Whan my love??? เมื่อไหร่จะมารัก

ณ โรงพยาบาล....(ที่ไหนสักแห่ง--;;)
“โทโมะ..ฉันขอโทษ!!! TTOTT”
“แง..คอช้านนน โอ้ยยย!! TT[]TT”
“ไอโมะ!! มึงอย่าขยับคอดิวะ ไอโมะ!!!”
“เฮ้ยๆ!! หมอมาแล้ว รีบพาไอโมะไปที่ห้องเลย ไปๆ”

... ทุกคนคงได้ยินไม่ผิดหรอก.. เสียงชุลมุนวุ่นวายนั่น ตอนนี้เราทุกๆคนรวมถึงพี่หวาย.. เราอยู่กันที่โรงพยาบาล เพราะว่า.. เออ....ไม่อยากพูดอะ พูดแล้วต้องคิด!! ก็ตอนที่ไอหมอนั้นมันมองอกฉัน ฉันเลยผลักมัน และเพราะกรรมของมัน จึงทำให้ไอนั่นล้มทับโต๊ะ คอก็ไปโดนที่ขอบโต๊ะอย่างจัง คอจึงเคล็ดอย่างจัง!!! ฮือTT^TT ฉันจึงต้องรับผิดชอบพาไอโมะมาโรงบาลนี้!!!! เฮ้อ!! อยากจะบ้าตาย >[ ]<

หลังจากนั้น 25 นาทีต่อมา..
หมอออกมาจากห้องต้องสีหน้ายิ้มแย้ม จนพวกฉันทุกคนต้องรีบวิ่งปู๊ด เข้าไปถามไถ่อาการโทโมะ..
“หมอคะ หมอ ไอโมะมันเป็นไงบ้างคะ”
“อืม.. ก็คอเคล็ดนิดหน่อยครับ พักที่โรงบาล 2-3 คืนก็หายแล้วครับ^^”
“เฮ้อ!!ดีนะที่รอด--”พวกเราทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะพึมพำเบาๆกับตนว่า..
“สมแล้วที่คอเคล็ด อยากไปมองนมคุณแก้วดีนัก แก้วไม่ตบช้ำดีแค่ไหนแล้ว--”ป๊อบพูด
“ใช่ๆ ยัยแก้วไม่กระทืบช้ำ แล้วเอามีดแทงช้ำก็บุญแค่ไหนแล้วเนอะ”เขื่อนพูดบ้าง—
แต่ดูเหมือนที่ทุกคนพูดมา...เหมือนจะกล่าวว่าฉันคือตัวอันตรายยังไงไม่รู้แหะ--;;
“ นั้น... สิเนอะ แก้ว..” ไม่ต้องพูดก็รู้สินะว่าเสียงใคร--#
“พะ พะ พี่หวาย.. กลับไปก่อนได้ไหมคะ(ก่อนที่หัวใจหนูจะวายT^T)”
“งั้นก็ได้จะ เออ..น้องป๊อบ โทโมะเป็นยังไงบ้าง???” หวายหันไปถามป๊อบซึ่งกำลังเล่นโทรศัพท์คุยไลน์กับฟาง หึๆ ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าข้าพเจ้ารู้ได้ยังไง... แค่แอบดูตอนที่หมอนั้นเผลอ เท่านั้นเอง อิอิ >[+++]<
“ก็ยังปลอดภัยครับ หมออนุญาตให้เข้าเยี่ยมได้ พี่หวายจะเข้าไปเลยไหมครับ”
ฉันมองหน้าพี่หวายซึ่งกำลัง ระลึกคิดความคิดในหัวสมอง อะไรซักอย่างนี้แหละ ก่อนจะหันไปตอบป๊อบว่า...
“เดี๋ยวค่อยเข้าไปจ๊ะ พอดีรู้สึกอะไรได้บางอย่าง.. พี่ว่าให้ผู้กรณีเข้าก่อนดีกว่านะ>U<”พี่หวายพูดพร้อมกับผ่ายมืออมาทางฉัน ก่อนที่จะหายไปต่อหน้าต่อตาฉัน ซึ่งไอสองตัวนั้นมองไม่ทัน!!
“พี่หวายไปไหนแล้วอะแก้ว ( --)(-- )”
“นั้นดิ พี่ขอเธอเป็นญาติกับฮาตาริป่ะแก้ว”เขื่อนถมด้วยสีหน้าชวนหาเรื่อง ก่อนจะยักคิ้วใส่ฉัน.. อืม..นี้มันเห็นพวกฉันประหลาดยกตระกูลเลยเหรอวะ- -#

ห้องโทโมะ
ฉันเดินมาพร้อมกับเขื่อน.. และป๊อบ แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอ!! ...

“นั้น!!...ตัวอะไรอะ ไอโมะ”
“เพื่อนสมัย ม.ปลายน่ะ ชื่อพิม แล้วก็ไม่ได้ใช่สรรพนามเป็นตัวเหมือนมึง ไอกบย่างห้าดาว!!--^” โทโมะตอบด้วยสีหน้าเซ็งๆ ในสภาพที่กำลังกึ่งนอนบนเตียง พร้อมกับปลอกคออันแรก และอันใหม่--*
“ปลอกคออันใหม่เหรอ.. สวยดีนะโทโมะ^^”
“เหรอ.. แล้วอยากรู้จัง ไอคนที่ทำคอฉันมันเป็นใคร หมาตัวไหน(-- )”โทโมะพูดพร้อมยกคิ้วให้ฉันข้างหนึ่ง(อย่างกวน)
“เออ ไอ!!..”
“โมะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณจะแนะนำความเป็นสตรีของพิมให้ยัยทอมกระด้างคนนี้หน่อยเหรอคะ^^” ยัยผู้หญิงที่ชื่อพิมรีบพูดตัดฉันทันทีที่จะด่าไอโมะ เอ๊ะ!เดี๋ยวก่อนนะ มะกี้ยัยนี้มันว่าฉันเป็นทอมกระด้างด้วยนี้หว่า อ๊ากกก!! แก้วใจผู้นี้รับไม่ได้>O<(พึ่งรู้ตัวว่าเขาด่า--*)
“เออ.. ยัยทอม นี้เพื่อนฉันชื่ออพิม สวย!! อึ๋ม!! เซ็กซ์!! ไม่เหมือนเธอจำไว้!!”ไอสา______!!! กลับย้านก่อน!!มึงตายแน่ กลับบ้านก่อนเถอะ!!
“และอีกไม่นานเราก็จะเป็นแฟนกัน” กึก!!ฉันตกใจสะดุ้งไปทีหนึ่ง ใจหายวาบบบ ไม่รู้ว่าทำไม...
“เฮ้ย พิม.. (ฉันยังไม่บอกเลยนะที่จะเป็นแฟนกับเธอ--)”
“มาๆ เย็นแล้ว โมะน่าจะหืว แล้วนะ เดี๋ยวพิมป้อน อา... อ๊า!!” พิมตาโตทันที เมื่อๆจุ่ๆช้อนที่จะเข้าปากโมะกลับหกใส่ตัวเอง หึ!! อย่าบอกนะว่านี้เป็นแผนของ...