เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
 
                    แก้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามแรงกระชากของที  ทีเปิดประตูแลวผลักแก้วขึ้นรถไปทันที  แก้วมองตามทีที่เดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ  แก้วนั่งหน้าเหวอ ปากอ้า กับอารมร์โกรธของที
 
 
 
 
                    "  เอ่อ  คืด  พี่ที  แก้วว่าพี่ใจเย็นๆก่อนนะ "  แก้วมองสีหน้าแววตาที ที่ดูเหมือนจะระเบิดออกมาในตอนนั้น  เธอไม่เข้าใจว่าทีเจออะไรมา ทำไมถึงได้โกรธเหมือนไฟซะขนาดนั้น
 
 
 
 
                    " แม่ง  เกลียดวะ  ผู้หญิงอะไรวะ เสนอตัวให้ผู้ชายแบบนั้น  นี่ ! รู้มั้ย ตอนนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะนะ มันเอาขามันมาไต่ขาพี่  มันยั่วพี่  นี่ไอหน้าปลาสลิดนั้นมันเอาไปได้ยังไงวะ กูไม่เข้าใจเลย "  ทีใส่อารมณ์ เขาเกลียดนิสัยผู้หญิงแบบมิ้นมาก  ถ้าโลกนี่มันยึดความเท่าเทียมกันในทุกเรื่อง ระหว่างหญิงกับชาย เขาคงจะเดินไปชกหน้าเธอให้คว่ำซะด้วยซ้ำไป
 
 
 
 
 
                    "  ก็ช่างเค้าเถอะ ปล่อยๆเค้าไป "  แก้ไม่อย่างให้ทีอารมณ์ร้อน เพราะมันดูน่ากลัวมาก   ตอนอยู่อังกฤษ ตอนที่แก้วไปเที่ยวที่บ้านของที แล้วมีพนักงานในออฟฟิศมาแตะอั้งแก้ว โดยที่หนุ่มคนนั้นไม่รู้ว่าแก้วเป็นน้องสาวที  ทีชกจะดั้งจมูกหัก  ท่าไม่มีใครมาแยก  คงจะต้องตายกันไปข้างนึงหละมั้ง 
 
 
 
 
 
                    "  แม่ง อารมณ์เสียหวะ " ทีทุบพวงมาลัย  แก้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่
 
 
 
 
                    " พี่ทีใจเย็นๆ  "  แก้วนั่งนิ่ง  พูดจาน้อยๆ เอาที่พอเหมาะพอควร ไม่กล้าพูดมาก 
 
 
 
 
                    " ขอจุ๊ฟหน่อยดิ "  ทีหันมามองแก้ว ทั้งที่ยังขมวดคิ้วหนาอยู่
 
 
 
 
 
                    O_O แก้วอึ้ง มองทีตาค้าง   การระงับอารมณ์โกรธของที มีเพียงอย่างเดียวคือการจูบ  ถ้าโกรธมาก รสจูบก็จะเร้าร้อนมากและนานมาก  ถ้าโกรธน้อยหรือแค่หงุดหงิดนิดหน่อย ก็จะค่จุ๊ฟแป๊ปเดียว แล้วก็หาย  ซึ่งแก้วเคยเห็นแล้วตอนที่มีเรื่องกันเพราะแก้ว แล้วทีระบายโกรธโดยการจูบแฟนสาวของที  เล่นเอาแก้วหน้าซีดไปเลย 
 
 
 
 
 
                    " โน้วเว " แก้วโบกมือบาย  ทียิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก ไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ตัวเองยังไง 
 
 
 
 
                    " งั้นมาขับรถ "  ทีไม่กล้าขับ เพราะกลัจะซิ่งจนรถมันคว่ำ  แก้วพยักหน้าตกลง แล้วเปิดประตูเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ ทีข้ามมานั่งที่แก้ว
 
 
 
 
                    "  พี่ทีโอเคนะ "  แก้วสงสารที  เมื่อเห็นทีพยามระงับอารมณ์ตัวเองด้วยการนั่งสมาธิ 
 
 
 
 
                    "  แอมซอรี่ "  อยู่ๆทีก็จับต้นคอแก้วให้โน้มหน้าเข้ามาใกล้ แก้วจุ๊ฟเธอเบาๆ แล้วรีบผละออก 
 
 
 
 
 
                    " อะโอเคแล้วนะ "  แก้วช็อคไปนิดหน่อย  แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะเป็นพี่น้องกัน อีกอย่าง ทีก็มักจะกอดจะหอม จะจูบแก้วมาตั้งแต่เด็ก  พี่น้องของเธอมักจะแสดงความรักต่อกันแบบนี้บ่อยครั้ง จนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว
 
 
 
 
 
                    "  เออ ดีขึ้นเยอะหวะ " ทียิ้มออกทันที เมื่อได้จูบ  
 
 
 
 
                    "  งั้นไปละนะ "  แก้วพูด ทียักคิ้วให้ แก้วขับรถออกไปทันที
 
 
 
 
 
                    แต่การแสดงความรักของพี่น้องคู่นี้มันอยู่ในสายตาของใครบ้างคน ที่แอบมองดูอยู่ตั้งแต่ตอนที่ทั้งคู่ขึ้นรถมา  
 
 
 
 
 
                    "  นี่โมะรักแก้วหรอ "  มิ้นมองหน้าคนที่ยืนข้างๆเธอก็ดูออก 
 
 
 
 
                    "  ไม่ได้รัก "  โทโมะกัดฟังกรอด กำหมัดแน่น ใบหน้าแดงกล่ำ 
 
 
 
 
                    "  หึ ! "  มิ้นไม่เชื่อ  แต่ก็เธอก็ไม่ไดรู้สึกอะไรถ้าโทโมะจะรักแก้ว  เธอตัวเธอเองก็ไม่ได้รักโทโมะอยู่แล้ว  มิ้นเดินขึ้นรถไปอย่างไม่สนใจโทโมะ  โทโมะมองแก้วที่ขับรถออกไปจนลับตา แล้วเดินขึ้นรถพามิ้นกลับบ้าน 
 
 
 
 
 
                    ในห้องของโทโมะ  ทั้งคู่เริ่มเปิดประเด็นเคลียร์กันเรื่องที่มิ้นไปยั่วใส่ ที 
 
 
 
 
 
                    " มิ้นไม่น่าทำแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่นนะ " โทโมะพูด แต่สีหน้าเขานิ่งเหมือนไม่ได้โกรธอะไร
 
 
 
 
                    " ทำไม ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยหนิ " มิ้นพูดหน้าตาเฉย
 
 
 
 
                     "  พูดแบบนั้นได้ยังไง  เราเป็นคนรักกันไม่ใช่หรอ " โทโมะเริ่มขึ้นเสียง
 
 
 
 
                    "  นี่โมะ เราไม่ได้รักกันแล้ว "  มิ้นพูดชัดทุกคำ
 
 
 
 
                    "  ไม่รักได้ยังไง ก็เราอยู่ด้วยกัน มิ้นกลับมาหาผม ผมรักมิ้น เรารักกัน "  โทโมะพยามหลอกตัวเอง
 
 
 
 
                    " โมะน่าจะรู้ดีนะ ว่ามิ้นมาหาโมะเพราะอะไร  แล้วถ้าโมะยังรักมิ้นอยู่  ทำไมไม่หึงมิ้นหละ ที่มิ้นไปอ่อยผู้ชายคนนั้น  ทำไมโมะไม่อาละวาดเหมือนเมื่อก่อน  อีกอย่างนะโมะ โมะเปลี่ยนไปมาก  โมะไม่เอาใจ ไม่ใส่ใจ ไม่กอด ไม่หอม ไม่จูบมิ้นเหมือนเมือก่อน  แล้วตั้งแต่มิ้นมาอยู่ที่นี่  โมะแทบไม่แตะต้องตัวมิ้นเลย  แบบนี้หรอโมะ ที่โมะคิดว่าโมะรักมิ้นอะ "  มิ้นอธิบาย
 
 
 
 
                    " แล้วมิ้นกลับมาหาผมทำไม " โทโมะพูดหน้าตาย
 
 
 
 
                    "  ก็แม่โมะเป็นคนโทรให้มิ้นกลับมา  มิ้นก็กลับมาสิ   "  มิ้นพูด
 
 
 
 
                    "  มิ้นไม่ได้อยากจะลับมาหาผมจริงๆหรอกหรอ  "  โทโมะมองมิ้นอย่างผิดหวังและเสียใจ
 
 
 
 
                    "  โมะ ก็เรื่องของเรามันจบไปแล้ว มันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว "  มิ้นพูด
 
 
 
 
                    "  ถ้าไม่รักผม แล้วยอมมาอยู่กับผมได้ยังไง  " โทโมะพูด
 
 
 
 
 
                    " ก้แม่ให้เกินตังห้าล้าน ใครมันจะไม่มาหละ  " มิ้นพูดหน้าตาเฉย
 
 
 
 
                    " แล้วตอนวันหมั้นทำไมมิ้นถึงร้องไห้ฟูมฟายแบบนั้นหละ "  โทโมะงงหนัก 
 
 
 
 
 
                    "  ก็มิ้นโกรธหนิ  ที่ไม่มีใครบอกให้มิ้นรู้  ถ้าบอกกันมาดีๆ มิ้นก็ให้โมะไปหมั้นกับแก้วนั้นแหละ  "  มิ้นพูดออกมาชัดเจน  เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับโทโมะแล้วจริงๆ 
 
 
 
 
 
                    โทโมะช็อค  อึ้งไป  ไม่คิดว่ามิ้นจะเห็นแก้เงินได้ขนาดนี้  นี่เค้าทำอะไรลงไป นี่เค้าเลือกคนผิดหรอ  นี่เค้าต้องเสียแก้วไปจริงๆหรอ  คำถามมากมายมันวนเวียนอยู่ในหัวของโทโมะ จนสมองมันแทบจะระเบิด  
 
 
 
 
 
                    " ผมให้คุณอีก 5 ล้าน  ช่วย ออก ไป จาก ชีวิต ของ ผม   ได้มั้ย "  โทโมะแค้นใจกับสิ่งที่มิ้นทำ
 
 
 
 
                    "  5 ล้านเลยหรอ   ได้สิ  ไปวันนี้เลยก็ได้นะ "   มิ้นดีใจจนออกนอกหน้า เธอไม่แคร์โทโมะเลยแม้แต่น้อย  โทโมะแทบทรุดกับอาการดีอกดีใจของมิ้น  เขาไม่ยากแม้แต่จะเห็นหน้าเธอในตอนนี้เลย
 
 
 
 
 
                    "  เอานี่ เช็ค  เก็บของเสร็จแล้วก็บอกนะ ผมจะให้คนไปส่ง "  โทโมะพูดอย่างตัดเยื่อใย เขาเดินออกจากห้องไปในทันที
 
 
 
 
 
                    มิ้นร้องกรี๊ดลั่นห้องที่ได้เงินมาจากโทโมะ  เธอรีบเก็บข้วเก็บของจนหมด แล้วลากกระเป๋าลงจากห้องไปหาคนขับรถทันที
 
 
 
 
 
 
                    "  มิ้นจะไปไหนเนี่ย  "  อินอรหันมองมิ้นที่กระดี่กระด่าลากกระเป๋าออกไปด้วยสีหน้าที่งงงวย
 
 
 
 
 
                    " เธอจะออกไปจากชีวิตผมครับแม่ " โทโมะพุดเหมือนคนหมดแรง 
 
 
 
 
 
                    "  แล้วนี่แกไม่เสียใจหรอ  ชั้ลเห็นแกรักมันแทบจะกระอักเลือดตาย  นี่มันกำลังจะไปจากแกนะไอโทโมะ "  อินอรงงหนัก จับอารมณ์ของโทโมะไม่ถูก
 
 
 
 
 
                    " ดีใจครับ ไม่ได้เสียใจ "  โทโมะพูดหน้าตาเฉย แล้วเดินขึ้นห้องไป 
 
 
 
 
 
 
                    ทางด้าน ฟาง เฟย์ ก็วางแผนที่จะหลอกถาม เขื่อนและป๊อป เรื่องทีกับแก้ว
 
 
 
 
 
 
                    " แก้วไม่มาหรอคะ " เฟย์เริ่มเปิดประเด็น  ในขณะที่ทั้งหมดกำลังนั่งทานของว่างกันที่ห้องของเขื่อน
 
 
 
 
                    " ไม่แน่ใจว่าจะเข้ามาหรอเปล่า  เห็นบอกว่ามีธุระ "  เขื่อนพูดไปก็กินมะม่วงเบาไป
 
 
 
 
                    "  แก้วไปธุระคนเดียวหรอคะ  " ฟางถาม  ป๊อป เขื่อน ยิ้มกริ่ม เพราะรู้แล้วว่าทั้งสองสาวกำลังหลอกถามตนอยู่
 
 
 
 
                    "  ไปกับแฟนมันอะ " ป๊อปพูดพลางหยิบผลไม้มากิน  ฟางหันมองหน้าเฟย์
 
 
 
 
                    " นี่เฮียกับพี่ป๊อปรู้แล้วหรอ ว่าแก้วมีแฟนใหม่แล้ว "  เฟย์ถาม
 
 
 
 
                    "  แล้วทำไมจะไม่รู้หละ  ก็มันไปนอนกับแก้วที่บ้านทุกคืน "  เขื่อนพูดหน้าตาเฉย
 
 
 
 
                    "  นีพี่เขื่อนพูดจริงหรอคะ " ฟางแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
 
 
 
 
                    "  ก็จริงนะสิฟาง  นี่ป๋าก็จะให้หมั้นกันไม่นานนี่แล้วนะ "  เขื่อนใส่ไข่
 
 
 
 
                    " คิดไปคิดมาก็ดีเหมือนกันนะเฮีย  ไอพี่ทีก็จีบแก้วมานาน ดูมันทั้งรักทั้งหวงแก้ว เอาใจใส่ ดูแลก็ที  แต่งกันไปเลยทีเดียวไม่ดีกว่าหรอเฮีย "  ป๊อปโกหกหน้าตาย   เฟย์ ฟาง หันมองหน้ากัน จิตทั้งคู่เริ่มจะวิตก
 
 
 
 
                    "  แล้วแก้วเค้ารักพี่ทีแน่หรอคะ "  เฟย์เองก็ยังคิดว่าแก้วยังรักโทโมะอยู่
 
 
 
 
 
                    " นี่ ผู้หญิงอะนะ  ถ้ามันไม่รัก มันไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนมานอนร่วมเตียงด้วยกับมันหรอก " ป๊อปพูด เฟย์ ฟาง จิตตก 
 
 
 
 
                    "  แต่เฟย์ว่า..." เฟย์จะพูด แต่ก็หยุดกึงไป  เมื่อคิดตามที่ป๊อปพูด 
 
 
 
 
                    "  เฟย์ว่าดูๆกันไปก่อนก็ได้นะคะ ไม่ต้องรีบแต่งหรอก "  เฟย์เองก็หวงแก้ว อยากให้แก้วแต่งกับโทโมะมากกว่า
 
 
 
 
                    "  รอช้าอยู่ทำไม  ป๋าอยากจะอุ้มหลานเต็มทนแล้ว " เขื่อนพูด
 
 
 
 
                    "  อุ้มหลานพี่ป๊อปก่อนก็ได้นิเฮีย ทำไมต้องอุ้มหลานแก้วด้วย "  เฟย์ชักสีหน้าใส่อย่างหงุดหงิด
 
 
 
 
                    "  บอกฟางให้ยอมแต่งงานกับพี่ดิเฟย์  เดี๋ยวพี่จะรีบทำหลานให้คุณป๋ษเร็วๆเลย แก้วจะได้ไม่ต้องรีบแต่ง "  แล้วก็เข้าทางป๊อปจนได้
 
 
 
 
                    "  เออฟาง  งั้นฟางแต่งไปก่อนได้มั้ย  แก้วจะได้ไม่ต้องแต่งก่อน "  เฟย์เห็นด้วยกับความคิดป๊อป 
 
 
 
 
                    "  จะบ้าหรอ  ไม่เอา ไม่แต่ง "  ฟางหงุดหงิดใส่  ป๊อปหน้าจ๋อยไป
 
 
 
 
                    "  งั้นเฟย์ก็แต่งกับเฮียเองสิ  แก้วก็จะได้ไม่ต้องรีบแต่ง ฟางเองก็จะได้ไม่อึดอัดใจด้วยไง  "  เขื่อนเสนอ  ป๊อปหมั้นไส้เขื่อนแต่ทำอะไรไม่ได้ 
 
 
 
 
                    "  เฮียอะฉวยโอกาส  "  เฟย์รู้ทัน 
 
 
 
 
                    "  เอ้า "  เขื่อนทำเป็นหน้าตาเฉย เหมือนไม่ได้คิดอะไร ทีจริงก็อยากจะแต่งกับเฟย์ใจจะขาด
 
 
 
 
 
                    "  เฟย์ถามครั้งสุดท้ายนะเฮีย  พี่ทีกับแก้วเค้าเป็นแฟนกันจริงๆหรือเปล่า  " เฟย์ถามอย่างจรงจัง 
 
 
 
 
                    " จริง ! "  เขื่อนเองก็ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนกัน
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อป  ฟางจะถามพี่ป๊อปเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ  พี่ทีไปนอนกับแก้วที่บ้านจริงหรอเปล่า "  ฟางเองก็ถามด้วยสีหน้าที่จริงจังเหมือนกัน
 
 
 
 
                    " จริง !  "  ป๊อปเองก็ตอบด้วยสีหน้าที่จริงจังเหมือนกัน  เฟย์ ฟาง ถอนหายใจ เธอทั้งสองอย่างจะช่วยให้โทโมะคืนดีกับแก้ว แต่มันเหมือนจะหมดหนทางแล้วจริงๆ