17.04.57 TK

แก้วเดินออกไป โดยไม่รอโทโมะ

"เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว"โทโมะพูดกับตัวเองแล้วรีบเดินตามแก้วไป

"แก้ว เดี๋ยวสิ แก้ว" แก้วรีบเดินหนี

"ปั้ก!" ด้วยความเสียใจทำให้เดินโดยไม่ระวัง ไปชนเข้ากับใครบางคน

"อ๊ะ.. ขอโทษค่ะ" ตอนนี้เหมือนเขาสองคนกอดกันอยู่

"อ่าว พี่ต้า สวัสดีค่ะ" แต่นั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่ชายคนสนิทของแก้วที่บ้านของพ่อแม่แก้ว เธอทักทายอย่างเป็นมิตร แต่ทั้งสองก็ดูเหมือนยังกอดกันอยู่[ต้านี่ใครไม่รู้ ไม่อยากให้ใครเป็นตัวอิจฉา เลยคิดชื่อมั่ว555 : ไรเตอร์]

โทโมะเมื่อมาเห็นก็รีบดึงแก้วออกมา ด้วยแรงฉุดทำให้แก้วเซถลามาซบอกแกร่ง

"ที่ร้องมาที่นี่ ก็เพราะแบบนี่นะเหรอ!?" ว่าจบก็รีบกระชากแขนแก้วกลับบ้าน โทโมะเดินเร็วมาก เขาคงลืมไปแล้วว่าเธอยังป่วยอยู่ เขาจูงโดยไม่ได้มองหน้าเธอในตอนนี้เลย ว่าเหนื่อยหอบ หน้าซีดแค่ไหน พอถึงรถก็รีบยัดแก้วใส่รถแล้วขับรถกลับบ้านด้วยความเร็วเกิน80

พอได้นั่ง แก้วก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นั่งหอบเหนื่อย ชายหนุ่มนึกได้ ก็มองแต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะติดจะโกรธๆที่เห็นเธอกอดอยู่กับผู้ชายคนอื่น ตลอดทางก็มีแต่ความเงียบ

ณ บ้านไทยานนท์

เมื่อมาถึงบ้าน โทโมะรีบลากแก้วขึ้นไปห้อง พอๆกับตอนที่ลากเธอที่ห้างเลย แก้วไม่ได้ขัดขืนอะไร เพราะตอนนี้เธอใกล้และ ใกล้จะหมดแรง ทั้งอาการป่วย แล้วแรงกระชาก ลากดึงของเขา...โทโมะ...

เมื่อเข้ามาถึงห้อง โทโมะก็ดันแก้วติดฝาผนัง แล้วใช้มือของเขาทั้งสองข้างขังเธอไว้ในอ้อมแขนนั่น

"ฟึ้บ!!!"

"แก้ว!!" แก้วสลบไป ด้วยความเหนื่อยในหลายๆเรื่อง

โทโมะอุ้มแก้วมาไว้ที่เตียง เขาทำอะไรไม่ถูกเลย ด้วยความตกใจ
"แก้ว แก้ว แก้ว!!" เขาตบที่แก้มใสเบาๆ ก่อนจะสบถออกมา "โธ่เว้ย!" เจ็บใจที่ตัวเองทำให้เธอเป็นแบบนี้ ไม่รอช้า เขารีบไปเอาผ้าชุบน้ำมาเตรียมจะเช็ดตัวให้เธอ เพื่อลดไข้ เขาค่อยๆปลดกระดุมทีละเม็ด ละเม็ด จนหมด ค่อยๆถอดเสื้อออกช้าๆ แล้วก็..........เช็ดตัวไง -0- (แล้วยังไงต่อคิดเอาเอง >,.<)

เมื่อเช็ดตัวเสร็จ โทโมะก็ลงไปทานข้าวเย็น แล้วก็ยกข้าวขึ้นมาให้แก้วทาน

"แก้ว.." โทโมะเรียกแก้วเบาๆ แต่ไม่ตื่น ก็เลยเขย่ามือเบาๆ

"อื้อ.." แก้วลืมตาช้าๆ ก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ เสียใจกับเรื่องเมื่อตอนกลางวัน

"ทานข้าวก่อน"โทโมะค่อยๆประคองแก้ว แต่แก้วสะบัดตัวออก ไม่อยากให้โทโมะโดนตัว

"ฉันทานเองได้"แย่งชามข้าวต้มจากโทโมะที่กำลังจะป้อน

"อิ่มแล้วเหรอ 3คำเองนะ"

 
"อื้ม" พูดเสร็จก็กำลังจะหันหลังกลับไปนอน

"เดี๋ยว กินยาก่อน" โทโมะยื่นแก้วน้ำกับยาให้

โทโมะเอาแก้ว และชามไปเก็บ พอขึ้นมาก็เห็นแก้วนั่งดูหนังผี เหมือนทุกๆคืน

'555 เธอนี่เด็กจริงๆ'เขาพูดในใจ แล้วส่ายหัวเบาๆ เขาเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ แก้วก็แอบมองนิดๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จเขาก็เดินมาที่เตียงอีกข้างนึง แล้วนอนลงข้างๆเธอที่นั่งดูหนังอย่างลุ้นระทึกอยู่ แก้วก็ทำเป็นไม่สนใจอะไร ดูหนังของตัวเองไปเรื่อย โทโมะนอนตะแคงหันไปทางแก้วแล้วเอามือท้าวศีรษะของตัวเองไว้ เขาจ้องเธอเป้นระยะๆ

"อ๊ะ...ลุกไปเลย!" แก้วตกใจเมื่ออยู่ๆโทโมะก็เอาหัวเขามานอนหนุนตักเธอ ที่กำลังนั่งดูหนังอยู่ดีๆ

"ไม่ลุก"เขาพูดเสียงแผ่วก่อนจะนอนตะแคงหันเข้าหาแก้วแล้วเอาหน้าซุกกับหน้าท้องแล้วกอดรอบเอวไว้

"ทำอะไร ไอ้บ้า! จั้กจี้ ฮ่าฮ่า" แก้วโวยวายก่อนจะหัวเราะคิกคัก ก็เธอบ้าจี้นี่

"หายงอลแล้ว?"

"อะไร ใครงอล?"

"เอ้อ แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร" อยู่ๆโทโมะก็พลิกตัวนอนหงาย เพื่อให้คุยกะแก้วง่ายขึ้น

"คนไหน? -0-"

"ก็...คนที่ยืนกอดกันอยู่วันนี้ไง"

"อ่อ ก็โทโมะไง ^3^" พูดก่อนจะก้มลงไปกอดคอแบบอ้อนๆ แต่โทโมะก็ยังอยู่ในท่านอน

"ใคร!?" [ทำเป็นเข้ม -0- : แก้วและไรเตอร์]

"พี่...แล้วไม่ต้องมาพูดเลยนะ โทโมะไม่อยากเดินกับแก้วไม่ใช่เหรอ"ก่อนจะยกแขนที่กอดคอออก

"พูดแล้วเหรอ หืม?"

"ก็โทโมะอายนิ..."

โทโมะไม่ได้พูดอะไร แต่เหลือบไปเห็นรอยแดงๆที่แขน "เป็นอะไร?!"ดึงแขนมาดู

"ไม่รู้ ก็คงเป็นรอยเกี่ยวนุ่นนี่มั้ง" รอยแผลเป็นวงแบบนั้น... เค้าก็นึกขึ้นได้เมื่อกลางวัน ที่เค้าลากเธอ

"ขอโทษนะ...เจ็บมากป่าว..."พูดน้ำเสียงรู้สึกผิดจริงๆ

"ขอโทษอะไร ไม่เจ็บหรอก"ไม่เจ็บแต่แดงเลย แค่นั้น -0-

"ดูหนังต่อแล่ว" แก้วพูดตัดบทก่อนที่โทโมะจะุถามอะไรไปมากกว่านี้ แต่อีกใจก็แอบกลัวว่าดูหนังไม่รู้เรื่อง เหมือนกัน-0-

หลังจากนั้นแก้วก็ดูหนัง โทโมะก็นอนตักแก้วจนเผลอหลับไป

"หลับอีกแล้ว ขี้เซาจริง" แซะเบาๆ -0- ก่อนจะพยายามเคลื่อนร่างโทโมะให้นอนดีๆ แต่กว่าจะได้ ทำเอาเธอเหงื่อตกเลยทีเดียว

"เฮ้อ เสร็จสักที นายนี่หนักจริงๆ" เสร็จแล้วเธอก็นอนข้างๆเขา แต่คืนนี้ช่างยาวนาน เมื่อเธอนอนพลิกไปมา อาการนอนไม่หลับนั่นเอง ก็วันนี้เธอเล่นนอนซะครึ่งค่อนวัน

"ยังไม่หลับอีกเหรอ หืม?" มองคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้อยู่ แล้วกอดเอวจากทางด้านหลัง

"อื้ม นอนไม่หลับ" หันกลับมาแล้วทำหน้ามุ่ย -0-

"แล้วจะทำยังไง?" โทโมะถาม เพราะเครียดแทน ก็ตัวเองไม่เคยนอนไม่หลับนิ -0-

"ขี่รถเล่น! ใช่" แก้วคิดถึงตอนเด็กๆที่เวลาตัวเองนอนไม่หลับพ่อก็จะพาขี่รถเล่นอยู่บ่อยๆ

"ตอนนี้เนี่ยนะ?" โทโมะตกใจ เพราะตอนนี้ก็ประมาณ4ทุ่มได้

"แต่ไม่เป้นไรหรอกนะ นายนอนไปเถอะ ตอนนี้ฉันโตแล้ว ไปเองได้ นอนๆ" แก้วว่าอย่างไม่ให้โทโมะเป็นกังวล ก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วกำลังจะเดินไปข้างล่าง

"เฮ้ย! ได้ไงดึกแล้วนะ เดี๋ยวไปฉุดคนอื่นเข้าทำไง" พูดก่อนจะเดินตามออกมา

"อะไรนะ?! พูดใหม่ซิ!? มีแต่คนต้องฉุดฉันต่างหากล่ะ" 

โทโมะค่อยๆเปิดประตูบ้านเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่โรงจอดรถ

"เอารถอะไร?"

"ช็อกโกแลต  ล้อเล่นมอเตอร์ไซค์สิ ถึงจะได้อารมณ์ -..-"

"จริงๆแค่อยู่กับโมะก็มีอารมณ์ได้ง่ายๆแล้วนะ "

"ไปเร็วๆ โม้อยู่นั่น" แก้วบ่นนิดๆ ก่อนจะขึ้นซ้อนท้ายโทโมะ

"อื้ม แล้วนี่นายไม่ง่วงเหรอ จริงๆฉันมาคนเดียวก็ได้นะ จริงๆ" โทโมะไม่ได้พูดอะไรแต่จับมือของแก้วให้กอดเอวตัวเอง

"กอดแน่นๆนะน้องนะ" ก่อนที่จะขับรถด้วยความเร็ว แก้วก็กอดแน่นพร้อมกับซบหัวลงกับแผ่นหลังกว้าง

"อ๊ะ อื้อ อื้ม ช้าหน่อยโทโมะ -0-" ไม่ใช่เสียงอะไรแบบนั้น มันเป็นทางถนนลูกรัง
"ชอบถนนแบบนี้จัง ฮ่าฮ่าฮ่า" เข้ายิ้มมีความสุข จะอะไรสักอีก ไม่บอกก็รู้ๆกัน ก็หน้าอกของเธอน่ะซิ ... >,.<

"พูดว่าอะไรนะ!?" ตีเข้าที่แขนดังป้าบ พูดจาทะลึ่งจริงๆ นายนี่ >,.<
.
.
.
.
.
.
ผ่านไปสักพัก

"แก้วง่วงยัง ขี่มาทั้งหมูบ้านละนะ" โทโมะถามแก้ว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ โทโมะก็เลยสันนิษฐานว่าแก้วหลับแล้ว และก็จริง เขาจอดรถข้างทาง แล้วค่อยๆลุกออกจากรถแล้วเปลี่ยนที่มาให้เธอนั่งข้างหน้าเกรงว่าถ้านั่งข้างหลังอาจตกรถได้

มือนึงจับแฮนรถ อีกมือก็รั้งเอวเธอไว้ กลัวเธอตกรถ พอถึงบ้านก็จัดแจงทุกอย่าง แล้วนอนกอดเธออย่างเดิมทุกวัน ทุกวัน....

                                                                                                THE END

----------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับทุกการอ่าน ทุกคอมเมนท์ด้วยน๊าาาา มีอะไรจะดิ จะชมก็ได้เลย เราจะได้ไปปรับปรุง ^_^