รักท้าทาย ของยัยมาเฟีย

ณ ห้องของแก้ว
" เฮ้อ พรุ่งนี้โทโมะจะกลับมาแล้ว "
 มีความสุขจังเลย ฉันเริ่มชอบโทโมะตั้งแต่เรียน ป.2 เลย มันเริ่มจากตอนที่ฉันกับเฟย์ ฟาง ไปว่ายน้ำกันที่สระน้ำของ โรงเรียน ฉันอยากรู้ว่าฉันจะว่ายน้ำได้ไกลมั้ย ฉันเลยลองว่ายไปที่ลึก ๆ ดู เฟย์กับฟางห้ามฉันแล้ว และแน่นอนว่าฉันไม่ฟังพวกเค้าแน่ ฉันว่ายน้ำไปเรื่อย ๆ เฮ้ยทำไมขามันกระติกไม่ได้ ฉันเป็นตะคิวฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไง เลยร้องให้คนช่วย เฟย์กับฟางว่ายน้ำไม่ค่อยเป็นถ้า 2 คนนั้นมาต้องจมน้ำแน่ ๆ เลย ฉันเลยตะโกนบอกว่า ' นี่ไปตามคนมาช่วยฉันหน่อยฉันจะจมแล้ว ' เฟย์กับฟางได้ยินแบบนั้นเลยเป็นห่วงฉัน ว่ายน้ำเข้ามาช่วยฉัน พอว่ายมาเรื่อย ๆ ' ช่วยด้วยฉันว่ายน้ำไม่เก่ง ' เออ... เอาเค้าไปหนักกว่าเดิมอีก จมน้ำพร้อมกันทีเดียว 3 คนเลย อุส่าบอกให้ไปตามคนมาช่วย ทีนี้ก้อต้องช่วยกันร้องแล้ว ' ช่วยด้วย ๆๆๆๆๆ ' แล้วฉันก็หมดสติไป ฉันมารู้สึกตัวอีกทีก้อพบกับหนุ่มน้อยคนนึ่งน่าตาเท่ชมัดเลย ยิ่งเวลาตัวเปลียกยิ่งเท่บาดใจเลย ฉันสำลักน้ำออกมา ' แฮก~แฮก ' เสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้น ' อย่าจมน้ำอีกนกนะ แก้ว 'พร้อมกับส่งยิ้มให้ฉันก่อนไป โทโมะเป็นจูบแรกของฉัน ฉันรอดตายก้อเพราะเค้า ส่วนเฟย์ก้อรอดเพราะเขื่อน ฟางก้อรอดเพราะป๊อบปี้ และผู้ชายทั้ง 3 ก้อจากไปพร้อมกันรอยยิ้มดระชากใจ หลังจากนั้นฉันก้อรักโทโมะมาตลอด ฉันเรียนโรงเรียนเดียวกันจนถึง ป.6 แล้วโทโมะก้อไปเรียนต่อเมืองนอก ฉันก้อได้แต่คิดถึงเค้าตลอด วันวาเลนไปทุกปีฉันก้อจะแอบเอาช็อคโกแล็ตไปไว้ใต้โตะเค้าทุกปี วันเกิดเค้าฉันก้อซื้อเค้กไปไว้ใต้โต๊ะเค้าอีกแหละ ฉันไม่กล้าเอาไปให้เค้าต่อหน้าเพราะฉันอาย ^///^ แต่ได้ทำแบบนี้ฉันก้อมีความสุขแล้ว พอโตขึ้นเฟย์กับฟางก้อสมหวังกับเขื่อนและป๊อบปี้ ส่วนฉันก้อรอโทโมะมาตลอด วันพรุ่งนี้ฉันจะได้เจอกับเค้าแล้ว ฉันนอนดีกว่า ^_^

 
ณ ห้องของแก้ว ตอนเช้า
" ฮ้าว~ฮ้าว ~ฮ้าว "
ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเพื่อนเลิฟเลย
" ฮัลโหล "
" ว่าไงจร้า "
" มารึยัง "
" แป๊บนึงรอ เฟย์กับเขื่อนก่อน "
" รีบมานะ "
" จร้า "
 
ณ คฤหาสน์รวม
" มาแล้วจร้า "
" เข้าไปในงานกัน "
" นี่แก้ว รีบไปรึเปล่าเนี่ย "
" ก้อไม่หนิ แค่อยากเข้างานเฉย ๆ "
แล้วพวกเราก้อเดินเข้ามาในงาน ป๊อบปี้ควงฟาง เขื่อนควงเฟย์ ฉันเดินคนเดียว โทโมะมาถึงรึยังนะอยู่ไหนเนี่ย
" หวัดดี แก้วเพื่อนรัก "
เสียงของยัยโฟร์คู่อริฉันมาแล้ว มาถูกเวลาจริง ๆ เลยยัยบ้าเอ๊ย
" อ้าว !!! มาด้วยหรอ "
" ฉันต้องมาอยู่แล้วสิ ว่าที่สามีในอนาคตฉันกลับมาทั้งที "
โอ้ย... เจ็บใจเป็นบ้าเลย ใจเย็น ๆ ไว้ยัยแก้ว
" อ๋อหรอ งั้นเธอคงเป็นได้แค่ว่าที่สินะ ตำแหน่งตัวจริงอาจจะเป็นฉันก้อได้ "
" ฉันรู้เรื่องช็อกโกแล็ตกับเค้กวันเกิดของเธอนะ เธอก้อคงได้แต่แอบชอบนั้นแหละยัยบื้อ 555+ "
" รู้ก้อช่างเธอสิ ฉันไม่อยากฟังเสียงเห่า รำคาญ "
" กรี๊ด !!! ยัยบ้าฉันไม่ใช่หมานะ "
" อ๋อหรอ "
ฉันเดินออกมาจากยัยโฟร์ให้มากที่สุดไม่งั้นฉันว่า ฉันคงต้องทำสงครามกับยัยนั่นกลางงานแน่เลย
" แก้วครับ "
" มีอะไร "
" ค็อกเทล ซักแก้วมั้ย "
" ไม่เอา "
" นะ "
" โอเค ๆ "
" วันนี้เธอสวยนะ "
" อืม ขอบคุณ "
" เธอว่าฉันหล่อมั้ย "
" ก้อดีอะ "
" เธอชอบฉันมั้ย "
" ก้อชอบ "
" งั้นเป็นแฟนกันนะ "
" ฉันชอบนายแบบเพื่อน ไม่ใช่แฟน โอเคมั้ย "
" แก้วอะ ใจร้ายที่สุด แต่โอ้ก้อรักแก้วนะ "

" แก้ว มองหาใครหรอ "
" โทโมะ "
 
" โทโมะมาแล้วครับทุกคน "
เสียงของคนเฝ้าหน้าประตูดังขึ้น
ตึก~ตึก~ตึก ทำไมหัวใจฉันมันเต้นแปลก ๆ นะ โทโมะ กลับมาแล้ว 
โทโมะกำลังเดินเข้ามา เค้ามองฉันแล้วเดินตรงมา เฮ้ย เดินมาทำไมฉันตั้งตัวไม่ทันทำไงดี ใช่ ๆ ฉันต้องนิ่งไว้ นิ่ง ๆ ไว้นะแก้ว เค้าจะเดินมาถึงแล้ว ฉันจะพูดว่ายังไงดี หวัดดี สบายดีมั้ย สนุกมั้ย โอ้ยจะพูดว่าอะไรดีเนี่ย จะถึงแล้ว ๆๆๆๆ 
" โทโมะคะ จำโฟร์ได้มั้ย "
" โฟร์... อ๋อ แก๊งมังกรแดงใช่มั้ยครับ "
" ใช่ค่ะ ไปหาพ่อของโฟร์ทางนู้นกันเถอะค่ะ "
" ครับ "
นางมารผจญ ฉันอุส่าคิดคำที่จะคุยกับโทโมะฉันอุส่ารอมา 13 ปีเพื่อโทโมะ ยัยบ้านั่นมันคาบไปต่อหน้าต่อตาเลย ฉันยอมไม่ได้ต้องไปแสดงตัวด่วน