ความทรงจำของเราสองคน...

9.0

เขียนโดย mintmathuros

วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 12.32 น.

49 ตอน

577 วิจารณ์

100.48K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2557 00.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

16) ขอแค่คืนนี้นะ ตอนที่ 16

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เวลาผ่านไป หัวใจคนก็เริ่มเปลี่ยนไปตามกลาเวลาเช่นกัน คนอื่นมักจะบอกเสมอว่าเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน แต่หนึ่งในนั้น มีบางคนมักจะต่อต้านกับคำพูดนี้เสมอ เพราะหัวใจของเขาไม่ยอมเปลี่ยนตามกาลเวลาเลย

" อาหารที่นี่อร่อยนะคะ " แก้วพูดพร้อมกับตักปลาเนื้ออ่อนให้กับชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามเขา วันนี้ชายหนุ่มพาเธอมาทานข้าวที่ริมแม่น้ำ สุดแสนจะโรแมนติก

" เราชอบหรอ " โทโมะมองหน้าแก้วแล้วถาม

" ชอบสิคะ ที่นี่สวยจะตายแถมอาหารก็อร่อยอีก พี่โมะรู้จักที่นี่ได้ไงเนี่ย ขนาดแก้วมาเรียนที่นี่ตั้งนานยังไม่รู้เลยนะ " แก้วพูดพร้อมกับมองบรรยากาศอย่างดื่มด่ำ

" หึ มีคนพาพี่มานะ " โทโมะพูดจบก็หันไปมองสายน้ำที่นิ่งอยู่กับที่ คนเหมือนกับหัวใจของเขาตอนนี้ก็ได้ที่ไม่ยอมไหลไปไหน มันนิ่งอยู่กับราวกับต้องการเจ้าของหัวใจกลับคืนมา อีกครั้ง

" พี่โมะวันนี้พาฟางไปเลี้ยงเลยนะ " เสียงสาววัยใส ฟางเด็กสาววัยมัธยมปลายเอ่ยกับเพื่อนสนิทของพี่ชายทีอายุห่างกันเพียง 2 ปี เท่านั้น

" ทำไมต้องเลี้ยงละ วันนี้วันเกิดพี่น่ะ เราตั้งหากที่ต้องเลี้ยงพี่ " โทโมะ เพื่อนสนิทพี่ชายของร่าเล็ก เอ่ยกับคนตัวเล็กที่อ้อนเขา

" เอ้า ก็วันนี้วันเกิดพี่โมะนิน่า พี่โมะนั่นแหละต้องเลี้ยงไม่รู้ละ ตามนั้นคะ ไปเลยวันนี้ฟางโทรบอกพี่เขื่อนแล้ว ว่าพี่โมะจะพาไปส่ง 55 " ฟางพูดจบก็วิ่งไปที่รถของคนร่างสูงทันที โทโมะได้แต่มองตามร่างบางแล้วยิ้ม

" จะทานอะไรละ พิซซ่า ชาบู หรือฮาจิบัง " โทโมะพูดจณะที่กำลังขับรถอยู่

" โห !!! ของอย่างนั้นฟางกินจนเอียนแล้วพี่โมะ ไม่เอา อืม... ร้านนี้ดีกว่า นี่เลยคะ จอดจอด " ฟางมองเห็นร้านข้างทางที่มีบรรยากาศดี เลยให้โทโมะจอด

" อะไรฟาง เราจะทานจริงหรอ " โทโมะถามร่างบางอีกครั้งเพราะเขาเองก็ไม่เคยเห็นเธอจะทานร้านแบบนี้เลย

" จริงสิ พี่โมะดูดิ คนเต็มร้านเลยแสดงว่าอร่อยแน่แน่ นี่มานั่งนี่เลยคะ " ฟางพูดพร้อมกับดึงโทโมะเดินไปนั่งที่โต๊ริมระเบียง ซึ่งติดกับแม่น้ำ ไหลผ่าน เนื่องจาก ตอนนี้เริ่มมืดแล้วำให้บรรยากาศดีพอสมควร

" ขอเป็นต้มยำปลาเนื้ออ่อน ปลาสามรส แล้วก็กุ้งแม่น้ำเผานะคะ แล้วก็ข้าวสวย 2 จานคะ " ฟางจัดการสั่งรายการอหารอย่างชำนาญจนโทโมะแปลกใจ

" เคยมากินหรอเราเห็นสั่งสะชำนาญเชียว " โทโมะเอ่ยถามหลังจากที่พนักงานเดินออกไป

" ไม่เคยอ่ะ ก็ชื่อมันน่ากินดีนี่นา เอาเถอะคะคนเยอะจะตายต้องอร่อยอยู่แล้ว อ๋อฟางรู้พี่โมะชอบปลาเนื้ออ่อนเลยสั่งมาให้ ทานให้หมดนะคะ " โทโมะยิ้มกับความน่ารักของสาวน้อย เธอจำได้ว่าเขาชอบทานอะไร ไม่ชอบอะไร มันดูเพอร์เฟคไปสะทุกอย่าง เพราะทั้งเขาและพี่ชายของเธอก็เป็นเพื่อนสนิทกัน พ่อแม่ของเขาและเธอก็เป็นเพื่อนรักกัน มันช่างเหมาะสมที่เขาและเธอจะรักกัน ....แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดของเขาเท่านั้น

" พี่โมะ พี่โมะคะ " แก้วเรียกชื่อโทโมะหลายรอบแต่เขากลับเหม่อลอยมองแม่น้ำที่นิ่งสงบ แทนไม่มีการตอบกลับเลย

" หืม มีอะไรหรือเปล่า " โทโมะสะดุ้งเล็กน้อยจากการได้ยินเสียงเรียกจากคนข้างหน้า

" พี่โมะเป็นอะไรหรือเปล่าาคะ ช่วงนี้พี่ดูเหม่อๆๆน่ะ " แก้วถามโทโมะอย่างเป็นห่วง

" ทำไมเราถึงชอบพี่ละแก้ว " โทโมะไม่ตอบคำถามแก้วแต่กลับยิงคำถามกลับไปแทน

" อ่ะ เอ่ออาหารนี่อร่อยนะคะ พี่ทานเยอะๆๆเถอะเมื่อกลางวันก็ไม่ยอมทานข้าวนิ " แก้วเลี่ยงไม่ตอบแล้วตักอาหารใส่จานโทโมะแทน

" แก้ว พี่ถามว่าทำไมเราถึงชอบพี่ " โทโมะถามแก้วอีกครั้ง

" คงเหมือนกับที่พี่ชอบฟางมั้งคะ " แก้วตอบออกมาโดยที่ไม่มองหน้าโทโมะเลย โทโมะตกใจเล็กน้อยที่คำตอบของเธออออกมาเป็นแบบนั้น

" พี่จะชอบฟางได้ยังไงในเมื่อพี่เป็นแฟนเรานะ " โทโมะยังไม่ยอมพูดคววามจริง

" ช่างเถอะคะ เอาเป็นว่าแก้วชอบพี่ตั้งแต่แรกเห็น พี่เป็นผู้ชายที่อบอุ่น พี่เป็นคนดี แก้วก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่แก้วแค่รู้ว่าพี่คือคนที่มาวนเวียนในสมองแก้วตลอดเวลา แก้วพยายามที่จะไม่คิดมันกกลับยิ่งขึ้นมา แก้วคงบอกพี่ได้เท่านี้คะ ทานกันเถอะ เดี๋ยวจะได้รีบกลับ " แก้วพูดแล้วก้มหน้าทานเพื่อไม่ให้เขาเห็นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ

บ้านป๊อปปี้แก้วที่เชียงใหม่...

" อ้าวฟางพี่เขื่อนพี่เฟย์ สวัสดีคะ " แก้วเดินเข้มาภายในบ้านพร้อมกับโทโมะก็กล่าวทั้กทายทั้ง3คนที่นั่งคุยกับพี่ชายเธอที่ห้องรับแขก

" สวัสดีคะน้องแก้ว อ้าวโทโมะนายก็มาด้วยหรอดีเลยฉันจะได้ไม่ต้องแวะไปหานาย " เฟย์รับไหว้แก้วแล้วพูดกับโทโมะ

" มีอะไรกันหรือเปล่า " โทโมะเดินมานั่งลงข้างแก้ว แล้วถามเฟย์ นิ่ง เพราะป๊อปปี้กับฟางนั่งจับมือกันอยู่

" ก็ พรุ่งนี้วันเกิดฉันไงย้ะ พ่อนายธนาคารใหญ่นี่ทำงานจนเลอะเลือนลืมวันเกิดเพื่อนเลยหรอ " เฟย์พูดอย่างน้อยใจ

" จำได้หน่า อย่ามางอนไร้สาระว่ะเฟย์ เดี่ยวฉันก็ยุให้ไอ้เขื่อนมีกิ๊กเลยดีไหม " โทโมะพูดกับเฟย์

" เห้ย!! เกี่ยวกันเว้ยไอ้โมะ กูรักเฟย์เย่คนเดียว "เขื่อนรีบปฏิเสธก่อนที่งานจะเข้า

" เหอะ หรอว้ะ คืนก่อนมึงยังไม่เที่ยวกับกูอยู่เลย เห็นไปได้เบอร์น้องแอมมานี่นา " โทโมะพูดใส่ไฟเขื่อน

" จริงหรอเขื่อน " เฟย์เริ่มเสียงเข้ม ฟางเห็นท่าไม่ดีเลยรีบห้าม

" ใจเย็นคะพี่เฟย์ พี่โมะเขาแค่แหย่พี่เขื่อนเท่านั้นแหละ พี่โมะนี่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลยนะคะ พี่ชายฟางเกือบโดนฆ่าแล้วไหมละ " โทโมะจากที่ตอนแรกยิ้ม พอฟางพูด ก็กลับมาตีหน้านิ่งไม่ตอบกลับฟางเลย

" เอ่อ งั้นตกลงตามนี้เนาะ งั้นพวกเรามากวน ป๊อปปี้ กับน้องแก้วเค้านานแล้ว พวกเราขอตัวนะคะ " เฟย์พูดจบก็ลากเขื่อนออกไป ฟางยิ้มใหแก้ว กับโทโมะ แก้วหันมายิ้มตอยแต่โทโมะ กลับนิ่ง ปีอปปี้เลยเดินเข้ามาโอบฟางเดินออกไป

" เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้างั้นละคะ " ป๊อปปี้ถามคนในอ้อมแขน

" เปล่าคะ พรุ่งนี้เจอกันน่ะคะ " ฟางหันมาพูดกับป๊อปปี้ก่อนจะเดินไปที่รถที่มีเขื่อน รออยู่กับเฟย์แล้ว

" เดี๋ยว ฟอด ฟอด good night kiss ครับ " ป๊อปปี้จับแขนของฟางมาแล้วหอมแก้มสองข้าง ก่อนจะพูยิ้มหวานให้ฟาง ฟางเองก็ยิ้มกลับอย่างเขิน อาย

" พ่อเลี้ยงภาณุนี่ชอบฉวยโอกาศจริงเลยนะคะ อย่าให้รู้ละว่าไปทำกับสาวที่ไหนอ่ะ " ฟางพูดแล้วชี้หน้าเป็นเชิงเตือน ป๊อปปี้ขำกับท่าทางของคนตัวเล็ก

" ไม่ทำหรอก ถ้าจะทำอ่ะ ก็ทำกับคนตัวเล็กคนนี้คนเดียวแหละครับ ฟอดด " ป๊อปปี้ห้ามใจไม่ไหวที่จะลงมาสูกกลิ่มหอมจากพวงแก้ของสาวน้อยหน้าหวานคนนี้อีกครั้ง ทุกอย่างที่เป็นเธอมันทำให้เขาหลงรัก เธอขึ้นทุกๆๆวัน ไม่มีวันไหนที่จะเบาลงเลย

" พอแล้วคะ เดี๋ยวพี่เขื่อนก็ลงมาเอาเรื่องหรอกงั้น ฝันดีนะคะ แล้วเดี๋ยวถึงบ้านฟางจะโทรหานะคะ" ฟางพูดก่อนโบกมือลาป๊อปปี้แล้วเดินไปหาเขื่อนที่อยู่ในรถ

" งั้นพี่กลับก่อนนะ แล้วเดี่ยวถึงแล้วพี่จะโทรหานะคะ " โทโมะเดินออกมาเห็นฉากสวีทของป๊อปปี้กับฟางก็ทำเป็นนิ่ง แล้วพูดกับแก้ว

" คะ ขับรถดีดีนะคะ "แก้วพูดแล้วยิ้มให้กับโทโมะ โทโมะเองก็ยิ้มให้เธอเช่นกัน

" ครับผม แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่บ้านไอ้เขื่อนน่ะเดี๋ยวพี่มารับ " โทโมะพูดจบก็เดินออกไป ขึ้นรถแล้วออกรถไป แก้วมองตามอย่างดีใจที่อย่างน้อยวันนี้เขาก็สัญญากับเธอ ว่าจะเป็นคนโทรหาเธอเอง ไม่ใช่ให้เธอโทรหาเขา เพราะตลอดมา เธอมักจะเป็นคนโทรหาเขาเสมอ .....

บ้านฟาง เขื่อน...

" อ้าวไอ้โมะวันี้มึงจะมานอนบ้านกูหรอ " เขื่อนเดินลงมาจากรถ ก็เห็นรถโทโมะเข้ามาจอดไว้ต่อถ้ายรถของเขา

" อืม ก็พรุ่งนี้ขี้เกียจขับรถมานิหว่า ขอนอนด้วยละกัน " โทโมะพูดพร้อมกับถือกระเป๋าหลังรถที่เขามักจะเตรียมเอาไว้อยู่แล้ว

" เออ งั้นไปนอนห้องประจำเมิงละกัน ไปกันเฟย์เขื่อนง่วงงงมากกกกกกกก" เขื่อนพูดก่อนจะหันไปลากแฟนสาวเข้าห้องที่ตาามไปด้วยเสียงโวยวายของแฟนสาว

" เอ่อ...ฟางขอตัวนะะคะ " ฟางที่เห็นโทโมะไม่มีการทักทายอะไรเธอเธอเลยขอเดินออกไปขึ้นห้อง เนื่องจาก อาทิตย์นี้ คุณพ่อคุณแม่ของเขื่อนและฟางต้องไปคุยงานกับลูกค้า Vip ที่เกาะสมุย ทั้งอาทิตย์ทำให้ ทั้งสองพี่น้องอยู่กันตามลำพัง เพราะแม่บ้านก็มักจะมาเฉพาะเช้า เย็น ไม่มีค้างคคืน

" ฮัลโลคะพี่ป๊อป " หลังจากที่เดินหนีออกมาจากโทโมะเธอก็ขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมจะเข้านอ แต่เพิ่งนึกได้ว่าต้องโทรไปหา คนเกือบพิเศษ ของเธอก่อน

( ทำไมพึ่งโทรมา หืมเราพึ่งถึงหรอ )

" แหะแหะ พอดีฟางลืมอ่ะคะ ถึงนานแล้วแต่ฟางขึ้นมาอาบน้ำเตรียมจะนอนแล้วนะ พึ่งนึกดได้ "

( ไอ้เราก็อุตส่าห์นั่งรอ ที่แท้ก็ลืม ) เสียงปลายสายจากป๊อปปี้เอ่ยมาอย่างอน

" โถ่ อย่าพึ่งงอนฟางสิคะ ฟางขอโทษน้าาา แล้วนี่ทำอะไรอยู่คะอาบน้ำหรือยัง " ฟางเปลี่ยนเรื่อง พูดคุยก่อนที่เธอจะเจองานใหญ่ ผู้หญิงงอนนะง้อง่ายน่ะ แต่ผู้ชายงอนเนี่ย ง้อยากมากก เธอเคยเจอมาแล้ว

( เปลี่ยนเรื่องเชียวน่ะ 5555 อาบแล้วครับ กำลังเคลียร์เอกสารนิดหน่อยนะคะ แล้วเราละ)

" อาบแล้วว เนี่ยกำลังจะนอนแล้ว งั้นฝันดีนะคะ เช็คเอกสารเสร็จก็พักผ่อนน่ะคะ ห้ามเกิน เที่ยงคืนน่ะ " ฟางพูดออกมาอย่างเป้นห่วง

( ครับผม นี่คือข้อดีของการมีแฟนเรียนหมอใช่ไหม 555 ) ป๊อปปี้รับปากพร้อมกับแหย่ร่างบางไปในตัว

" เดี่ยวเถอะ หรือว่าไม่ดี จะเลิกก็ได้น่ะ ฟางไม่ถือ " ฟางก็ไม่ยอมตอกกลับไป

( โห น่ารักขนาดนี้จะเลิกได้ไงจริงไหม งั้นพี่ไม่กวนแล้วกัน ฝันดีนะครับ อย่าลืมฝันถึงพี่บ้างละ)

" คร่าา เช่นกันคะ " ฟางพูดจบก็วางสายแล้วมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือแล้วยิ้ม หลายเดือนที่ผ่านมาเธอลองเปิดใจให้กับผู้ชายคนนี้ จนตอนนี้ ในหัวใจของเธอก็เริ่มมีเขามาวนเวียน อยู่แทนคนที่เธอไม่ควรรักคนนั้นแล้ว...

" รักมันมากนักหรือไง " เสียงทุ้มเรียบน่ากลัวดังมาจากด้านหลังจนเธอต้องรับหันหลักลับไปมอง

" พี่โมะ เข้ามาให้ห้องฟางได้ไงคะ " ฟางตกใจ ที่ร่างสูงงเข้ามาใในห้องนอนของเธอได้อย่างไรทั้งๆๆที่เธอเองก็ล๊อกประตูแล้ว

" พี่ถามว่ารักมันมากนักหรอ " โทโมะถามฟางอีกครั้งพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ร่างบางมากขึ้น

" พะ พี่โมะ จะทำอะไรคะ " ฟางเริ่มกลัวคนตรงหน้า แล้วถอยหลังไปเรื่อยๆๆ จนติดกับเตียงนอน

" ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงไม่เป็นพี่ละฟาง " โทโมะเอ่ยกับฟางอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปบีบแขนร่างบาง

" โอ๊ยพี่โมะ ฟางเจ็บ ปล่อยฟางนะ " ฟางร้องออกมาด้วยความเจ็บ

" ไม่ตอบพี่มาก่อนทำไมละ รักมันมากนักใช่ไหม " โทโมะพูดอีกครั้งพร้อมกับบีบแขนฟางแรงขึ้นอีก

" ฮึก ฮือออ พี่ไม่ควรทำแบบนี้ พี่มีแฟนแล้ว ถ้าแก้วเค้ารู้ " ฟางยังพูดไม่จบ

" ไม่ต้องเอาผู้หญิงคนนั้นมาอ้างสักทีฟาง เรารู้ดีว่าที่พี่คบกับแแก้วก็เพราะเรา พี่ทำเพื่อเราไงฟาง แต่ทำไมเราทำแบบนี้กับพี่ " โทโมะเริ่มบ้าคลั่ง

" ฮึก ฮืออ พี่โมะ ฟางไม่ได้รักพี่แล้วฟางรักพี่ป๊อป พี่โมะไม่ควรทำแบบนี้น่ะ " ฟางพูดพร้อมกับแกะมือของโทโมะออก

" อือออ " โทโมะโมโห ผลักร่างบางล้มนอนกับเตียงพร้อมกับให้ตัวเองขึ้นคร่อมร่างบาง ส่งรสจูบที่ร้อนแรงให้คนใต้ร่างอย่างป่าเถื่อน

" อืออ " ฟางทุบตี โทโมะ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา แต่โทโมะก็ไม่ได้หยุดการกระทำเลย จนเธอเอง ต้องยอมนิ่งให้เขาทำตาม อำเภอใจ

" ฟาง... " โทโมะที่รับรู้ว่าคนใต้ร่างนิ่งก็ถอนจจูบออกมามองคนใต้ร่าง ที่นอนนิ่ง มองหน้าเขาด้วยน้ำตา

" ไม่ร้องนะคะเจ้าหญิง เจ้าชายขอโทษ" โทโมะพูดพร้อมกับ ค่อยๆๆบรรจงเช็ดน้ำตาให้ฟาง แล้วค่อๆๆจูบที่หน้าผากมนของร่างเล็กอย่างอ่อนโยน ก่อนนจะขยับลงมานอนข้างร่างบางพร้อมกับดึงร่างบางมานอนกอดแทน

" พี่โมะ ปล่อยฟาง " ฟางพูดออกมาเสียงเรียบ

" พี่ขอได้ไหม ขอให้พี่ได้ทำตามหัวใจของพี่สักครั้ง แล้วพรุ่งนี้เราจะเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม " โทโมะพูดแล้วกอดฟางแน่นกว่าเดิม

" สำหรับพี่ พนุ่งนี้เราอาจจะเป็นพี่น้องกัน แต่สำหรับฟาง ไม่ว่าจะวันไหน เราก็คือพี่น้องกันเท่านั้นคะ ฟางรักพี่ชายคนนี้เสมอนะคะ " ฟางพูดพร้อมกับกอดตอบโทโมะเหมือนกัน

" ขอบคุณที่ยังให้โอกาศ ผู้ชายคนนี้ได้เป็นพี่ชายของเรา คืนนี้พี่ขอเติมกำลังใจให้พี่หน่อยน่ะ พี่รักเราน่ะฟาง " โทโมะพูดออกมาเสียงสั่น ทั้งสองคน นอนกอดกันจนหลับไป .....

บ้าน ป๊อปปี้แก้ว ....

" สุดท้ายพี่ก็ไม่โทรมาหาแก้วอยู่ดี " แก้วที่นั่งรอโทรศัพท์จากร่างสูง ที่บอกกับเธออย่าดิบดีว่าจะโทรหาเธอแต่นี่ เลยเวลามา ตี่ 1 กว่าแล้ว ทำไมเขาถึงลืม..

" ทำไมเวลาผ่านไป พี่ไม่เคยหันมามองแก้วบ้างง แกว้รักพี่ พี่ได้ยินไหม พี่โมะ " แก้วร้องไห้มองตุ๊กมิกกี้เมาส์ที่เธออ้อนเขาซื้อให้เมื่อเดือน ก่อน อย่างเศร้าใจ ทำไมเขาถึงไม่หันมามองเธอบ้างง..