เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

 

                               หลังจากจัดการกับลูกชายของตัวเอง จนสงบนิ่งไร้ริษเดชแล้ว โทโมะ ก็ลุกขึนจากเตียงเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำ

 

 

 

                   

 

                         "  O_O  "  ร่างสูงจ้องร่าบางที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกจากห้องน้ำไม่กระพริบ ผิวขาวเนียนของเธอมันปลุกลูกของเขาให้ฝื้นคืนชีพอีกครั้ง

 

 

 

 

                           "  มาตั้งแต่เมื่อไหร่  " ทันทีที่แก้วหันไปเจอโทโมะ ก็รีบเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กปิดอกตัวเองไว้อย่างเร็ว 

 

 

 

 

                           "  ทะทำไมไม่ใส่ใหมันยาวกว่านี้หน่อย  " โทโมะรีบกลับหลังหันทันที ที่รู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกาย   ( ขืนหันหน้าไปคุย  แก้วก็กลัวกันพอดี  )

 

 

 

 

 

                            "  ชั้ลลืมเอาเสื้อคลุมเข้าไป  เรียกเท่าไหร่นายก็ไม่ได้ยิน ชั้ลเลยต้องออกมาในสภาพแบบนี้   แล้วนี่เป็นอะไร ทำไมหันหลังคุยกับชั้ล "  ก็นั้นนะสิ  ทำไมต้องหันหลัง  

 

 

 

 

 

                           "  ไม่อยากมอง   เสียลูกตา  "  โธ่ววว  ปากดีเกิ๊นน  แต่มือนี่กุมลูกซะเกือบไม่มิดเลยนะ   

 

 

 

 

 

                          "  หรอ  ชั้ลก็นึกว่านายกำลังหวั่นไหวซะอีก  "  แก้วแกล้งยั่วโทโมะ เธอเดินเข้าไปใกล้ แล้วใช้มือลูบแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างช้าๆ  โทโมะสะบัดให้มือแก้วหลุด ไม่ใช่เขารังเกียจหรอกนะ  แต่เขาแค่กลัวว่าเธอจะเหนื่อย

 

 

 

 

                           "  หึ !!! "  ผิดกับเธอที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เดินจ้ำเท้าเข้าห้องไปเรียบร้อยแล้ว   

 

 

 

 

                        โครม !!!   เสียงปิดประตู  

 

 

 

 

 

                           "  ทำเป็นรังเกียจ  กับคนเก่าคงจะวิ่งเข้าหาเลยสินะ  "  แก้วนั่งงอล เะอรีบแต่งตัวย่างเร็ว อยากไปให้พ้นหน้าโทโมะ ฝ่ายโทโมะ ก็อาบน้ำในห้องน้ำ 

 

 

 

 

                                       หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จก็เข้าห้องไปแต่งตัว ไม่นานก็ออกมาจากห้อง ในเสื้อยืด กางเกงเล ผิวดำ ผมหยิก 

 

 

 

 

 

                         "  เหวียงงงงงงงงงงงงงงงงง  "  โทโมะเรียกแก้วเสียงดัง  แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหายเลขที่หวังเรียก 

 

 

 

 

 

                         " เหวียงงงงงงงงงงงงงงงง  "  ต้นสายเรียกหาอีกครั้ง แต่ปลายสยก็ไร้ซึ่งสัญญาณตามเคย   แก้วหายไปไหน ?????? 

 

 

 

 

 

 

                                ริมหาด  แก้วกำลังเดินไปที่สร้างโรงแรม โดยเดินผ่านริมหาด  

 

 

 

 

 

                      "  นั้นมันไอไตรคุณหนิ  มาทำไม  "  แก้วมองเห็นไตรคุณนั่งคุณกับผู้ชาย 2 คนอยู่   แก้วเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อฟังว่าทั้งคู่คุยอะไรกับอยู่  แก้วเดินว่าแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ ใกล้กับโต๊ะ ที่ไตรคุณนั่งอยู่ 

 

 

 

 

                       "  จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย  อย่าให้ใครสงสัย  " ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

                         "  ครับนาย ไม่มีปัญหาครับ  " ผู้ชายที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยพูดขึ้น 

 

 

 

 

                       " มันคิดจะทำออะไร  "  แก้วบ่นเสียงเบา 

 

 

 

 

               

                         ฟึบ ! เสียงกระบอกปืนสั้นดันหลังร่างเล็กที่แอบฟังอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่แขนของเธอทั้งสองข้างจะถูกรวบอยู่ในมือเพียงข้างเดียวของชายผู้หนึ่ง 

 

 

 

 

 

                        " เอาตัวมา  "  ไตรคุณที่ได้ยินเสียงเอะอะ หันมองมาที่แก้ว ก็เรยกลูกน้องให้เอาตัวมาหาตน  

 

 

 

 

 

                          "  ใครส่งมึงมา  "  ไตรคุณพูดเสียงเข็ม 

 

 

 

 

                         "  มะไม่มีใครส่งมาค่ะ มาเอง  หิว "  แกวพูดเสียงสั้น เพราะปืนจี้หัวอยู่

 

 

 

 

                           "  จะไม่บอกหรือไม่บอก !! "  มือหนาบีบกรามหญิงสาวอย่างแรง

 

 

 

 

                          " มะไม่มีคะใครส่งมาค่ะ  "  แก้วเจ็บจนน้ำตาจะไหล  นี่มันโหดร้ายขนาดนี้เลยหรอ 

 

 

 

 

 

                        "  แล้วมึงมาแอบฟังทำไม  !  "  ไอคนที่เอาปืนจี้หัวแก้วอยู่พูดขึ้น 

 

 

 

 

                        "  ก็หิวข้าว เห็นคุณกินข้าว กินอาหารดีๆ ก็อยากกินบ้าง  ไม่นึกว่าจะมีปัญหาขนาดนี้ "  แก้วที่ถูกปล่อยเป็นอิสระ พูดเสียงแข็งอย่างไม่ยอม 

 

 

 

 

                       "  ปากดีนักนะ  "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

                        "  ก็พูดเรื่องจริงหนิ  "  เมื่อกี้ก็ยังกลัวอยู่นะ  แต่พอเจ็บตัวเท่านั้นแหละ ความโกรธก็เข้ามาแทนที่ความกลัวทันที 

 

 

 

 

 

                              เพลี๊ยะ  มันคือการสั่งสอนคนปกเกงอย่างเธอ  แก้วหน้าคว่ำไปตามแรงตบของไตรคุณ 

 

  

 

 

                       "  กลับ  !! ชั้ลไม่อยากเสวนากับมัน  "  ไตรคุณพูด แล้วลุงขึ้นยืน

 

 

 

 

                     "  จะให้เก็บมันเลยมั้ยครับนาย  "  ชยคนถือปืนพูด 

 

 

 

 

                       "  ไม่ต้อง  เปลื้องกระสุนปืนเปล่าๆ  ชั้ลมีงานต้องทำต่อ  ไปได้แล้ว  "  ปล้วมันก็เดินข้ามร่างเล็กไปเฉย  แก้วมองตามไตรคุณที่เดินไปอย่างแค้นใจ 

 

 

 

 

 

                              ทางด้านโทโมะ ยังคงเดินตามหาแก้วจนทั่ว แต่ก็ไมเจอ ถามป้าร้านก๋วยเตี๋ยวเธอก็ไม่เห็น  เขาดูร้อนรน เป็นห่วงแก้วอย่างเห็นได้ชัด 

 

 

 

 

                        "  ไอไตรคุณ  "  โทโมะรีบหลบทันทีที่เห็นไตรคุณ กับพวกอีก3คนเดินผ่านมา  ใจเขากลัวเหลือเกินว่าแก้วจะไปทำอะไรที่มันเกินเหตุ  

 

 

 

 

                       " มันคงไม่รู้ว่าเล่นอยูกับใคร  "  เสียงลูกน้องไตรคุณยังนินทาแก้วอยู่ 

 

 

 

 

 

 

                         "  เห้ยยย ! "  โทโมะ เดินหาจนเจอแก้วที่เพิ่งจะลุกขึ้นยืนจากที่ถูกตบล้มไปเมื่อครู่  

 

 

 

 

                        "  มันทำอะไรเธอ "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                        "  มันตบชั้ล  ชั้ลจะไปตบมันกลับ  "  แก้วจะเดินไป แต่โทโมะห้ามไว้ 

 

 

 

 

                        "  เดี๋ยวชั้ลไปชกกลับให้เอง  "  โทโมะพูด  แก้วพยักหน้าจะเดินต่อ  โทโมะรั้งไว้ 

 

 

 

 

                        " แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้  เราต้องรอเวลา แล้วคราวหน้า ห้ามออกจากบ้านโดยที่ไม่มีชั้ลอีก เห็นมั้ยว่ามันอันตราย   "  โทโมะพูด  แก้วนิ่งไป เพราะเมื่อกี้ตอนโดนเอาปืนจี้หัว เธอก็กลัวจริงๆ  แก้วพยักหน้ารับคำ 

 

 

 

 

                         "  เดี๋ยวซื้อของเขาไปกินที่บ้าน  จะได้ทำแผลด้วย ตอนบ่ายค่อยออกไปสมัครงาน  "  โทโมะพูด  เขามองเลือดที่ริมฝีปาก  ทั้งเป็นห่วงแก้ว ทั้งแค้นไอไตรคุณ 

 

 

 

 

 

 

                                หน้าห้องของเฟย์ เสียงกริ๊งดังอย่างต่อเนื่องจนเจ้าของห้องต้องรีบออกมาเปิดด้วยความรำคาญ 

 

 

 

 

 

                          "  คุณ !  "  

 

 

 

 

                        "  ก็ผมเองไง  "  ทันทีที่เปิดประตู  เขื่อนก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องแล้วไปหยุดนั่งที่โซฟา  

 

 

 

 

 

                         "  มาเช้าไปปล่าว  "  เฟย์ยืนกอดอกตรงหน้าเขื่อน  ก็แหงหละ นี่มันเพิ่งจะ 8 โมงเองนะ 

 

 

 

 

                         "  ก็ไม่นะ นี่ก็แปดโมงแล้ว  เก้าโมงครึงก็เข้างาน  ว่าแต่คุณเถอะ ทำไมยังไม่แต่งหน้าอีก  "  เขื่อนพูด  คือ ตอนนี้เฟย์แต่งตัวเสร็จแล้ว เหลือแต่งหน้า  

 

 

 

 

 

                         "  ก็มาเร็วเกิน ยังไม่ได้แต่งหน้าเลยเนี่ย  "  เฟย์พูด 

 

 

 

 

                      "  ไม่แต่ง ก็น่ารักดีนะ  ดีกว่าตอนแต่งซะอีก  "  เขื่อนพูดจากใจ  เฟย์หน้าแดงง แต่ก็ทำนิ่ง 

 

 

 

 

                       "  แต่เฟย์ไม่ใช่ใจนะ  "  เฟย์พูด 

 

 

 

 

 

                        "  เมื่อกี่แทนตัวเองว่าอะไรนะ "  เขื่อนยิ้มหวาน  เขาชอบที่เธอแทนตัวเองแบบนั้น 

 

 

 

 

                        " เฟย์  "  เฟย์ทำหน้างง เขื่อนทำหน้าเหลือกหลาก

 

 

 

 

                        "  ดี  งั้นต่อไปก็แทนตัวเองแบบนี้นะ  "  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                         "  ทำไม "  ยังจะถามอีก 

 

 

 

 

                         "  เฮียชอบบ   "     แล้วเขื่อนก็ทิ้งตัวลงนอนหลับตาปี๋อยู่บนโซฟา เหมือนตัดจากทางโลก  ไม่ใช่อะไรหรอก สงสัยคงเขิล   เช่นเดียวกับเฟย์ ที่ยิ้มจนแก้มแทบปริ เดินเข้าห้อง  ปิดประตู  อย่างเร็ว

 

 

 

 

 

                          "  เฟย์ก็ชอบบบ  "  เฟย์กระโดดโหยงๆอยู่บนเตียง แล้วทิ้งตัวลงบนที่นอน เอาหมอนอุดปาก    กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด   แล้วก็กระโดลงจากเตียงมาแต่งหน้า  ไม่เกิน  15 นาที เฟย์เดินออกมาในชุดใหม่ ลุคใหม่ ที่ดูเปรี้ยว แต่ไม่โป๊ เหมือนเคย  

 

 

 

 

                        "  คุณ  ไปกันได้แล้ว   "  เฟย์สะกิดเขือนที่นอนอยู่บนโซฟา  เขื่อนขยี้ตาเบาๆ แล้วลุกขึ้นนั่ง มอเฟย์ตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างตะลึง  ก่อนจะขยี้ตาอีกครั้ง  

 

 

 

 

                         "  ใส่กางเกงขายาวหรอ  เสื้อไม่เปิดอกด้วย   แต่งหน้าก็ไม่จัด "  เขื่อนพูด ตามองเฟย์ไม่กระซิบ  

 

 

 

 

                          "  แล้วเฮียไม่ชอบหรอค่ะ  "  นั่นนนนน  เสียงงี้หวานนนนน เลยนะค่ะเฟย์ 

เล่นเอาเขื่อนหูอื้อไปเลย

 

 

 

 

                           "  ชะชอบค่ะ "  เขื่อนพูด เขาเผลอยิมออกมา  ยิ้มกว้างง  มันรู้สึกดีพิกลที่เฟย์มาเรียกเขาแบบนี้  

 

 

 

 

 

                           "  งั้นก็ไปกันได้แล้ว  "  เฟย์พูดจบก็เดินไปที่ประตู  ปากก็ยิ้มกว้างไม่หุบ  นี้มันอะไรกัน  

 

 

 

 

 

                         

                                     ห้องทำงานของป๊อป  ฟางที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องทำงาน เธอเปิดประตูเขามาก็ไม่เจอป๊อป แต่กลับเจอดอกกุหลาบสีขาวที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง ฟางหยิบดอกกุหลาบขาวขึ้นมาดู  ที่ก้านมีโปสการ์ดห้อยอยู่  

 

 

 

 

 

                          "  ขอให้แม่หายไวๆนะ  "  ฟางอ่านในใจ หากที่กลับมีเสียงทุ้มมาพูดให้ฟังข้างๆหู   ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนหรอก เสียงเขานั้นแหละ คนที่มักจะทำให้เธอใจสั่นอยู่บ่อยๆ 

 

 

 

 

                           " พี่ป๊อป "  ฟางยิ้มหวาน  ป๊อปเองก็เช่นกัน  

 

 

 

 

                          "  แม่ออกจากโรงพยาบาลแล้วยัง  "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                          "  ออกแล้วค่ะ แม่ไม่เป็นอะไรแล้ว  "  ฟางพูด เธอดีใจไม่น้อยที่ป๊อปดูสนใจเรื่องของเธอ  หากแต่ลึกๆแล้วก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ 

 

 

 

 

                          "  พาพี่ไปเยี่ยมแม่บ้างซิ "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                         "  อย่าเลย  บ้านฟางเล็กนะค่ะ  พี่คงจะอึดอัด  "  ฟางแค่ไม่อยากให้ป๊อปไป 

 

 

 

 

                        "  ไม่หรอกน๊าา  พี่อยากไปจริงๆนะ  พาพี่ไปหน่อยสิ "  ป๊อปตื้อ 

 

 

 

 

                         " อย่าเลยค่ะ  ฟางเกรงใจ  "  ฟางพูด 

 

 

 

 

                        "  พี่คงไม่สำคัญพอที่ฟางจะพาไปให้รู้จักกับแม่ซินะ  "  ป๊อปแกล้งทำเป็นน้อยใจ   จนฟางรู้สึกผิด 

 

 

 

 

                      " มันไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะ แต่ฟางเกรงใจจริงๆ "  ฟางพูดเสียงหวาน 

 

 

 

 

                      "  จะเกรงใจทำไม  ก็พี่เต็มใจ หนิ  จะจีบผู้หญิง มันก็ต้องเข้าทางผู้ใหญ่ ถึงจะถูก  ใช่มั้ย  "  ป๊อปหยอด ฟางยิ้มเขิล 

 

 

 

 

                        "    อย่าพูดแบบนี้สิค่ะ "  ฟางพูดเสียงเบา

 

 

 

 

                        "  เขิลอะดิ    ฮึ  "  ป๊อปพูด  ยิ่งฟางเขิลก็ยิ่งอยากแกล้ง  ยืนถอยหลังจนชนโต๊ะเขาเอง  ป๊อปรีบเดินเข้าหาแล้ว ถ้าวแขนกับโต๊ะ คร่อมร่างเล็กไว้ 

 

 

 

 

                       "  ถอยออกไปห่างๆสิ  "  ฟางใจเต้นแรง ทั้งเขิล ทั้งอาย ทั้งกลัวการคุกคามอย่างบอกไม่ถูก  

 

 

 

 

 

                        "  เสียงหัวใจใครนะ เต้นดังเชียววว  "  ป๊อปโน้มหน้า ชะเง้อหูฟังเสียงหัวใจของฟาง  ฟางรีบเอามือมากันไว้ กลัวป๊อปจะถูกเนินอกออกเธอ 

 

 

 

 

                        "  ฟางกำลังกลัวอยู่นะ  "  ยิ่งใกล้ มันก็ยิ่งผวา 

 

 

 

 

                         "  ขอโทษนะ แค่อยากแกล้งเฉยๆ  โกรธหรือเปล่า  "  ป๊อปรีบถอยห่างทันทีที่ได้ยิน  

 

 

 

 

                       "  ไม่โกรธหรอกค่ะ  ^^  "  ฟางยิ้มให้ 

 

 

 

 

                       "  ถ้าเป็นคนอื่นนะ โดนไปแล้ว  แต่กลับฟาง พี่ไม่กล้าา  "  ป๊อปเข้ามากระซิบ แล้วเดินเลี่ยงไปที่โต๊ะทำงาน 

 

 

 

 

                            '  ทำไมไม่กล้า  ' ฟางไม่เข้าใจกับสิ่งที่ป๊อปพูด 

 

 

 

                            '  มันจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อ  เรารักกัน   '  เธอคือผู้หญิงคนแรกที่เขาคิดแบบนี้ ตลอดมามันเป็นแค่ความใคร่เท่านั้น  แต่เธอคือความรัก 

 

 

 

 

 

                                บ้านพัก โทโมะ แก้ว  ทั้งคู่นั่งแกะแกงพุงให้ถ้วยกันอยู่ที่ริมระเบียง  ทุกอย่างต้องทำให้แนบเนียนที่สุด ตอนนี้เขาทั้งคู่เป็เพียงแค่คนธรรมดา หาเช้ากินค่ำ ทุกอย่างเหมือนคนธรรมดา ทั้งการเป็นอยู่ รวมทั้งอาหารการกิน 

 

 

 

 

                      "  แกงส้มอร่อยนะ  แต่มันแสบปากอะ  "  แก้วนั่งเซ็งกับแผลที่ริมปาก เพราะกินอะไรก็ไม่ถนัด 

 

 

 

 

                        "  สมน้ำหน้า  อย่างจะซ่าทำไม  "  โทโมะพูด  ปากก็ร้ยไปตาเสต็ป  แต่มือก็ตักไข่เจียวให้แก้ว  ก็บอกไปซีว่าเป็นห่วงจะได้หมดเรื่อง

 

 

 

 

                        "  กินนี้ไปก่อน ปากหายแล้วค่อยกินแกงส้ม  "  โทโมะพูด จะทำดีก็นะ กลัวจะเสียฟอร์ม  ตั้งใจจะตักไข่ให้แก้ว  แต่ก็กลับโยนใส่จานเธอซะอย่างงั้น  

 

 

 

 

                        "  หึ !  ไปโยนใส่หัวชั้ลเลยหละ  " แก้วโวย แต่ก็กิน 

 

 

 

 

                      "  ก็ปากเก่งอย่างงี้ไง เลยโดนมันตบมา  ถ้าชั้ลเป็นไอไตรคุณนะ ชั้ลไม่ตบหรอก "  โทโมะพูด แก้วส่งสายตาหื่น 

 

 

 

                      "  นายคงจะเอาเท้าฟาดปากชั้ลซินะ  "  แก้วโมโห

 

 

 

 

                      "  ไม่หรอก  ชั้ลจะเอาปากนี่แหละ ฟาดปากเก่งๆของเธอ "  โทโมะพูด  

 

 

 

 

 

                            ตึก ตึก  ตึก  ตึก ตึก    ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี่  

 

 

 

 

                      "  พะพูดบ้าอะไรของนาย  " แก้วนิ่งไป 3 วิ ก่อนจะปริปากพูดออกมา เพื่อให้สถานการณ์สยิว มันหายไป 

 

 

 

 

                     "  ก็แค่เตือน ว่าอย่าปากเก่ง  ไม่นั้นจะโดยฟาด  "  โทโมะพูด  มองแก้วไม่ละสายตา   แก้วเหลือบมอง พอเห็นโทโมะมองอยู่ก็หลบตาทันที 

 

 

 

 

                      "  นะนายหน้าหื่นเนอะ  "  แก้วเริ่มหวั่นๆ หวิวๆกับสายตาโทโมะอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

 

                       "  หรอ  "  โทโมะที่มองแก้วตัวหดเหลือสองนิ้ว ก็พอใจในไม้ตายของตัวเอง  

 

 

 

 

                                    '   ดื้อ เมื่อไหร่  ชั้ลจะงัดไม้เด็ดขึ้นมาทันที  '   สมองเริ่มจะกินแผนการ  

 

 

 

                       "  นี่  ถ้ายังไม่หายหน้าหื่น ชั้ลจะไปเอาปืนมายิง  "  แก้วขู่ ทั้งที่ในใจก็กลัวไม่น้อย  

 

 

 

                       "  แกล้งนิดแกล้งหน่อย  ทำเป็นขึ้นนะ  เดี๋ยวจะโดนไม่รู้ตัว  "  โทโมะปรับสีหน้าให้ปกติ  แล้วทั้งคู่ก็นั่งกินข้าวกันต่อ