หนุ่มดีไซน์หวานใจยัยวัวแก

 กริ๊งๆๆ....

 เสียงโทรศัพท์มือถือดังเข้ามาทำให้เมลองที่ทำงานอยู่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นน้ำหวานเลขาเธอ

"ฮัลโหล มีอะไรยัยน้ำหวาน"

"แย่แล้วเจ๊ลอง"น้ำหวานพูดด้วยน้ำเสียงร้อนใจ

"มีอะไรเกิดขึ้นหะ"

"ก็ดีไซน์เนอร์ที่เราจ้างให้เขาออกแบบชุดนะสิ ถูกนิตยสารคู่แข่งแย่งตัวไปแล้ว"

"หะ ว่าไงนะ"

"ดีไซน์เนอร์ที่เราจ้างถูกนิตยสารคู่แข่งแย่งตัวไปแล้วคะ"

"โอเค เดี๋ยวเธอเตรียมตัวการประชุมเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันกำลังไป"

"คะ"

  จากนั้นเธอก็วางสายไป แล้วก็รีบเบิ่งไปที่ออฟฟิศแฟแนวทันที เมื่อมาถึงการประชุมก็เริ่มขึ้น

"มันเกิดขึ้นได้ยังไง ที่ดีไซนเนอร์หันไปทำงานให้กับเก๋ไก๋คู่แข่งเรา"

"เห็นว่าทางนู่นให้ค่าจ้้างมากกว่าเราสองเท่านะคะ"น้ำหวานเอ่ยขึ้น

"แล้วทำไม ไม่ให้ค่าจ้างเราเพิ่มขึ้นไปอีก"เมลองถาม

"โธ่ เจ้ถ้าทำงั้นมันก้เกินงบที่เราตั้งไว้แล้วบ้างทีก็อาจทำให้เราขาดทุนได้นะคะ"หนูกอล์ฟพูด

 คราวนี้เมลองเครียดหนักกว่าเดิมเพราะไม่รู้จะเตรียมงานทันยังไงเพราะจะถึงกำหนดอีกสองอาทิตย์แต่แล้วหนูกอล์ฟก็นึกบางอย่างออกมาได้

"เจ้ลอง หนูกอล์นึกออกแล้วคะ"

"นึกอะไรออก"เมลองถาม

"พอดี หนูกอล์ฟมีเพื่อนคนนึงคะเค้ามีเพื่อนรุ่นน้องเป็นดีไซน์เนอร์ ออกแบบชุดสวยมากเลยนะคะ สวยกว่าดีไซน์เนอร์คนเก่าอีกคะ"

"จริงเหรอ งั้นเธอพอจะมีผลงานของเค้ามั๊ย"

"มีคะเจ้ เพื่อนหนูเคยส่งมาให้ดูทางโทรศัพท์"

"ดี งั้นเอามาให้ชั้นดู"

  หนูกอล์ฟเลยรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดภาพให้เมลองดู เมื่อเมลองเห็นชุดที่ออกแบบถึงกับเผลอชม

"โห้ สวยมากเลย"

"ใช่เจ้" 

"เธอมีรูปดีไซน์เนอร์คนนั้นมั๊ย"

"ไม่มีอะเจ้"

"เอ้า  ไม่เป็นไรงั้นเธอช่วยติดต่อให้หน่อยนะ ด่วน"เธอสั่งกำชับหนูกอล์ฟ ก่อนจะหันมาพูดกับทุกคน"ทุกคน เลิกประชุมได้พรุ่งนี้เจอกัน"

"คะ/ครับ" เมื่อทุกคนเดินออกไปเธอจึงหันไปเรียกปุ้กกี้

"ปุ้กกี้ ไปกับฉัน"

"ไปไหนเจ้"

"ไปจัดการ บก.เก๋ไก๋" พอพูดจบเธอก็ทำแววตาเคียดแค้น พร้อมแสะยิ้มที่มุมปาก จนทำให้หนูกอล์ฟที่ยังไม่ออกไปและปุ้กกี้เสียวสันหลังวาบ

  ที่ออฟฟิศเก๋ไก๋ พีท ที่เป็นบก.กำัลังผิวปากอย่างสบายใจ ที่ทำให้แผนของตนสำเร็จได้โดยการแย่งดีไซน์เนอร์จากเมลองมาสำเร็จ ระหว่างที่เขากำลังภาคภูมิใจกับผลงานตนเองนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์เขามา 

กริ๊งๆๆ

"ฮัลโหล ว่าไงคุณอร"

"บก.คะ คุนเมลองมาขอพบคะ"เลขาของเขารายงาน เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าเมลองต้องมาเขาจึงให้เลขาอนุญาติให้เขามาได้ 

"ให้เข้ามา"

"คะ"

  ไม่ทันที่เขาจะวางหูเสียงประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดขึ้นมาอย่างแรง เล่นเอา พีทตกใจ

ปัง!....

"เฮ้ย!! "พีทอุทาน ก่อนที่จะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วหันไปถามคนมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"น้องลอง มาหาพี่ทำไมครับ คิดถึงเหรอ สงสัยคิดถึงหนักถึงเปิดปประตูมาซะแรงขนาดนั้น" พีทพูดจาหวานหู แต่ทำเอาคนฟังถึงกับอยากอ้วก

"แหวะ... ฉันไม่คิดถึงนายหรอก ถ้าคิดถึงหมาในวัดยังพอว่า" เธอพูดกลับ ทำเอาปุ้กกี้ที่มากับเธอด้วยต้องชม

"สุดยอดเลยเจ้ แรง!!"

   พีทถึงแม้จะโกรธ แต่ก็เก็บอารมณ์ไว้ไม่ให้เมลองจับได้

"แหม หยอกพี่แรงจังนะคับ"

"ฉันพูดจิง"เธอสวนมาทำเอาพีทถึงกับชะงัก ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนความโกรธ

"แหะๆ แหมน้องลองนี่ สวนเร็วจังนะคับ"

"อย่านอกเรื่อง ที่ฉันมาวันนี้จะถามว่า นายกล้าดียังไงถึงมาแย่งดีไซน์เนอร์ไปจากฉัน"

"แย่ง ใครแย่งครับ พี่ก็แค่เสนอเงินไปให้เค้ามากกว่าน้องแค่สองเท่าเอง และพี่ก็ไม่ได้บังคับเค้าด้วยเค้ามาเอง" พีทพูดด้วยใบหน้าตอแหล จนเมลองทนไม่ไหวเดินเข้ามาหาพีท แล้วจึงฟาดฝ่ามือลงไปบนหน้าพีทอย่างจัง จนหน้าพีทหัน

เพี๊ยะ!!..

"โอ้ย!! "

"ว้าย เจ้"ปุ้กกี้อุทาน

"สมน้ำหน้าทีหลังอย่ามาทำหน้าตอแหลใส่ฉันอีก แล้วอย่าหวังว่าแกจะทำลายฉันได้จำไว้" พูดจบเมลองก็ก้าวออกไปปุ้กกี้วิ่งตาม ปล่อยให้พีทลูบหน้าตัวเองด้วยความโกรธแค้น

"นังเมลอง แล้วแกได้เห็นดีแน่"ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง