เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
 
                    หลังจากกลับบ้านมา โทโมะก็ตอนไม่หลับ เดินไปเดินมาจนตีสอง มิ้นพลิกร่างจะกอดโทโมะ แต่ก็พบเจอกับเตียงที่ว่างปล่าว ไร้ร่างสูง แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร กลับพลิกร่างไปอีกทางแล้วกอดหมอนนอนต่อ
 
 
 
                    โทโมะยังคงเดินคิดทบทวนถึงหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขา ตั้งแต่ตอนที่มิ้นจากเขาไป แล้วเขาฟูมฟายแทบเป็นแทบตาย จนไม่เป็นคู่เป็นคน แล้วเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ตอนที่แก้วก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา  แก้วทำให้หัวใจของเขาชุ่มชื่น เบิกบานขึ้นอีกครั้ง เพราะรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และนิสัยกวนประสาทของเธอ มันทำให้หัวใจของเขาเปิดกว้าง กว้างพอที่จะรับเธอเข้ามาในหัวใจของเขา  แล้วเธอก็เดินเข้ามาจริงๆ  เขามีความสุขมากในเวลาที่เขาอยู่กับแก้ว  แต่ทำไมตอนที่มิ้นกลับมา มันถึงทำให้เขาสับสนได้เพียงนี้  ตกลงเขารักใครกันแน่ หรือว่าเขารักผู้หญิงถึง 2 คนในเวลาเดียวกัน  แต่ทำไมในเวลานี้เขาถึงไม่มีความสุขเลยเวลาอยู่กับมิ้น ทำไมไม่เหมือนตอนที่เขาใช้ชีวิตอยู่กับแก้ว  ทำไมเขาไม่หึงมิ้น เมื่อมิ้นมองที ว่าดีกว่าเขา แต่ทำไมเขาถึงหึงแก้ว ที่ทำตัวสนิทสนมกับที   โทโมะสับสนจนทนกับอารมณ์ของตัวเองไม่ไหว  เขากดโทรศัพท์หาแก้วในเวลานั้น
 
 
 
 
 
                    " ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย  "  แก้วงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ ก็รี่ตามองหน้าจอโทรศัพท์ 
 
 
 
 
                    " โทโมะ "  เธออุทานเบาๆ แต่เสียงอุทานของเธอมันเหมือนจะปลุกคนข้างกายในตื่นขึ้นมาด้วย
 
 
 
 
                    " เอามานี่ดิ !  " ทีที่นอนอยู่ข้างแก้ว เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นโทโมะ เลยคว้าโทรศัพท์มาทันที
 
 
 
 
                    " โทรมาหาแก้วทำไมครับ "  ทีพูดเสียงแจ๋นอย่างกวน
 
 
 
                    ( มึงเป็นใคร ) โทโมะโกรธจนควันออกหูเมื่อได้ยินเสียงผู้ชาย
 
 
 
 
                    " เพิ่งจะเจอกันเมื่อเช้า ลืมผมสะแล้วหรอครับ ท่านประธาน "ทีพูดเย้ยหยัน จนแก้วปวดหัวแทนโทโมะ ล้มตัวลงนอนไปก่อน ปล่ยให้ทั้งคู่เล่นสงครามประสาทกันต่อไป
 
 
 
 
                    ( นี่มึงเอาโทรศัพท์แก้วไปใช้หรอ )  โทโมะกำลังหลอกตัวเองอยู่ เขายังคิดเสมอ ว่าแก้วยังไม่ลืมเขา แก้วแค่ประชดเขาเท่านั้น
 
 
 
 
                    " มึงนี่ก็คิดได้นะ กูจะเอาโทรศัพท์แก้วมาใช้ทำไม โทรศัพท์กูก็มี " ทีพูด เขายิ้มกรุ่มกริ่มในขณะคุยโทรศัพท์
 
 
 
 
                    ( แล้วมึงรับโทรศัพท์แก้วได้ยังไง ) โทโมะทั้งโกรธ ทั้งโมโห
 
 
 
 
                    " เอ้า แกล้งโง่ปล่าววะ กูก็นอนอยู่กับแก้วเนี่ย โทรศัพท์แก้วดังกูก็รับดิ " ทีพูด แล้วหันไปมองแก้วที่นอนหลับเฝ้าพระอินทร์ไปเรียบร้อยแล้ว
 
 
 
 
                    (  แล้วทำไมแก้วถึงไม่รับเอง )  โทโมะก็ยังถามไม่เลิก  เขาไม่เชื่อหรอกว่าแก้วจะยอมนอนกับที เพราะเขาเป็นคนแรกของแก้ว  แล้วผู้หญิงที่รักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองมาได้ขนาดนี้ ก็ย่อมต้องหวงแหนร่างกายเป็นธรรมดา
 
 
 
 
                    " ไม่มีแรงรับหรอก เพิ่งจะเสร็จไปเมื่อกี้เนี่ย  แค่นี่ก่อนนะ จะนอน  เหนื่อยมากเลยวะ แก้วเด็ดจริงๆ กูยอมเลย "  แล้วทีก็วางสายใส่โทโมะ  แล้วล้มลงนอนข้างๆแก้ว 
 
 
 
 
 
                    โครม  โทโมะปัดข้าวของกระจายเต็มพื้นห้อง  มือหนากำหมัดแน่น เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ใบหน้าหล่อแดงกล่ำ ในร่างกายมันเหมือนไฟที่ร้อนระอุจนแทบจะระเบิดเปรี้ยงออกมาในตอนนั้นเลย 
 
 
 
 
 
 
 
                    เช้าของวันใหม่ ในโต๊ะอาหาร
 
 
 
 
                    " คงจะประสาทตายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับอา  55555  "  ทีหัวเราะชอบใจ ป๊อป เขือน ดิเรก หัวเราะสะใจพอๆกับที
 
 
 
 
                    " ดีนะที่ป๋า สั่งให้พี่ไปนอนกับแก้ว ไม่งั้น เมื่อคืนมันคงจะออดอ้อนจนแก้วกลับไปคืนดีกับมัน "  ป๊อปสะใจ
 
 
 
 
                    " แม่งเอ้ย ไม่รู้จะแล้ว ว่าเล่นอยู่กับเสือที 55555  " เขื่อนแซว  ทั้งหมดหัวเราะลั่นบ้าน
 
 
 
 
                    " หัวเราะอะไรกัน "  แก้วที่เพิ่งจะลงมาหลังสุด เพราะช่วงนี้ต้องใช่เวลาในการแต่งตัวนานน่อย  เธอเริ่มงงกับสถานการณ์ภายในบ้านที่ดูเหมือนทุกคนกำลังมีความสุขกับอะไรบ้างอย่าง ที่เธอไม่รู้
 
 
 
 
                    " ปล่าวๆ  แก้วมานั่งข้างป๋ามา " ดิเรกกวักมือแก้ตาดวงใจให้มานั่งข้างๆ
 
 
 
 
                    " ตกลงบอกแก้วได้ยัง ว่าคุยอะไรกัน "  แก้วยังสงสัย แต่เธอไม่ได้นึกถึงเรื่องของโทโมะ เพราะเธอไม่เคยคิดเลยว่าโทโมะจะโทรมาคุย มาง้อเธอ แก้วเป็นประเภทเจ็บแล้วจำ และไม่ให้ความหวังกับตัวเอง
 
 
 
 
 
                    " ก็แค่เรื่องผู้ชาย  ผู้หญิงไม่ยุ่งดิ "  ป๊อปพูด  แก้วแบะปากใส่อย่างหมั่นไส้
 
 
 
 
                    " แก้วจะบอกให้ฟางหากิ๊ก "  แก้วพูด  ป๊อปหน้าเจื่อนไปเลย 
 
 
 
 
 
                    " เออ ว่าไปน้องฟางก็หน้ารักดีนะ เรียบร้อย ใสทๆ มุ้งมิ้งดีวะ ไอป๊อป "  ทีแกล้งป๊อป เขาหันมายักคิ้วกับแก้ว ประมาณว่าเป็นพวกเดียวกับแก้วแล้ว 
 
 
 
 
                    " เห้ย ไม่ได้นะพี่ที นั้นผู้หญิงของผม พี่ห้ามยุ่งเด็ดขาด "  ป๊อปทั้งกังวลทั้งกลัว เพราะแค่ทีพูดนิดพูดน้อย คารมของทีก็ทำห้ผู้หญิงหลงจนหัวปักหัวปำแล้ว 
 
 
 
 
                    " เออ  กูล้อเล่น "  ทีกลัวป๊อปจะร้องไห้  เลยไม่อยากจะแกล้งต่อ 
 
 
 
 
 
 
                    บ้านโทโมะ  เฟย์ ฟาง แต่งตัวเสร็จแล้ว จะออกไปทำงาน แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นโทโมะ นอนหลับอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก 
 
 
 
 
 
                    " พี่โมะ !  พี่โมะ ! " เฟย์เขย่าแขนโทโมะอย่างแรง จนโทโมะสะดุ้งตื่นขึ้นมา
 
 
 
 
                    " ทำไมมานอนตรงนี้หละ "  ฟางแม้จะโกรธอยู่ แต่ก็เป็นห่วงโทโมะ
 
 
 
 
                    " ป่าว ไม่มีอะไร  "  โทโมะสะลึมสะลือ  พอตื่นขึ้นมา ก็นึกถึงแก้วทันที
 
 
 
 
                    " เออ ฟาง ช่วยนัดแก้วให้พี่หน่อยดิ "  โทโมะพูด แต่ไม่มองหน้าฟาง ไม่อยากให้ฟาง เฟย์มาจ้องจับผิด 
 
 
 
 
                    " พี่จะขอคืนดีกับแก้วใช่มั้ย " ฟางแอบดีใจ  เฟย์ยิ้มตาม
 
 
 
 
                    " ปล่าว พี่จะคุยเรื่องโรงแรม " โทโมะตอบเรียบๆ ฟาง เฟย์เซ็ง เริ่มจะรำคาญโทโมะ 
 
 
 
 
                    " ถ้าจะคุยเรื่องโรงแรมก็คุยกับพี่เขื่อนเลยคะ เฟย์เป็นเลขาพี่เขื่อน เดี๋ยวเฟย์นัดให้  "  เฟย์พูด แล้วหยิบดทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเตรียมกด 
 
 
 
 
                    " แล้วทำไมต้องคุยกับไอเขื่อน "  โทโมะไม่เข้าใจ 
 
 
 
 
                    " ก็ตอนนี้พี่เขื่อนเป็นคนจัดการเรื่องโรงแรม  "เฟย์พูดหน้าตาเฉย เหมือนไม่สงสาร ไม่เห็นใจโทโมะ ออกแนวเยาะเย้ยด้วยซ้ำ 
 
 
 
 
                    " บอกให้โทรหาแก้ว ก็โทรหาแก้วเถอะน๊า บอกว่าไปที่ร้านเดิม เที่ยงตรง " โทโมะพูดเหมือนโกรธเฟย์ พูดจบก็เดินขึ้นห้องไปเลย  เฟย์ฉุด อารมณ์เสีย
 
 
 
 
                    " จัดการเองแล้วกันนะฟาง พี่ของเธอไม่ใช่พี่ของชั้ล " เฟย์เซ็งรีบเดินหนีไปทันที
 
 
 
 
                    "  อะไรๆก้ฟาง  "  ฟางเองก็เซ็งเหมือนกัน แต่ก็พี่ชายตัวเองหละนะ ยังไงก็ต้องช่วย
 
 
 
 
 
 
                    หลังจากที่ฟางโทรนัดกับแก้ว  แก้วก็ตัดสินใจมาหาโทโมะ ตามร้านที่เขาได้นัดเธอไว้  
 
 
 
 
 
                    " มีธุระอะไร " แล้วแก้วก็ต้องอึ้งไป เมื่อเดินเข้าไปในร้าน แล้วเห็นโทโมะนั่งเคียงคู่อยู่กับมิ้น แก้วหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าของโทโมะ  โทโมะมองแก้วอย่างเย้ยหยัน 
 
 
 
                    " นั่งลงก่อนสิ  เอ๊ะ  หรือว่านั่งไม่ได้ " โทโมะเหน็บแนมแก้ว  แก้ว งง ไม่เข้าใจเรื่องที่โทโมะพูด แต่ก็นั่งลงเพราะไม่อยากจะเถียงให้เปลืองน้ำลาย
 
 
 
 
                    "  มีอะไรก็รีบๆพูดมา ชั้ลรีบ " แก้วพยามทำตัวเหมือนไม่รู้สึกอะไร แม้ว่ามันจะเจ็บจี๊ด เมื่อเห็นโทโมะโอบบ่ามิ้นอยู่
 
 
 
 
                    " มิ้นทานก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องไปเกรงใจเค้าหรอก " โทโมะพูดเอาใจมิ้น เมื่อเห็นพนักงนมาเสริฟอาหาร  
 
 
 
 
                    "  ทานด้วยกันไม่คะ คุณแก้ว " มิ้นเยาะเย้ยแก้ว
 
 
 
 
                    " ไม่อะคะ แก้วไม่ค่อยถนัดอาหารพวกนี้  "  แก้วเองก็ใช่ย่อยเหมือนกัน
 
 
 
 
                    " แต่ก่อนก็ชอบไม่ใช่หรอกับอาหารพวกนี้เนี่ย " โทโมะเริ่มจะคุมอารมณ์ไม่อยู่
 
 
 
 
                    " ก็ยังจะงงกับตัวเองอยู่เหมือนกันคะ  ว่า กิน เข้า ไป ได้ ยัง ไง "  แก้วพูดชัดทุกคำ จนโทโมะจุกไป 
 
 
 
 
                    "  เอาน๊า คุณ  ยังไงเราก็เคยกินของเหมือนกันอยู่แล้ว ไม่ต้องคิดมากหรอกคะ กินๆไปเยอะ ยังไงมันก็เลี้ยงร่างกายเหมือนกัน " มิ้นพูด เธอรู้ดีว่าที่เธอพูด ไม่ได้หมายถึงอาหาร แต่หมายถึงโทโมะ 
 
 
 
 
                    " ไม่อะคะ ตั้งแต่รู้ว่ามันไร้ประโยชน์ แถมยังมีพิษ  ชั้ลก็เลิกกินไปเลย  สู้มากินอาหารที่ดี มีประโยชน์ต่อร่างกายมันจะดีกว่า "  แก้วตอกกลับจนโทโมะหน้าหงายไปเลย
 
 
 
 
                    " หึ !! นึกว่าเธอจะเป็นประเภท กินไม่เลือกสะอีก  "  โทโมะพูด  แก้วขมกร้ามแน่น อย่างจะเข้าไปตบโทโมะให้คว่ำซะตอนนั้นเลย 
 
 
 
 
                    " เลือกสิครับ  ถ้าไม่เลือกแล้วจะได้ดีๆแบบผมหรอ " แล้จู่ๆก็มีเสียงหล่อพูดขึ้นมากลางวง ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงข้างๆแก้ว  ด้วยความหล่อของที ทำให้มิ้นต้องอ้าปากค้าง
 
 
 
 
                    " มาช้า  เดี๋ยวก็ให้นอนนอกห้องหรอก "  แก้วหยิกแก้วทีอย่างเอ็นดู 
 
 
 
                    " ก็มัวแต่ไปซื้อของให้แก้วอยู่อะ เลยมาช้า "  ทีอ้อนแก้ว  โทโมะ มิ้นมองทั้งคู่ตาเป็นมัน
 
 
 
 
                    " คุณเป็นแฟนแก้วหรอค่ะ "  มิ้นอยากจะคุยกันที เธอพยามส่งสายตาหว่านเสน่ห์ใส่ที แต่เสือทีนะหรอจะรู้ไม่ทัน มุกของผู้หญิงอย่างมิ้น
 
 
 
 
                    " ครับ "  ทีตอบสั้นๆ เพราะไม่อยากคุยกับมิ้นมาก 
 
 
 
 
                    " นัดแฟนผมออกมาทานข้าวแบบนี้  อยากจะมีปัญหากับผมหรอครับ คุณ โท โมะ "  ทีทำหน้ากวนตีนใส่  โทโมะปั้นหน้านิ่ง พยามเก็บอารมณ์สุดๆ  แก้วยิ้มมุมปาก สะใจ
 
 
 
 
                    " ผมมีธุระจะคุยกับเค้า  ถ้าไม่มีผมก็ไม่มีวันนัดเค้าออกมาหรอกครับ " โทโมะพูด  แก้วจุกไป 
 
 
 
 
                    " งั้นก็รีบๆพูดสิคะ ชั้ล กับ แฟน จะได้ไปทำธุระอย่างอื่นต่อ "  แก้วเอาหลุด
 
 
 
 
                    " เรื่องโรงแรม คุณจะเอายังไง " โทโมะเปิดประเด็น
 
 
 
 
                    "เรื่องนี้คุณคงต้องไปคุยกับพีเขื่อนเอาเองนะคะ เพราะมันหมดหน้าที่ของชั้ลแล้ว "  แก้วพูด  โทโมะยิ่งโกรธเข้าไปอีก  แก้วทำหน้าเหมือนลืมเรื่องระหว่างเขาและเธอไปแล้ว
 
 
 
 
                    "  พี่เข้าห้องน้ำแปบนะ "  ที รำคาญมิ้นที่เอาขาตัวเอง มาไต่ขาที เหมือนเป็นการยั่วยวน
 
 
 
 
                    " โมะ เค้าไปห้องน้ำก่อนนะ "  เมื่อเห็นทีลุกไป มิ้นก็ตามไปด้วย
 
 
 
 
                    " เธอพาแฟนใหม่มายั่วชั้ลหรอ "  เมื่อเห็นว่ามีกันแค่สองคน  โทโมะกระชากมือแก้วเข้าใกล้ตัวอย่างแรงจนแก้วตั้งตัวไม่ทัน
 
 
 
 
                    " แล้วทำไมต้องยั่วอะ " แก้วยั่วโมโหต่อ เธอพยามดึงมือออก แต่เหมือนโทโมะจะกำแนนขึ้นเรื่อยๆ
 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่คิดเลยนะ ว่าเธอจะง่ายขนาดนี้  เลิกจากชั้ลไปได้ไม่นาน ก็ไปนอนให้ไอทีมันเอาซะแล้ว " โทโมะพูดด้วยความแค้นใจ  แก้วจุกจนน้ำาเอ่อ เธอพยามกลืนน้ำตาไม่ให้ไหลอกมาต่อหน้าโทโมะ 
 
 
 
 
                    "  กับนายชั้ลก็ง่ายหนิ รักง่าย ให้เอาก็ง่าย  แล้วชั้ลจะรักพี่ทีง่ายๆ ให้เอาง่ายๆ แล้วมันแปลกตรงไหน   นายเองก็อย่าประเมิณค่าตัวเองให้มันสูงเกินไปสิ "  แก้วตอกกลับจนโทโมะจุก 
 
 
 
                    "  ชั้ลมองเธอผิดไปจริงๆแก้ว  ชั้ลคิดว่าเธอจะไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น แต่สุดท้ายเธอเองก็ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงพวกนั้นเลย "  โทโมะรู้สึกหมดแรง  และผิดหวังในตัวแก้วมาก เขาเจ็บจริงๆ ที่ได้ยินคำพูดของเธอ
 
 
 
 
                    " ชั้ลเองก็รู้สึกไม่ต่างจากนายเลย ชั้ลคิดมาตลอดว่านายจะไม่หลอกชั้ล แต่สุดท้ายนายก็หลอกชั้ล  รู้มั้ยว่าชั้ลรู้สึกยังไง  ชั้ลรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ายิ่งกว่าพวกที่ขายตัวซะอีก เพราะอะไรนะหรอ  เพราะผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้โดนฟรีไง ไม่เหมือนกับชั้ล  โดนฟรี  แล้วยังเสือกโดนทิ้งอีก  แถมตอนโดนผู้ชายมันยังจิตนาการถึงผู้หญิงคนอื่นอีก มันน่าเจ็บใจไม่หละโทโมะ " แก้วพูดเสียงสั่น น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้  คำพูดของแก้วมันทำให้โทโมะรู้สึกผิด 
 
 
 
 
 
                    หน้าห้องน้ำ  
 
 
 
 
 
 
                    "  พี่ทีคะ "  มิ้นรีบกรู่เข้าไปหาที เมือเห็นทีเดินออกมาจากห้องน้ำ 
 
 
 
 
                    "ครับ "  ทีเอื่มระอากับมิ้น แต่ไม่กล้าปฏิเสธตรงๆ เพราะเขายึดถือตามคำสอนแม่เสนอ วาต้องให้เกรียจผู้หญิง
 
 
 
 
                    " นี่เบอร์มิ้นนะครับ  เผื่อพี่ทีเบื่อแก้วแล้ว ก็โทรหามิ้นได้นะ "  มิ้นยื่นนามบัตรให้ที แล้วหลอกจับมือที  ทีอึ้งไป ไม่อยากจะเชื่อ ว่ามิ้นจะกล้าขนาดนี้ 
 
 
 
 
                    " ครับ ขอบคุณ "  ทีเดินถือนามบัตรกลับไปที่โต๊ะ 
 
 
 
 
                         แก้วรีบเช็ดน้ำตาทันที เมื่อเห็นทีเดินกลับมา
 
 
 
 
 
 
                    " นี่นามบัตรของแฟนคุณครับ เมื่อกี้เธอเพิ่งให้ผมตอนผมออกจากห้องน้ำ "  ทียื่นนามบัตรของมิ้นให้โทโมะ  โทโมะขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แล้วมองหน้ามิ้นอย่างเอาเรื่อง มิ้นหนาซีด ไม่คิดว่าทีจะกล้าทำแบบนี้
 
 
 
 
                    "  เออ คือ มิ้น " มิ้นจะแก้ตัว
 
 
 
 
                    " มิ้นบอกผมว่า ถ้าผมเบื่อแก้วเมื่อไหร่ ก็ให้โทรหามิ้นได้ "  ทีเล่าต่อ  โทโมะแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
 
 
 
 
                    " นี่ผมยังงงๆอยู่เลยนะครับ ว่ามิ้นเค้าเป็นแฟนของคุณก็เป็นหญิงบริการ ที่ผมจะเรียกใช้งานเมื่ไหร่ก็ได้  "  ทีพูด 
 
 
 
 
                    " นี่มันจะมากไปหน่อยแล้วนะ !! " โทโมะโกรธจนลมออกหู 
 
 
 
 
                    " ไม่มากหรอกครับ เพราะมันเป็นแบบนั้นจริงๆ  แล้วก็ฝากบอกผู้หญิงของคุณด้วยนะครับ ว่าผมไม่มีวันเบื่อแก้ว  ผมรักแก้วมาก แล้วไม่มีวันปล่อยแก้วไปให้ใครเด็ดขาด "  ทีพูดอย่างจริงจัง และพูดชัดทุกคำ จนแก้วตะลึง ในสีหน้าแววตาที่จริงจังของที  โทโมะอึ้งไป รู้สึกหวงแก้วขึ้นมาทันที
 
 
 
                    "  ธุระของคุณเสร็จแล้วใช่มั้ย งั้นผมขอตัว  แล้วต่อไปกรุณาอย่าโทรมานัดแฟนผมออกมาทานข้าวแบบนี้อีก  ผม ไม่ ชอบ "  ทีชี้หน้าด่าโทโมะ แล้วลากแก้วออกไปจากร้านทันที  แก้วอึ้งในความเท่ของที
 
 
 
 
                    " เรามีเรื่องต้องคุยกันนะมิ้น  "