หัวใจทนงรักทะเลหวาน@Jiranee

Prat Bella

     ตอนนี้ฉันนั่งยุบนเตียงในกระท่อมของนายเจมส์ ไม่รู้ว่าในใจฉันคิดรัยยุ แต่คำพูดนั่น"เทอคือผู้หญิงของฉัน" ทำมันตอนนีั้นเขาพูดถึงฉันแบบนั้นมันทำให้หัวใจฉันเต้นแรงมาก แต่เขาคงไม่ได้คิดอ่ะรัยกับฉันหรอกฉันคงเหนแค่ยัย้เพี้ยนในสายตาเข้า พอๆ พอได้แล้วน่ะเบลล่า อย่าคิดไปไกลมากกว่านี้เลยมันจะทำให้เทอเจบเปล่าๆ นอนได้แล้วกับมาล่าเริงเหมือนเดิม

Prat James

        ตอนนี้หลังจากที่ผมไปวิ่งที่ชายหาดมาผมก็รีบอาบน้ำเพื่อมาทำอาหารให้ยัยเพี้ยน แต่เทอจะหายโกดผมรึยังก็ไม่รุ้ แต่ช่างเถอะผมไม่เหนต้องสนใจเลยนิ ตอนนี้อาหารเสดเรียบร้อยแล้ว และผมก็เหนเทอเดืินมาพอดี

เจมส์:ตื่นแล้วหรอ หิวยังฉันทำอาหารเสดพอดีมากินสิ

เบล:อึมหิวพอดีเลย นายนี้ติื่นเช้าจิงๆเลยน่ะ

เจมส์:ฉันไม่ใช่เทอนินอนขี้เซายุได้ ว่าแต่พุดไม้แล้วหริอนิึกว่าเมื่อคืนเปนใบ้ไปล่ะ

เบล:ฉีันแค่ช็อคนิดหน่อยน่ะเลยเบลอๆ

เจมส์:ช็อคเพีราะนายนั้น หรือเพราะฉัน "พอเทอได้ยินคำถามทำเอาเทอต้องหยุดกินแล้วมองหน้าผมเลย"

         ตอนนี้เราสองคนนั่งเงียบและมองตากันไม่กระพริบเลย อาจเปนเพราะคำถามของผมที่มันโดนจุดเข้าเต็มๆ แต่ยังดีๆเสียงโทรสับก็ดังขึ้น

เจมส์:ว่างัยมีรัย.....ได้ๆฉันจะรีบเข้าไปเดวนี้เลย......"ผมวางสาย" เดววันนี้ฉันคงต้องไปทำงาน เทอยุนี้แหละน่ะเดวฉันกลับ

เบล:เดวๆเจมส์ฉันไปด้วย นายเคยบอกว่าจะเล่าประเรืองงานให้ฉันฟังไง งั้นฉันก็ไปกับนายเลย

เจมส:ไม่ได้ งานนี้สำคันมากเดวเทอไปก็ไปวุ้นว่ายอีก ส่วนเรื่องงานกลับมาเดวเล่าให้ฟัง

เบล:ไม่เอาอ่ะ.ให้ฉันไปด้วยน่ะ ฉันกลัว นายทิ้งฉันให้ยุคนเดวในกระท้อมนี้เกิดพายุเข้าฉันจะทำไง และอีกอย่างนอกจากนายแถวนี้ฉันก็ไม่รุ้จักใครเลยน่ะ

เจมส์:นิยัยีเพี้ยนมันคงไม่บังเอินขนาดนั้นหรอก ฉันจะรีบไปรีบกลับเคไหม

เบล:เดวๆ เจมส์ อิตาบ้าเอ้ย 

          ตอนนี้ผมวิ้งออกมาไกลพอควรเลยหยุดวิ่ง ผมมีงานด่วนและสำคันมากจึงต้องรีบมา และอันที่จิงเทอเองกะมาได้แต่ผมไม่เคยพาผุ้หญิ่งเข้าบริสัด และถ้ารู้ว่ายุด้วยกันเสียฟรอมแย่เลย อีกอย่างผมจะตอบใครยังงัยว่สเทอเปนคัย ผมเลยตัดปันหาไม่ให้เทอมาและดีแล้ว แต่ผมก็ไม่ปฎิเสธหรอกน่ะว่าเปนห่วงเทอ แต่คงไม่เปนรัยหรอกมั้งที่แถวนี้เปนของผมทั้งหมดกั้นรั้วอย่างดีไม่คัยเข้าได้แน่นิอน ส่วนเรื่องพ่ายุ ก็คงไม่บังเอินอย่ากเข้าวันนี้หรอก เอาเปนว่าเราคิดถูกล่ะ ตอนนี้ผมเดินมาถึงรีสอร์ทพอดี พนังงานยกมือไหว้ผมทึกคนที่ผมเดินผ่าน และตอนนี้ผมก็มาถึงห้องทำงานแล้วรีบนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง

เลขา:นี้ค่ะ Boss เอกสารที่ให้เตรียมไว้

เจมส:ขอบใจมาก ออกไปได้ล่ะมีรัยเดวเรียกอีกที่

       เมื่อสิ้นคำสั้งเลขาก็พยักหน้าและเดินออกไป ส่วนผมก็ก้มหน้าทำงาน

Prat Bella

       ตอนนี้ฉันนั่งๆเดินๆยุในกระท่อมบ้าง หาดทรายบ้าง มันน่าเจนฉันอยากจะกระโจนลงน้ำให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย นายเจมส์น่ะนายทำมัยถึงได้ใจจืดใจดำกับฉันเหลือเกิน ตอนนี้ฉันลงมาเดินข้างล่างแกก็ไม่กล้าไปไหนไกลก็ฉันกลัวนิไม่รุจักใครเลย แต่ยุดีๆเหมือนอะรัยตกใส่หน้าฉัน อย่าบิอกน่ะ (เปรี้ยงๆๆๆๆๆ)กรี้ดๆๆๆๆๆ ให้ตายเถอะฉันยิงกลัวยุด้วยตอนนี้ฉันวิ่งขึ้นมาบนกระท้่อม แต่ฟ้าก็ยังไม่หยุดร้องเลยให้ตายสิฉันกลีัวจนกลั้นน้ำตาไม้่ได้แล้ว นายเจมสนายยุไหนอ่ะฮืออออออออ ตอนฉันกลัวมากเลยไหนเขาบอกว่าจะรีบกลับมานี้มันจัะ 5 โมงเยนแล้วน่ะแถมฝนตกอีก หนักมากด้วย ฟ้าก็รั้องไม้หยุด แลดูเหมือนพายุเข่้าเลย ฮืออออออ นายเจมส์น่ยยุไหนฉันกลัว

Prat James 

      ตอนนี้ผมนั่งเครียงานกองโตจนเสด แต่ดูนาฬิก็ต้องตกใจ 5 โมงแล้ว ซวยล่ะยัยเพี้ยนนั้นต้องโกดฉันแน่เลย ผมกดโทรสับที่วางข้างผม

เจมส:คุนเลขาเข้ามาหาผมหน่อย

เลขา:"เทอเดินเข้ามายืนตงหน้า" ว่างัยค่ะ Boss

เจมส:ง่นวันนี้หมดแล้วใช่ไหมผมจะได้กลับ ทำไมคุนถึงไม่เตือนผมล่ะว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว ทุกครั้งคุนต้องบอกผมนิ

เลขา:โทดทีค่ะ พอดีดีฉันเหนว่าฝนตก "ห้ะ ผมร้อง" ใช้ค่ะBossอาจปิดหน้าต่งมิดชิดไปเลยไม่ได้ยินเสียง เหนว่าพายุเข้าด้วยน่ะค่ะ น่าจะยาวเปนอาทิตเลย "ระหว่างที่เทอพุดก็เปิดหน้าต่างฟเสียงฟ้าร้องัดังมาก"

เจมส:ให้ตายสิผับผ่า 

เลขา:ค่ะแรงมากด้วยเรียกได้ว่าคนที่เปนโรคหัวใจนิตายแล้ว ตายอีกเลยล่ะค่ะ

เจมส:ไปเอาเสื้อกันฝนมาให้ผมเดวนี้

เลขา:Bossค่ะ ฝนตกแรงขนาดนี้ ฟ้าผ่าขนาดนั้น ดิฉันคิดว่านอนที่รีสรอดเถอะคะะะ "เร็ว ผมตะโกน" ค่ะๆ ได้ค่ะ

            ตอนนี้ผมวิ่งตากฝนไปที่กระท่อมฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะลดฟ้าก็ร้องไม่หยุด ใยนั้นคงต้องกลัวมากแน่ๆ ให้ตายสิทำมัยมันจะบังเอินขนาดนี้มาเข้าอะรัยกันต้อนนี้น่ะพายุ

    ตอนนี้ผมวิ่งสุดแรงที่มีเพราะเปนห่วงยัยเพี้ยน พอถึงผมรีบถอดเสื้อกันฝนและวิ่งขึ้นไปมนห้องนอนผมเทอต้องยุนั้นแน่ๆ 'ยัยเพี้ยน ยัย้เพี้ยน เทอยุไหน' ตอนนี้ผมตระโกดหาเทอแต่ด้วยเสียงฝนที่ตกแรงมันกลบเสียงผมไปหมด ตอนนี้ทำไมผมถึงรุ้สึกเจบที่หัวใจเหลือเกิน เหมือนมันจะขาดเปนชิ้นๆให้ได้ นี้ถ้าเทอเปนรัยไปผมจะไม่มีทางให้อภัยตัวเองเดดขาด (เปรี้ยงงงงงงงง กรี้สสสสสส) ผมได้ยินเสียงเบล เทอยุนั้ยผมเหนเทอแล้วให้ตายสิเทอนั่งร้องให้ยุข้างเตียงนี้ผมทำระยลงไปเนี้ย "เบลล่า" ผมเรียกเทอ และวิ่งไปหาเทอและคุกเข่าลง "เจมส์ นายๆ นายจิงด้วย" เทอพูดเมื่อเหนหน้าผม แล้วเทอก็พุ้งเข้ากอดผมอย่าแรง มิหนำซ้ำยังร้องไห้อีก ไอ้เจมสเอ้ยนายนี้มันแย้จิงๆ เทอเปนแบบนี้กะเพราะนาย แต่ทำมัยความรุสึกตอนนี้มันถึงแบ่งเปนสองแบบ ผมดีใจที่เทอไม่เปนรัยมาก แต่หัวใจผมกับเหมือนมันจะขาดให้ได้ที่เหนเทอร้องไห้ มัน มันเปนเพราะอะรัยกัน ผมไม่เข้าใจจิงๆ

                    เพราะการที่เจมส์ทิ้งเบลจนกลายเปนเรื่องใหญ่สำหรับหัวใจเค้า มาลุ้นอ่านติอนต่อไปรับรองฟินแน่ๆ