GAME OVER - CHANNUNEO
เขียนโดย 
i_cezy
วันที่ 23 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 23.23 น.
แก้ไขเมื่อ 24 เมษายน พ.ศ. 2557 00.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) เกมแรก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Title : GAME OVER
Chapter : 2 {เกมแรก}
Author: i_cezy
Paring: Channuneo
Rate: ?
ไม่ว่าจะต้องเจ็บปวดหรือร้องไห้อีกกี่พันครั้ง
มันก็คงไม่เทียบเท่ากับความผิดที่เขาเคยทำไว้เพียงครั้งเดียว.
เช้าวันต่อมา.
ชานซองลุกขึ้นจากที่นอนก็ต้องแปลกใจ เมื่อไม่พบร่างเล็กในห้องครัว
ไม่มีการเตรียมอาหาร ราวกับว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใดใด ก่อนที่เขาจะตื่น
ซึ่งมันผิดปกติ ทุกเช้าอีจุนโฮจะต้องตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้เขา ปลุกเขาขึ้นมาจากการ
นอนเตรียมอุปกรณ์อาบน้ำ แต่วันนี้ไม่มี ‘อีจุนโฮหายไปไหน?’ คนตัวสูงแปลกใจจึงเดินไปที่ห้อง
นอนของคนตัวเล็ก
“อีจุนโฮ ?”
“อีจุนโฮ นายอยู่ในห้องหรือเปล่า?”
“อีจุนโฮ ฉันเรียกนายได้ยินไหม?”
“.....” ไร้การตอบรับจากด้านใน ลองใช้มือบิดที่ประตูก็ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อค
ร่างสูงชะโงกหน้าเข้าไปในห้องก็เห็นคนตัวเล็กนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ‘ที่แท้ก็ขี้เกียจนี่เองสินะ’
“อีจุนโฮ ใครใช้ให้นายนอนตื่นสาย นายมีสิทธิ์อะไรมาตื่นทีหลังฉัน ไม่รู้จักหน้าที่ของ
ตัวเองหรือไง?”
“......” ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ มีแต่เสียงลมหายใจแผ่วเบา ชานซองขยับตัวเข้าไป
ใกล้ๆเตียงนอน ก็พบว่าร่างเล็กมีเหงื่อซึมตามใบหน้า ริมฝีปากบางซีดเผือด ด้วยอารามตกใจ
ชานซองจึงทรุดลงนั่งบนเตียงของคนตัวเล็กเอามืออังที่หน้าผาก
“นี่นายตัวร้อนมากเลยนี่” อีจุนโฮขยับตัวเพียงเล็กน้อย ปรือตาขึ้นมาแบบงัวเงีย แต่เมื่อ
เห็นว่าเป็นชานซอง ร่างเล็กก็รีบดันตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยพิษไข้ทำให้เขาล้มพับลงไปอีก
ครั้งดีที่มีอ้อมแขนแกร่งของร่างสูงรับไว้ได้ทัน ก่อนที่หัวของเขาจะโขกกับผนัง จุนโฮได้แต่แสดง
สีหน้ารู้สึกผิด
เนื่องจากร่างสูงไม่พูดอะไรกับเขาเลย และเขาก็ไม่กล้าจะเอ่ยปากพูดอะไรก่อน
เพราะแค่เพียงเมื่อวานวันเดียวแต่เขากลับทำความผิดไว้มากมายเหลือเกิน
“นายไม่สบายใช่ไหม?”
“มะ ไม่เลย ฉันสบายดี”
“สบายดียังไง? ตัวถึงได้ร้อนขนาดนี้? ตอบฉันสิ อีจุนโฮ ! นายทำให้ฉันโมโหอีกแล้วนะ”
“..... “ จุนโฮไม่กล้าตอบอะไร ได้แต่ก้มหน้าคางชิดอก
“ฉันไม่อยากให้ใครมาตายที่ห้องของฉัน วันนี้ฉันจะพานายไปหาหมอก็แล้วกัน”
“อะ เอ่อ ไม่ไปได้ไหมชานซอง ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก พักผ่อนนิดหน่อยก็หายแล้ว”
“ไม่ได้! เป็นหนักขนาดนี้ ถ้าเกิดตายขึ้นมาฉันจะเดือดร้อน” เขารู้ เขาจำได้ว่าจุนโฮ
เกลียดการไปโรงพยาบาลที่สุด จุนโฮเกลียดการทำแผล เกลียดการกินยา แต่ถ้าเป็นหนักขนาดนี้
ก็ช่วยไม่ได้ ยังไงก็ต้องไปหาหมอ
จุนโฮที่ตอนนี้นั่งหน้ายู่ ที่เบ้าตาเริ่มมีน้ำใสๆมาคลอ เขารู้ตัวว่าเขากำลังจะร้องไห้อีกแล้ว
ชานซองเกลียดน้ำตาเขา แต่เขากลั้นมันไม่ได้ เขาไม่ชอบเลย ไม่ชอบการไปโรงพยาบาลเลย
ชานซองเห็นเช่นนั้นก็อดสงสารไม่ได้
“งั้นนายนอนพักไปก่อน เดี๋ยวฉันจะตามพี่คุณมาดูอาการนายละกัน จะได้ไม่ต้องไปโรง
พยาบาล” ชานซองกล่าวพร้อมเดินออกไปจากห้องนอนคนตัวเล็ก
จุนโฮร้องไห้หนักกว่าเดิม แต่ทว่ามันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเจ็บปวด
มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ เขาดีใจ เขาดีใจที่ชานซองยังเป็นห่วงเขา
ชานซองยังจำได้ว่าเกลียดโรงพยาบาลแค่ไหน แม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย
แต่มันก็เหมือนน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจที่แห้งร้างมานาน เขาดีใจ ดีใจมากเหลือเกิน
แค่เรื่องเล็กน้อยที่เขาจำได้
ก็ทำให้หัวใจดวงนี้สุขเหลือเกิน
เวลาผ่านไปไม่นาน พี่คุณที่ชานซองกล่าวถึง ก็เดินทางมาถึงที่คอนโดของเขา
“พี่คุณรบกวนหน่อยนะครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจ เราคนกันเองอยู่แล้วนะชาน”
“เชิญครับ” ชานซองพาพี่คุณเข้ามาที่ห้องของคนตัวเล็กที่ในขณะนี้สลบไปเพราะพิษไข้
เรียบร้อยแล้ว
“จุนโฮ” ชานซองเอ่ยเรียกพร้อมพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นพิงหัวเตียงไว้
“จุนโฮนี่พี่คุณ พี่คุณนี่จุนโฮครับ”
“สวัสดีครับ” คนตัวเล็กกล่าวด้วยเสียงงัวเงีย
“สวัสดีครับจุนโฮ เห็นชานซองพูดถึงบ่อยๆ ตัวจริงน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย เหมือนเด็กน้อยเลย” พี่คุณกล่าวพร้อมยิ้มกว้าง ร่างเล็กได้แต่ยิ้มตอบรับ
“ชานซองไปรอข้างนอกไหม? เดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการเอง รับรองหาย ไม่ต้องห่วง”
“อ่า ..เอ่อ ก็ได้ครับ” ชานซองตอบรับพร้อมหันหลังออกไปจากห้องคนตัวเล็ก
“ไหน ตัวเล็กมาดูซิ เป็นยังไงบ้าง? อ้าปากกว้างๆนะ”
จุนโฮทำหน้างงเล็กน้อย แต่ก็อ้าปากตามคำสั่ง
“อ่า ..เจ็บคอด้วยใช่ไหมเนี่ยเรา?”
“ครับ เอ่อ..เมื่อกี้พี่คุณเรียกผมว่าไงนะครับ?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่อ ตัวเล็ก? ก็เรียกว่าตัวเล็กไง ก็ดูซิเรานะตัวเล็กมากๆ เหมือน
กระรอกน้อยเลย คิคิ”
“ผมเหมือนกระรอกตรงไหน?” จุนโฮพูดพร้อมทำหน้ายู่
“ก็เหมือนตรงที่ไม่ยอมรับว่าเหมือนเนี่ยแหละ เหมือนตรงที่ตัวเล็กนิดเดียว แต่ทำเหมือน
เก่งกาจนี่แหละ ฮ่าๆ” พี่คุณพูดพร้อมขยี้หัวคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว จังหวะเดียวกับที่ชานซองกำลัง
ยกน้ำดื่มมาให้แขกพอดี
เขาทำหน้าไม่พอใจนัก ที่เห็นจุนโฮร่าเริงขนาดนั้น ทั้งๆที่ตอนอยู่กับเขาแทบจะไม่ยิ้มเลย
ด้วยซ้ำ ชานซองวางแก้วน้ำเอาไว้แล้วเดินออกไป
“ขอบคุณมากนะชานซอง” พี่คุณไม่สังเกตเห็นอาการนั้นของชานซอง
แตกต่างกับจุนโฮที่รู้เสมอว่าชานซองเป็นอะไร เขาได้แต่คิดว่า
เขาทำอะไรให้ชานซองโกรธหรือเปล่า
เขาทำอะไรผิดอีกแล้วหรอ
จะทำยังไงดี ..
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
