GAME OVER - CHANNUNEO

Title : GAME OVER
Chapter : 1 {จุดเริ่มต้น}
Author: i_cezy
Paring: Channuneo
Rate: ?

 

 

 

 

 

 

 

 

          จุนโฮทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อชานซอง จนลืมไปว่าบางครั้งก็เป็นสิ่งที่คนๆนั้น..

 

          ..ไม่ต้องการ

 

 

 

 

          ร่างสูงกลับมาถึงคอนโดของเขา ก็ได้ยินเสียงกุกกัก พร้อมกลิ่นอาหารชวนท้องร้องเดิน

เข้าไปสำรวจบริเวณห้องครัว ก็เห็นคนตัวเล็กกำลังขะมักเขม้นในการทำอาหารเย็น โดยที่ไม่รู้ตัวเลย

ว่ามีคนแอบจ้องมองอยู่ ชานซองจ้องมองร่างเล็กขยับกายไปมาจนเพลิน ส่งผลให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่ามี

คนจ้องมองเขาอยู่ จุนโฮพลิกตัวกลับมาด้วยสีหน้าตกใจเมื่อหันมาพบกับร่างสูงที่กลับมาโดยที่เขา

ไม่รู้ตัว

 

 

          “ชานซองกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

 

          “....” ได้รับเพียงความเงียบพร้อมสีหน้าเฉยชา

 

          “แล้วจะทานข้าวเลยไหม? นูนอจะได้เตรียมไว้ให้”

 

          “จุนโฮ ! “ ร่างสูงตวาดเสียงดัง พร้อมเดินเข้าไปกระชากแขนร่างเล็กอย่างแรง

 

          “ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว ว่านายชื่อจุนโฮ อีจุนโฮ ! อย่าได้พูดชื่อนั้นขึ้นมาอีก นูนออะไรนั่น ตาย

ไปตั้งนานแล้ว นายเข้าใจไหม?”

 

 

          จุนโฮทำอะไรไม่ได้ ได้แต่พยักหน้ารับทั้งน้ำตา เขาพลาดอีกแล้วสินะ เขาทำให้ชานซอง

โกรธตั้งแต่ยังไม่ทันอะไรเลย อีกแล้วสินะ เพราะเขาอีกแล้วสินะ จุนโฮนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ จาก

แรงกดของมือหยาบกร้าน จนชานซองรู้สึกตัว จึงปล่อยมือออกจากแขนเล็กนั่น แล้วเดินกระแทก

ประตูห้องครัวออกไป เดินเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องนอนของตัวเอง

 

 

 

 

          ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจุนโฮเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวและเตรียมที่อาบน้ำไว้ให้เขา

          ...เพื่อเขาจะได้อาบน้ำอย่างสบายใจ

 

 

          ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจุนโฮเก็บของที่กองอยู่ปลายเตียงให้เขา

          ...เพื่อเขาจะได้ไม่ต้องมาเห็นว่าข้าวของเกะกะแล้วหงุดหงิด

 

 

          ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจุนโฮเตรียมที่นอนไว้ให้เขา

          ...เพื่อที่เขาจะได้กลับมานอนโดยที่ไม่ต้องทำอะไร

 

 

          ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจุนโฮทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเขา

 

 

 

          เขารู้เสมอ .. แต่ไม่เคยต้องการ 

          แค่นั้นเอง  

 

 

          หลังจากชำระล้างร่างกายเสร็จ ชานซองก็ก้าวออกมาจากห้องของตนเอง มองไปด้านหน้าก็

เห็นร่างเล็กฟุบอยู่กับโต๊ะอาหาร ที่มีอาหารวางอยู่เรียงราย ชานซองเดินไปใกล้ๆ แล้วขยับเก้าอี้

ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งขึ้นมา

 

 

 

           “เอ่อ ..ชานจะทานข้าวเลยไหม เราจะได้ไปตักมาให้”

 

          “อืม” หลังจากร่างสูงรับคำ คนตัวเล็กก็รีบจัดการเตรียมข้าวให้คนตัวสูงทาน โดยที่ไม่ลืมว่า

ชานซองทานข้าวแค่ไหน ไม่ชอบทานอะไร ชอบดื่มน้ำเยอะๆเวลาทานข้าว เขารู้ดีทุกอย่าง เขาจำ

ได้ทุกอย่าง เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จุนโฮก็ไปนั่งรออยู่ที่โซฟา รอว่าชานซองจะเรียกเอา

อะไรเพิ่มอีกหรือเปล่า

 

 

 

          เขาไม่อยากอยู่ใกล้เกินไป เพราะกลัวกว่าอีกคนจะรำคาญ

          แต่ก็ไม่อยากอยู่ไกลเกินไป เพราะกลัวว่าตัวเองจะทรมาน 

 

 

          เขาทรมานด้วยความเป็นห่วงที่ไม่สิ้นสุด จึงต้องเลือกอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจนเกินไป เพื่อคอย

ดูแล เขาทำแบบนี้เสมอ จนบางทีเขาก็เผลอทำเกินหน้าที่จนโดนชานซองโกรธเอาบ่อยๆ แต่ก็ไม่

เป็นไร เรื่องแค่นี้เขาทนได้อยู่แล้ว

 

 

 

 

          ‘เพราะมันไม่เท่ากับสิ่งที่เขาเคยทำไว้แน่นอน’

 

 

          เมื่อคนตัวสูงทานข้าวเสร็จ เขาก็เดินมาบริเวณโซฟาที่คนตัวเล็กนั่งอยู่ก่อนแล้ว จุนโฮเมื่อ

เห็นว่าชานซองทานข้าวเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นไปเก็บโต๊ะอาหาร โดยไม่ลืมเดินไปรินนมกล้วยในตู้เย็นใส่

แก้วมาให้ชานซองดื่มระหว่างนั่งดูทีวี  แต่จุนโฮเห็นว่าชานซองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ก็เลยนำนม

กล้วยที่เทใส่แก้วอย่างดี ไปวางไว้บนโต๊ะด้านหน้าโซฟาที่ร่างสูงนั่งอยู่ แต่บังเอิญขาของเขากลับ

หมดแรงขึ้นมาดื้อๆ ทำให้จุนโฮพร้อมกับแก้วนมทรุดลงต่อหน้าชานซอง กระเด็นเปรอะเปื้อนไปทั่ว

ตัวของทั้งร่างเล็กและร่างสูง

 

 

 

          “พี่คุณ แค่นี้ก่อนนะครับ” ชานซองวางโทรศัพท์ด้วยอารมณ์หงุดหงิด ในขณะเดียวกันจุนโฮ

พยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก

 

          “นายทำอะไรของนาย เห็นไหมว่ามันเลอะเทอะงานของฉันหมดแล้วจุนโฮ ทำไมนายไม่รู้

จักระวัง ฉันเบื่อที่จะต้องมาเห็นคนอ่อนแออย่างนาย ฉันเบื่อ ฉันเบื่อที่สุด หลบไป !” ชานซองพูด

พร้อมกระแทกตัวจุนโฮออกไป ส่งผลให้คนตัวเล็กล้มลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ในจังหวะที่ล้มลง มือของ

เขาโดนเศษแก้วที่แตกอยู่บาดลึกเข้าไป จุนโฮเจ็บ แต่ไม่มีแม้แต่เสียงขอความเห็นใจเล็ดรอดออก

มา

 

 

 

          มีน้ำตา แต่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น

          เจ็บแค่นี้เขาทนได้

          เขาทนได้จริงๆ

 

 

          จุนโฮนั่งเก็บเศษแก้ว และทำความสะอาดทั้งหมด ทั้งๆที่มือของตัวเองก็ยังมีเลือดไหลไม่

หยุด เขากลัวว่าถ้าชานซองเดินออกมา จะเหยียบเศษแก้วพวกนี้เข้า เมื่อจัดการทำความสะอาด

เสร็จแล้ว ร่างเล็กจึงมานั่งทำแผลอยู่ลำพัง การทำแผลของจุนโฮก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่ล้างเลือด

ออกจากมือด้วยแอลกอฮอล์ แล้วก็เอาพลาสเตอร์มาปิดแผลก็แค่นั้น เขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไรไป

มากกว่านี้ อีจุนโฮเกลียดการทำแผล เกลียดการกินยาทุกชนิด เขาต้องอดทน

 

 

 

 

          ไม่ว่าจะต้องเจ็บปวดหรือร้องไห้อีกกี่พันครั้ง  

          มันก็คงไม่เทียบเท่ากับความผิดที่เขาเคยทำไว้เพียงครั้งเดียว.

 

 

 

 

 

TBC. 

 

--------------

ประกาศอีกหนึ่งครั้ง ..

 

ตามด่าได้ที่ Twitter : @i_cezy เช่นเคย หรือไม่ก็ในแท็ก #CNNGAMEOVER ฮับ