ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

สาวร่างบางเดินมาตามถนนเรื่อยๆจนมาถึงป้ายรถเมย์แห่งหนึ่งเธอนั่งมองผู้คนและรถที่วิ่งเดินสวนทางกันในเมืองหลวงที่มีแต่ความวุ่นวายเหมือนชีวิตของเธอที่ไม่เคยจะได้สงบจิตสงบใจบ้างเลย

 

 

“ ฟาง ” เธอหันไปปลายเสียงที่เรียกเธอเขาคือผู้ชายที่เธอกำลังนึกถึง

 

 

“ พี่โมะ ” เขาเดินมานั่งข้างเธอถ้าเป็นแต่ก่อนเธอคงร้องไห้ซบอกเขาไปแล้วแต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมเธอกับเขาไม่ได้อยู่สถานะเดิมอีกแล้ว

 

 

“ ทำไหมฟางมานั่งตรงนี้ มีเรื่องไม่สบายใจหรอบอกพี่ได้นะ ” เขาพอจะรู้ว่าใครที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ นึกถึงวันแรกที่เขาเจอเธอกับแฟนที่ร้านอาหารตอนที่เห็นเธอร้องไห้เข้าอยากจะไปต่อยไอ้ผู้ชายคนนั้นจริงๆ

 

 

“ นิดหน่อยค่ะ คือว่า……….. ”

 

 

“ พี่ฟางเราขึ้นรถพี่ก่อนเถอะ วันนี้พี่มีเวลาให้คำปรึกษาฟางทั้งวันเลยนะครับ ” วิศวะขับรถพาเธอมาที่หนึ่งที่ทั้งสองคนคุ้นเคย

 

 

“ พี่จำได้ว่าเวลามีปัญญาหาเราจะเล่าให้พี่ฟังตลอดครั้งนี้พี่ก็พร้อมจะฟังนะ ” ทั้งสองคนนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่สวนรถไฟเธอและเขาเคยมาเล่นกันเมื่อสมัยก่อน

 

 

“ ฟางจำได้ไหมตอนที่พี่สอบไม่ติด ฟางนั่งปลอบพี่ตั้งหลายวันแนะ ” ตอนที่เขาจบม.6เธอพึ่งขึ้นม.3 เขาไปสอบที่มหาลัยแห่งหนึ่งแล้วไม่ติดก็ได้เธอนี่แหละค่อยให้กำลังใจแล้วไปสอบอีกครั้งจนติด

 

 

“ แปลกนะคะ ทั้งที่เราอายุต่างกันเรากลับคุยกันรู้เรื่อง ฟางอยากให้เขาเป็นแบบพี่บ้าง ” วิศวะรู้ว่าสรรพนามที่เธอหมายถึงคือใครเขาคิดว่าเธอคงยังไม่พร้อมที่จะเล่าให้เขาฟังตอนนี้ดังนั้นเขาจึงพยายามหาเรื่องคุยกับเธอ

 

 

“ ตอนนั้นพี่ก็มีผู้หญิงมาชอบเยอะนะ แต่ก็ไม่เข้าใจทำไหมถึงมาลงเอยที่ยัยตัวแสบคนนี้ ” เขาขยี้ผมเธอด้วยความเอนดู

 

 

“ พี่โมะอ่ะ ผมฟางยุ่งหมดแล้ว ” เธอหันมายิ้มให้เขาและเขาก็ยิ้มตอบเช่นกัน

 

 

“ พี่มีเรื่องตลกเล่าให้ฟัง ไม่รู้ว่าฟางจำได้หรือเปล่า ” เขาหัวเราะเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตที่เธอเคยบอกเขาที่นี่

 

 

“ อะไรค่ะ ”

 

 

“ ฟางเคยบอกพี่ว่า…..ว่า….. ”

 

 

“ ว่าอะไรค่ะ ”

 

 

“ พี่โมะค่ะฟางชอบที่นี่มากเลย ถ้าเราโตขึ้นเรามาถ่ายพรีเวดดิ้งกันที่นี่นะคะ 55555 ” เขาล้อเลียนประโยคที่เธอเคยบอกเขาตอนเด็กๆ

 

 

“ จริงหรอค่ะ ฟางแก่แดดขนาดนั้นเลยหรอ ” เธอทั้งอายทั้งอยากหัวเราะ นี่เธอไปบอกเขาตอนไหนกันจำได้แค่ว่าดูใจกันแค่สองเดือน

 

 

“ จริงสิ เดี๋ยวนี้ขี้ลืมนะไม่แปลกหรอกที่ฟางลืม  ขนาดหน้าพี่ยังจำไม่ได้ 555555 ” เขาหัวเราะเสียงดังเมื่อนึกถึงเรื่องเดิม

 

 

 

 

เธอและเขาทั้งสองคนนั่งคุยกันจนพระอาทิตย์ตกดิน เขาทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะเขาหาเรื่องตลกมาเล่าให้เธอฟังเยอะมากแม้แต่เรื่องฉายาเพลย์บอยที่ตัวเองพึ่งได้รับ ถ้าเขาไม่บอกเธอคงไม่เชื่อแต่ก่อนเขาฮอตมาในโรงเรียนก็ไม่เห็นว่าจะคุยกับใครแค่เดินเก๊กได้วันๆจนเธอได้คุยกับเขาและเท่าที่จำได้พี่โมะไม่เคยมีใครตอนที่คบกับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อีกฟากหนึ่งของเมืองกรุงชายหนุ่มโทรหาเพื่อนเมื่อโทรหาแฟนไม่ติดเขาเห็นข่าวของแฟนสาวในหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งกับผู้ชายคนนั้นที่เขาเคยเจอในร้านอาหาร

 

 

 

“ ไอ้เขื่อนทำไมมึงรับโทรศัพท์กูช้าจังว่ะ มึงรู้ไหมตอนนี้กูเห็นอะไร ”

 

 

“ อะไรของมึงอีกหะ เห็นอะไรก็รีบๆพูดมา ”

 

 

“ กูเห็นข่าวฟางในหนังสือพิมพ์ เมื่อคืนมีผู้ชายเอาดอกไม้ไปให้ฟางกูคิดว่าฟางต้องประชดกูแน่เลย ” เขาอธิบายให้เพื่อนฟังอย่างอารมณ์เสีย

 

 

“ แค่นี้หรอ ก็แค่ให้ดอกไม้ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันซะหน่อย ” ภัทรดนัยพูดประชดเพื่อนมันก็จริงเหมือนที่เขาพูดแค่มีผู้ชายเอาดอกไม้มาให้แค่นี้ทำเป็นโมโหไม่ดูตัวเองบ้างเลย

 

 

“ มึงรู้ไหมว่ามันคือใคร วิศวะ ไทยานนท์ วันนั้นกูไปกินข้าวกับฟางมันนั่งมองตั้งแต่กูพาแฟนเข้าร้าน ”

 

 

“ โอโห้ ประธานบริษัทไทยานนท์คู่แข่งมึงสมน้ำสมเนื้อดีนิ ขอให้โชคดีไอ้เพื่อนรัก ”

 

 

“ ทำไมฟางต้องประชดกูด้วยว่ะ  มึงรู้ไหมเมื่อคืนกูไม่ได้นอนเลยไปนั่งรอหน้าบ้านจนเช้า แล้วดูฟางทำสิประชดกูทำไมก็รู้ ” ภาณุยังบ่นไม่เลิกจนคนฟังเริ่มไม่พอใจ

 

 

“ ไอ้ป๊อปมึงผิดเต็มๆมึงอย่ามาพูดแบบนี้ มึงบอกว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนเพราะรอฟางจนเช้าแต่มึงรู้ไหมว่าน้องฟางเขาร้องไห้จนเช้าเพราะมึงมาก็รอบแล้ว ” เขาทนไม่ได้ที่รู้ว่าธนันต์ธรญ์รับดอกไม้จากคนมาจีบแค่มีก็ผิด

 

 

“ ไอ้เขื่อน!!! ”

 

 

“ มึงหยุดเลย แค่ฟางรับดอกไม้จากผู้ชายแค่นี้มึงก็โมโหแล้วเคยคิดบ้างไหมตอนที่มึงไปทานข้าว ไปเที่ยว ไปไหนมาไหนกับบรรดากิ๊กมึงตอนฟางเห็นเขารู้สึกยังไง ต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้นกูจะไม่ช่วยมึงแล้วไอ้ป๊อป ” เมื่อพูดเสร็จเขาตัดสายจากเพื่อนทันทีเขาขี้เกียดฟังภาณุบ่นเรื่องไม่เป็นเรื่อง

 

 

“ ไอ้เขื่อน มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไงหะ ” อะไรกันเขางงไปหมดแล้วที่เพื่อนเขาพูดหมายความว่าไงมันจะทำอะไรของมันกันแน่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จริญญานั่งรอเจ้านายหนุ่มที่ร้านอาหารที่เธอเคยมาทานกันเขา เขาบอกว่าถ้าเขายังไม่กลับบริษัทให้เธอมารอก่อนเพราะเขาจะออกไปทำธุระหลังจากตอนเที่ยงเธอก็ไม่เห็นเขาเข้ามาบริษัทอีกเลย เธอนั่งรอเขาที่หน้าร้านอาหารมาเกือบชั่วโมงแต่ยังไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะมา

 

 

“ คุณวิศวะค่ะ ฉันมารอคุณที่ร้านอาหารแล้วนะทำไมคุณมาช้าจังมีเรื่องอะไรหรือเปล่าค่ะ ” เธอโทรไม่หาเขาเมื่อเกินเวลานัดที่เขาบอกไว้

 

 

“ ขอโทษนะจริญญา ผมคงไปไม่ได้ตอนนี้ผมไม่ว่างนะ ”

 

 

“ คุณอยู่ที่ไหนค่ะ เดี๋ยวฉันไปหา ” เธอถามเขาด้วยความเป็นห่วง

 

 

“ ผมไม่ว่างแค่นี้ก่อนนะ ถ้าคุณอยากทานอะไรก็สั่งเลยนะผมจะให้ลูกน้องเขาไปจ่าย ” เขาเห็นเธอเป็นอะไรกันให้เธอนั่งรอเป็นชั่วโมงแล้วก็มาบอกไม่ว่างคนอะไรนิสัยไม่ดีเลย

 

 

“ แค่นี้นะคะ ” เขาคงจะอยู่ที่ไหนกับผู้หญิงสักคนสินะใช่สิเธอมันกลายเป็นของเก่าไปแล้วนิ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มหน้าหวานและสาวร่างบางมาทานอาหารที่ร้านข้างแม่น้ำแห่งหนึ่งเป็นร้านธรรมดาไม่ได้หรูหราเหมือนที่เธอเคยเข้า ถ้าให้เลือกเธออยากมาร้านแบบนี้มากว่าเพราะบรรกาศของร้านมันดูสบายมีแม่น้ำให้ชมวิวแถมลมยังเย็นสบายอีกและที่สำคัญไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนมาแอบถ่ายรูปด้วย

 

 

“ บรรยากาศดีนะคะ เห็นแบบนี้แล้วอยากไปทะเล ”

 

 

“ งั้นพรุ่งนี้เราไปทะเลกันนะ พี่อยากไปเที่ยว ” เขาพยายามหาโอกาสใกล้เธอให้มากที่สุดถึงแม้จะรู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้วแต่ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมดูแลเธอให้ดีเขาจึงต้องแย่งหัวใจเขาคืน

 

 

“ อะไรกันค่ะ พี่นี่ว่างจริงๆเป็นประธานบริษัทเขาไม่ต้องทำงานหรอ วันนี้ก็มาตามฟางทั้งวัน  ฟางไม่ยอมให้พี่เสียงานหรอก ” เธอพูดดุๆเขาเพราะตอนนี้เขาเป็นถึงประธานบริษัทมีหน้าที่บริหารงานจะมาตามเธอแบบนี้ได้ไง

 

 

“ ก็พี่อยากไปเที่ยวกับฟางอ่ะ ” เขาทำหน้าอ่อนๆใส่เธอ

 

 

“ ไม่ได้หรอกค่ะพี่ต้องทำงาน ไว้ถ้าว่างเราค่อยไปกันชวนแก้วไปด้วยนะคะฟางจะได้มีเพื่อน ”

 

 

“ได้สิครับ แต่พี่อยากไปกับฟางสองคนมากกว่า ”

 

 

“ นี่อย่ามาทำนิสัยเจ้าชู้ใส่ฟางนะเดี๋ยววันหลังไม่มาทานข้าวด้วยนะ ” เธอแกล้งแซวเขาที่จริงเธอรู้ว่าจริงๆแล้วผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้านิสัยแบบไหน ช่วงเวลาที่เธอรู้จักกับกันเขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลยอย่างมากก็แค่กอดปลอบใจเวลาเธอไม่สบายใจ

 

 

“ พรุ่งนี้พี่ไปหาที่บริษัทฟางนะ  อยากมีเพื่อนทานข้าวด้วย ” เธอไม่ได้ปฎิเสธอะไรเพราะมันดูเข้ากับแผนที่เธออยากจะทำแต่เธอไม่ได้ตั้งใจใช้เขาเป็นเครื่องมือนะบางทีเธออาจจะกลับมารักเขาอีกก็ได้

 

 

“ ตามสบายค่ะ ถ้าไม่กลัวพี่ชายฟาง  เขาดุนะจะบอกให้ ”

 

 

“ หรอ พี่ว่าคุณจิระเขาก็ดีนะเข้ากับพี่ดีออก.....สงสัยอยากได้เป็นน้องเขย ”

 

 

“ ขี้เก๊ก หลงตัวเอง 55555 ” ทั้งสองคนหัวเราะกันอย่างสนุก

 

 

เขาคือคนที่เข้าใจเธอที่สุดไม่ว่าจะในเวลาไหนก็ตามและทุกคำปลอบโยนที่เธอได้จากเขามันเหมือนเป็นแรงกระตุ้นบางอย่างให้เธอทำ ถ้าเธอยังรักเขาเหมือนเดิมคงจะดีและถ้าแฟนเธอเป็นแบบเขาคนนี้คนจะดีกว่านี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เม้นเยอะๆนะ ขอโทษนะที่เรามาอัพช้า