Whan my love??? เมื่อไหร่จะมารัก
เขียนโดย 
Loveaholic
วันที่ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.36 น.
แก้ไขเมื่อ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2557 22.16 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
28)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความห๊า??? หวังว่ามะกี้หูผมคงฝาดแน่ๆ ผมตบหูตัวเองเบาๆก่อนที่จะเอ่ยปากถามยัยแก้วอีกครั้ง...
“มะกี้เธอพูดว่าอะไรนะ???”
“เราไม่มีเงินจ่ายค่าไอติมT^T”
อืม.. คิดไปคิดมา.. ‘เราไม่เงินจ่าย!?’………….
อ๊ากกกกกก!!หมายความว่าเราติดค่าไอติมนั้นเรอะ โมะอยากจะกริ๊ดตายคร้าบบบบบบบ(เฮ้ยๆ ให้มันน้อยๆหน่อยโทโมะ--;; :ไรต์)
“ล..ลแล้วจะทำไงดีอะ?”ผมถามด้วยสีหน้าที่เริ่มถอดสี
“งั้นก็....”
“ก็...”
.
.
.
“โกยยยยยยยยยสุดชีวิต!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”แก้วพูดพร้อมกับรีบวิ่งหนีออกจากร้านพร้อมกับผมอย่าง
สุดชีวิต แต่...ก็ไม่รอดเพราะมีอะไรบางอย่างมาฉุดเธอเอาไว้ นั้นก็คือ...
“หึหึ คิดกินแล้วจะหนีเหรอค่ะพวกท่านทั้ง2คน ^^;;”
..รังสีอำมหิต..
..เริ่มแผ่เข้ามา..
..เข้ามาและเข้ามาเรื่อยๆ..
“เอาล่ะ เราจะลงโทษกับพวกคุณยังไงดีล่ะเนี่ย???”
=[ ]=!!!(ตายโหงง!!)
“ว่าไงล่ะคะจะเอายังไงดี^^”
TOT!!!!(ไว้ชีวิตลูกช้างด้วยเถ้ออ!!)
“จะยอมไม่ยอม!!”น้ำเสียงของอีกฝ่ายเริ่มกดต่ำจนเริ่มน่ากลัว ผมกับยัยแก้วเริ่มเกิดอาการตัวสั่นอย่างบอกได้ชัด
“ค่.า.ไ.อติ..มเท่..าไ..หร่.คะ???”แก้วถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ
“อืม.. ทั้งหมดยี่สิบถ้วย ก็ประมาณสองยี่สิบอะค่ะ มิทราบบว่าคุณจะจ่ายได้ไหม???”
“ไม่มีตั้งอะครับ--”
“งั้นก็เชิญทางนี้ค่ะ”ยัยพนักงานพูดพร้อมมกับเบมือไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งทำให้ผมกับแก้วได้แต่มองอย่างมึนๆงงๆ
“ล้างจานค่ะ!!”
“!!!!!!!!!!!!!!!”
.
.
.
ณ ห้องครัว(ที่เก็บล้างอุปกรณ์)
“ดูสิ!! เพราะนายคนเดียวกินเยอะทำไม!!”
“เพราะเธอเหมือนกันนั้นแหละ”
“ชิ!!”
“เชอะ!!”ผมแควะแก้วต่อ พร้อมกลับสะบัดก้นใส่ แล้วจัดการล้างจานต่อเช่นเดียวกันกับอีกฝ่าย
เราล้างจานแบบนี้ไปเรื่อยๆจนจากจานกองใหญ่(ไม่รู้ว่าทางร้านขี้เกียจิซดมดเพียงใด-*-) มาเป็นจานใบสองใบ ซึ่งก็ใช้เวลามากพอควร ไม่รู้เลยว่าไอสองคนนั้นมันไปอยู่หนใดแล้ว— แต่...ผมกับแก้วก็ยังไม่คุยกันเลยตั้งแต่ตอนนั้น...
“เงียบไปไหมนี่-*-”
“......”
“เธอเป็นอะไรน่ะแก้ว???”
“......”
“เฮ้อ!! ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักเลย”
“แล้วที่ผ่านมาฉันน่ารักรึไง”
“ใช่!!”
“O^o!! นายว่าอะไรนะมะกี้”
“อุ๊บส์!!”ผมเอามือปิดปากทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
“บอกมานะ มะกี้นายพูดว่าอะไร”
“ก็บอกว่าเปล่าไง ล้างจานเสร็จแล้วกลับบ้านกันเถอะ-///-”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก็หันเดินนำไปทางประตู
“อะไรของหมอนั่นเนี่ย เอ๊ะ!!ทำไมเราต้องคิดถึงหมอนั้นเนี่ยบ้าแล้ว-///-”
ด้านหวาย...
“ฉันขอบคุณเธอมากเลยนะขนมจีน”
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ทำไมเธอไม่ติดต่อมาบ้างเลยงา รู้ป่ะว่าเค้าเป็นห่วงมากเลยน๊า..ตั้งแต่รู้ว่าเธอโดนรถชน แล้ว...เป็นไงบ้างอะตอนนี้”ขนมจีนไถ่ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกนา..ช่วงนี้เหลือเพียงแค่อยากจะ..ติดตามความรักของน้องๆเค้าอะ”หวายพูดก่อนจะส่งสายตาไปทางฝั่งแก้ว
“นั้นสิเนอะ พ่องอแม่งอนจริงๆเลย สงสัยอนาคตหลานแกเต็มแน่><”
“นั้นสิเนอะ ถ้าฉันมีโอกาสได้อุ้มนะ...”
“ทำไมแกพูดเศร้าๆจัง อย่างกับว่าจะไปไหนสักที่อะ”ขนมจีนพูดเล่นๆก่อนจะไปตบบ่าเพื่อนสาวตนด้วยความเป็นห่วง
“ก็ไม่หรอก แกอย่าลืมสิฉันรอกร์าดวันแต่งงานของคู่นี้อยู่น๊า><”
“ใช่ๆจริงด้วย อร๊ายยยย!!”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
