ความทรงจำของเราสองคน...

 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
                                                 ตอนที่ 2.....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                จังหวัดเชียงใหม่  ณ มหาลัยแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงมีนักศึกษามากมายที่กำลังวุ่นวายเกี่ยวกับการสอบของวันนี้ที่จะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมง ซึ่งแตกต่างกับสาวห้าวคนหนึ่งที่ไม่ได้สนใจกลับมองนักศึกษาคนอื่นที่วุ่นวายแล้วกลับขำสะอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เห้อ ทำไมเวลาสอบทีไรพวกแกก็ต้องมาั่งอ่านก่อนเข้าห้องสอบไม่กี่ชั่วโมงเนี่ยน่ะแทนทีพอเรียนจบเรื่องก็ทบทวน จะได้ไม่ต้องมาหนักสมองตอนนี้ " แก้วสาวสวยของคณะบัญชีที่เดินเข้ามานั่งที่โต๊ประจำที่เธอกับเพื่อนมักจะนั่งกันประจำและแน่นอนเพ่ื่อนของเธอกำลังตั้งใจในการอ่านอย่าขมักเขม้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"พวกฉันไม่ได้สมองไบร์ทอย่างแกน่ะยัยแก้ว อย่าเพิ่งบ่นดิมันอุตส่าห์จะเ้าสมองฉันแล้วน่ะ " เพื่อนสาวในกลุ่มของเธอเอ่ยออกมา พอพูดจบก็ก้มหน้าอ่านต่อโดยที่ไม่มีใครสนใจเธอเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"สรุปว่าฉันผิดว่างั้น อะไรว้ะเออไม่ยุ่งก็ได้ แล้วอย่ามาง้อละกันน่ะ "แก้วพูดอย่างเสียอารมณ์แล้วเดินออกมาจากเพื่อนของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เห้อแล้วจะไปไหนดีละเนี่ย มีเพื่อนเพื่อนก็บ้าหนังสือแต่ละคน เห้อ.... ไปกินเค้กดีกว่าก่อนสอบท้องอิ่มสมองจะได้โลดแล่น555 " แก้วพูดกับตัวเองแล้วเดินไปยังร้านขนมเค้กที่อยู่ไกลจากที่เธอยืนอยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"สวัสดีคะรับอะไรดีคะ " พนักงานสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาทักเทอหลังจากที่เธอเดิเข้ามานั่งท่ที่โต๊ะที่เหลือเพียงโต๊ะเดียวแสดงว่าร้านนี้ต้องอร่อยมากแน่แน่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อืมคะขอเป็น....เค้กใบเตยกับโกโก้ปั่นเพิ่มวิปครีมละกันน่ะคะ "แก้วสั่งจบพนักงานก็ยิ้มให้เธอแล้วเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ ขอโทษน่ะครับผมขอนั่งด้วยคนได้ไหมคับพอดีที่นั่งมันเต็มนะ่ครับ "แก้วเงยหน้าจากโทรศัพท์หันไปตามเสียงก็พบกับเจ้าของเสียงที่เป็นชายหนุ่มหน้าหวานกำลังยืนยิ้มบางๆๆให้เธออยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ๋อ เชิญเลยคะ " แก้วยิ้มตอบแล้วสักพักขนมเค้กก็วางลงที่โต๊ะพร้อมกับของเขาแต่เป็นเพียงเขานั้นดื่มแค่กาแฟอย่างเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดค ครืดดดดดดดดดดด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ว่าไงละจร๊แม่หนอนหนังสือก่อนสอบ วางได้แล้วหรอถึงโทรมาหาฉันอ่ะ "แก้วหยิบโทรศัพท์ออกมารับพร้อมกรอกสายแสนกวนไปให้เพื่อนของเธอ ชายหนุ่มตรงหน้าของเธอก็อมยิ้มกับการกวนของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่แก้วแกอย่าเพิ่งงอนฉันดิน้าา แก้วจ๋าาามาช่วยติวเรื่องรวมบัญชีหน่อยดิฉันทำยังไงมันก็ไม่ได้อ่ะ น้าน้า " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แล้วทำไมต้องเป็นฉันละ อยู่ด้วยกันตั้งหลายคนก็ช่วยกันดิ " แก้วยิ้มออกมาบบางๆๆที่ได้แกล้งเพื่อนสาวของเธอพร้อมกับตักเค้กเข้าปากอย่างสบายใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แก้วเป็นเพื่อนกันป้ะเนี่ย เเออน่ะแค่นี้ก็ไม่ได้ ไม่มาอ่ะมีนงอนจริงนะ "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ๋ ๆๆไม่ต้องมางอนเลยน่ะนี่แก้วงอนพวกมีนอยู่น่ะ พอแก้วไปหาก็ไม่สนใจกันเอาแต่สนใจหนังสือพอแก้วไม่อยู่ละมาสนใจชิส์  " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แก้ว!!!" เพื่อนสาวของเธอโอดครวญ พร้อมเริ่มโมโห ที่เพื่อเธอเริ่มไร้สาระ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" 5555อ่าอ่าแป๊ปนะ ขอดูก่อนว่าแก้วเอาที่โน้ตไว้มาหรือเปล่า อืม.....อ๊ะเอามาด้วย  โอเคร๊าบบบเดี๋ยวแก้วไปละกันน่ะอยู่ที่คณะใช่ไหม " แก้วพูดจบพร้อมมองชีทในมือแล้วยิ้มออกมานิดๆๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" Thanks มากเพื่อนรัก รีบมาน่ะ ใกล้สอบแล้ว " มีนเร่งเพื่อนสาว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮ่าฮ่า อ่ะอ่ะงั้นจะรีบเหาะไปเลยละกันน่ะ  ....  พี่คะเก็บตังค์ด้วยคะ "แก้ววางสายเสร็จก็หันไปตะโกนเรียกพี่พนักงานแต่คนที่เดินออกมากลับเป็นอีกคนแต่สวยกว่าคนเดิมสะอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ทั้งหมด 190 บาทคะ "  สาวสวยคนนั้นพูดพร้อมยื่นใบเสร็จให้เธอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่คะ ไม่ต้องทอนน่ะคะ อ๋อขนมเค้กอร่อยมากเลยคะฝากบอกเจ้าของร้านด้วยน่ะคะ "แก้วพูดพร้อมเก็บกระเป๋าเตรียมจะเดินออกไปแต่ก็หยุดแล้วหักลับมายิ้มให้สาวสวยคนนั้นแล้วพุดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ขอบคุณคะ " สาวสวยคนนั้นยิ้มตอบให้แก้ว โดยทุกๆๆอย่างชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งเงียบขรึมก็ยิ้มตามสาวร่างบางนั้นไปด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โทโมะ !! นี่มดถามจริงนะที่มาเนี่ยมาเฝ้าแม่นางฟ้าแสนสวยของนายอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย" ชายหนุ่มที่กำลังอมยิ้มแล้วมองตามร่างบางที่เดินออกไปก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงแหลม ตะโกนใส่หูของเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แล้วจะถามทำไมในเมื่อเธอก็รู้คำตอบของฉันดีนี่นามด " โทโมะชายหนุ่มหน้าหวานตอบเพื่อนอย่างนิ่งๆๆพลันสายตาของเขาก็มองออกไปทางด้านฝั่งตรงข้ามของร้านซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดัง ที่มีบางอย่างที่ทำให้เขาต้องคอยติดตามตลอดมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ๊ยย ฉันก็ไม่เข้าใจนายจริงๆๆเลยน่ะโมะ ชอบน้องเค้าตั้งแต่ ปี1 ตอนนี้ก็ปี3ละ ทำไมไม่ยอมบอกน้องไปสักทีหรือว่ารอน้องเค้าจบแล้วค่อยสารภาพแล้ขอน้องเค้าแต่งงานเลยว่างั้น " มดส่าวเปรี้ยวเพื่อนสาวเจ้าของร้านกาแฟ เอ่ยขึ้นอย่างประชดประชันเพื่อนชาย ที่เอาแต่ยิ้มออกมาอย่างสะใจ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"555 เป็นความคิดที่ดีน่ะ มดขอบคุณละฉันจะเก็บไว้พิจารณาเป็นอีกทางเลือกละกันน่ะ " โทโมะพูดจบก็ก้มมองสร้อยที่มีจี้ตัวอักษรบางตัวอยู่ และแน่นอนเจ้าของของมันก็เป็นคนทำให้เขากลายเป็นคนขี้คลาดแบบนี้ซึ่งไม่วิสัยของเขาเลยแม้แต่นิดแต่สำหรับเธอ เธอคือคนแรกที่เขายอม... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
#มาแล้วน่ะ อันนี้ก็ขอบคุณมากๆๆเลยน่ะคะที่อ่านแล้วเม้นให้ด้วย ท่าจะดีมาก ถ้าเม้นเยอะๆๆเราชอบ555  หวานหวานเนาะ เรื่องนี้ 555 อย่าลืมเม้นน่ะอ่านแล้วอ่ะ