fic naruto : ข้ามเวลา... มาหารัก

                                           ข้ามเวลา... มาหารัก

 
 
                       บทที่
      
   
                     '  1   '
 
< Manami Talk >
 
'' ห๊าววววววว '' ฉันเดินหาวหวอดๆมาตั้งเเต่ลงมาจากเตียงเเล้วก็จัดการ
 
หยิบผ้าคุณหนูเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับชุดนักเรียน อ๋อ! จริงสิฉันยังไม่ได้
 
เเนะนำตัวเลย เเหะๆขอโทษน่ะค้ะ 'สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เซอิโคอุ มานามิค่ะ 
 
เป็นชื่อที่มีความหมายดีจริงๆเลยน้า คำว่า'เซอิโคอุง'เเปลว่าความสำเร็จค่ะ
 
ส่วนคำว่า 'มานามิ'เเปลว่าความรักที่สวยงามค่ะ เห้ยยย! อ้ะจ๊าก!นี่ฉันโม้
 
ไปรึปล่าวเนี่ยไม่ได้ๆเดี๋ยวสายๆขืนลงไปทันทานข้าวเช้ามีหวังโดนเเม่สวดหู
 
ชาเเน่เลยอ่าาา T_T 
 
15 นาทีผ่านไปเร็วเหมือนจานบิน...
 
ตึกๆๆ ตึกๆๆ ตึกๆๆ [เสียงลงบันได]
 
''อ่าวๆนี่มานามิ พ่อบอกกี่ครั้งเเล้วห๊าว่าอย่างวิ่งลงบันไดเดี๋ยวก็ลื่นหัวเเตก
กันพอดีหรอก''คุณพ่อของฉันละจากการอ่านหนังสือพิมพ์เเล้วหันมาบ่น
ใส่ลูกสาวตัวเองเเทน
 
''นี่ๆเฮ้อ ฉันก็ไม่รู้เเล้วน้ะว่าจะทำไงกับลูกเราดี ดูสิๆลูกสาวบ้านอื่นน่ะมีเเต่เเม่บ้านเเม่เรือน เรียนดีได้ทุนไปเรียนที่ดีๆกันทั้งนั้นดูลูกเราสิค่ะคุณ เก่งเเต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง''คุณเเม่หลังจากที่จัดเเจงอาหารเรียบร้อยเเล้วก็หันมาบ่นใส่ฉันอีกเเล้ว นี้ฉันผิดใช่มั้ยเนี่ย!?[ใช่!]
 
''เหอๆ เเม่ก็รู้นิ่ครับว่าลูกสาวเเม่กับพ่อเหมือนชาวบ้านเขาซะที่ไหน?''อ้าวๆเอากันเข้าไปร่วมวงกันด่าฉันเข้าไปใช่สิ๊! หึ! ฉันมันไม่ดีเหมือนคนอื่นๆนี่ฟ่าา [เเอบน้อยใจ]
 
10 นาทีผ่านไป...
 
''อิ่มเเล้วน่ะครับ/ค่ะ''ฉันกับพี่ยูไดพูดขึ้นพร้อมกันเเล้วก็รีบวิ่งไปหยิบกระ
 
เป๋าเเล้วตรงดิ่งไปที่โรงเรียนทันทีอ้อลืมบอกไปพี่ยูไดเป็นพี่ชายเเท้ๆฉันเอง
 
หล่ะ ฉันกับพี่ยูไดเราถูกเลี้ยงมาเเบบให้ช่วยเหลือตัวเองน่ะประมาณว่าอยาก
 
ได้อะไรก็หาซื้อเอาเองน่ะ เเล้วอีกอย่างที่พ่อเเม่เลี้ยงมาเเบบนี้ก็คงจะมีสาวน
 
ที่พ่อฉันเป็นสารวัตใหญ่ของเมืองนี้เเหละมั้งน้ะ ฉันกับพี่ก็เลยได้เรียนรู้การฝึก
 
ป้องกันตัวมาตั้งเเต่เด็กๆน่ะ ฝีมือฉันน่ะอยู่ระดับ A เเล้วน่ะจะบอกให้เเต่ว่าพี่
 
ชายฉันน่ะสิได้อยูตั้งระดับ S เฮ้อออ! ที่ฉันถนัดก็มีอยู่เเค่นี้เเหละ อ๊ะ!
 
เเปปๆก็ถึงโรงเรียนเเล้ว ฉันคงต้องเข้าเรียนเเล้วหล่ะ จากนั้นฉันก็เดินโบกมือ
 
ให้พี่เเล้วก็เดินขึ้นตึกเรียนของฉันไป...
 
เลิกเรียนเเล้ว [มันจะเร็วไปไหนฟร้ะ!]
 
''ยูไดคุงๆ วันนี้ฉันจะไปเช่าหนังสือการ์ตูนหน่อยน่ะ พี่กลับไปก่อนเลยก็ได้''ฉันวิ่งมาบอกยูไดหลังจากที่ลงมาจากตึกเรียน
 
''ไม่เป็นไรๆฉันรอกเธอได้ ว่าเเต่จะเช่าเรื่องอะไรหล่ะ ^^''ยูไดบอกลาเพื่อนๆของเขาเเล้วก็หันมาถามฉันต่อ
 
''นารู๊โต๊ะะะะ ><''ฉันตอบไปพลางบิดตัวไปมาๆก็เวลามันนึกถึงภาพเด็ก
จิ้งจอกเก้าหางนั่นมันทำให้ใจฉันเต้นรัวตลอดเลยน้ะสิ คนอะไรก็ไม่รู้หล้อหล่อเเถมยังน่ารักอีกตะหาก 
 
''เหอะๆเธอนี่มันชอบเพ้อเจ้อเเต่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ตลอดเลยน้ะ''ช้ายย..เอ๊ะเดี๊ยวน้ะ!เมื่อกี้พี่พูดว่าไงน้ะ มันขึ้นๆ
 
''นี่พี่ หนูจะชอบอะไรมันก็เรื่องของหนูเเล้วพี่ก็อย่าคิดเเม้เเต่ที่จะว่านารูโตะคุงของหนูเชียวน้ะ ถ้าพี่ขืนหลุดปากออกมารอบหนูอัดพี่น่วมเเน่!''ใครที่มันบังอาจมาว่าสุดที่รักของฉัน ฉันไม่ยอมเเน่ !!!
 
เเล้วฉันกับพี่เราก็เลือกหนังสือ[การ์ตูน]กันมาคนล่ะเรื่องของฉันน่ะเลือกนารูโตะเล่มใหม่ล่าสุดอยู่เเว้วว ส่วนพี่ฉันน่ะหรอ หึ! 'โคนัน' คร้าบพี่น้อง^^
 
ตกเย็นฉันอาบนงอาบน้ำกินข้าวเย็นเรียบร้อย ฉันก็เลยรีบวิ่งขึ้นมาบนห้องเพื่อที่จะมาอ่านสุดที่ร้ากของฉัน[ตอนไหนว้ะ?]ฉันรีบหยิบหนังสือจากโต๊ะเเล้วก็กระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงเพื่อที่จะได้อ่านสุดที่ร้ากของฉัน
 
10 นาทีผ่านไป ...
 
เเงะๆ อาร้ายง้ะจบเเล้วอ้ะ ค้างอ้ะๆ ไม่ยอมๆ[เริ่มมีอาการทางจิตเเล้วครับพี่น้อง]โด่!อยากอ่านต่อจังเเต่นี่มันก็ดึกมากเเล้วฉันควรจะนอนได้เเล้วหล่ะเน๊อะ ฉันเดินไปเก็บหนังสือเเล้วก็ปิดไฟทั้งหมด ตอนนี้ทั้งห้องมีเเต่ความเงียบเเละความมืด 
 
'ถ้าเทพเจ้าเเห่งเจตจำนงเเห่งไฟมีจริง ช่วยพาหนูไปที่ๆนั่นหน่อยได้มั้ยค่ะ'
ฉันไม่รู้น่ะว่าจู่ๆฉันคิดอะไรออกไปเเต่ถึงจะยังไงคิดไปก็เท่านั้นเเหละ เรื่องเเบบนี้มันไม่มีจริงหรอก...
.
.
.
.
.
 
ท่ามกลางความเงีบยสงัดเเละความมืดมิด เด็กสาวผมสีเขียวเป็นประกายกำลังอยู่ในห้วงนิทรา เเต่หารู้ไหมว่ามีเเสงสีขาวเป็นประกายวิบวับกำลังเคลือบคลายเข้ามาใกล้เธอ ใกล้เข้ามา ใกล็เข้ามา จนเเสงนั้นหายวับไปพร้อมกับร่างของเด็กสาวของเธอคนนั้น...
 
 
 
้