รักเธอจัง..ยัยน่ารัก (Love U cuties.)

 
  Poppy Talk
  ตอนนี้ผมพยุงฟางเดินทวนลำธารขึ้นมา เผื่อว่าจะเจอกับบ้านคนบ้าง 
ฟาง: พี่ป็อบปี้คะ  แล้วเราจะเจอกับชาวบ้านจริงๆเหรอคะ
เธอถามเสียงพร่า
ป็อบปี้: ฉันก็ไม่รู้  แต่ถ้าเราเดินทวนมามันก็ต้องมีบ้างแหละ   แล้วนี่เป็นยังไงบ้างล่ะ  เสียงแหบเลย  ไหวไหม
ผมหยุดเดินแล้วก้มลงมาถามเธอ เธอดูหน้าซืดๆ แต่พยักหน้า
ป็อบปี้:ฟางไหวค่ะ
ผมรีบพาเธอไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ทันที 
ป็อบปี้:ปากเธอไหว แต่ร่างกายเธอไม่ไหวแล้วนะ  พักกันก่อนก็ได้ เด้วค่อยเดินต่อ
ฟาง: ค่ะ   ฟางนี่เป็นตัวถ่วงของพี่จังเลยนะคะ  พี่คงลำบากแย่ที่ต้องมาคอยดูแลฟางแบบนี้
เธอพูดแล้วก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดจริงๆ
ป็อบปี้: ไม่หรอก ก็เธอกำลังลำบากนี่นา  ฉันก็เห็นคนลำบากไม่ได้ด้วย  อ่ะนี่น้ำ  ดื่มซะ
ผมบอกแล้วยื่นน้ำให้กับเธอ  เธอหยิบมันไปแล้วดื่มทันที
ฟาง: พี่ป็อบปี้ว่า เราจะอยู่ในป่ากันอย่างนี้อีกนานแค่ไหนคะ
ป็อบปี้: ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน บางที ถ้าเราโชคดี เจ้าหน้าที่คงมาเจอกับพวกเรา  หรืออาจจะมีคนพาเราออกไปได้ก็ได้ นี่เธอหน้าซืดมากเลยนะ  ไหวไหมเนี่ย  กินยาดีกว่า
ผมบอกแล้วก้มค้นหายาที่กระเป๋าทันที
ฟาง: ขะ…ขอบคุณ นะ..คะพี่ป็อบ  ที่ดู…แลฟาง
พรึ่บบบ!!!
เมื่อผมเจอยาก็ยื่นให้เธอ แต่ผมกลับพบว่า  เธอล้มลง
ป็อบปี้: ฟาง!!!  ฟาง!!  ฟื้นสิ!!  ฟาง!!!
ผมเข้าไปประคองเธอแล้วพยายามเรียกสติ  แต่เธอกลับนิ่งไป  ตายล่ะ  จะเป็นไข้ป่าหรือเปล่าก็ไม่รู้ จะทำยังไงดีวะเนี่ย  ผมพยายามหาทางที่ขะช่วยเหลือเธอ
….: คุณป็อบปี้   คุณฟาง!!  ได้ยินไหมครับบบ!!!   คุณป็อบปี้ คุณป็อบปี้!! อยู่แถวนี้หรือเปล่าครับ!!
อยุ่ๆก็มีเสียงรียกผมกับฟางดังออกมา  ต้องเป็นเจ้าหน้าที่แน่ๆเลย
ป็อบปี้: ผมอยู่ทางนี้ครับ!!!
ผมตะโกนกลับไป
….: เสียงคุณป็อบปี้นี่    ทางนี้เร็วๆ
แล้วเสียงนั้นก็เดินกึ่งวิ่งใกล้เข้ามาทางผม แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ผมคิดไว้
….: เป็นยังไงบ้างครับ  ปลอดภัยกันดีมั้ย
เจ้าหน้าที่ถามผม
ป็อบปี้: ผมปลอดภัยดีครับ  แต่ฟาง…ผมสงสัยว่าเธอจะเป็นไข้ป่า
ผมมองเธอที่ผมประคองอยู่ แล้วบอกกับเขาไป
….: งั้นผมว่าเรารีบออกไปกันดีกว่านะครับ เด้วมืด
ขาบอก  แล้วทำท่าจะเดินมาอุ้มฟางแต่
ป็อบปี้:ไม่เป็นไรครับ  ผมไหว  คุณนำทางไปดีกว่า
ผมบอกเขา
….: ครับ
เขาบอกแล้วเราก็เดินทางออกจากป่าทันที
 
เมื่อมาถึง ฟางกับผมก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที  ตัวผมนั้นมีแค่รอยทะลอกนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมาก  แต่ยัยตัวเล็กนี่สิ  หมอบอกว่าเธอเป็นไข้ป่า แต่โชคดีที่ยังไม่รุนแรงมากและตอนนี้ผมก็นั่งเฝ้าเธออยู่
เขื่อน: ไอป็อบปี้!! เป็นไงมั่งวะ
อยู่ๆไอเขื่อนก็ถลามาแล้วสำรวจร่างกายผม ผมปัดออกแล้วบอกกับมัน
ป็อบปี้: ฉันไม่เป็นไรเว้ย  แค่ถลอกนิดหน่อย 
โทโมะ: แล้วน้องฟาง….
ไอโทโมะถามแล้วมองที่ร่างของเธอ
ป็อบปี้:~เป็นไข้ป่าอะดิ แต่โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก  แล้วนี่พวกแก  เรื่องรับน้องล่ะ
โทโมะ: เรียบร้อยแล้ว  พวกพี่แบงค์พี่ใบเตยก็พากันกลับกันไปแล้วเหลือแต่ฉัน ไอเขื่อน เฟย์ หวาย แล้วก็แก้วเพื่อนยัยพวกนี้อ่ะ
โทโมะบอก
ป็อบปี้: เออ  พวกแกมาก็ดีแล้ว  เด้วโทรหาพี่เคนจิให้รับตัวยัยนี่ไปรักษาที่กรุงเทพที  โทรศัพท์ฉันหายอ่ะ
ผมบอกกับพวกมัน
เขื่อน:~ได้  เด้วฉันบอกให้
เขื่อน:ฉันว่าแกไปพักเถอะว่ะ เด้วเฟย์ก็มาแล้ว
ป็อบปี้:ไม่เป็นไรอ่ะ  อยู่นี่แหละดีแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ
ผมบอกปัดมันไป
โทโมะ: ฉันว่าแกแปลกไปนะไอป็อบปี้ นี่แกคิดอะไรกับฟางป่ะเนี่ย
ป็อบปี้:ไม่!!!
ผมปฏิเสธทันทีที่ไปโทโมะพูดออกมา
ป็อบปี้:อะ…เอ่อ  ฉันแค่คิดว่าเป็นคนช่วยยัยนี่มา ฉันก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด  จริงไหม
โทโมะ:  อ่อออ  แล้วไป….
Tomo Talk
   เมื่อบ่าย เจ้าหน้าที่มาแจ้งผมว่าเจอไอป็อบปี้กับฟางแล้ว  ผมเลยรีบบอกไอเขื่อนกับเฟย์  แล้วผมกับไอเขื่อนก็รีบมาหาที่โรงพยาบาลก่อน  เมื่อเปิดมาก็เจอกับไอป็อบปี้ที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงของฟาง ดูท่าทางมันจะห่วงฟางมากเลย แต่ทำไม  ผมถึงไม่รู้สึกอะไรนะแปลกจริง  ผมชอบฟางนี่นา  แทนที่จะหึง  แล้วนี่ทำไมไม่มีท่าทีเลยอ่ะ ฮึ่ย!!ช่างมันเถอะตอนนี้ต้องรีบพาฟางไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า 
 
 
  #ไม่ได้อัพนานช่วงนี้กิจกรรมที่มหาวิทยาลัยเยอะเหลือเกิน  แต่จะพยายามเข้ามาอัพเรื่อยๆนะคะ