รักเธอจัง..ยัยน่ารัก (Love U cuties.)

  Poppy Talk

  ตอนนี้ผมพยุงฟางเดินทวนลำธารขึ้นมา เผื่อว่าจะเจอกับบ้านคนบ้าง 

ฟาง: พี่ป็อบปี้คะ  แล้วเราจะเจอกับชาวบ้านจริงๆเหรอคะ

เธอถามเสียงพร่า

ป็อบปี้: ฉันก็ไม่รู้  แต่ถ้าเราเดินทวนมามันก็ต้องมีบ้างแหละ   แล้วนี่เป็นยังไงบ้างล่ะ  เสียงแหบเลย  ไหวไหม

ผมหยุดเดินแล้วก้มลงมาถามเธอ เธอดูหน้าซืดๆ แต่พยักหน้า

ป็อบปี้:ฟางไหวค่ะ

ผมรีบพาเธอไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ทันที 

ป็อบปี้:ปากเธอไหว แต่ร่างกายเธอไม่ไหวแล้วนะ  พักกันก่อนก็ได้ เด้วค่อยเดินต่อ

ฟาง: ค่ะ   ฟางนี่เป็นตัวถ่วงของพี่จังเลยนะคะ  พี่คงลำบากแย่ที่ต้องมาคอยดูแลฟางแบบนี้

เธอพูดแล้วก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดจริงๆ

ป็อบปี้: ไม่หรอก ก็เธอกำลังลำบากนี่นา  ฉันก็เห็นคนลำบากไม่ได้ด้วย  อ่ะนี่น้ำ  ดื่มซะ

ผมบอกแล้วยื่นน้ำให้กับเธอ  เธอหยิบมันไปแล้วดื่มทันที

ฟาง: พี่ป็อบปี้ว่า เราจะอยู่ในป่ากันอย่างนี้อีกนานแค่ไหนคะ

ป็อบปี้: ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน บางที ถ้าเราโชคดี เจ้าหน้าที่คงมาเจอกับพวกเรา  หรืออาจจะมีคนพาเราออกไปได้ก็ได้ นี่เธอหน้าซืดมากเลยนะ  ไหวไหมเนี่ย  กินยาดีกว่า

ผมบอกแล้วก้มค้นหายาที่กระเป๋าทันที

ฟาง: ขะ…ขอบคุณ นะ..คะพี่ป็อบ  ที่ดู…แลฟาง

พรึ่บบบ!!!

เมื่อผมเจอยาก็ยื่นให้เธอ แต่ผมกลับพบว่า  เธอล้มลง

ป็อบปี้: ฟาง!!!  ฟาง!!  ฟื้นสิ!!  ฟาง!!!

ผมเข้าไปประคองเธอแล้วพยายามเรียกสติ  แต่เธอกลับนิ่งไป  ตายล่ะ  จะเป็นไข้ป่าหรือเปล่าก็ไม่รู้ จะทำยังไงดีวะเนี่ย  ผมพยายามหาทางที่ขะช่วยเหลือเธอ

….: คุณป็อบปี้   คุณฟาง!!  ได้ยินไหมครับบบ!!!   คุณป็อบปี้ คุณป็อบปี้!! อยู่แถวนี้หรือเปล่าครับ!!

อยุ่ๆก็มีเสียงรียกผมกับฟางดังออกมา  ต้องเป็นเจ้าหน้าที่แน่ๆเลย

ป็อบปี้: ผมอยู่ทางนี้ครับ!!!

ผมตะโกนกลับไป

….: เสียงคุณป็อบปี้นี่    ทางนี้เร็วๆ

แล้วเสียงนั้นก็เดินกึ่งวิ่งใกล้เข้ามาทางผม แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ผมคิดไว้

….: เป็นยังไงบ้างครับ  ปลอดภัยกันดีมั้ย

เจ้าหน้าที่ถามผม

ป็อบปี้: ผมปลอดภัยดีครับ  แต่ฟาง…ผมสงสัยว่าเธอจะเป็นไข้ป่า

ผมมองเธอที่ผมประคองอยู่ แล้วบอกกับเขาไป

….: งั้นผมว่าเรารีบออกไปกันดีกว่านะครับ เด้วมืด

ขาบอก  แล้วทำท่าจะเดินมาอุ้มฟางแต่

ป็อบปี้:ไม่เป็นไรครับ  ผมไหว  คุณนำทางไปดีกว่า

ผมบอกเขา

….: ครับ

เขาบอกแล้วเราก็เดินทางออกจากป่าทันที

เมื่อมาถึง ฟางกับผมก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที  ตัวผมนั้นมีแค่รอยทะลอกนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมาก  แต่ยัยตัวเล็กนี่สิ  หมอบอกว่าเธอเป็นไข้ป่า แต่โชคดีที่ยังไม่รุนแรงมากและตอนนี้ผมก็นั่งเฝ้าเธออยู่

เขื่อน: ไอป็อบปี้!! เป็นไงมั่งวะ

อยู่ๆไอเขื่อนก็ถลามาแล้วสำรวจร่างกายผม ผมปัดออกแล้วบอกกับมัน

ป็อบปี้: ฉันไม่เป็นไรเว้ย  แค่ถลอกนิดหน่อย 

โทโมะ: แล้วน้องฟาง….

ไอโทโมะถามแล้วมองที่ร่างของเธอ

ป็อบปี้:~เป็นไข้ป่าอะดิ แต่โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก  แล้วนี่พวกแก  เรื่องรับน้องล่ะ

โทโมะ: เรียบร้อยแล้ว  พวกพี่แบงค์พี่ใบเตยก็พากันกลับกันไปแล้วเหลือแต่ฉัน ไอเขื่อน เฟย์ หวาย แล้วก็แก้วเพื่อนยัยพวกนี้อ่ะ

โทโมะบอก

ป็อบปี้: เออ  พวกแกมาก็ดีแล้ว  เด้วโทรหาพี่เคนจิให้รับตัวยัยนี่ไปรักษาที่กรุงเทพที  โทรศัพท์ฉันหายอ่ะ

ผมบอกกับพวกมัน

เขื่อน:~ได้  เด้วฉันบอกให้

เขื่อน:ฉันว่าแกไปพักเถอะว่ะ เด้วเฟย์ก็มาแล้ว

ป็อบปี้:ไม่เป็นไรอ่ะ  อยู่นี่แหละดีแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ

ผมบอกปัดมันไป

โทโมะ: ฉันว่าแกแปลกไปนะไอป็อบปี้ นี่แกคิดอะไรกับฟางป่ะเนี่ย

ป็อบปี้:ไม่!!!

ผมปฏิเสธทันทีที่ไปโทโมะพูดออกมา

ป็อบปี้:อะ…เอ่อ  ฉันแค่คิดว่าเป็นคนช่วยยัยนี่มา ฉันก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด  จริงไหม

โทโมะ:  อ่อออ  แล้วไป….

Tomo Talk

   เมื่อบ่าย เจ้าหน้าที่มาแจ้งผมว่าเจอไอป็อบปี้กับฟางแล้ว  ผมเลยรีบบอกไอเขื่อนกับเฟย์  แล้วผมกับไอเขื่อนก็รีบมาหาที่โรงพยาบาลก่อน  เมื่อเปิดมาก็เจอกับไอป็อบปี้ที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงของฟาง ดูท่าทางมันจะห่วงฟางมากเลย แต่ทำไม  ผมถึงไม่รู้สึกอะไรนะแปลกจริง  ผมชอบฟางนี่นา  แทนที่จะหึง  แล้วนี่ทำไมไม่มีท่าทีเลยอ่ะ ฮึ่ย!!ช่างมันเถอะตอนนี้ต้องรีบพาฟางไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า 

  #ไม่ได้อัพนานช่วงนี้กิจกรรมที่มหาวิทยาลัยเยอะเหลือเกิน  แต่จะพยายามเข้ามาอัพเรื่อยๆนะคะ