เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
 
                    หลังจากที่เลิกงาน ฟาง เฟย์ก็กลับมาที่บ้านด้วยอารมณ์ที่เครียมขรึม  เธอเชื่อจนหมดใจว่าแก้วกับทีเป็นคู่รักกันจริงๆ 
 
 
 
                    " แม่คะ ฟางไม่อยากให้แก้วแต่งงานกับพี่ที " ฟางพูดเหมือนจะร้องไห้
 
 
 
 
                    "  เอ้า  ก็ถ้าเค้ารักกันแกก็ปล่อยเค้าไปสิ แกไม่อยากเห็นเพื่อนมีความสุขหรือไง " อินอรพูดเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
 
 
 
 
                    "  แต่มันไม่ใช่เลยนะคะ เฟย์ว่าแก้วไม่น่าจะรักพี่ทีได้เร็วขนาดนั้น " เฟย์ไม่เคยเชื่อเลยว่าแก้วจะรักพี่ทีจริงๆ
 
 
 
 
                    " แม่ว่าแม่เข้าใจแก้วนะ แม่ก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อนเหมือนกัน  ตอนที่แม่สูญเสียดิเรกไป แม่ก็คิดนะว่าแม่จะไม่รักใครอีกแล้ว  มันรู้สึกเจ็บ เจ็บมากจนอธบายไม่ถูก มันเหมือนอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิตก็ว่าได้  แต่แล้วพ่อของฟางก็มาดึงมือของแม่ขึ้นมา เขาทำให้แม่ยิ้มได้ หัวเราะได้ เพราะเหตุนี้แหละ หัวใจของแม่ถึงได้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง  แก้วก็คงจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน  " อินอรพูดอยากเข้าใจ
 
 
 
 
                    " แต่ของแก้วมันเร็วเกินไปนะคะ "  ฟางแย้ง
 
 
 
 
                    " เรื่องของหัวใจมันไม่มีอะไรเร็วเกินไปนะฟาง  มันมีแต่ช้าไปด้วยซ้ำ  เรา เจอ กัน ช้า ไป เคยได้ยินใช่มั้ยลูก "  อินอรแตะบ่าฟางแล้วเดินออกไปจากวงสนทนา
 
 
 
 
 
                    "  หรือว่าเราจะปล่อยแก้วไปให้พี่ทีดีหละเฟย์ "  ฟางเครียดจัด  เฟย์นิ่งคิดไม่รู้จะเอายังไงต่อ
 
 
 
 
                    "  ปล่อยไปให้ใครไม่ได้นะฟาง ! " จู่ๆโทโมะก็พูดขึ้นมาก่อนที่ร่างสูงจะเดินหน้าขรึมเข้ามานั่งร่วมกับเฟย์ ฟาง  เฟย์เบือนหน้าหนี  เหมือนเธอจะเหม็นขี้หน้าโทโมะ 
 
 
 
 
                    " จะเก็บไว้ทำไมหละคะ  พี่ไม่เอามันแล้วหนิ "  เฟย์ประชด
 
 
 
 
                    " พี่อยากจะขอโอกาสอีกสักครั้ง "  โทโมะพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิดและเสียใจ
 
 
 
 
                    " ขอจากใครหละคะ  ตอนนี้ไม่มีใครมานั่งให้โอกาสพี่หรอกนะ  พี่รู้มั้ยว่าพี่ทีสนิทกับแก้วขนาดไหน รู้มั้ยว่าลุงดิเรก กับสองเฮียเค้าคิดยังไงกับพี่ที  ทุกอย่างมันลงตัวหมดแล้วคะ มันกำลังจะจบลงอย่างสมบูรณ์ ซึ่งพี่ไม่ใช่พระเอกให้เรื่องนี้ " เฟย์ขึ้นเสียงใส่โทโมะ
 
 
 
 
                    " แล้วเฟย์แน่ใจหรอ ว่าแก้วเค้าลืมพี่แล้ว "  โทโมะเองก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แต่เขาก็อยากจะกลับไปหาแก้ว อยากกลับไปคบกับแก้ว
 
 
 
 
                    " พี่ทีนอนห้องเดียวกับแก้ว  แล้วเท่าที่ฟางรู้จักแก้วมา  แก้วไม่ใช่ผู้หญิงปล่อยเนื้อปล่อยตัว  ถ้าไม่รัก แก้วไม่มีวันอยู่ห้องเดียวกับผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด "  ฟางพูด 
 
 
 
 
                    " ยังไงพี่ก็ไม่เชื่ออยู่ดี  พี่รู้ว่าแก้วยังรักพี่อยู่ " โทโมะพยามหลอกตัวเอง
 
 
 
 
                    "  เค้ากำลังจะหมั้นกันคะ "  เฟย์พูด เธอหน้าเศร้าลง
 
 
 
 
                    " ไม่มีทาง " โทโมะพูดเสียงดังอย่างมั่นใจ
 
 
 
 
                    " หึ ! มีจัดการเรื่องมั้นให้ได้ก่อนเถอะคะ แล้วค่อยจัดการเรื่องงานหมั้นแก้ว " ฟางมองโทโมะอย่างไม่พอใจ 
 
 
 
 
                    " มิ้นไปแล้ว เราเลิกกันแล้ว "  โทโมะพูด
 
 
 
 
                    " ดีใจด้วยนะคะ พี่โทโมะ "  เฟย์พอใจกับการกระทำของโทโมะ แต่เธอก็ยังรู้สึกว่ามันช้าไปอยู่ดี 
 
 
 
 
                    " เฟย์กับฟางช่วยพี่อีกสักครั้งได้มั้ย "  โทโมะขอร้องน้องสาวทั้งสอง
 
 
 
 
                    " ไม่คะ ฟางขอไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ "  ฟางยื่นคำขาด แล้วเดินหนีไปเลย โทโมะหันมาอ้อนวอนเฟย์
 
 
 
 
                    " ช่วยเหลือตัวเองนะคะพี่โทโมะ  โชคดีคะ "  เฟย์เองก็ขอไม่ยุ่งเหมือนกัน  โทโมะซึมไป 
 
 
 
 
 
                    บ้านดิเรก ในขณะที่ทุกคนกำลังทานมื้อเย็นกันอยู่  ทีก็เล่าเรืองมิ้นให้ทุกคนมั้ง 
 
 
 
 
 
                    " เอาไปได้ยังไง "  ทียังคงหัวเสียไปเลิก กับกิริยาของมิ้นที่เพิ่งเจอมา
 
 
 
 
                    " เด็กนั้นมันย้ายออกไปจากบ้านโทโมะแล้ว "  ดิเรกรู้เรืองนี้มาจากอินอร ทุกคนนั้นมองดิเรกเป็นสายตาเดียวกัน รวมทั้งแก้วด้วย
 
 
 
 
                    " อีกทีสิครับป๋า " ป๊อปอึ้ง เพราะเขาคิดว่าโทโมะคงจะรักมิ้นมาก ถึงขั้นที่ทิ้งน้องสาวตัวเองในงานหมั้นซะขนาดนั้น 
 
 
 
 
 
                    " มิ้นไปแล้ว  " ดิเรกย้ำ  เขื่อน ป๊อป ที ยิ้มสะใจ แก้วนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น  
 
 
 
 
                    " ดูคนข้างๆแกให้ดีนะไอที ระวังไอหมอนั้นมันจะมาคาบกลับไป "  ดิเรกพูดนิ่งๆ แต่ฟังดูหน้ากลัว  ทุกคนหันมามองแก้วด้วยสายตาเดียวกัน
 
 
 
 
                    " ถนนสายนี้ไม่มีจุดยูเทิร์นคะป๋า  ยังไงแก้วก็จะไม่ย้อนกลับไปอีก "  แก้วพูดอย่างมั่นใจ 
 
 
 
 
 
                    "  แล้วถ้ามันวิ่งตามแกมาหละ " เขื่อนพูด 
 
 
 
 
                    "  ถ้าตามทัน ก็ตามมาสิ " แก้วพูด เขื่อนยิ้มอย่างพอใจ
 
 
 
 
                    " ดีมากแก้ว "  ดิเรกพอใจคำพูดของแก้ว
 
 
 
 
                    " เออนี่ทุกคน  มะรืนนี้งานแต่งไออิฐ ใครจะไปบ้าง "   ป๊อปเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
 
                    " ไป "  แก้วพูด
 
 
 
 
                    " ไปด้วย " ทีพูด
 
 
 
 
                    " ไปดิ " เขื่อนพูด
 
 
 
 
                    " งั้นก็ไปกันทั้งหมดนี่แหละ " ดิเรกสรุป ทุกคนพยักหน้า
 
 
 
 
 
 
 
                    เช้าของวันใหม่  ซึ่งเป็นวันนัดพร้อมของสาวๆ  
 
 
 
 
                    ณ ร้านเพื่อนเจ้าสาว เฟย์ ฟาง แก้วมาลองชุดที่สั่งตัดเอาไว้
 
 
 
 
 
                    " เป็นไงบ้าง เฟย์ "  ฟางเดินออกมาในชุดสีขาวแขนยาวสั้น เฟย์ แก้ว เห็นฟางก็อดยิ้มให้กับเธอไม่ได้  แม้ชุดของฟางจะดูไม่โป้ แต่เธอก็น่ารักสดใสในแบบของเธอ 
 
 
 
 
                    " สวยมากฟาง "  แก้วยิ้มกริ่ม เดินเขาไปหาฟาง แล้วหมุนตัวฟางไปมา
 
 
 
                    " ทั้งสวยทั้งน่ารักแบบนี้ พี่ป๊อปรักตายเลย "  เฟย์แซว
 
 
 
 
                    " ไหนๆ เฟย์เปลี่ยนบ้าง "  เฟย์เองก็อดใจไม่ไหว รีบเอาชุดตัวเองไปเปลี่ยนในห้องลอง  ส่วนฟางก็เดินกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดปกติ 
 
 
 
 
 
 
                    " แก้ว "  เสียงคุ้นหูเอ่ยทักอย่างแผ่วเบ ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินตามมา  แก้วใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอไม่เคยลืมเลยว่าเสียงเสน่หานี้มันคือเสียงของใคร  แก้วนั่งนิ่งไม่อยากจะหันไปมอง
 
 
 
 
                    " ขอคุยด้วยหน่อยสิ "  เมื่อเห็นว่าแก้วไม่หันมาสักที เขาก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ  แก้วเบือนหน้าไปทางอื่น
 
 
 
 
                    "  ก็พูดมาสิ "  เธอไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ที่เจอเขาในวันนี้
 
 
 
 
                    "  คือ ชั้ลเพิ่งรู้ตัวว่าชั้ลไม่ได้รักมิ้นจริงๆ "  โทโมะพูดเสียงอ่อย เพราะรู้ตัวดี ว่าตัวเองทำผิดกับแก้วมากแค่ไหน
 
 
 
 
                    "  หรอ  งั้น ชั้ลดีใจด้วยแล้วกันนะ "  แก้วมองโทโมะด้วยสายตาที่ชิงขัง พูดจบแก้วก็ลุกขึ้นจะเดินหนี  แต่โทโมะรั้งเอาไว้ 
 
 
 
 
                    "  แก้ว  เค้ารักเธอนะ " สรรพนามที่เคยกันในระหว่างที่คบกัน  แก้วทั้งโกรธทั้งแค้นใจ 
 
 
 
 
                    เพลี๊ยะ !!!  แก้วตบหน้าโทโมะ อย่างโทสะ 
 
 
 
 
 
                    " มันใช้เวลาที่นายจะมาพูดคำว่ารักตอนนี้มั้ยโทโมะ  " แก้วพยามกลืนน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา
 
 
 
 
                    " ชั้ลขอโทษที่ชั้ลเพิ่งรู้ใจตัวเอง ชั้ลอยากจะขอโอกาสอีกสักครั้ง "  โทโมะดึงมือแก้วมากุมไว้  เขาพูดกับแก้วด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด และอยากจะขอโอกาสเธอจากหัวใจจริง
 
 
 
 
 
 
                    พลึบ !  แก้วสะบัดมือจนหลุด
 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลหมดรักนายแล้ว ตั้งแต่วันที่นายพาชั้ลกลับมาบ้านแล้วนายก็ไม่คิดที่จะแยแสชีวิตของชั้ลเลย !!!  "  แก้วโวยวายลั่น จนเฟย์ และ ฟาง ต้องรีบวิ่งออกมา
 
 
 
 
 
                    " พี่โทโมะ !"  ทั้งคู่อุทานด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าโทโมะจะแอบตามมาที่ร้าน
 
 
 
 
                    " ชั้ลผิดไปแล้วแก้ว ชั้ลผิดไปแล้ว ให้โอกาสชั้ลอีกสักครั้งนะแก้ว  ชั้ลสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก "  โทโมะคุกเข่า แล้วจับมือแก้วมากุมไว้อีกครั้ง
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่มีโอกาสให้นายอีกแล้วโทโมะ ตอนนี้ชั้ลคบกับพี่ทีอยู่  แล้วชั้ลก็รักเค้ามาก ! รักมากกว่าตอนที่เราคบกันซะอีก !! "  แก้วพูดทั้งน้ำตา  โทโมะช็อคไป ใจเขาหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม 
 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่เชื่อ ว่าเธอจะลืมชั้ลได้เร็วขนาดนี้ " โทโมะพูดอย่างมั่นใจ 
 
 
 
 
                    " นายมีอะไรให้ชั้ลต้องจำด้วยหรอโทโมะ "  แก้วเช็ดน้ำตา  เธอมองโทโมะอย่างชิงชัง
 
 
 
 
                    " ยังไงชั้ลก็ไม่เชื่อ  ชั้ลรู้ว่าเธอยังรักชั้ลอยู่ " โทโมะลุกขึ้นแล้วรวบร่างบางมากอดรัดไว้แน่น  แก้วดิ้นหนีจนสุดแรง 
 
 
 
 
 
                     พลั๊วะ !  พลั๊วะ !  แล้วพระเอกสุดหล่อก็มาดึงร่างโทโมะออกจากแก้ว ก่อนจะฟาดหน้าโทโมะไปถึง 2 ครั้ง จนโทโมะลงไปนอนกองอยู่กับพื้น
 
 
 
 
 
                    " อย่ามาทำแบบนี้กับผู้หญิงของกูอีก  ถ้ายังจะทำอีก ก็อย่าหาว่ากูไม่เตือนแล้วกัน "  ที ชี้หน้าด่าโทโมะ  ฟาง เฟย์ รีบถอยห่าง เพราะเริ่มจะกลัวทีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก 
 
 
 
 
                    " ชุดแก้วอยู่ไหนครับ "  แล้วทีก็กลับมาพูดดีกับพนักงานอีกครั้ง พนักงานสาวหยิบชุดของแก้วส่งให้ทีด้วยมือที่สั่นทอน 
 
 
 
 
                    " กลับ ! "  ทีลากมือแก้วออกไปจากร้าน  แก้วเหลือบมองโทโมะนิดนึง แล้วเดินตามทีไป
 
 
 
 
 
                    "  พี่โมะ  เป็นยังไงบ้าง "  ฟางรีบเข้ามาดูโทโมะ 
 
 
 
 
 
                    "  ไม่เป็นไร ขอบใจ " โทโมะเหมือนคนมืดแปดด้าน ไม่รู้จะต้องทำยังไงถึงจะได้แก้วกลับคืนมา  ยิ่งทีเล่นตัวติดกับแก้วไม่ห่างขนาดนี้ เขาจะเอาเวลาไหนไปคุยกับแก้ว  หนำซ้ำน้องสาวทั้งสองคนก็ยังจะไม่ให้ความช่วยเหลือเขาอีก 
 
 
 
 
 
                    หน้าร้าน 
 
 
 
 
                    " นี่พี่ทีตามมาได้ยังไงเนี่ย " แก้วงง
 
 
 
 
                    "  ก็ขับรถตามมาตั้งแต่แกออกจากบ้านมาหนะแหละ "  ทียังโกรธอยู่
 
 
 
                    " แหมะ  หวงแก้วขนาดนี้เลยหรอพี่ที  นี่ถ้าแก้วไม่ใช้น้อง แก้วให้ป๋าไปขอเลยนะเนี่ย "  ก้วพยามพูดหยอก้อ เพราะไม่อยากให้ทีเอาเรื่องนี้ไปฟ้องดิเรกกับเฮีย 
 
 
 
 
                      "  พี่ซีเรียสนะแก้ว อย่ามาล้อเล่นพี่ไม่ชอบ "  พี่ดุแก้ว  แก้วนิ่งไป
 
 
 
 
 
                       "  แก้วบอกว่าไม่กลับก็คือไม่กลับ   พี่ทีไม่เชื่อใจแก้วหรอ " แก้วเปลี่ยเป็นโหมดซีเรียสบ้าง
 
 
 
 
                        " พี่เชื่อใจแก้ว แต่พี่ไม่ไว้ใจมัน  นี่ขนาดอยู่ในร้าน มันยังกล้ามากอดแก้วเลย ถ้าอยู่ในที่เปลี่ยวๆ มันไปลากแก้วขึ้นเตียงเลยหรอ " ทีโวยวาย
 
 
 
 
                          "  โอเค  แก้วนะระวังตัวให้มากกว่านี่ "  แก้วพูด  
 
 
 
 
                         "  เออ "  ที ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะแก้วก็ไหลไปเรื่อยอยู่ดี  เถียงกับแก้ว เขาก็แพ้ทุกครั้ง  ทีเซ็ง  เป็นห่วงแก้วแต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง  ทีเดินนีไปขึ้นรถ  แก้วมองที แล้วขึ้นรถตามไป 
 
 
 
 
                            โทโมะมองแก้ว ที่เดินขึ้นรถทีไปอย่างสิ้นหวัง  ฟาง เฟย์ เห็นใจโทโมะ