รักเธอจัง..ยัยน่ารัก (Love U cuties.)

Poppy Talk

    ตอนนี้ผมได้ลงมาถึงข้างล่างแล้ว  แต่ยังไม่เห็นวี่แววของฟางเลย ผมได้แต่ตะโกนหา  และตอนนี้ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย  ระหว่างที่ผมตามหา ผมก็ไม่ลืมที่จะทำสัญลักษณ์ไว้ด้วย

    ฟาง!!!  ฟาง!! เธออยู่ไหน!! ได้ยินฉันมั้ยยยย!!

ผมตะโกนไปเรื่อยๆ ก็ยังไม่พบกับเธอ  ยัยตัวเล็ก  ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ ตอนนี้ผมได้แต่เดินตามหาไปเรื่อยๆ เอ๊ะ!!!นั่น เหมือนคนเลย  ผมเห็นเหมือนคนนอนอยู่ที่ชายเขา  ผมรีบวิ่งไปดู  เห็นทั้งกิ่งไม้และใบไม้เต็มตัวเลยปัดออก

     ฟางงงงง!!!

  ผมรีบเข้าไปประคองเธอ  เมื่อจับหัวเธอมาไว้ในอ้อมแขนก็พบว่าเธอตัวแตก ดูตามเนื้อตามตัวก็พบรอยกิ่งไม่ขีดข่วนมากมาย  นี่เธอบาดเจ็บขนาดนี้เลยเหรอ  ผมมองเธอด้วยความเป็นห่วง และพยายามเรียกสติเธอ

ป็อบปี้:ฟาง!!  ฟาง!! ฟื้นสิ!! ได้ยินฉันมั้ย!! ฟาง!!

ผมตบหน้าเธอเบาๆแล้วเรียก

  อะ…อึ้ก!!

ป็อบปี้: ฟาง!!!!

ผมเรียกเธอเสียงดังเมื่อเห็นเธอลืมตาขึ้นมาพร้อมนิ่วหน้า

ฟาง:พะ…พี่ป็อบ…

เธอเรียกผมเสียงแผ่ว

ป็อบปี้:ทำใจดีๆไว้นะฟาง ฉันจะพาเธอออกจากที่นี่เอง

ผมบอกกับเธอ  เธอพยักหน้าแล้วลุกขึ้น

ฟาง: อ๊ะ!!

เธอเซนิดๆ ผมเลยรีบเข้าไปประคอง

ฟาง:ฉันว่า เราไปกันดีกว่า  ตรงนี้ไม่ค่อยปลอดภัย

ผมบอกกับเธอแล้วประคองเธอเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงลำธาร

ป็อบปี้: สงสัยเราต้องพักกันที่นี่ก่อน รอให้เจ้าหน้าที่มาช่วย  ไหวมั้ย

ผมถามเธอที่นั่งหน้าซีด

ฟาง: ไหวค่ะ  ขอบคุณนะคะพี่ป็อบปี้ที่ช่วยฟาง

เธอบอกกับผมเบาๆ

ป็อบปี้:ไม่เป็นไรหรอก เอ้อ!!นี่หิวมั้ย  ฉันพกแซนวิชมาด้วย แล้วเดี๋ยวจะได้กินยา

ผมบอกแล้วค้นกระเป๋าเอาแซนวิชมายื่นให้เธอแล้วรีบหายาในกระเป๋าพร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้าไปจุ่มน้ำที่ลำธารแล้วมาค่อยๆเช็ดรอยเลือดที่หัวของเธอ

ป็อบปี้:แผลนี่น่ะอักเสบนะ  เจ็บมากหรือเปล่า

เธอพยักหน้านิดๆ

ป็อบปี้:งั้นเดี๋ยวฉันทำแผลให้ กินให้เสร็จก่อนแล้วกัน

ผมพูด  วันนี้ผมรู้สึกว่าผมจะพูดมากเป็นพิเศษนะเออ… แปลก  แต่ที่แปลกกว่าคือ ยัยตัวเล็กนี่สิ ไม่ค่อยจะพูด สงสัยเจ็บแผล  ผมเดินไปหาฟืนมาแล้วก่อกองไฟ

ป็อบปี้:กินเสร็จแล้วก็กินยาซะ เด้วมาทำแผล

ผมบอกแล้วยื่นยาให้กับเธอ  เธอหยิบไปแล้วกินทันที เมื่อกินเสร็จก็ทำหน้าเยเก

ป็อบปี้: ไม่ชอบกินยาล่ะสิ

ฟาง:ค่ะ

ยัยนั่นตอบมาคำนึง เห้อออ!! ผมเอากล่องยามาเตรียมจะทำแผลให้กับเธอ

ฟาง: เอ่ออ! พี่ป็อบปี้คะ  ฟางทำเองดีกว่ามั้ย

เธอพูดอย่างกลัวๆ

ป็อบปี้:มาต้องกลัวหรอกน่า ฉันทำแผลบ่อย  มือไม่หนัก รับประกันได้  หรือถ้าเธอกลัง เธอก็จับไหล่ฉันไว้ก็ได้ แล้วถ้าเจ็บเมื่อไหร่ก็บีบลงมาเลย ไม่ต้องกลัว

ผมบอกกับเธอแล้วเอามือเธอมาจับที่ไหล่ผม  ผมเริ่มทำแผลทันที

ป็อบปี้: เจ็บมั้ยยย?

ผมถามระหว่างที่กำลังปิดผ้าก๊อซ

ฟาง: ไม่เจ็บค่ะ  ไม่น่าเชื่อนะคะว่าพี่ป็อบปี้จะทำแผลได้เบาขนาดนี้  เบากว่ามือยัยเฟย์ยัยหวายอีก

เธอพูดออกมาแล้วเอามือออกจากไหล่ผมมาแตะๆที่แผล

ป็อบปี้:ก็ฉันบอกแล้วว่าฉันทำแผลบ่อย  ฉันน่ะ มันพวกExtreem ได้แผลบ่อยเลยอย่างนี้แหละ  เอ่อ!! ฉันว่าเธอรีบพักผ่อนก่อนดีกว่านะ แผลจะได้หายเร็วๆ เด้วฉันเฝ้าเธอเอง

ผมบอกกับเธอ

ฟาง:ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  พี่นอนเถอะ ไม่ต้องเฝ้าฟางหรอก  ที่นี่คงไม่มีอะไร

ป็อบปี้: รู้ได้ไง  นี่ป่านะ  อันตรายอยู่รอบๆตัวนั่นแหละ  เอาล่ะ นอนได้แล้ว เด้วแผลอักเสบอีก

ผมผลักเธอลงนอนเบาๆ แล้วผมก็หันมานั่งเขี่ยไฟของผมไปเรื่อยเปื่อย

Fang  Talk

  ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น เหมือนสมองมันยังไม่ค่อยสั่งการ รู้แค่ว่าตอนนี้มีพี่ป็อบปี้ที่มาช่วยดูแลฉัน  เขาพยุงฉันมาจนถึงลำธารแถมยังหาฟืนแล้วก็ทำแผลให้ฉันอีก  ฉันนึกว่าเขาจะไม่ชอบฉันซะอีก วันนี้เขาดูพูดเยอะเป็นพิเศษ ดูเปลี่ยนไป และฉันก็รู้สึกแปลกๆอีกด้วย ยิ่งตอนที่เขาทำแผลให้ฉัน ฉันรู้สึกว่าใจฉันมันเต้นแปลกๆ นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ ใครก็ได้บอกฟางที

#เอาล่ะสิ  จะเป็นยังไงต่อไปนะ