเราไปนอนเถอะ " ธามไทเดินมาพูดกับฟางที่นั่งดูดาวอยู่ริมชายหาด 

 

 

 

 

 

" ยังอ่ะธาม ถ้าเธอง่วงไปนอนก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฟางขอนั่งดูอีกสักพักจะกลับไปนอนละละ " ฟางเงยหน้ามาพูดกับธาม 

 

 

 

 

 

" งั้นก็อยู่ด้วยกันนี่ละ อืม...ดาวที่นี่สวยดีนะ " ธามไทนั่งลงข้างฟาง ก่อนจะเงยหน้ามองดวงดาว 

 

 

 

 

 

" ใช่ ฟางไม่ได้ดูดาวนานแล้วนะธาม " ธามไทหหันมามองหน้าร่างบาง แล้วยิ้มก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

" แหมทำเป็นรู้ไหนบอกมาดิดาวลูกไก่อยู่ไหน " ธามไทพุดท้าๆๆ ฟาง ฟางหันมามองธามไทก่อนจะพูด 

 

 

 

 

 

" โห! นี่ดูถูกฟางนะ ไม่เห็นจะยากอะไรเลย ก็...... ไม่รู้อ่ะ  " ฟางทำท่าทางประกกอบกับการพูด ธามไทหัวเราะใส่ร่างบาง

 

 

 

 

 

" นี่ไม่ต้องมาขำเลยธาม ก็ฟางดูแค่มันสวยดี สว่างในที่มืด แทนที่มันจะมืดไปตามที่ท้องฟ้ามืด แต่มันกลับส่องสกาว สวยงามขนาดนี้นี่นาไม่เห็นจะต้องดูเลยว่าดวงไหนเป็นดาวอะไรอ่ะ " ธามไทยิ้มกับคำตอบของร่างบางก่อนจะยีผมร่างบางอ่อนโยน 

 

 

 

 

 

" ขอนอนหน่อยนะ " ธามไทพูดก่อนจะเอนตัวนอนหนุนตักร่างบางฟางสะดุ้งเล็กน้อยแต่สายตาแอบไปเห็นป๊อปปี้ที่ยืนมองเขาอยู่ ก็เลยนิ่งยอมให้ธามไทนอนหนุนตักแถมยังลูบผมของชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน ป๊อปปี้มองแล้วนิ่ง กำมือแน่น 

 

 

 

 

 

 

" นั่นนะดาวลุกไก่ครับ เห็นไหม " ธามไทชี้มือไปด้านทิศเหนือก่อนจะพุดกับร่างบางฟางมองตามมือของธามไทก่อนจะก้มลงมาส่ายหน้า ธามไทหัวเราะ 

 

 

 

 

 

" 555 อ่ะอ่ะ ธามว่าธามไม่ต้องสอนฟางดูดาวดีกว่า สอนไปฟางก็ไม่ดูหรอก จริงป้ะละ " ธามไทพูด ฟางยิ้ม ก่อนจะเงยหน้าดูดาวต่อ ธามไทนอนมองร่างบางถ้าเขาได้เป้นคนที่อยู่ในหัวใจของเธอเขาคงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุด แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ 

 

 

 

 

 

" ไปนอนกันเถอะฟาง พอแล้ว" ธามเด้งตัวนั่งข้างฟางก่อนจะจับมือฟาง ฟางหันมาหน้าบู้ แต่ก็ยอมทำตามชายหนุ่ม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  หน้าห้องนอนของฟาง ....

 

 

" ฝันดีนะ " ธามไทพูด เมื่อเขาเดินมาส่งร่างบางที่ห้อง 

 

 

 

 

 

" คะ เช่นกันนะ เจอกันพรุ่งนี้ "ธามไทยิ้มก่อนจะเดินกลับห้องตัวเอง ฟางที่กำลังจะปิดประตูห้องนอนแต่ก็ถูกพลักเข้าไปอย่างแรง 

 

 

 

 

 

 

" คุณภาณุ ออกไปนะ " ฟางดันตัวป๊อปปี้ให้ออกไปจากห้องของเธอ แต่ป๊อปปี้ไม่ยอม ปิประตูห้องนอนแล้วล๊อกเอาไว้ 

 

 

 

 

 

" คุณจะทำอะไร อย่าเข้ามานะไม่งั้นฉันกรี๊ดจริงๆๆ " ฟางถอยหลังเมื่อป๊อปปี้เดินเข้ามาหาเธอ 

 

 

 

 

 

" บอกว่าอย่าเข้ามาไง ออกไปนะ " ฟางพุดก่อนจะวิ่งไปหยิบแจกันที่หัวเตียง ป๊อปปี้ก็ไม่ได้พูดอะไรเดินมาหาฟางเรื่อยๆๆ จน...

 

 

 

 

ตุ๊บ!! 

 

 

 

" โอ๊ยย " ป๊อปปี้ร้องด้วยความเจ็บเมื่อฟางฟาดแจกันใส่่เขา ฟางรีบเอาแจกันไปวงก่อนจะรีบเข้ามาดูป๊อปปี้ด้วยความเป็นห่วง 

 

 

 

 

 

" คุณเจ็บมากไหม ฉันบอกว่าอย่าเข้ามา " ฟางพุดน้ำเสียงร้อนรน ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปขอยามาทาแผลให้ป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้รั้งแขนร่างบางเอาไว้ 

 

 

 

 

 

" พี่ขอโทษ " ป๊อปปี้พุดออกมา ฟางมองป๊อปปี้นิ่งน้ำตาค่อยๆๆใหลออกมาา ป๊อปปี้เห็นฟางน้ำตาไหลก็ดึงฟางเข้ามากอด

 

 

 

 

 

" ยกโทษให้พี่นะตัวเล็ก " ป๊อปปี้พูด ฟางนิ่งน้ำตาใหล ก่อนจะดันป๊อปปี้ออก 

 

 

 

 

 

" คุณไปนั่งเถอะเดี๋ยวฉันไปเอายามาทำแผลให้ " ฟางพูดก่อนจะเดินไปขอยาจากพนักงานแถวนั้น 

 

 

 

 

 

 

" แสบหน่อยนะ " ฟางพูดก่อนจะค่อยๆๆ บรรจงเช็ดแผลของร่างสูงอย่างเบามือป๊อปปี้มองหน้าหวานของคนที่เขารักอย่างหลงใหล ก่อนจะพูดอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

" ยกโทษให้พี่่ได้ไหม " ป๊อปปี้พูดออกมาอีกครั้งฟางหยุดทำแผลก่อนจะ ทำต่อ จนเสร็จจ

 

 

 

 

 

" ฟางพี่ขอโทษ พี่รักเรานะ " ป๊อปปี้กอดฟางจากด้านหลัง เมื่อร่างบางกำลังจะเอาของไปเก็บ ฟางนิ่ง น้ำตาใหลออกมาอีกรอบ ก่อนจะใช้มืออีกข้างแกะมือของป๊อปปี้ออก 

 

 

 

 

 

" ฉันอภัยให้คุณคะ มีแค่นี้ใช่ไหมคะ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วเชิญคุณออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นจะเข้าใจผิด " ฟางพูดโดยที่ไม่มองหน้าป๊อปปี้ 

 

 

 

 

 

" ไม่ทำไมละกลัวไอ้ธามไทนั่นมเห็นหรือไง กลัวมันจะรู้หรือไงว่าเราเป็นอะไรกัน " ป๊อปปี้โมโหที่ร่างบางไล่เธอ ก็พูดประชด ฟางหันมามองหน้สป๊อปปี้ 

 

 

 

 

 

" คงจะเป็นยังนั้นมั้งคะ เชิญคะ " ฟางพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตู ป๊อปปี้เดินไปอุ้มฟางมานอนที่เตียง 

 

 

 

 

 

" ว๊ายยย คุณอย่าทำอะไรฉันน่ะ " ฟางร้องห้ามเมื่อโดนป๊อปปี้อุ้มานอนที่เตียง น้ำตาเริ่มไหลเพราะความกลัว 

 

 

 

 

 

 

" อย่าร้องนะคนดี พี่ไม่มีทางทำร้ายเราแบบนั้นอีกแล้ว พี่ขอโทษนะฟางเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม " ป๊อปปี้พูด พร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ร่างบางที่นอนตัวสั่น 

 

 

 

 

 

" ฮึก ฮืออ " ฟางร้องไห้ตัวสั่น ป๊อปปี้ดึงฟางเข้ามากอด ฟางรับอ้อมกอดจากคนตัวสูงอย่าคิดถึง ผู้ชายคนเดิมกลับมาแล้วใช่ไหม เขากลับมาแล้ว ...

 

 

 

 

 

" ไม่ร้องนะ พี่รักเรานะฟางพี่พร้อมถ้าเราจะไปเริ่มกับธามไท ขอแค่เราบอกพี่ พี่พร้อมจะไปเอง " ป๊อปปี้พูดออกมาทั้งน้ำตา หลายวันที่ผ่านมา เขาเห็นความสัมพันธ์ของฟางกับธามไทที่สนิทกันไวมากแถมยังดูเหมือนจะหวานขึ้นทุกๆๆวันไหนจะเรื่องที่ผู้ใหญ่จะจับคู่ให้เธออีก  แต่ถึงกระนั้นเขาจะไม่มีทางถอยเด็ดขาดถ้าร่างบางไม่เป้นคนบอกเอง...

 

 

 

 

 

 

"  ฮึกก ฮือออ " ร่างบางส่ายหน้าก่อนจะกระชับอ้อมกอดที่เธอคิดถึง อย่างแน่นปล่อยน้ำตาให้ใหลออกมาด้วยความดีใจที่คนที่เธอรักกลับมาเป็นคนเดิม 

 

 

 

 

 

 

" นอนเถอะนะเด็กน้อย " ป๊อปปี้พูด ก่อนจะนอนกอดฟางแน่น ฟางยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะกอดตอบป๊อปปี้เช่นกัน 

 

 

 

 

 

 

" ฝันดีนะครับตัวเล็กของพี่ " ป๊อปปี้พูดก่อนจะก้มลงหอมที่หน้าผากมนของร่างบางอย่างแสนรักฟางหลับตารับสัมผัสนั้นอย่างโหยหา ก่อนจะยิ้มแล้วซบที่แผงอกของชายหนุ่มแล้วเริ่มเข้าสุ่ห้วงนิทรา ป๊อปปี้มองคนในอ้อมกอด อล้วยิ้ม 

 

 

 

 

 

 

" พี่รักเรานะฟาง ขอบคุณนะที่ให้อภัยผุ้ชายคนนี้้ " ป๊อปปี้พูดก่อนจะนอนกอดฟางแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามไปอีกคน คืนนี้เขามีความสุขมาก ขอบคุณที่สวรรค์ยังเมตตาให้คนอย่างเขาได้หัวใจดวงนี้กลับมา ขอบคุณที่ยังไม่ซ้ำเติมจนทำให้เขาตายทั้งเป็น...อย่างน้อยในวันนี้คำตอบขอเธอถึงไม่ยอมพูด แต่การกระทำมันกลับชัดเจนที่เธอยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ..........

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ห้องโทโมะ...

 

 

" พี่โมะนี่แก้วจะกลับห้องแลว้นะ " แก้วพูดเมื่อชายหนุ่มนอนนิ่งอยู่ที่ตักของเธอ 

 

 

 

 

 

 

"................" 

 

 

 

 

 

 

" นี่ไม่ต้องมาแกล้งหลับเลย ตื่นเลย" แก้วฟาดไปที่หน้าอกของโทโมะ จนเจ้าตัวร้องโอดครวญ ก่อนจะลุกนั่ง 

 

 

 

 

 

 

" นอนกับพี่ไม่ได้หรอ " โทโมะพุด แก้วเขินแล้วลุกขึ้นโทโมะยิ้มก่อนจะโอบกอดร่างบางจากด้านหลัง 

 

 

 

 

 

 

" นอนด้วยกันนะ คืนนี้อยากกอดเมีย!! 555 โอ๊ยย แก้ว " โทโมะกระซิบกับแก้วก่อนจะหัวเราะ แก้วใช้ศอกกระท้งใส่ร่างสูงทันที

 

 

 

 

 

" สมน้ำหน้า แก้วไม่นอนด้วยหรอกนะ พี่ชอบฉวยโอกาศ แก้วไปนอนกอดเฮียดีกว่าเยอะเลย " แก้วพูดก่อนจะเดินไปที่ประตูแต่โทโมะ เดินมาอุ้มแก้วพาดบ่าเดินไปวางที่ตียงก่อนจะล้มตัวนอนด้างข้างแล้วดึงร่างบางมานอนกอดแน่น

 

 

 

 

 

" พี่โมะอย่ามาเล่นหน่าเดี่ยวเฮียว่าแก้วหรอก ปล่อยเลย " แก้วโวยวาย โทโมะนิ่งเงียบ 

 

 

 

 

 

 

" นี่พี่โมะแก้วง่วงแล้วนะ ปล่อยนะ " แก้วยังคงดิ้นไปมาในอ้อมกอดของโทโมะโดยที่ร่างสูงทพเป็นหลับตานิ่ง แก้วหยุดดิ้มแล้วมองหน้โทโมะ

 

 

 

 

 

" พอหลับแล้วอย่างกับเด็ก แต่พอตื่นเนี่ยเสือผู้หญิงจริงๆๆ ฮ่าฮ่า ฝันดีนะคะ จุ๊บ " แก้วพุดก่อนจะยืดคอไปจุ๊บปากร่างสูงอย่างรวดเร็ว โทโมะลืมตามองร่างบางก่อนจะิ้ม 

 

 

 

 

 

" เด็กน้อยเอ้ยย เมื่อกี้เข้าไม่ได้เรียกว่าจูบนะ มันต้องอย่างนี้ " โทโมะพุดก่อนจะก้มลงไปจูบปากบางของแก้วอย่างอ่อนโยน ทั้งสองจูบกันเนิ่นนาน ก่อนที่โทโมะจะปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ ก่อนจะคลายกอดให้ร่างบางนอนได้สะดวกมากขึ้น แก้วยิ้มเขิน ไม่กล้าสบตาโทโมะเลยนอนหนุกแผงอกของโทโมะแล้วหลับ 

 

 

 

 

 

" ฝันดีนะแก้ว พี่รักเรานะ " โทโมะพูดก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราตามร่างบางไป.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 

      คือบอกว่าอยากให้ฟางป๊อปคืนดีอ่ะเราให้แล้วนะ เดี๋ยวไรเตอร์ไปหาคนมาดามใจธามไทก่อนดีกว่า เนาะ !!