หัวใจทนงรักทะเลหวาน@Jiranee

ที่เกาะ ปลายฝัน

06.35น.

          บรรยากาศในยามเช้าของเกาะช่างดูงดงามเหลือเกิน แต่สำหรับเจมกลับไม่ซึมซับมันเข้าไปเลยเพราะเขามันแต่คิดเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นจนนอนไม่หรับเลยออกมามาเดินเล่นบนชายหาดตั้งแต่เช้า และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ผุญิษงที่ยืนรับลมยุบนโขดหินในยามเช้าขนาดนี้ ทั้งรูปร่าง ผิวพรรน และผมที่ยาวสลวยถูกลมทะเลพัดปลิวไสว เทอคนนั้นถึงจะมองจากด้านหลังแต่เขาก็หมั่นใจว่าเปนเทอ ผุเปนเจ้าของหัวใจของเขา.......... เจมเดินไปบนโขดหินอย่างเบาที่สุด และพุ้งเข้ากอดอย่างอ่อนโยน

"อุ้ย!"เบลร้องตกใจ

"เบลอยาดิ้น......ขอร้องล่ะของผมยุอย่างนี้ยุตงนี้อีกสักพักน่ะ 5 นาที 5 นาทีเท่านั้น"

เบลล่าหยุดดิ้นไป เพราะเทอรุดีว่าต้องเองก็ต้องการอ้อมกอดที่อบอุ่นของเค้าเหมือนกัน

เวลา 08.40น.

บอยและเจนได้มาถึงเกาะปลายฝันดยมีหมากรอรับ

"ยินดีต้อนรับนะคับ"หมากเอ่ยขึ้น

"คับ อันที่จิงมาก่อนกำหนดด้วยซ้ำเพราะไอ้ตัวแสบคนเดว เมื่อรัยจะแต่งงานสักที่ล่ะคับเรื่องจะได้จบๆไป"บอยกล่าว

"เอ่อออ ก็คงแล้วแต่เบลคับ คุนเจนมาเหนื่อยๆ คงหิวแย้"หมากไม่กล้าตอบคำถามตอหน้าเจนเลยเปลี่ยรเรื่อง

"คะ เหนื่อยแล้วก็หิวจิงๆ งั้นเราไปกันเถอะพี่บอย"เจนพุเสดแล้วเดินลากบอยไป โดยมีหมากเดินตาม

          ที่ห้องอาหารราเชลนั่งรอทานข้าวยุ มองไปก็เหนเบลล่าเดินเข้ามานั่งฝั่งขวาและเจมสเดินตามมานังฝั่งตงข้ามกับเบล ทั้งสองคนแอบสบตากันแต่ต่อมาเบลก็เปนคนหลบสายตาเองเพราะเมื่อนึกถึงช่วงไม่กี่นาทีที่ผ่านมาที่เทอกับเจมกอดกันกันมันทำให้เทอนั้นต้องใจแข่งมากกว่าเดิม ต่อมาหมากได้พา บอยและเจนเข้ามานั่งโดยบอยนั่งหัวโต๊กตงข้ามราเชลส่วนเจนนั่งข้างเจมตงข้ามกับหมาก

"ยินกีต้อนรับทุกคนอย่างเปนทางการน่ะ เชินกินกันตามสบายเลย"ราเชลกล่าวเสดทุกคนกะเอาแต่กินไม่มีบทสนทนาใดมีแต่ความอึดอัดที่แม่แต่โตะรอบข้างยังสัมผัสได้ หลังจากทานอาหารสักพักเบลก็เอ่ยขึ้น

"คุนพ่อค่ะ ทานเสดแล้วเบลขอคุยด้วยหน่อยน่ะค่ะ"เบลกล่ลาว

"ได้สิ พ่ออิ่มพอดีเลย ป่ะไปคุยกันที่ห้องทำงานพ่อ เชินทุกคนตามสบายน่ะ"ราเชลเอ่นเสดก็เดินนำไปตามด้วยเบล บอยจึงพุดขึ้น "ไอ้เจม อยากตายมากรึไงห่ะ หาเรื่องตายเรวแท้ๆน่ะมึง"บอยพุด

"พี่เจม เจนว่าพี่กลับไปเถอะน่ะค่ะ "เจนเอ่ย

"ไม่! พี่ไม่กลับ ถ้าพี่กลับพี่ต้องพาคนรักของพี่กลับไปด้วย เพราะพี่มนใจว่าเค้ารักพี่ ไม่ใช้ใครบางคนแถวนี้"ดจมพุดกระแทกหมากที่นั่งกินข้าวแบบเงีบยๆ และเจมก็เดินไปออกจมโต๊ะอาหาร โดยมีบอยตามไปติดๆ

"ไอ้เจม! แกอย่ามาเดินหนีน่ะโว้ยมาคุยกันก่อน"บอยตะโกนเดินมาหลังไปทิ้งให้เจนและหมากยุกันแค่สองคน ทั้งคุนั่งสบตากันไปมาไม่มีการเอ่ยใด จนสุดท้ายแล้วเจนก็ลุกตามบอยออกไปอีกคน

           ที่ห้องทำงานราเชล

"มีรัยจะคุยกับพ่อล่ะลูก"

"พ่อค่ะ เบลรุเรื่องคุนพ่อกันเจมหมดแล้วน่ะค่ะ "

"งั้นหรอ แล้วไงล่ะหึ"

"พ่อค่ะเหนแกที่เขาช่วยชีวิตเบลไว้ อย่าทำอะรัยเขาเลยน่ะค่ะ"

"ไม่รุสิ เอาเปนว่าเรื่องนี้พ่อจะจัดการเอง ว่าแต่ที่เบลมาพุดกับพ่อแค่เหนแกบุญคุนใช่ไหม ไม่ใช่ว่ารักนายเจมน่ะ"

"ป่ะ เปล่าค่ะพ่อ เบลเอ่อออ เบลไมได้รักเขา"

"แน่ใจน่ะ........ เบลระหว่างพ่อกับมัน พ่อหมายถึงนายเจม เลลเลือกใคร"

"คะ?.......เบลก็ต้องเลือกพ่อสิค่ะ ไม่ว่าอะรัยจะเกิดขึ้นเบลจะยุข้างพ่อค่ะ" ราเชลได้ยินคำตอบจากลูกสาวจึงเดินเข้าไปกอดลูก ด้วยรักและหวงแหน เขาดีใจที่เบลดลือกเขาและดีใจที่ลูกสาวไม่ได้รักเจม....หรึป่าวก็ไม่รุแต่ว่าคำตอบเหล่านี้ มันทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายที่เดว เพราะถ้าหากเลบรักเจมเขาคงเครียดไม่น้อยเลย

            เวลายามบ่ายแกๆเจนออกมาเดินเล่นที่ชาดหาดหมากเหนจึงเขามาทัก

"มาเดินคนเดวไม่เหงาเหรอคุนเจน ที่นี้สวยใช่ไหมล่ะคับ"หมากกล่าว

"ค่ะ พอดีว่าขี้เกียจฟังพี่บอยบ่นพี่เจมก็เลยหนีออกมาเดินเล่น"เจนตอบ

"หรอคับ"หมากตอบ

"เจนต้องขอโทดคุนแทนที่พี่เจมด้วยน่ะค่ะ เจนรุว่าคุนกับเบลรุจักและรักกันมานานมาก แต่พี่เจมก็มาทำลายความรักของพวกคุน"เจนเอ่ยออกพร้อมดั้นน้ำตา

"ครับ เรารุจักกันมานานมาก....ผมยอมรับว่าผมรักเบลมาก มากพอๆกับชีวิตผม แต่เหตุการที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมไม่แน่ใจว่าผมกับเบลเรารักกันแบบไหน...และเบลยังรักผมยุไหม?"หมากพุดสิ่งที่คิด

"...T-T..."

"นี้คุนร้องไห้ทำไม"

"เอออ ฉันสงสารพี่เจมน่ะค่ะ"เจนเอ่ยออกไปแต่หมากกลับไม่ได้รุสึกอย่างนั้น

"คุนแน่ใจว่าคุนร้องไห้เพราะส่งสารพี่ชายตัวเอง ไม่ใช่เพราะว่าคุนเสียใจ... คุนรักผมใช่ไหมเจน?"หมากถามสิ่งที่อยากรุมานานและเค้ามันใจว่าคำตอบนี้มันจะช่วยให้เค้าตัดสินใจได้ง่ายขึ้น

"....T-T...."ไม่มีเสียงตอบ จากเทอทีแค่การที่เทอพุ้งเข้าสวมกอดหมากเอาไว้แน่นจนน่าอึดอัด แต่แปลกที่หมากกลับไม่รุสึกอย่างนั้นเข้ากลับกอดตอบเทอด้วยพร้อมเอามีล๔บผมเบาเปนการปลอบ และนี้คงเปนคำตอบที่เค้าได้รับสิน่ะ หมากคิด

          เหตุการทั้งหมดตกยุในสายตาของเบลล่าหลังจากที่เทอออกมาจากห้องราเชล เทอจึงเดินตามหาหมาก และสุดท้ายก็มาเจอเหตุการนี้ "มันเปนแบบี้เองสิน่ะ"เทอเอ่ยออกมาเบาๆ พร้อมกับเดินออกจากตงนั้น เทอไม่ได้เสียใจหรือโกรธเคืองแต่อย่างใด ตงกันข่ามกับยินดีแล้วพร้อมสนับสนุนทั้งคู่หากทั้งคู่รักกันจิงเทอก็พร้อมที่จะปล่อยหมากผุชายที่เทอรักมากที่สุดคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เทอมั่นใจว่าเทอรักเขาในฐานะพี่ชายมากกว่า

"เบล...เห็นเจนไหม?"เจมถาม ทำให้เบลที่กำลังอมยิ้มกับสิ่งที่เหนหันไปมองคนทัก

"คะ?....เอออออ ไม่เหนค่ะ"เทอคิดว่าเจมยังไม่ควรที่จะเข้าไปเหนเจนกับหมากตอนนี้

"หรอคับ คุนคิดอะรัยยุหรอ เหนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...หรือ...นึกถึงเรื่องที่เรากอดกันเมื่อเช้าที่โขดหิน"เจมถามพร้อมขยับเข้ามาใกล้

"ปล่าวสักหน่อย อ้อมกอดของคุนน่ะฉันไม่รุสึกอะรัยเลยสักนิด"

"ไม่จิง! เบลคุนรุสึก อ้อมกอดนั้น ผมรุสึกและก็มันมั่นใจว่าเราต่างก็รุสึกตงกัน เบลเรารักกัน คุนก็รุ"เจมเอ่ยพร้อมจับไหล่เบล

"ไม่! ฉันไม่รึสึกอะรัยทั้งนี้นปล่อย ปล่อย!" เบลตะคอกใส่แล้วสะบัดตัวออกจากเจมเดินหนีไป เจมเหนก็จะเดินตามไป แต่กลับมามือที่สามเข้ามาสะก่อน

"เดวสิคุนเจม ผมว่ามันถึงเวลาที่เราสองคนต้องเคลียปันหากันแล้วน่ะ"ราเชลกล่าว

          เจมมองหน้าผุมาใหม่ด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความรุสึกหลากหลาย แต่ความรุสึกที่ชัดเจนที่เขาามผัสได้คือความอาคาต ความบาดหมาง ที่กำลังจะจบในเรวๆนี้

ใกล้จบแล้วน่ะค่ะ จะเรียกว่าเกือบจะลงเอ๋ยกันไปแล้วคู่หนึ่งคือหมากกับเจน แต่ดูท่าทางค๔เองเราคงไม่จบลงง่ายๆแน่งานนี้คงต้องลุ้นกันค่ะ 

              ก่อนอื่นก็ขอบคุนทุกคนที่ติดตามและเข้ามาอ่านน่ะค่ะ ขอบคุนจิงๆ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย สุขสันวันสงกรานต์น่ะค่ะทุกคน