เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

                    " มีอุโมงค์แบบนี้ด้วยหรอเนี่ย " หญิงสาวเดินลอดอุโมงค์ดอกไม้ที่ถูกจัดขึ้นตั้งแต่รั้วบ้านยาวเข้ามาจนถึงประตูบ้าน  แต่เธอก็พอใจไม่น้อยกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า  มันดูสวย ดูสง่า ดูอบอุ่นใจเมื่อเธอได้ลอดผ่านมันเข้าไป ยิ่งเธอเดินอยู่ในอุโมงค์ มันยิ่งรู้สึกเหมือนเธอถูกโอบกอดเอาไว้ 

 

 

 

 

 

 

                    เธอตะโกนเรียกลูกค้าที่นัดหมายให้เธมาคุยงานที่นี่อยู่พักใหญ่ ก็ไม่มีใครออกมา  หญิงสาวตัดสินใจเปิดประตูเดินเข้าไปในบ้านของเขา    

 

 

 

 

                    บ้านที่ประดับไปด้วยดอกไม้นานาชนิด กลิ่นดอกไม้โชยอบอวนไปทั่วบ้าน  แสงสว่างจากเทียนไข มันยิ่งดึงดูดความสดใสให้เธออยากเห็นดอกไม้เหล่านั้นชัดขึ้น  แก้วเดินเข้าไปใกล้ดอกไม้ที่ใกล้ที่สุด   มันเหมือนมีโปสการ์ดแขวนอยู่บนก้านดอกไม้นั้นด้วย  เธอมองมันด้วยความสงสัย ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาอ่าน

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษ "  เธอเริ่มเอะใจ 

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษ "  เธอเดินดูดอกไม้ไปเรื่อยๆ ก็มีโปสการ์ดแขวนอยู่ทุกต้น  

 

 

 

 

 

                    " ให้อภัยผมนะ "  ข้อความเหล่านี้มันเริ่มสร้างความสนใจให้กับเธอ 

 

 

 

 

 

                    ใครเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ 

 

 

 

 

 

                    " ขอโอกาสผมอีกสักครั้งได้ไหม "  เธอเดินดูต้นไม้และอ่านโปสการ์ดไปเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

                    " ผมอยู่ไม่ได้หรอกนะ ถ้าขาดคุณ "  แก้วน้ำตาคลอ 

 

 

 

 

 

                    " ผมรักคุณมากเหลือเกิน "  แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา

 

 

 

 

 

                    " ลืมอดีตที่ผมเคยทำผิดกับคุณได้ไหม " เธอเริ่มนึกถึงโทโมะ ผู้ชายที่เธอรัก 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าใจคุณยังมีผมอยู่ ผมอยากขอโอกาส ให้เรากลับมารักกัน ให้ผมได้ดูแลคุณ "  แล้วเธอก็เดินมาสุดทาง  แก้วหยุดชะงัก เมื่อไม่มีดอกไม้ ไม่มีต้นไม้ให้เธอชมอีกแล้ว ร่างบางเงยหน้าขึ้นมอง  

 

 

 

 

 

 

                    " ผมขอโอกาสคุณอีกสักครั้งได้มั้ย "  แล้วเธอก็พบก็ดอกไม้อีกหนึ่งช่ ในกำมือของผู้ชายหนึ่งคนที่ยืนหยัดอยู่ตรงหน้าของเธอ 

 

 

 

 

 

                    "  นี่แผนของนายหรอ "  แก้วอึ้ง ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลทำเพื่อเธอ  " โทโมะพูดอย่างจริงจัง

 

 

 

 

                    " นายมั่นใจหรอ ว่าชั้ลจะให้โอกาสนาย "  แก้วจ้องตาโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลมั่นใจในรักของเรา  ให้โอกาสชั้ลอีกสักครั้งนะแก้ว " ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลกลัวว่ามันจะเป็นเหมือนเดิม " แก้วไม่มั่นใจ

 

 

 

 

 

                    " มันไม่มีทางเป็นเหมือนเดิม ชั้ลไม่มีวันทำให้เธอเสียใจอีก " 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะมั่นใจได้ยังไง " แก้วยังไม่เชื่อ 

 

 

 

 

 

                    แล้วอยู่ๆ  ก็มีคนเปิดคลิปวิดีโอ  คลิปที่มีคนแอบถ่ายโทโมะตอนที่เขาแอบตามแก้วมาที่อังกฤษ โดยที่เขาเองไม่รู้ตัว 

 

 

 

 

 

                    "  เห้ย " เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ถูกแอบถ่าย และก็ไม่รู้ว่าใครที่เป็นคนเปิดคลิปนั้นในตอนนี้

 

 

 

 

 

 

                    โทโมะถูกแอบถ่ายตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาจากประเทศไทย มีสภาพขณะที่เขาเอามืออุดหูตัวเอง เพราะปวดหูมากในเวลาที่เขาขึ้นเครื่องบิน

 

 

 

 

 

                    " พี่โทโมะเค้าไม่ชอบนั่งเครื่องนะแก้ว  เพราะเค้าจะปวดหูมากเวลานั่งเครื่องบิน " แล้วก็เป็นภาพของเฟย์ที่พูดอธิบายภาพของโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    หลังจากนั้นก็เป็นตอนที่โทโมะเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ภาพที่เขาไปซื้อต้นไม้มาไว้ในบ้าน ภาพที่เขาต้องฝืนทนกินอาหารที่เขาไม่ชอบและไม่คิดที่จะกินมันเลย ภาพที่เขาปะอืดผะอด แต่ก็ต้องทนกินเข้าไป ตลอด 2 อาทิตย์ที่อยู่ที่นี่   

 

 

 

 

                    ภาพที่เขาแอบไปหาแก้ว แอบมองแก้วอยู่ห่างๆ ในทุกๆวัน

 

 

 

                    ภาพที่เขานั่งทำอุโมงค์ดอกไม้อยู่คนเดียว  ภาพที่เขาจัดแต่งดอกไม้ในบ้านเพียงคนเดียว  ทุกอย่างดุเขาทำด้วยความตั้งใจ 

 

 

 

 

 

                    "  ถ้ายังรักอยู่ ก็ให้อภัยกันได้แล้วนะ "  ป๊อป เขื่อน ดิเรก เฟย์ ฟาง พูดเอาไว้ก่อนจบคลิป 

 

 

 

 

 

                    " นี่นายลงทุนทำเพื่อชั้ลขนาดนี้เลยหรอ "  แก้วน้ำตานอง ซึ่งกับสิ่งที่โทโมะทำให้  ความโกรธ ความเสียใจมันเริ่งหดหายไปหมด 

 

 

 

 

 

                    " ขอให้สิ่งที่ชั้ลทำให้กับเธอในวันนี้ ช่วยลบล้างกับรอยน้ำตาบนใบหน้าของเธอ นะแก้ว " โทโมะน้ำตาคลอ 

 

 

 

 

 

                    " นายมั่นใจหรือเปล่า ว่าจะไม่ทำให้ชั้ลเสียใจอีก มันใจหรือเปล่าว่าจะรักชั้ลคนเดียว "  แก้วพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

                    " มั่นใจสิ มั่นใจว่าชั้ลจะไม่ทำให้เธอเสียใจ มั่นใจว่าชั้ลจะรักเธอคนเดียวตลอดไป  "  โทโมะยิ้มทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะลองเสี่ยงกับนายอีกสักครั้ง "  แก้วยิ้มทั้งน้ำตา เธอยอมรับช่อดอกไม่ที่โทโมะยืนให้ ก่อนจะดึงมือโทโมะให้ลุกขึ้นมา 

 

 

 

 

 

                    " แล้วเธอจะไม่ผิดหวังกับการตัดสินใจครั้งนี้ "  

 

 

 

 

 

                    " ให้มันแน่เถอะ ถ้าทำให้ชั้ลร้องไหเมื่อไหร่ ชั้ลจะฆ่านายด้วยมือของชั้ลเอง " แก้วขู่ 

 

 

 

 

 

                    "  ขอกอดหน่อยนะ  คิดถึงจนใจจะขาดอยู่แล้ว "  โทโมะคว้าร่างบางเข้ามาสวมกอดอย่างเบามือ  กอดที่ห่างหายไปนาน กอดที่โหยหาอยู่นานแสนนาน วันนี้เขาได้รับมันแล้ว 

 

 

 

 

 

                    " รู้สึกยังไงบ้างตอนที่ไม่มีชั้ล " แก้วคลายกอดออจากโทโมะ แล้วเงยหน้าขึ้นถามเขา  เธอแค่อยากจะรู้ว่าเขารู้สึกเหมือนเธอหรือเปล่า  เธอมองหน้าเขาอยู่นาน ใบหน้าที่เธอไม่ได้จ้องมองมานานแสนนาน  จมูกโด่งๆ ที่เธอชอบแตะมัน ตาคมๆที่เธอชอบจ้องมองมัน คิ้วหนาๆที่เธอปลื้มมันนักหนา   ปากแดงๆที่เธออยากจะจูบมันทุกวัน  ตอนนี้มันอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว 

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลเหมือนคนที่ตายทั้งเป็น  มันไม่มีความสุขเลย ชั้ลอยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีเธออยู่ข้างๆ "  เขาโอบใบหน้าสวยเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยพูดให้เธอฟัง ตาคมจ้องมองตาหวานอยากสุดซึ่ง  เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนที่ขาดเธอได้ยังไง  มันทรมานมากจริงๆที่ต้องอยูโดยไม่มีกันและกัน 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลเองก็ไม่ต่างจากนาย  ชั้ลกินไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ ทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง เหมือนนายวนเวียนอยู่ในหัวชั้ลตลอดเวลา  ชั้ลพยามหลายครั้งที่จะสลัดนายออกไปจากสมอง จากใจของชั้ล  แต่ชั้ลก็ทำไม่ได้เลยสักครั้ง  ฮึก "  แก้วพูดทั้งน้ำตา  

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลรักเธอนะแก้ว  รักเธอมาก ชั้ลอยากให้เธอมั่นใจต่อจากนี้ไป เธอจะไม่รู้สึกแบบนี้อีก  เชื่อใจชั้ลนะ " เขาใจสั่นไปหมดเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ ความรู้สึกผิดมันแล่นเข้าสู้หัวใจของเขาอย่างรวดเร็ว เขารีบเช็ดน้ำตาให้กับเธอ เขาไม่อยากที่จะเห็นมันอีกต่อไปแล้ว

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลก็รักนายนะ  รักมากด้วย ฮึก ฮึก " แก้วโผล่เข้ากอดโทโมะไว้แน่น 

 

 

 

 

 

 

                    "  ดีกันสักที   ต่อไปไม่มีข้ออ้างแล้วนะฟาง "  ป๊อปที่แอบมองทั้งคู่อยู่ที่มุมหนึ่งของอ้าง เหล่ตามองฟางที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา  ที่แท้เขาก็ยังไม่ได้แอ้มเธอเลย ตั้งแต่ตอนที่แต่งงานกัน เพราะข้อตกลงบ้าบอของเธอ ที่จะยอมมอบกายให้เขาต่อเมื่อโทโมะสมหวัง

 

 

 

 

                    "  อย่าหวังว่าคนนี้จะได้นอนนะเฟย์  "  เขื่อนเองก็เช่นกัน ทั้งเก็บ ทั้งทน มาเป็นสองอทิตย์ เพราะข้อตกลงบ้าๆของเฟย์ 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  ถ้าจะกอดขนาดนี่  บอกแม่ให้มาขอดีมั้ย ไอโมะ !!" ดิเรกออกจากที่ซ่อน แล้วเดินเข้าไหาทั้งคู่ ที่ยังยืนกอดกันร้องไห้ 

 

 

 

 

 

                    " คุณป๋าอนุญาตหรอครับ "  โทโมะยิ้มดีใจ

 

 

 

 

                    " ก็เออสิวะ รอเหี้ยไรอยู่หละ ไปบอกแม่มาขอสิ "  ดิเรกเป็นคนตลก 

 

 

 

 

 

                    " ครับๆ ผมจะรีบกลับไปบอกแม่ให้มาขอเลยครับ " โทโมะดีใจ

 

 

 

 

 

                    " อาทิตย์หน้าก็จัดการเลยแล้วกัน ย่าเค้าดูฤกษ์มาให้แล้ว "  ดิเรกยิ้มให้แก้ว

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากนะคะป๋า "  แก้วกอดดิเรก 

 

 

 

 

                    " ความสุขของแก้ว ป๋าทำได้ทุกอย่างแหละ " ดิเรกกอดตอบ

 

 

 

 

 

                    

 

                    แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไป ดิเรกกลับไปนอนบ้านของที ส่วนเฟย์ เขื่อน ฟาง ป๊อป ก็ไปฮันนิมูลเป็นการส่วนตัว เหลือเพียงแก้วกับโทโมะ เพียงสองคนในบ้านหลังนี้

 

 

 

 

 

                    "  นอนเหงามาหลายคืน ดีจัง คืนนี้มีคนนอนด้วย  "  โทโมะนอนโอบแก้วอยู่บนเตียงนุ่ม 

 

 

 

 

                    " คิดถึงอะดิ "  แก้วซุกอกแกร่ง 

 

 

 

 

                    " มากอะ "  

 

 

 

 

                    แล้วสถานการณ์มันก็พาไป พาให้ท้งคู่จ้องตากันอย่างสุดซึ่ง พาให้ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้กับหญิงสาว 

 

 

 

 

                    " ชั้ลรักเธอนะแก้ว "  แล้วเธอก็รับตาลงพร้อมกับริมฝีปากหนาที่มาแตะกับริมฝีปากของเธอ 

 

 

 

                    ด้วยความรักและความเสน่หา มันทำให้ทั้งคู่ปล่อยกายปล่อยใจให้กันและกัน ความสุขเอ่อล้นจนเต็มหัวใจ สิ่งที่ขาดหายไป วันนี้เขาทั้งคู่ได้เติมเต็มให้กันและกันอย่างสมบูรณ์แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

                    "  เฮียยย  เฟย์เหนื่อยแล้วว  "  เฟย์เสียงอ่อนอย่างคนหมดแรง นี่เขื่อนใช่ร่างกายเธอจนเกือบรุ่งสาง

 

 

 

 

                    " ก็อยากดื้อเอง บอกแล้วว่าอย่าตกลงอะไรบ้าๆ ไม่งั้นจะโดนหนัก  ก็ไม่ยอมเชือ  แล้วเป็นไง " เขื่อนสงสาร เลยหยุดให้ 

 

 

 

 

 

                    " แล้วใครจะไปรู้ละ ว่าเฮียจะหื่นกามได้ถึงขนาดนี้ " เฟย์นอนหันหลังให้เขื่อน

 

 

 

 

 

                    " เอ้า ! ก็เมียผมสวยนิครับ แถมยังเด็ดอีกต่างหาก ใครมันจะไปอดใจไหว "  เขื่อนแซว

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องมาพูดมากแล้ว เฟย์จะนอน "  เฟย์คลุมโปงหนีเขื่อน เข่อนมุดตามเฟย์เข้าไป 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปอย่าเอาแต่ใจสิคะ   นี่จะเช้าแล้วนะ "  ฟางที่ยังคงถูกกัดเซาะจากป๊อป เริ่มบ่นๆ เพราะตาจะปิดอยู่แล้ว 

 

 

 

 

 

                    " รอบสุดท้ายแล้วนะ นะคะ นะนะ "  ป๊อปอ้อน 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปพูดแบบนี้มาห้ารอบแล้วนะคะ  เมื่อไหร่จะสุดท้ายจริงๆสักที "  ฟางงอล

 

 

 

 

 

                    " รอบนี้แหละสุดท้ายจริงๆแล้ว "  ป๊อปพูด แล้วเริ่มปฏบัติการ

 

 

 

 

 

                    " เยอะแบบนี้ เดี๋ยวก็มีน้องกันพอดี "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จบบริบูรณ์

 

 

ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตาม คอยให้กำลังใจ และขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ 

 

 

 

 

ฝากติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะคะ " เพราะว่ารัก  "