หัวใจทนงรักทะเลหวาน@Jiranee

Prat James      
ผ่านมาวันที่ 3 แล้วที่ผมต้องมาคอยเฝ้ายัยนี้ ระหว่างที่เทอหลับยัยเจนก็เเวะมาดูเรื่อยๆ แต่ผมกะเปนคนดูแลเทอยุดี ผมเดินขึ้นมาในกระท่อมที่เทอนอนหลับยุบนเตียงผมยุ ผมเอาหน่าเข้าดูเทอใกล้ จะว่าไปเทอก็สวยไม่เบาเลยคงจะจิงอย่างที่เจนเคยพูดไว้ เฮ้อ!หยุดเลยไเจมส์ แกหยุดคิดเลย ผมเรียกสติกลับมาก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ พร้อมบอกตัวเองอีกครั้งว่า "เราจะไม่มีมันรักใคร" และผมก็เดินลงมาข้างล่าง
 
Prat Bella เบล:โอ้ยยยยยย ปวดหัวชะมัดเลย นี่เรายุไหนเนี้ย "ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมร้องด้วยความเจบ แต่เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่าฉันนอนยุบนเตียงในกระท้อมหรังหนึ่งแต่ยุดีฉันก็ได้ยินเสียงคนเดินขึ้นมาจึงแกล้งหลับ"   Prat Jame      
ผมนั่งทำงานยุข้างล้าง แต่ยุดีๆเหมือนผมได้ยินเสียงผุหญิงร้องขึ้น ผมคิดว่าต้องเปนเสียงเทิอแน่จึงรีบขึ้นมาดูเพื่อความมั่นใจ แต่เมื่อขึ้นมาถึงเทอกับยังนอนยุ
แล้วเสียงนั้นเปนเสียงใคร ผมจึงเขั้าไปดีใกล้ๆ เจมส์:นี้เทอๆ ตื่นแล้วเหรอ "ผมพูดพร้อมกีับเอาน่าไปใกล้ๆเทอเพื่อดุว่าเทอตื่นยังแต่มันคงจะใกล้มากไป" นี้ถ้าตื่นแล้วก็ะ......"ผมยังพูดไม่จบเทอกะเอาหมอนฝาดผมใหญ่เลย"
เบล:นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ นี้แหนะนายจะทำรัยฉันไอ้โรคจิต "เทอเอาแต่ฝาดผมไม่ยอมหยุดเลยและผมกะแย้งหมอนมาได้"
เจมส์:นี้เทอหยุดตีได้ไหมห่ะฉันเจบน่ะ "ผมพุดทั้งๆทั้งที่ยังจับมือเทอเพื่อมห้เทอหยุด" เบล:ก็ได้! ว่าแต่นายปล่อยฉันก่อนได้ไหมฉันเจบอ่ะ "ผมค่อยๆปล่อยเทอทั้งๆที่กะกลัวว่าเทิอจะวีนอีก" นายเปนคัยอ่ะ "เทอถามแต่ผมยังไม่ตอยรัยเทอก็"
เจมส:ฉันต่างห่ะ..(ปัก)โอ้ย!ยัยบ้า."ยัยนั้นฝาดรีโมดมาโดนหัวผม"นี้ฉันจะทนไม่ไหวแล้วน่ะ ฉันต่างหากล่ะที่ควรจะถามว่าเทอเปนคัยนี้มันบ้านฉัน
เบล:........ "เทอนิ่งและไม่พุดรัยแถมยังทำหน้ากลัวอีก อาจจะเปนเพราะคำถามที่ผมถามเทอมั้ง"
เจมส์:นี้เจนหรอยั้ยบ้านี้ตื่นแล้วน่ะ รีบมาก่อนที่ฉันจะฆ้ายัยบ้านี้ "ผมโทรบอกน้องผมที่ยังยุโรงพยาบาลด้วยน้ำเสียงแค้นเอามาก แน่ล่ะหัวผมโนจนเปนภูเขาแล้ว" มองรัยห่ะยัยบ้า! "ผมตะวาดเทอ"
Prat Bella      
นอนนี้ฉันเอาแต่นั่งมองหน้าเค้า แต่ดูเขามองฉันสิยังกับจะฆ้าให้ตายซ่ะเดวนี้ แหงล่ะก็ดุที่หัวเขาเขาดิภูเขาชัดๆ ก็ฉันนึกว่าเขาจะมาทำร้ายฉันนิฉันกะต้องป้องก้ันตัวสิ แต่ยุดีกะมีผุหญิงที่แต่งตัวดูดีมาก เดินเข้ามา
เจน:ว่างัยค่ะพี่เจมส ทำไมถึงได้โวยวายขนาดนั้น เจมส:เทอดุหัวพี่สิเปนภุเขาแบบนี้จะให้นั่งหัวเราะรึไง "เขาพุดพร้อมมองมาที่ฉัน" รีบไปดุเทอไปเจน:เปนงัยบ้างค่ะ "เขาถามฉันแต่ฉันกะไม่ได้ตอบรัยเพราะยังคงกลัวยึุ" ไม่ต้องกลัวน่ะค่ะฉันเปนหมอ ขอดูอาการหน่อยน่ะค่ะ "ฉันยิ้มให่และเริ่มรุสึกดุขึ้นกว่าเมื่อกี่ เขาตรวจดูร่างกายฉันดูนั้นโน้นนี้ และยังเปิดแผลบนหัวฉันอีก" อาการดีขึ้มากเลยน่ะค่ะ คุนหลับไป 3วันเลยทีเดว ฉันนึกว่าคุนจะเปนรัยไปอีก แต่ตอนนี้คุนฟื้นแล้วและอาการกะดีขึ้นมากเดวฉันจะเอาผ้าพันบนหัวออก แล้วติดพลาสเต้อแบบธรรมดาให้น่ะค่ะ
เจมส:ยั้ยบ้านี้เปนงัยบ้าง "เค้าถามตอนที่ฉันทำแผลเสดพอดี"
เจน:อาการดีมากขึ้นแล้วล่ะค่ะ แต่อาจจะมีรอยช้ำนิดหน่อย และคงต้องทานยาอีกเปนระยะ "เขาพุดแล้วหันมาทางฉันอย่างเปนมิตร ต่างกับนายนั้น"
เจมส์:ดีจะได้มาดูอีภูเขาบนหัวพี่เนี้ย เจบจะตายยุแล้ว เลือดจะคั้งในสมองป่าวจะเนี้ย!
เบล:นี้นายเวอร์ไปไหม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกอย่ามโน
เจมส:นี่!!!! ทำแล้วยังไม่ขอโทดอีกเทอนี้มัน "เขาพุดพร้อมที่จะกะโจนใส่ฉัน"
เจน:เอาล่ะๆ พอได้แล้วค่ะเดวหนูดูให้ แต่พี่นิเทอพึ่งตื่นอย่าพึ่ง่ใปทะเลาะกะเทอเลย "เทอพุดห้ามไว้ ดีแล้วไม่งั้นฉันตายอน่ๆ"
เบล:ขอบคุนมากน่ะค่ะที่ช่วยชีวิตฉัน ขอบคุนจิงๆค่ะคุนหมอออออเอออออ
เจน:หมอเจนค่ะ จิรารัส ตั้งศรีสุข แต่เรียกว่าหมอเจนก็ได้น่ะค่ะ
เบล:ค่ะขอบุคุนมากน่ะค่ะที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ "ฉันพุดพร้อมยกมือไหว้เขา"
เจน:อย่าขนาดนั้นเลยค่ะ อีกอย่าฉันก็ไม่ได้ช่วยรัยมาก แต่คนที่เปนคนช่วย เค้าเปนคนอุ้มคุนมาและเฝ้าคุนตั้ง 3 วันเต็มๆ คนนั้นต่างหากล่ะ "เทอพุดพร้อมมองไปที่นายนั้น..." เบล:ค่ะ???? "ฉันทำหน้าตกใจมากกกกก แน่ล่ะเขาช่วยชีวิตฉันแถมยังเฝ้าฉันตลอด 3 วันเลย
"ฉันมัวแต่ทะเราะกะเขาจนลืมไปเลยว่าเออออ สิ่งที่เขาถามฉันเอออออทำไมในหัวฉันถึงไม่มีข้อมูลรัยเลย ว่างยิ่งกว่า เมโมรี่เปล่าอีก" เหอะๆ นั้นสิน่ะ แล้วฉันเปนคัยล่ะ
เจมส:เหอะๆ อย่ามาเล่นลิ่นน่ะ ทำอย่ากะคนความจำเสื่อม "ฉันยิ้มกลับแต่ไม่ตอบรัยกะคงจะเปนงัยมั้ง" ฮ้ะ!!!!!! ความจำเสื่อม!!! เจน:ใจเยนๆค่ะพี่เจมส เจนกะไว้ยึุแล้วกะหัวกะแทกขนาดนั้นคงบ่แปลก
เจมส:แล้วเอาไงต้อ ยัยนี้จะยุกะใคยังไง.... อย่าบอกน่ะ. ไม่มีทาง"เค้าพูดพร้อมกับมองฉัน แต่ฉันกะยิ้มสู้กะจะทำไงถึงจะกลัวนายนี้จะฆ้า แต่เรากะไม่มีทางเลือกนิ เราความจำเสื่อมนี้น่าาาา ตอนนี้ฉันได้แต่ยืนจ้องกับเข้า เขามางด้วยสายตาอาฆาตร แต่ฉันกะกัดฟันยิ้มสู้ และส่งสายตาประมานว่า ให้เค้ายุด้วยน่ะตัว"