หนุ่มดีไซน์หวานใจยัยวัวแก

 ณ ออฟฟิศแฟแนว

 "ยัยหนูกอล์ฟ!!!!!.........."

 "ค้าาาาา เจ้ มีอะไรคะ ระเบิดสงครามโลกครั้งที่สามลงหรือไงคะ ถึงแหกปากซะลั่นขนาดนี้อะคะ" หนูกอล์ฟพูดไปหอบไป

 "จะลงบนหัวแกนั้นแหละ! ชั้นจะถามว่าเรื่องที่ชั้นให้แกไปติดต่อดีไซน์เนอร์คนนั้นไปถึงไหนแแล้ว"

 "เฮ้อ หนูกอล์ฟติดต่อไปแล้วคะ แต่ทางนู่ยังไม่คอนเฟริมคะว่าจะยังไง"

 "เอ๋ะ! อะไรเนี่ย ชักช้าเสียเวลาจริงๆเลย"

 "โธ่!เจ้ข้าหนูกอล์ฟก็พยายามแล้วนะคะ หรือว่าเราจะหาคนอื่นดีคะ" หนูกอฟล์เสนอความคิด

 "ไม่!! ฉันจะต้องได้ดีไซน์เนอร์คนนี้ นิตยสารของเราจะต้องดีกว่า ล้ำกว่า คุณภาพดีกว่านิตยสารเก๋ไก๋ให้ได้ แล้วแกก็ต้องเอาดีไซน์เนอร์คนนั้นมาให้ได้"

      เมลองพูดด้วยใบหน้ามุ่งมั่น และแน่วแน่นิตยสารของเธอจะต้องดีกว่านิตยสารเก๋ไก๋ ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะดีกว่าอยู่แล้ว แต่เธอก็ำไม่ประมาทเด็ดขาด!!!

      เวลาห้าโมงเย็นเป็นเวลาเลิกงานพอดี เมลองรู้สึกติดใจในรสอาหารร้านที่ปุ้กกี้และหนูกอล์ฟพาไปวนนั้นเทอจึงอยากที่จะไปลองอีก เธอจึงไปชวนปุ้กกี้และหนูกอล์ฟ

"ปุ้กกี้ หนูกอล์ฟ!!!"

"ค้าเจ้" หนูกอล์ฟและปุ้กกี้พูดพร้อมกัน

"มีอะไรอีกหละคะเจ้ นี่มันก็เลิกงานแล้วนะคะเจ้ข้า"หนูกอล์ฟบ่น

"ช่ายคะเจ้ พวกเราอยากไปพักผ่อน"ปุ้กกี้บ่นเสริม

"นี่ พวกแกนี่หยุดบ่นก่อนได้มั๊ย!!!" เมลองตะหวาดจนทั้งปุ้กกี้และหนูกอล์ฟหุบปากแทบไม่ทัน

"ฉันจะชวนพวกแกไปกินข้าวที่ร้านอาหารที่พวกแกพาฉันไปกินเมื่อวันก่อน"

"โอ้ย! เจ้ค้า I'm sorry จิงๆคะเจ้ พอดีหนูกอล์ฟมีนัดกับMy boyfriend ไปไม่ได้คะ"

"เอ้า แกนี่ ไม่เป็นไรงั้นเธอไปกับฉันยัยปุ้กกี้"

"โอ้ I'm sorry เหมือนกันคะเจ้ข้า ปุ้กกี้ก็มีนัดกับ My boyfriend เหมือนกันคะ"

"เอ๋ะ พวกแกนี่เห็นผู้ชายสำคัญกว่าฉันหรือไง"

"ใช่คะ!!" ปุ้กกี้และหนูกอล์ฟพูดพร้อมกัน

"เอ๋ะ! พวกแกนี่"

"โธ่! เจ้ขา เจ้ก็หา boyfriendสักคนสิคะเจ้"ปุ้กกี้พูด

"ใช่คะเจ้ หนูกอล์ฟว่าเจ้อายุก็ปูนนี่แล้วนะคะจะอยากรวยไปไหนนักหนา"

"อะไรของแก"

"ก็คานทองไงคะ"เมื่อหนูกอล์ฟพูดเสร็จ ทั้งหนูกอล์ฟและปุ้กกี้ก็หัวเราะชอบใจ

"พวกแกนี่!! เออ ก็ได้วะ ฉันไปกินคนเดียวก็ได้" พูดเสร็จเมลองก็เดินออกไป ทั้งปุ้กกี้และหนูกอล์ฟก็พากันหัวเราะเบาตามหลังไป

   ณ ร้านอาหาร เมลองจอดรถและก็เดินเข้าไปในร้านอาหาร แต่วันนี้รู้สึกคนจะเยอะเป็นพิเศษที่นั่งเต็มทั้งหมด เมลองก็เลยตัดสินใจสั่งอาหารไปทานที่บ้าน

"โห้! วันนี้คนเยอะแหะ สั่งไปกินที่บ้านดีกว่า" ว่าแล้วเทอก็เดินไปที่เคาเตอร์ เทอเลือกดูเมนูที่ถูกใจ แล้วจึงสั่ง

 "เอาแซลม่อนครีมชีสที่นึง ฮ้า/คะ" เมลองหันไปทางต้นเสียงที่พูดพร้อมกับเธอแถมสั่งเมนูเดียวกันด้วย ปรากฎว่าเป็นชายหนุ่มรูปหล่อแต่เธอก็ดูรู้ในทันทีว่าเขาไม่ใช่ชายแท้

 "คุณพี่สั่งก่อนก็ได้ฮ้า"ชายหนุ่มใจสาวพูด

 "อ๋อ ไม่เป็นไรคะ คุณก่อนก็ได้"

 "ไม่เป็นไรค้า"

 "อ๋อคะ น้องเอาแซลม่อนครีมชีสมาสองที่เลยนะ แล้วคุณน้องจะใส่กลับบ้านหรือว่าทานนี่คะ" เมลองหันไปถาม

 "หะ อ๋ิอ เอ่อ.. กลับบ้านคะ"

 "ใส่กลับบ้านทั้งสองเลยนะคะ" เธอหันไปสั่งต่อ

"คะ" พนักงานรับคำสั่ง

"ขอบคุณมากเลยนะคะ แหม คุณพี่นี่สวยแล้วยังใจดีอีกนะคะ"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ ปากหวานจังะเรา" เธอยิ้มแฉ่ง ก่อนที่จะนึกได้ว่าคุ้นๆหน้าผู้ชายคนนี้ แล้วเธอก็นึกออก

"อ๋อ นี่เธอ เธอคือเพื่อนของยายเด็กปากแรดที่ฉันเจอเมื่อวันก่อนนั้นใช่มั๊ย"

"หะ" มาร์สอุทานออกมาอย่างง

"ก็เพื่อนเธอที่ชื่อ อะไรนะ ลิต่า ลิต้าอะ"

"อ๋อ คุณพี่นี่เอง ตายแล้วคุณน้องต้องขอประทานโทษแทนลิต้าด้วยนะคะ"

"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกคะ คุณน้องนี่นิสัยดีกว่าเพื่อนคุณน้องอีกนะคะไม่น่ามีเพื่อนอย่างนั้นเลย"

"คุณน้องต้องทำใจ ลิต้าเค้าเป็นนางแบบในสังกัดนะคะ"

"เอ้า นี่น้องเป็นโมเดลิ่งเหรอ"

"พอดีขุ่นพี่เนี่ยนะ เป็น บก นิตยาสารแฟแนว"

"อ๋อ นี่ขุ่นพี่เมลองใช่มั๊ยคะ แหม ขุ่นน้องได้ยินชื่อมานานแล้ว ได้เจอตัวจิงก็วันนี้แหละ ขุ่นน้องขออนุญาติถ่ายรุปคู่หน่อยนะคะ"

"ไ้ด้คะ"

แชะ!!

"ขอบคุนคะ ขุ่นพี่นี่สวยกว่าในรุปอีกนะคะ น้องคุ้นๆตั้งแต่ตอนนู๋แล้วหน้าแต่ไม่กล้าทัก เพราะขุ่นพี่ทะเลาะกับยายลิต้าอยู่"

"อ๋อ จ๊ะ"

"ของที่สั่งได้แล้วคะ" พนักงานสาวบอกกับทั้งสอง

"โอ๊ะ! ขุ่นพี่ต้องไปก่อนนะคะ นี่นามบัตรขุ่นพี่คะ"

"อ๋อ คะ แป๊ปนึงนะคะ" มาร์สหานามบัตรของตัวเองในกระเป๋า แต่ก็ไม่เจอ

"สงสัยขุ่นน้องลืมพกนามบัตรมาด้วย"

"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกคะ พี่ว่าเดี๋ยวเราก็ต้องได้พบกันอีกหละจ้า"

"อ๋อ คะ ขุ่นน้องชื่อมาร์ส นะคะ หรือเรียกสั้นๆว่า มาร์สซี่นะคะ"

"อุ้ย!พี่ว่ามันยาวกว่าเดิมพยางค์นึงนะคะ"

"อิอิ คะ"

"งั้นขุ่นพี่ไปก่อนนะค้า บ๊ายยย"

"บ๊ายยย คะ"

     ทั้งสองโบกมือลากัน เมลองเดินออกจากร้านไปพลางคิดในใจว่ามาร์สเป็นคนที่หน้าตาดีและนิสัยน่ารักที่เดียว แต่เสียดายไม่น่าเป็น ไม่อย่างนั้นนะ.... หล่อนคิดว่าจะมีอีกมั๊ยน้าคนที่น่าตาหล่อเหลาเหมือนกับมาร์ส เธออมยิ้มก็จะได้สติ สบัดความคิดไร้สาระออกไป แล้วก็ยิ้มคนเดียวขับรถออกไป