เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
 
 
                    " มึงมาทำไม "  เขื่อนเข้าไปผลักอกชายคนนั้นจนเซ  ดิเรก้องหน้าเขื่อนอย่างไม่พอใจ เขื่อนเหลือบมองท่าทีของดิเรกก็นิ่งไป
 
 
 
 
                    "  มาทำไม "  ดิเรกถามชายคนนั้นด้วยเสียงที่นิ่งขรึม  เขาจ้องมองดวงตาคมรอฟังคำตอบ
 
 
 
 
                    " ผมมาหาแก้ว "  เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนทุกคำ 
 
 
 
 
                    " มึงหน้้าจะหยุดยุ่งกับน้องสาวกูได้สักทีนะโทโมะ "  ป๊อปเดินไปผลักอกโทโมะ แล้วง้างหมัดจะต่อย  
 
 
 
 
                    "  ป๊อป !! " ดิเรกห้ามปรามไว้ทัน ป๊อปผลักโทโมะอีกครั้ง แล้วไปยืนสงบนิ่งอยู่ข้างๆเขื่อน
 
 
 
 
                    " แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว  กลับไปซะเถอะ " ดิเรกหันไปพูดกับโทโมะ 
 
 
 
 
                    " แล้วแก้วไปอยู่ที่ไหนหละครับ " โทโมะเซ้าซี่ อย่างเจอแก้วใจจะขาด  แม้เขาจะกลัวดิเรกากแค่ไหนก็ตาม แต่ความคิดถึงของเขา มันทำให้ความกลัวเหล่านั้นหดหายไปหมด 
 
 
 
 
                    " กูไม่บอกวะ  "  ดิเรกเงยมองหน้าโทโมะ แล้วตอบคำถาม  เขายิ้มมุมปากให้โทโมะ  มันทำให้คนร่างสูงรู้ทันทีว่าดิเรก ต้องการจะแก้แค้นเขา กับสิ่งที่เขาทำกับแก้วเอาไว้ 
 
 
 
 
 
                    " ผมอยากขอโอกาส " โทโมะพูดอย่างจริงจัง  เขาเคยเป็นคนทิฐิ หัวสูง ไม่เคยฟังใคร  แต่ตอนนี้เค้ายอมลดทุกอย่างเผื่อเธอ 
 
 
 
 
                    "  ถ้ากูไม่ให้หละ "  ดิเรกสะใจ 
 
 
 
 
                    "  จะให้ผมทำอะไรก็ได้  ผมยอมหมดทุกอย่าง ผมแค่อยากเจอแก้ว "  เขาเริ่มใจคอไม่ดี  เพราะหน้าตาของดิเรกดูไม่ออกเลย ว่าดิเรกกำลังคิดอะไรอยู่
 
 
 
 
 
                    "  ก้มลงกราบสิโทโมะ  แล้วกูจะพิจารณาคำขอมึงอีกครั้ง " ดิเรกกระทืบเท้า แล้วยืนไปข้างหน้า รอให้โทโมะกราบ  โทโมะ มองไปที่เท้าของดิเรก  เขารู้สึกเหมือนคนไม่มีศักดิ์ศรีเอาเลยให้ตอนนี้  
 
 
 
 
 
                     โทโมะอึ้งอยู่พักใหญ่  แต่สุดท้ายก็ยอม  ยอมเดินไปหาดิเรก แล้วนั่งคุกเข่าลงอยางคนสิ่นสภาพ โทโมะพนมมือขึึ้นแล้วก้มลงกราบดิเรก  ป๊อป เขื่อน หันมองหน้ากัน ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปมองดิเรก 
 
 
 
 
 
                    " มึงลองพูดใหม่อีกครั้งดิ "  ดิเรกสะใจ เมื่อเห็นโทโมะยอมทำทุกอย่าง โทโมะเงยหน้าขึ้นมา แแต่ยังคงนั่งคุกเข่าเหมือนเดิม
 
 
 
 
 
                    " ผมอยากขอโอกาสจากคุณแล้วก็ลูกของคุณอีกสักครั้ง  ผมอยากทำให้พวกคุณรู้ ว่าผมรักแก้ว จริงๆ "  เขาพูดเน้นทุกคำ และสีหน้า แววตาของโทโมะ มันแสดงให้เห็นถึงความจริงใจที่เขามี    
 
 
 
 
 
 
                    "  ฟังอีกครั้งนะโทโมะ "  ดิเรกทำท่าทางเหมือนคนจริงจัง และเหมือนว่าเขาจะให้โอกาสโทโมะ   
 
 
 
 
                    "  กู  "
 
 
 
 
                    "  ไม่   "
 
 
 
 
 
                    "  ให้  !  "  ดิเรกเองก็พูดชัดทุกคำ  พูดจบเขาก็ลุกขึ้น เดินข้ามหน้าข้ามตาโทโมะไป 
 
 
 
 
 
                    ตั้งแต่วันที่โทโมะปฏิเสธรักจากลูกสาวของเขา  เขาก็ไม่เหลือความไว้ใจและความสงสารให้กับโทโมะอีกเลย   
 
 
 
 
 
 
 
                    " ป๊อป เขื่อน เข้าบ้าน "  ดิเรกเรียกป๊อป เขื่อน ที่ยืนมองโทโมะอย่าสะใจอยู่
 
 
 
 
 
 
                    "  ทำเป็นหัวเราะเยาะมัน  เดี๋ยวเมียมึงไม่ยอมแต่งงานด้วย แล้วจะหัวเราะไม่ออกนะไอป๊อป ไอเขื่อน "  ดิเรกแซว ป๊อป เขื่อน ที่เดินหัวเราะคิกคัก นินทาโทโมะ  ทั้งคู่นิ่งไปทันที  เพราะยังกังวลอยู่เหมือนกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    แล้วคืนสละโสดก็มาถึง  โดยที่ป๊อปเป็นคนอาสานำร่องขอฟางแต่งงานก่อน  ส่วนเขื่อน ยังคงคิดแผนการขอแต่งงานไม่ออก 
 
 
 
 
 
                    ป๊อป นัดฟางมาที่ผับ  เขารู้อยู่เต็มอกว่าฟางไม่ชอบสถานที่แบบนี้  แต่ฟางก็ยอมตกลงที่จะมาด้วย เพราะไม่อยากขัดใจป๊อป และไม่อยากให้ผู้หญิงคนอื่นมายุ่งกับป๊อป
 
 
 
 
 
 
                    " ไม่กลับดึกนะคะ พี่ป๊อป "  ทันทีที่นั่งลง  ฟางก็ตกลงเวลากับป๊อปทันที  เขายิ้มเจ้าเล่ห์แต่ไม่ตอบอะไร 
 
 
 
 
                    "  ไวน์ 1 น้ำส้ม 1  ครับ " ป๊อปสั่งพนักงาน 
 
 
 
 
 
                    "  ทำไมพี่ป๊อปถึงช่วยฟางมาที่นี่หละคะ "  ฟางไม่เข้าใจ เพราะปกติป๊อปก็ไม่เคยชวนเธอมาเที่ยวในที่แบบนี้ 
 
 
 
 
 
                    "  มาอำลาไง ต่อไปไม่มาแล้ว จะมาคืนนี้คืนสุดท้าย "  ป๊อปพูดเสียงเศร้า  เขายอมทิ้งทุกอย่างที่ฟางไม่ชอบ  
 
 
 
 
 
                    "  พี่ป๊อปอย่าพูดแบบนี้อีกนะคะ ฟางไม่ชอบ "  ฟางดุ  เพราะคำพูดของป๊อป มันเหมือนเป็นราง  หากแต่เธอยังไม่รู้ถึงความหมายอันแท้จริงของมัน
 
 
 
 
 
                    " เอ้า  ก็จริงนิ "  ป๊อปย้ำอีกครั้ง
 
 
 
 
 
                    " ฟางบอกว่าอย่าพูดไงคะ "  ฟางเริ่มใจคอไม่ดี เป็นห่วงป๊อป
 
 
 
 
 
                    " โอเคๆ "  ป๊อปยอม  เขายกแก้วน้ำส้มที่พนักงานเอามาเสริ์ฟให้กับฟาง  แล้วยกแก้วไวน์ของตัวเองมาจิบ
 
 
 
 
 
                     "  ฟางรักพี่มากมั้ย "  ป๊อปพูดหน้านิ่ง เขามองฟางอย่างคนรอคำตอบ 
 
 
 
 
                    " รักมากสิคะ  ฟางก็บอกพี่ป๊อปทุกคืนอยุ่แล้วหนิ " ฟางพูด แล้วยิ้มเขิล
 
 
 
 
                    "  ฟางเหงามั้ย ถ้าวันหนึ่งพี่ไม่ได้โทรไปหาฟาง  "  ป๊อปทำหน้าซึม
 
 
 
 
 
                    " เหงาสิคะ  แค่โทรมาวันละ 4 ครั้งฟางยังเหงาเลย "  ฟางพูดไปตรงๆ 
 
 
 
 
 
                    " แล้วจะให้พี่ทำยังไงหละ ฟางถึงจะหายเหงา "  ป๊อปพยามหว่านล้อมฟางให้เปิดประเด็นเรื่องแต่งงาน  เขาจะได้ไม่ต้องเขิลอายมากไปกว่านี้
 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปก็โทรมาหาฟาง สัก สิบครั้งก็ได้ "  แต่เธอก็ดันไม่เข้าแผนเค้าซะงั้น
 
 
 
 
 
                    "  ถ้าพี่โทรไปสิบครั้ง ฟางจะหายคิดถึงพี่หรอ "  ป๊อปเริ่มตีมึน
 
 
 
 
 
                    " ก็คงดีขึ้น  แต่คงไม่หายคิดถึงหรอก เพราะฟางคิดถึงพี่ตลอดเวลาอยู่แล้ว "  ฟางหยอด  ป๊อปยิ้มกริ่ม เขิลจนหน้าแดง
 
 
 
 
 
                    "  งั้นฟางมาอยู่กับพี่สิ เราจะได้เจอกันทุกวันเลย "  ป๊อปเปิดประเด็น
 
 
 
 
 
                    "  ไม่ได้หรอกคะ  ฟางต้องช่วยพี่โทโมะทำงาน ฟางคงไม่ทำงานที่บริษัทพี่ไม่ได้แล้ว  "ฟางหน้าเศร้า  แต่ป๊อปเศร้ากว่า เพราะเธอตอบไม่ตรงประเด็นเลย  
 
 
 
 
 
                    " อ่อ  เออ  เอาไงต่อดีหละ " ป๊อปบ่นพรึมพรำกับตัวเอง  คำถามของฟาง มันทำให้เขาไป่อไม่ถูก 
 
 
 
 
 
                    "  พี่ป๊อปจะเอาอะไรหรอคะ เดี๋ยวฟางสั่งให้  "  เธอเองก็ไม่ได้คิดเลย ว่าป๊อปจะมาขอแต่งงาน 
 
 
 
 
 
                    "  อ่อ  ไม่ครับๆ  ไม่เอาออะไรครับ "  เขาเหมือนคนหน้าแตก เหมือนหมาจนตอก ไม่รู้จะพูด จะถาม จะบอกกับเธอยังไง  ถ้าจะขอแต่งเลยก็กลัวว่ามันจะตรงเกิน  อีกอย่างเขาก็ไม่กล้าพูดมันออกไป เพราะกลัวว่าฟางจะปฏิเสธเขา 
 
 
 
 
 
                    " เวลาฟางไปงานแต่งงาน ฟางรู้สึกยังไงบ้างครับ  "  แล้วเขาก็ลุยต่ออีกครั้งนึง
 
 
 
 
 
                    "  ฟางก็ดีใจนะคะ  ดีใจที่เขาได้แต่งงาน ยินดีด้วยกับเค้า แค่นั้นแหละคะ "  ความรู้สึกของเธอก็มีแค่นั้นจริงๆ เพราะเธอไม่เคยคิดว่าจะมีผู้ชายมขอผู้หญิงเฉิ่มๆย่างเธอแต่งงาน 
 
 
 
 
 
                    " อ่อ  หรอครับ  แล้วฟางไม่คิดจะ .... "  ป๊อปยังพูดไม่จบ
 
 
 
 
 
                    " เฮียยยยยยยยยยยยย  !! "  เสียงนรกก็เอ่ยทักขึ้น  ป๊อปถอนหายใจเหือกใหญ่ แล้วหันไปตามเสียงเรียก 
 
 
 
 
 
                    " ไอเชี้ยเฮค  มึงจะเรียกกูหาโพ่งหรอ  กูทำธุระอยู่ "  ป๊อปเซ็งสุดขีด จนเฮคผวา  รีบขอตัวไปที่อื่น
 
 
 
 
 
                    "  ซอรี่ครับเฮีย ผมคงมาผิดเวลา "  เมื่อเห็นอาการ ใบหน้า แววตาของป๊อปไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เขาก็รู้ทันทีว่าที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    ***  เดี๋ยวมาอัพต่อนะคะ