เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
 
                    หลังจากขอแต่งานสวมแหวนจูบมือกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ป๊อปก็พาว่าที่เจ้าสาวของตัวเองไปส่งถึงที่ประทับ ก่อนจะขับรถกลับคฤหาสน์หรูของตัวเองอย่างสุขใจสบายอารมณ์  
 
 
 
 
                    "  เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ยยยยยย  "  แล้วป๊อปก็ไม่วายที่จะเข้าไปเม้ามอยให้เขื่อนฟังในห้องนอน 
 
 
 
 
 
                    "  อะไรของมึง คนจะหลับจะนอน "  เขื่อนผะงกหัวขึ้นมามองป๊อป ที่เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่ยิ้มระรื่นก็พอจะเดาออกว่าฟางรับที่จะแต่งงานกันป๊อปแล้ว
 
 
 
 
                    " ฟางตกลงแล้วนะเฮีย  ผมนิเหมือนไ้ขึ้นสวรรค์เลยยย  "  ป๊อปกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงเขื่อน แล้วนั่งท้าวคางพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
 
 
 
 
 
                    "  เออ กูดีใจด้วย  ออกไปได้แล้วไป  "  เขื่อนเซ็ง  เหมือนตัวเองเสียหน้าที่ตอนนี้ไม่รู้แม้แต่แผนที่จะคิดขอเฟย์แต่งงาน
 
 
 
 
 
                    "  นี่เฮียไม่ดีใจกับผมหน่อยหรอ "  ป๊อปมองเขื่อนที่พลิกตัวหันหลังให้เค้าซะงั้น
 
 
 
 
                    " เออ กูก็บอกแล้วไงว่าดีใจด้วย แล้วกูก็บอกให้มึงออกไปได้แล้ว  กู  จะ นอน "  เขื่อนพูดอย่างคนไร้อารมณ์ 
 
 
 
 
 
                    "  เออ ไปก็ได้วะ  แล้วเฮียก็รีบๆหน่อยแล้วกัน ป๋าจะได้ไปจัดการขอลูกสวเค้าทีเดียวเลย อย่าให้ป๋าต้องไปหลายรอบ "  ป๊อปเย้ย  เขื่อนหันหน้ามามอง แล้วขมวดคิ้วใส่  ป๊อป เริกคิ้ว เบิกตากว้าง ผายมือออก เหมือนยั่วโทสะ แล้วรีบเดินออกากห้องไป
 
 
 
 
 
                    " กดดันกูชิบหายเลย แม่ง "  จากที่ห่วงนอน กลายเป็นเครียดเรื่องเฟย์จนนอนไม่หลับ
 
 
 
 
 
 
 
                    "  เฟย์ นอนแล้วยังงง " ฟางเองก็ดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่  เธอตื้นตัน ดีใจ สุขใจ มากจนต้องหาที่ระบาย
 
 
 
 
 
                    " หือ  ว่าไงฟาง ทำไมวันนี้กลับดึกจัง ไปไหนมาหรอ "  เฟย์ที่กึ่งหลับกึ่งตื่น พลิกกลับมาหาฟางที่กระโดดขึ้นมานั่งขัดสมาสบนเตียงของเฟย์เรียบร้อยแล้ว 
 
 
 
 
 
                    " ไปผับมา " ฟางยิ้มจนแก้มแทบปริ ทุกการกระทำของป๊อป เธอจำได้ทุกอย่าง มันจะอยู่ในความทรงจำของเธอตลอดไว้ 
 
 
 
 
                    " ไปผับ ? ฟางเนี่ยนะเข้าผับ แล้วไปกับใคร "  เฟย์ตกใจ รีบดีดตัวขึ้นมาถามฟางทันที
 
 
 
 
                    " ไปกับพี่ป๊อป  ^^ "  แล้วฟางก็เขิลจนหน้าแดง
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปพาฟางเข้าผับเนี่ยนะ  เข้าไปทำอะไรกัน  ฟางไม่ชอบผับไม่ใช่หรอ "  เฟย์งง
 
 
 
 
 
                    " แต่ก่อนนะไม่ชอบ  แต่ตอนนี้ชอบมากกก  ^^ "  ฟางเอามือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ท่าทีของฟางยิ่งทำให้เฟย์งงเข้าไปอีก 
 
 
 
 
 
                    " เฟย์ว่า มันต้องมีออะไรที่เฟย์ต้องรู้นะ "  เฟย์ดึงมือฟางออก
 
 
 
 
                    " ก็ไม่มีอะไรหรอก  พี่ป๊อปเข้าก็แค่ขึ้นไปร้องเพลงจนเวที "  ฟางจำได้ทุกอย่าง เธอพูดไปยิ้มไป 
 
 
 
 
                    " แค่นี้หรอ ?  "
 
 
 
 
                    " แล้วเค้าก็กระโดดลงมาจากเวที  ^^"
 
 
 
 
                    " แล้ว ? "
 
 
 
 
                    " แล้วเค้าก็คุกเข่า " 
 
 
 
 
                    " แล้วไงต่อ  "  เฟย์ตื่นเต้นแทน
 
 
 
 
 
                    " แล้วเค้าก็บอกว่าเค้าจะยอมหยุดทุกอย่าง  หยุดเที่ยวผับ หยุดเหล่ผู้หญิง หยุดกินเหล้า  เพื่อฟาง "
 
 
 
 
                    "  เอ้าให้หมดซี้ "  เฟย์ขัดใจ 
 
 
 
 
                    " แล้วเขาก็ขอฟางแต่งงาน  "  ฟางยิ้มกริ่ม  ทั้งเขิลทั้งอาย
 
 
 
 
                    "  กรี๊ดดดด   โครตโรแมนติกเลยยย   ไม่น่าเชื่อ ว่าพี่ป๊อปจะกล้าทำขนาดนี้  นี่เค้ายอมประกาศสละโสดกลางพับเลยหรอเนี่ยยยย  " เฟย์ดีใจแทน 
 
 
 
 
 
                    " ก็นั้นนะสิ ฟางก็ไม่คิดว่าเค้าจะกลาขนาดนั้น ฟางร้องไห้กลางผับเลยะเฟย์  มันดีใจจนบอกไม่ถูก  " ตอนนี้เธอก็นั่งน้ำตาเอ่อ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมี ผู้ชายมาขอผู้หญิงโก๊ะๆ อย่างเธอแต่งงาน
 
 
 
 
 
                    "  แล้วเมื่อไหร่ เฮียจะมาขอเฟย์แต่งงานบ้างเนี่ย หรือเฮียไม่คิดจะแต่งกับเฟย์ "  เฟย์เริ่มจะน้อยใจเขื่อน 
 
 
 
 
 
                    "  เดี๋ยวพี่เขื่อนก็ขอ เชื่อฟางสิ  2 คนนี้เค้าชอบทำอะไรเหมือนๆกัน "  ฟางพูดอย่างมั่นใจ
 
 
 
 
 
                    "  ไม่เห็นเฮียจะพูดอะไรเลย  "  เฟย์ซึมไป  ฟางที่เมื่อกี้ยังดีใจเรื่องตัวเองอยู่ ตอนนี้กลับต้องคอยนั่งปลอบเฟย์แทน
 
 
 
 
 
 
 
 
                    เขื่อนเดินไปเดินมาอยู่ริมระเบียงห้อง  คิดแผนที่จะขอเฟย์แต่งงาน เขาคิดเท่าไหร่ๆ ก็คิดไม่ออกสักที  จะไปปรึกษาดิเรกกับป๊อป ก็กลัวว่าจะเสียฟอร์ม  คงจะมีแค่คนเดียว ที่จะชวนเขาได้ในเวลานี้
 
 
 
 
 
 
                    "  ทำไรอยู่  ว่างคุยหรือเปล่า  " เขื่อนพูด 
 
 
 
 
                    "  อะไรของเฮียย  ทำไมพูดซะจริงจังเชียว  "  สาวร่างบางที่นั่งทำงานอยู่ในบริษัทของที  หลังจากที่กินๆ นอนๆ เที่ยวๆ อยู่พักใหญ่ เธอก็เริ่มเบื่อจากสิ่งเดิมๆ เลยขออนุญาตลุงป้าน้าอา ตามทีไปทำงานที่บริษัท  
 
 
 
 
 
 
                    ( ก็มีเรื่องจะปรึกษาหน่อยยย  )  เขื่อนเองก็กลัวแก้วจะแซว ไม่กล้าพูดสักเท่าไหร่
 
 
 
 
 
                    " ว่ามาเลยเฮียย  แก้วพร้อมจะให้คำปรึกษาเฮียเสมอ "  แก้วรีบวางปากกา แล้วตั้งใจฟังเขื่อน
 
 
 
 
                    ( คือ  ถ้ามีคนขอแก้วแต่งงาน แก้วชอบแบบไหนหรอ  )  คำถามของเฮียมันทำให้เธอสะอึกไป เธอเคยคิดเรื่องนี้ เคยจินตนาการเรื่องนี้ เคยวาดฝันเอาไว้  ว่าวันหนึ่ง โทโมะจะมาขอเธอแต่งงาน  แล้วสุดท้ายเธอก็ต้อสลัดมันทิ้งไป
 
 
 
 
 
                    "  เฮียจะขอใครแต่งงาน  เฟย์ใช่่มั้ย "  แก้วทำเสียงให้เป็นปกติ ให้ร่าเริง 
 
 
 
 
 
                    
                    (  อย่าถามมากน๊าาา  ก็บอกๆมาเถอะ ตอบเท่าที่ถาม  ไม่ต้องมาย้อนถามกลับ ) เขื่อนอาย
 
 
 
 
 
                    "  แหมะๆ  กลัวเสียหน้าอะดิ  ทำเป็นเสียงเข้มเชียว  " แก้วแซว
 
 
 
 
                    (  บอกมาเร็วๆ เฮียจะนอนแล้ว  )  เขื่อนทำเสียงดุ 
 
 
 
 
 
                    " ก็ทำเซอร์ไพร้สิ  ผู้หญิงเค้าชอบอะไรๆที่เซอร์ไพร้ "  แก้วเองก็คิดไม่ออก เธอไม่เคยผ่านโมเม้นแบบนี้มาก่อน
 
 
 
                      (  รู้แล้วว่าต้องเซอร์ไพร้  แต่เซอร์ไพร้ยังงายยยย  )  เขื่อนหนักใจ
 
 
                                                                 
 
 
                    " ไม่รู้  ยังไม่เคยถุกขอแต่งงาน " แก้วตอบสั่นๆ 
 
 
 
 
 
                    (  เครียดนะเนี่ยเครียด  )
 
 
 
 
 
                    "  ทำอะไรก็ได้ที่มันออกมาจากใจอะเฮีย ผู้หญิงมันก็ชอบหมดแหละ ไม่ต้องคิด ไม่ต้องวางแผน  เอาแบบตรงๆเลย อยากทำอะไรก็ทำ มันจะออกมาจากใจมากกว่า  เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของหัวใจ  สมองไม่เกี่ยว  เพราะฉะนั้นจะทำอะไร ก็ทำตามหัวใจตัวเอง อย่าให้สมองมันมายุ่ง  เข้าใจนะเฮีย  "
 
 
 
 
 
                    (  เก็ทเลยวะ  ขอบใจมากนะน้องรัก  พี่นอนก่อนนะคะ  ฝันดีคะ จุฟ ) เขื่อนเหมือนยกภูเขาออกจากอก เมื่อได้รับคำตอบจากแก้ว  เขากระโดดขึ้นเตียง นอน อย่างสบายอารมณ์  
 
 
 
 
 
                    "  เค้าก็แต่งกันไปหมดแล้ว  เมื่อไหร่ ชั้ลจะได้แต่งกับเค้าบ้างเนี่ย "  แก้วส่ายหน้าไปมา  รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนอาภัพรักยังไงอย่างงั้น 
 
 
 
 
 
 
 
 
                         อีกมุมหนึ่งหนึ่งของบ้านหลังใหญ่  ที่มีชายคนหนึ่งยืนมองดวงดาวอยู่ริมระเบียง ในชุดนอน  ใบหน้าเขาดูนิ่งครึม แต่ดวงตามีแต่ความเศร้าหมอง เขาเงยหน้ามองดวงดาว เหมือนกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่  ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง  ห้องที่เคยว่างเปล่า มีแค่เตียงนอนกับเเฟอร์นิเจอร์ตกต่งห้อง แต่ตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยรูปถ่ายหญิงคนหนึ่งที่หนีห่างจากเขาไปไกล  รูปของเธอแฝงตัวอยู่แทบทุกมุมของห้อง ทั้งห้องแต่งตัว หน้ากระจก ห้อนั่งเล่น รวมทั้งหัวเตียงของเขา  รูปอิริยาบทต่างๆของเธอ  ที่เขาเคยแอบถ่ายในยามที่เธอไม่รู้ตัว
 
 
 
 
 
                    "  เธอไปอยู่ที่ไหนนะแก้วว "  เขาหยิบกรอบรูปบนตัวเตียงขึ้นมามอง มัเป็นรูปถ่ายตอนที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ตอนไปดูงานสร้างโรงแรม และวันเป็นรูปที่เขาแอบถ่ายตอนเธอหลับ  เขาวางรูปถ่ายลงข้างๆเขา แล้วเขาก็ล้มตัวลงนอน มันเหมือนว่าเธอกำลังตอนหันหน้าเข้าหาเขาอยู่นั้นเอง
 
 
 
 
 
                              การหายไปของเธอ มันเป็นการทรมานจิตใจของเขาอย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน  แก้วหายไปโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าแก้วไปอยู่ที่ไหน  เขาติดต่อเธอไม่ได้เลยสักทาง  ฟางกับเฟย์เองก็ติดต่อแก้วไม่ได้เหมือนกัน   แต่เขาก็ยังไม่ละความพยายาม เขายังไม่ลืมเธอ เขายังรักเธออยู่  เขายังรอให้เธอกลับมา  แม้ว่าเขาจะไม่รู้เลย ว่าเธอยังรัก ยังรอเขาอยู่หรือเปล่า 
 
 
 
 
 
 
                    ความรู้สึกของโทโมะ ไม่ต่างจากความรู้สึกของแก้วเลย แม้ว่าเธอจะใช้เวลาหมดไปกับการเที่ยเตร  ทำงาน พยามมองหาผู้ชายที่ดีกว่า แต่เหมือนหัวใจของเธอยังอยู่ที่เขา เธอยังคิดถึงเขาตลอดเวลา เขายังอยู่ในหัวใจของเธอตลอด  หากแต่การแสดงออกของเธอเหมือนลืมเขา เหมือนตัดใจจากเขาได้แล้ว  ซึ่งมันแตกต่างจากความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง
 
 
 
 
 
 
 
 
                    "  ไอเขื่อน รีบๆไปจัดการเรื่องของตัวเอง  ป๋าจะไปขอให้ทีเดียวเลย ไม่ต้องไปหลายๆครั้ง "  ดิเรกแซวทันที ที่เห็นเขื่อนเดินเข้ามาร่วมโต๊ะ อาหารเช้า
 
 
 
 
 
 
                    "  แหมเฮีย  ถึงขนาดต้องโทรไปปรึกษายัยเล็กเลยหรอ  "  ป๊อปขำ ไม่คิดว่าเขือนจะตันขนาดนี้
 
 
 
 
 
                    " นี่แก้วบอกมึงหรอ "  เขื่อนรู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
 
 
 
 
 
                    "  ป่าว  แก้วไม่ได้บอกผม "  ป๊อปบ่ายเบี่ยง
 
 
 
 
 
                    "  แล้วมึงรู้ได้ยังไง "  เขื่อนขึ้นเสียง
 
 
 
 
 
                    " ป๋าบอก" ป๊อปโยนไปหาดิเรก 
 
 
 
 
 
                    "  นิแก้วบอกป๋าหรอ "  เขื่อนหันมองดิเรก 
 
 
 
 
 
                    "  ก็เออดิวะ  ถ้ามันไม่บอก แล้วป๋าจะรู้ได้ยังไงครับบ "  ดิเรกขำ  ป๊อปหัวเราะลั่น
 
 
 
 
 
                    " แก้วนะแก้ว  กลับมาแล้วจะเล่นให้หนักเลย "  เขื่อนแค้น อุส่าห์ไว้ใจ แต่กลับมาหักหลังกันได้ลงคอ 
 
 
 
 
 
                    "  ตายๆ เรื่องแค่เนี่ย คิดไม่ออก ตอนทำงานบริษัทนี่ฉลาดเป็นกรดเลยนะเฮีย  "  ป๊อปแซว  เขื่อนทั้งเซ็งทั้งอาย เดินจ้ำๆ ออกจากบ้านไปทันที
 
 
 
 
                    " 555555  ไปแซวมันอีกไอป๊อป  เฮียมึงอายหนักนะนั้นอะ "  ดิเรกขำกลิ้ง มองเขื่อนที่เดินหน้าหงิกออกไปจากบ้าน