เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

                           ลานจอดรถบริษัท เฟย์ ฟางกำลังจะออกจากรถ ก็เจอป๊อปที่ยืนดักรออยู่ก่อนแล้ว ฟางหยุดชะงัก ก่อนจะหันมองเฟย์ ว่าจะเอายังไงดี 

 

 

 

 

                 "  มาด้วยกันได้ยังไงเนี่ย  "  ป๊อปหันมองทั้งคู่สลับกันไปมา 

 

 

 

 

                  " เฟยไปรับฟางค่ะ / เราเจอกันที่หน้าบริษัทค่ะ "ทั้งคู่แย่งกันตอบคำถาม โดยไม่ได้ตกลงกัน  ป๊อปหน้านิ่งไปมองทั้งคู่สลับกันไปมา

 

 

 

 

                 " โกหกผมอยู่หรอ " ป๊อปพูดหน้านิ่ง  เฟย์ฟางหน้าเจื่อนไป  เมื่อหญิงสาวทั้งคู่ไม่ยอมตอบคำถาม เขาเลยเลือกที่จะเดินจากไป 

 

 

 

 

                 "  พี่ป๊อปค่ะ " ฟางวิ่งตามไป ส่วนเฟย์เดินตามไปห่างๆ 

 

 

 

 

                  " มีอะไรหรอ " ป๊อปยังหน้านิ่งเหมือนเดิม

 

 

 

 

                  "  คือฟางไม่ได้ตั้งใจจะโกหกพี่ป๊อปนะคะ ..." ฟางยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

                    "  จะตั้งใจไม่ตั้งใจ สุดท้ายมันก็คือการโกหกนะฟาง  คราวครั้งอย่าทำแบบนี้อีกนะ มันไม่ดี "  ป๊อปพูดจบก็เดินหนีไป ฟางหน้าเศร้าลง เดินตามป๊อปไปห่างๆ  เขื่อนที่กำลังจะเดินมาหาเฟย์ เดินส่วนทางกับป๊อป และฟาง ก็มองทั้งคู่อย่าง งงๆ ก่อนจะหันมาหาเฟย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

 

 

 

 

                    " ไอป๊อปมันเป็นอะไร " เขื่อนพูด เฟย์ฉีกยิ้ม

 

 

 

                    "  เขางอลๆกันนะคะ " เฟย์พูด  เขื่อนขมวดคิ้วเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

 

 

 

                   " งอล ?  นี่ไอป๊อปมันชอบฟางหรอ   "  เขื่อนถาม  เฟย์พยักหน้า  เขื่อนยิ้มกว้าง 

 

 

 

                  " เฮียยิ้มอะไรหรอค่ะ " เฟย์ถาม

 

 

 

                  "  ก็เห็นช่วงนี้มันแปลกๆไป มีสาวน้อยสาวใหญ่มายุ่ง ไม่เห็นมันจะสนใจสักคน  วันๆเอาแต่คุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้จนไม่ได้หลับไม่ไดนอน ไม่คิดว่าจะเป็นคนใกล้ตัว  "  เขื่อนพูด

 

 

 

 

                   " เฮียกำลังจะบอกว่าพี่ป๊อปเลิกเจ้าชู้หรอค่ะ " เฟย์ถาม

 

 

 

                 " มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนนะ สงสัยคนนี้จะเอาจริงหละมั้ง " เขื่อนพูด เฟย์หนักใจยิ่งกว่าเดิม 

 

 

 

 

 

 

                           โทโมะ  แก้ว    ท้ังคู่อาบน้ำ แต่งตัวพอกครีม ออกไปทำงาน แก้วยังงอลโทโมะ อยู่  พอถึงที่ทำงาน สาวคนเดิมก็มารอโทโมะอยู่  เธอชื่อ ล่า เป็นลูกน้องของคนใหญ่หมู่บ้าน หน้าตาดูน่ารักน่าเอ็นดู  ผิวขาว แต่ก็ไม่ขาวเท่าแก้ว หากแต่ตอนนี้เธอดูดีกว่าแก้วเป็นไหนๆ  ล่ายิ้มหวานทันทีที่เห็นหน้าโทโมะ โทโมะเองก็ยิ้มตอบ เพราะต้องการที่จะแกล้งแก้ว  แก้วเห็นทั้งคู่ยิ้มให้กันก็ไม่พอใจ เดินเลี่ยงเข้าไปทำงาน

 

 

 

 

                   " นั้นแฟนนายหรอ " ล่าหันมองแก้วที่เดินผ่านไป 

 

 

 

                  "  ใช่  ทำไมหรอ " โทโมะมองแก้วที่เดินไป ก็อดขำไม่ได้

 

 

 

                 " นายชอบคนผิวดำหรอ "  ล่ามองแก้วในสภาพตัวดำ ผมหยิก แล้วมองตัวเองที่น่ารักกว่าเป็นไหนๆ  แต่ก็แปลกใจที่โทโมะดูไม่สนใจเธอเลย

 

 

 

 

                   " ผิวดำก็น่ารักดีนะ " โทโมะนึกถึงแก้ว  ลาหน้าเจื่อนลง

 

 

 

 

                  " แล้วผิวขาวแบบเรา นายไม่ชอบหรอ " ล่าพูดไปอย่างซื่อๆ โทโมอึ้งไป

 

 

 

 

                   "  เรามีเมียแล้วนะ " โทโมะไม่อยากให้ล่ามายุ่งมากเกินไป 

 

 

 

 

                   "  ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ  เราเป็นเมียหลวง ส่วนเมียนายก็เป็นเมียน้อย " ล่าพูด โทโมะอึ้งไป 

 

 

 

                  " เรามีเมียได้แค่คนเดียว "  โทโมะพูดแล้วก็เดินเข้าไปทำงานทันที  ล่าเดินตามไป  

 

 

                          แก้วที่ชะเง้อมองโทโมะอยู่ตลอด เมื่อโทโมะเดินเข้ามาก็ทำเป็นไม่สนใจ ไม่แคร์  ทำงานต่อไป  โทโมะแกล้งมายืนข้างๆแก้ว เพราะไม่อยากให้ล่าเข้ามายุ่ง แต่ผิดคาด เธอกล้าเข้ามาหาโทโมะ  ล่าแกล้งเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างโทโมะกับแก้ว เธอจงใจเบียดแก้วให้ออกห่าง  แก้วรำคาญและหงุดเลยออกห่างมาเอง 

 

 

 

 

                  " เดี๋ยวเราช่วยนะ " ล่าเริ่มยั่วโทโมะ ให้แขนของเธอแนบชิดกับแขนของโทโมะ โทโมะยิ้มเจื่อนๆ ทำงานต่อไป ไม่กล้าปฏิเสธ เพราะกลัวล่าหน้าแตก แต่สายตายังมองหาแก้วที่ตอนนี้ไม่รู้หายไปไหนแล้ว อยู่ตลอด 

 

 

 

 

                  " เหนื่อยมั้ย หิวน้ำมั้ย เดียวเราเอาให้  " ล่าพูดจบก็เดินไปตักน้ำมาให้โทโมะ โทโมะจะหาจังหวะเดินออกไป แต่ก็ไม่ทัน ล่ากลับมาซะก่อน 

 

 

 

 

                               แก้วหงุดหงิดอารมณ์เสียจนทำงานไม่ได้ เธอเดินหนีออกมาจากที่ทำงาน เดินไปบ้านของลุงมี  ลุงมีที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้าน  เห็นแก้วนั่งอยู่ที่สวนหย่อม ก็เข้าไปทัก

 

 

 

 

                      "  มาหาใครหละอีหนู  " ลุงแกจำแก้วไม่ได้  

 

 

 

                     "  ลุงมี นี่แก้วเอง "  แก้วพูด ลุงมีมองแก้วอีกครั้ง มองอยู่นานก็จำได้ 

 

 

 

                     " จำไม่ได้เลยนะเนี่ย  ปลอมตัวเก่งจริงๆ " ลุงมีขำ  แล้วนั่งลงคุยกับแก้ว 

 

 

 

                     "  แก้วเพิ่งไปทำงานมาเมื่อวานหนะคะ เหตุการณ์ก็ปกติดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง "แก้วพูด 

 

 

 

 

                    "  อย่าวางใจไปนะ  เงียบๆแบบนี้แหละที่น่ากลัว  แล้วอย่าให้มันรู้เด็ดขาดนะ ว่าหนูอยู่ที่นี่ "  ลุงมีพูด  แก้วพยักหน้ารับคำ  เธอนั่งคุยกับลุงมีจนถึงเที่ยงวัน ก็เดินกลับไปที่ทำงานก่อสร้าง  พอกลับไปปุ๊ป ก็เจอกับภาพบาดตา  ล่านั่งป้นข้าวให้โทโมะอยู่

 

 

 

 

                  " กินปลาเยอะๆนะ  อ่อ นี่ด้วย มะเขือเทศกินเยอะๆ จะได้ผิวขาว " ล่าตักข้าวป้อนให้โทโมะอยู่  โทโมะก็เอื่อมๆ อยากจะบอกปัด แต่ก็เกรงใจ กลัวจะเสียมารยาท เลยอ้าปากกินไป โดยไม่ทันสังเกตแก้วที่จ้องมองจนตาแทบทะลักออกมา 

 

 

 

 

                  " ทำไมมันหงุดหงิด อารมณ์เสียแบบนี้วะ " แก้วเดินเหวี่ยงมานั่งอีกมุมหนึ่ง 

 

 

 

 

 

                         ครื้นนน  ครื้นนนน  เสียงโทรศัพท์มือถือเธอดังขึ้น  แก้วหยิบโทรศัพท์มาดู ก็เห็นชื่อ เขื่อนที่ขึ้นโชว์อยู่ แก้วมองซ้ายมองขวา แล้วเดินไปรับโทรศัพท์

 

 

 

 

                   "  เฮีย ว่าไงคะ " แก้วเอามือปิดปาก พุดเสียงเบา

 

 

 

                  ( เป็นอะไร ทำไมต้องพูดเสียงเบาด้วย  ) เขื่อนพูด 

 

 

 

                     "  อ่อ ปล่าว ไม่มีอะไร สงสัยสัญญาณมันไม่ค่อยดีหละมั้ง "  แก้วพูด 

 

 

 

                   (  แล้วเป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า อาหารที่นั้นกินได้มั้ย นอนหลับสบายมั้ย แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาบ้าน  ) เขื่อนถามจนแทบจะลืมหายใจ 

 

 

 

                     "  สบายดี อาหารอร่อยกินได้ทุกอย่าง นอนก็หลับสบายดี อีกวันสองวันแก้วจะกลับไปหาเฮียนะ  แล้วเฮียหละเป็นยังไงบ้าง " แก้วพูด 

 

 

 

                    (  ก็ดี สบายดี กินอิ่ม นอนหลับ เอ่อ  มีอะไรจะบอกด้วยนะ ) เขื่อนพูด ไปก็ยิ้มไป 

 

 

 

                    "  บอกอะไรหรอ "  แก้วถาม เขื่อนยังไม่ทันตอบ 

 

 

 

 

                    "  อ้าววว  ทำงานต่อได้แล้ว ทำงาน ๆ !!! "  เสียงคนคุ้มงานก็ดังขึ้น แก้วเลยรีบวางสาย เพราะกลัวเขื่อนได้ยิน

 

 

 

 

                    "  อ้าว  ว่างไปซะงั้น "  เขื่อนมองโทรศัพท์อย่างงง 

 

 

 

                     "  เฮีย เมื่อกี้เฮียจะบอกอะไรแก้วหรอ "  เฟย์ที่นั่งลุ้นอยู่ รีบลุกมาหาเขื่อนทันทีที่เขื่อนวางโทรศัพท์ 

 

 

 

                     "  ก็จะบอกว่าเราเป็นแฟนกันไง เฮียอยากให้แก้วรู้  "  เขื่อนพูด เฟย์อึ้งไป  เฟย์ยังไม่อยากให้แก้วรู้  เพราะไม่อยากให็เปนเรื่องใหญ่  เพราะแค่เรื่องโทโมะ กับ แก้วก็ใหญ่มากพอแล้ว นี่ถ้าเรื่องเฟย์กับเขื่อน อีก ถ้าความลับแตก นี่ัมันต้องเป็นสงครามแน่ๆ 

 

 

 

 

                    "  เฮีย  อย่าบอกแก้วก่อนนะ เฟย์อยากเซอร์ไพร้แล้ว  "  เฟย์พูด เขื่อนนิ่งคิด

 

 

 

                   "  เอางั้นหรอ  "  เขื่อนพูด  เฟย์พยักหน้า  เขื่อนตกลง  เฟย์ถอนหายใจโล่ง 

 

 

 

 

                           ห้องทำงานป๊อปฟาง 

 

 

 

 

                   "  พี่ป๊อป ยังไม่หายโกรธฟางอีกหรอคะ " ฟางดูท่าทีป๊อปที่เอาแต่ทำงาน อยู่ครึ่งวัน ก็รู้สึกอึดอัดจึงเดินเข้าไปถาม  ป๊อปวางปากกา แล้วเงยหน้ามองฟาง

 

 

 

 

                   "  หายแล้ว แต่ยังไม่อยากคุยด้วย  " ป๊อปพูดหน้าเฉยชา  ฟางรู้สึกผิด น้ำตาคลอ 

 

 

 

                  " ฟางขอโทษ ต่อไปฟางจะไม่ทำอีกแล้วนะ  พี่อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ ฟางรู้สึกไม่ดี "  ฟางทำท่าจะร้องไห้  ป๊อปมองฟางนิ่ง 

 

 

 

                 "  พูดแล้วนะ ว่าจะไม่ทำอีก "  ป๊อปย้ำ ฟางพยักหน้า 

 

 

 

 

                  " งั้นก็ไม่ต้องร้องแล้ว  พี่ไม่แกล้งแล้ว  "  ป๊อปลุกจากเก้าอี้เดินมาโอบปลอบฟาง  ฟางยิ่งเครียดหนักกว่าเดิม  เพราะขนาดเรื่องเล็กแค่นี้ ป๊อปยังโกรธขนาดนี้เลย แล้วถ้ารู้ความจริงทุกเรื่อง  ป๊อปจะโกรธขนาดไหน 

 

 

 

 

 

 

                          โทโมะ แก้ว  หลังจากที่ผู้คุมงานเรียกให้คนงานมาทำงานต่อ  แก้วก็กลับมาทำงาน โดยเลือกทำที่อยู่ไกลๆจากโทโมะ โทโมะเมื่อเห็นแก้วตีตัวออกห่าง ก็พยามเข้าไปใกล้ แต่ก็มีล่าตามติดมาตลอด 

 

 

 

 

                    "  เมื่อกี้เธอคุยโทรศัพท์กับใคร  "  โทโมะพูด แก้วเมื่อหันไปเห็นล่าที่พยามแนบชิดกับร่างสูงของโทโมะ ก็รู้สึกหึงหวง เลยพลาดพูดประชด เผื่อต้องการให้โทโมะเป็นเหมือนที่เธอเป็นอยู่ 

 

 

 

 

                    "  พี่อิฐ " แก้วพูด แล้วทำงานต่อ  โทโมะขบกร้ามแน่น 

 

 

 

                    "  มันโทรมาทำไม " โทโมะถามต่อ 

 

 

 

                  " โทรมาบอกว่าคิดถึง อยากมาหา อยากเจอหน้า อยากไปกินข้าวด้วย แค่เนี๊ย " แก้วเย้ย โทโมะหึง ประชดกลับ

 

 

 

                 "  ล่าครับ ผมหิวน้ำจังเลย " โทโมะไม่สนแก้ว หันมามองล่า ที่ยื่นอยู่ด้านซ้าย

 

 

 

 

                  "  ได้ๆ รอแปบนะ เดี๋ยวเราเอาให้ "  ล่ารีบวิ่งไปหยิบน้ำ  โทโมะหันมายักคิ้วใส่แก้ว 

แก้วไม่พอใจ

 

 

                " เดี๋ยวชั้ลมานะ รู้สึกคิดถึงพี่อิฐยังไงไม่รู้ ขอตัวก่อนนะ " แก้วพูดประชด 

 

 

 

               " ก็เรื่องของเธอสิ ไม่เห็นต้องบอกให้ชั้ลรู้เลย " โทโมะหึง พูดแท้งใจดำ แก้วทั้งจุกทั้งเจ็บจนพูดไม่ออก มองโทโมะด้วยสายตาน้อยใจ  โทโมะหลบตา ไม่กล้าสบตาแก้ว แก้วเดินไปทำงานตรงอื่น น้ำตาเธอไหลออกมา เมื่อหันหลังให้กับโทโมะ

 

 

 

                      ทั้งคู่ทำงานกันจนถึงหนึ่งทุ่ม ก็เลิกงาน แก้วเดินกลับบ้านโดยไม่รอโทโมะ  โทโมะยืนรอแก้วอยู่ เกือบชั่วโมง หาจนทั่ว ก็ไม่เจอ เลยเดินกลับบ้าน  กลับมาก็เจอแก้วที่นอนอยู่บนเตียง ปิดไฟเรียบร้อย  โทโมะโมโห เปิดไฟ แล้วดึงแก้วให้ลุกขึ้นมาคุย 

 

 

 

                " ชั้ลบอกแล้วใช่มั้ย ว่าอย่าไปไหนมาไหนคนเดียว  จะกลับบ้านมา ทำไมไม่บอกชั้ล ! " เขาตะคอกใส่เธอ  แก้วที่น้อยใจอยู่แล้ว ก็ยิ่งน้อยใจหนักขึ้นไปอีก 

 

 

 

 

                "  ก็มันเรื่องของชั้ลนิ ชั้ลจำเป็นต้องบอกนายด้วยหรอ " แก้วพูด  แล้วแกะมือโทโมะออกจากข้อมือของเธอ แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้โทโมะ 

 

 

 

                "  นี่เธอประชดชั้ลหรอ " โทโมะยิ่งโมโหหนักไปอีก 

 

 

 

                 " ชั้ลพูดเรื่องจริง ไม่ได้ประชด " แก้วเองก็โมโห ลุกขึ้นมานั่งเถียงกับโทโมะ 

 

 

 

 

                "  อย่าทำตัวน่ารำคาญได้มั้ย  ตกลงกันแล้วก็ทำตามหน่อยนิ เรื่องมันจะได้ไม่ยุ่งวุ่นวายแบบนี้  " โทโมะตะคอก  แก้วสะอึก  น้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว 

 

 

 

 

                 "  ถ้าชั้ลมันน่ารำคาญนัก  ก็แยกกันทำงานสิ แยกกันอยู่ไปเลย นายจะได้ไม่ต้องมารำคาญชั้ลอีก " แก้วเอาหมอนตีโทโมะอย่างไม่ยั้งมือ 

 

 

 

                "  นี่ หยุด !  หยุด  ! " โทโมะดึงหมอนออก แล้วจับมือทั้งสองของแก้วไว้ 

 

 

 

                "  อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ชั้ลไม่ชอบ  "  โทโมะพูด 

 

 

 

                 " ชั้ลทำอะไรไป นายมันไม่เคยชอบอยู่แล้วหนิ ไม่เคยชอบอะไรสักอย่าง  ถ้านายลำบากใจมากนักนะ  ก็แยกกันอยู่ แยกกันทำงานไปเลย  เรื่องบ้าๆแบบนี้มันจะได้จบๆกันไปสักที ชั้ลก็รำคาญนายเต็มทนแล้วเหมือนกัน  " แก้วพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

                 " ก็แหงหละ  ชั้ลมันไม่ใช่ไออิฐนิ เธอถึงได้อยู่ด้วยแล้วไม่รำคาญ " 

 

 

 

                 "  ใช่  อยู่กับพี่อิฐแล้วชั้ลมีความสุข ไม่อึดอัด ไม่รำคาญ ไม่น่าเบื่อเหมือนอยู่กับนาย "  แก้วพูดประชด  แต่โทโมะทนฟังไม่ได้  ยิ่งแก้วสรรเสริญเยินยออิฐมากเท่าไหร่  เขายิ่งรู้สึกโกรธเธอทวีคูณมากขึ้นเท่านั้น  และด้วยความโกรธของเขา เธอก็ถูกเขาดึงเข้าจูบอย่างเร็ว

 

 

                            แก้วพยามดิ้นหนี แต่โทโมะกระชับกอดแน่นยิ่งขึ้น เขาจูบเธออย่างดูดดื่มให้สาสมกับความโกรธของเขา ที่เธอเป็นคนก่อมันขึ้นมา  จากจูบที่เต็มไปด้วยความโกรธ ตอนนี้มันเลื่อนหายไป เหลือเพียงจูบอ่อนหวานโรแมนติกที่เป็นจูบส่งความรู้สึกของเขาไปยังเธอ  แก้วเริ่มโอนอ่อน เคลิบเคลิ้มไปกับจูบของโทโมะ  เธอหยุดดิ้น และเต็มใจรับจูบจากเขาอย่างไม่รู้ตัว  

 

 

 

 

                   " ที่หลังอย่าพูดถึงผู้ชายคนอื่นอีก แล้วอย่าเอาชั้ลไปเปรียบกับผู้ชายหน้าไหนอีก  เข้าใจมั้ย  "  เขาถอนจูบ แล้วมองหน้าแก้ว ก่อนจะพูดถึงความรู้สึกในใจ

 

 

 

                   "  ทำไม " แก้วสับสนกับความรู้สึกของโทโมะ บางครั้งก็เหมือนใจตรงกัน บางครั้งก็เหมือนว่าโทโมะไม่แคร์เธอเลย 

 

 

 

                   " ชั้ลไม่ชอบ  " โทโมะพูดในขณะที่แก้วยังคงอยู่ในอ้อมกอดอยู่โทโมะอีก

 

 

 

 

                   "  ทำไมหละ " แก้วถามเสียงหวาน

 

 

 

 

                   "  เหตุผลเดียวกันกับที่เธอไม่ชอบให้ชั้ลอยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่นนั้นแหละ  "  ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่แค่มันไม่ชัดเจนเท่านั้น  แต่ในวันที่แก้วหึงเขาจนเก็บอาการไม่อยู่  และการจูบครั้งนี้ที่แก้วจูบตอบเขา มันทำให้เขารู้ว่าแก้วรู้สึกยังไงกับเขา

 

 

 

 

                    "  ใครบอกว่าชั้ลไม่ชอบ ชั้ลก็ปกติหนิ " แก้วเบือนหน้าหนี

 

 

 

                    " เธอหนะหึงชั้ล  "  โทโมะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ 

 

 

 

                     " ชั้ลไม่ได้หึงนาย  นายนั้นแหละที่หึงชั้ล  " แก้วเขิล

 

 

 

                     "  ก็คนมันหวงหนิ มันก็ต้องหึงเป็นธรรมดาสิ " โทโมะพูด  แกวอึ้งไป แล้วหันมามองหน้าโทโมะ 

 

 

 

                    " ว่าอะไรนะ " แก้วอยากได้ยินอีกครั้ง 

 

 

 

                    "  เอาหูมาใกล้ๆสิ "  โทโมะพูด แก้วทำตาม เอียงหูไปใกล้ๆ โทโมะ 

 

 

 

 

                    " ชั้ล   ชั้ลลล   ชั้ลลลล  "  ด้วยความปากหนักของผู้ชายคนนี้ ที่่ไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองในใจ มันทำให้เธอไม่มั่นใจในความรู้สึกของเขา

 

 

 

                      " ไม่ต้องพูดแล้ว  ชั้ลจะนอนแล้ว  ฝันดีนะ "  แก้วตัดบท ผละกอดออก แล้วเดินไปนอน  โทโมะ ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ ขัดใจความปากหนักของตัวเอง