Whan my love??? เมื่อไหร่จะมารัก

“เออ...ทั้งสองคนนี้ชอบหายไปไหนบ่อยๆด้วยกันเนอะ คู่นี้--;;”
“นั้นดิ.. ลางสังหรณ์ไม่ดีเลย--+++”
“เฮ้อ!!” ทั้งคู่นั่งถอนหายใจด้วยกัน ก่อนจะมองไปที่ประตู ซึ่งสาวเฟย์กับหนุ่มเขื่อนพึ่งหายไปในนั้น

‘แล้วแกจะนั่งถอนหายใจทำเพื่อไรมิทราบคะ??? คุณน้องสุดที่รัก..’
“แล้วใคร ให้แกเรียกฉันว่าน้องเมื่อไหร่ยะ ไอตุ๊ดโมะ-0-”ฉันต่อว่าอย่างสุดอารมณ์ก่อนจะหันหน้าไปหาโทโมะ
“เฮ้ย! ฉันป่าวเรียกนะ หูเธอเพี้ยนป่ะเนี่ย!?”
“0^0!!!”
“...”
“ล..แล้วมะกี้!! ใคร..เรียกฉันอะ!!”ฉันพูดพร้อมหันซ้าย หันขวา หันหน้า หันหลัง แต่คำตอบที่พบ ก็คือ... ฉันหูฝาดไปเอง--*
“ฮะฮะ!! สงสัยหูฉันคงเพี้ยนจริงนั้นแหละ”ฉันหัวเราะพร้อมเกาหัวแกรกๆ
‘หูแกไม่ได้ฝาดไปหรอก ยัยแก้ว..’
“0^0!!!”
‘พี่เอง...’

ขวับ!!
“0[ ]0!!!”
“^U^???”
“กริ๊ดดดดด!! พี่หวาย>O<”ฉันกรีดร้องออกมา หลังจากที่ได้ยินเสียงพี่หวาย แล้ว... ค่อยๆหันหลังไปมองก็พบ... พี่หวาย!! ฉันจึงรีบกระโจนหาที่หลบภัย(!?)โดยเร็วก่อนที่จะหลับตาปี๋ แล้วชุกตัวกับสิ่งนั้น

“เฮ้ยๆ นี่เธอเป็นไรอยู่ๆก็กระโตนเรียกพี่หวายแล้วเอาตัวมาชุกฉันเนี่ย!!”

เอ๊ะ!! อันนี้เสียงคุ้นๆ-.,- ฉันค่อยๆเงยใบหน้าขึ้นไปมองกับบุรุษหน้าหวานตรงหน้า ซึ่งสิ่งที่ฉันชุกอกมะกี้ก็คือ...โทโมะ!!

“โทโมะ0[]0!!”
“อืมใช่ ฉันชื่อโทโมะแล้วเธอะตะโกนหาอะไรห๊ะ!!ยัยทอม”
“กริ๊ดดด!! ไอบ้..”


ครืนนน..
“เอิ่ม!!0^0.. พวกเราเข้าขัดจังหวะรึป่าว...”
“อ๊ากกกกกก!!”
“อ๋อ! แสดงว่ามาขัดจังหวะ ป่ะ! เราไปกันเถอะเฟย์==;;”
“เดี๋ยวไม่ช่ายยยย!!”
(ทำไมต้องมาตอนนี้วะ)ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ..
‘กำลังเพลินล่ะสิ ใช่ไหมล่ะ’
“ไม่ใช่เว้ย!! พี่หวาย”
“เดี๋ยวๆนะแก้ว ไม่ใช่อะไร แล้วพี่หวายมาจากไหน???”เฟย์ถามแก้วทันทีที่ความสงสัยเริ่มก่อตัว
“เออ...เปล่าๆฉันพูดลอยๆน่ะ 555+^^;;”
“เหรอ!! งั้นฉันปล่อยไปล่ะกัน..”
“ฟู่..รอดแล้วเรา”
“(แต่ฉันไม่เชื่อเธอหรอกนะยัยทอม..)”โทโมะคิดพลางจ้องหน้าแก้ว
“หน้าฉันมีอะไรติดเหรอ??”แก้วที่รู้สึกตัวว่าโทโมะกำลังจ้องตนอยู่จึงหันไปถาม”
“เปล่าหรอก..วันนี้อย่าลืมพาฉันไปเที่ยวด้วยนะ”
“!!!???”
“ก็...วันฉันออกโรงพยาบาลนี่”