ภาม รินปริศนาเกมส์เเห่งความตาย

เกมส์ที่ 5
เสียท่า
 
          เสียงฝีเท้าลงส้นวิ่งถี่ๆอย่างรวดเร็ว ภายใต้เสื้อคลุมสีเทาเข้าวิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อหนีการติดตามของใครคนหนึ่งอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของเขาวิ่งนำหน้าผู้ติดตามจนตอนนี้เขาได้หายลับเข้าไปหมู่บ้านจัดสรรร้างไร้ผู้คน เป็นที่ที่รอคอยการรื้อถอนและสร้างเป็นสถานบันเทิงแห่งและห้างสรรพสินค้าใหม่ซึ่งไม่ไกลจากโรงเรียนนัก
 
เคร้ง!!!!
 
เด็กหนุ่มที่วิ่งตามเป้าหมายมาใส่อารมณ์ที่เสียๆของเขากับถังขยะเก่าๆและมีขยะเน่าๆที่ไม่ได้ผ่านการนำไปทิ้งเป็นปีๆสงกลิ่นโชยออกมา แต่เขาไม่สะทกสะท้านอะไร แล้วเดินข้ามมันเข้าไปในหมู่บ้านนั้น เดินดูทีละหลังทีละหลังเผื่อว่าเขาจะเจออะไรบ้า
ผ้าพันแผลสีเหลืองหม่นเก่าๆที่พันมือจนถึงแขนของเขาขาดวิ่นเล็กน้อยหลังจากที่เขาวิ่งตามคนร้ายมาแล้วเกี่ยวเข้ากับอะไรบางอย่าง เขาเดินมองหาไปเรื่อยๆแล้วพันมันใหม่อีกครั้ง แล้วเขาก็ฉีกและดึงส่วนปลายๆที่ขาดออกแล้วทิ้งปลิวไปกับสายลมที่พัดมากระทบใบหน้าเขาอย่างแผ่วเบา ถึงแม้จะเป็นเวลากลางวันแต่หมู่บ้านนี้กลับครึ้มอึมคึมเอามากๆเพราะต้นไม้ใหญ่ที่ไม่ได้ตัดมาเป็นเวลานานขึ้นรกปกคลุมเพิ่มความน่าเกรงกลัวขึ้นมาทันทีหากผู้คนได้พบเห็นยามค่ำคืน
เด็กหนุ่มเดินมองหามาเรื่อยๆจนมาถึงทางแยกที่เป็นทางสี่แพร่ง เขาลังเลอยู่พักหนึ่งเพราะคนร้ายไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้เลยยากที่จะตามแต่แล้ว
 
แวบ..
แสงสะท้อนจากอะไรบางอย่างสะท้อนเข้าตาเขา มันส่องแสงแวววาวมาจากทางแยกทางขวามือของเขา แล้วพอเขาก้มลงหยิบมันก็พบว่าเป็นที่คาดผมรูปแกะสีขาวและชมพู ตรงบริเวณที่คาดผมมีเพชรของปลอมติดเอาไว้ เลยทำให้มันสะท้อนแสงใส่เด็กหนุ่มเมื่อครู่ เขาหยิบมันมาดูแล้วมองหาร่องรอย
 
....ที่คาดผมงั้นเหรอ ยังใหม่อยู่ซะด้วย ใครมาทำตกไว้แถวนี้กัน หรือว่า...
 
เขาเห็นคราบเลือดบนพื้นคอนกรีตเป็นทางยาว แต่เป็นร่องรอยที่ไม่ชัดนักเพราะดูเหมือนมันจะถูกใครบางคนทำให้มันหายไป แต่มันก็ยังเหลือร่องรอยเอาไว้อยู่แต่ไม่มากหากว่าไม่สังเกตดีๆ เขาก้นลงมองมันแล้วมองตามไปเรื่อยๆจนมันหายไปตรงบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งแลดูสวยงามมากด้วยสถาปัตยกรรมแบบตะวันตก ที่ลงตัวกับบ้านขนาดสองชั้นครึ่ง แต่มันจะสวยกว่านี้มากหากไม่มีต้นไม้ใบหญ้าขึ้นมารกและปกคลุมมันเอาไว้จนบดบังมัน
เขาโยนที่คาดผมลงพื้นอย่างไม่ใยดี แล้วเดินไปตามรอยนั้น เขาหยุดดูแล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูรั้ว และก็ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก เขาเลยถือวิสาสะเข้า ไปแล้วมองหาตัวคนร้าย
 
ฉึก...
 
เสียงของแหลมคมขนาดเล็กจิ้มเข้าที่คอของเขา และฉีดของเหลวเขาไปในตัวเขาอย่างรวดเร็วในปริมาณที่ไม่มากนักแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาหมดสติและล้มลงอย่างรวดเร็ว
บุคคลปริศนาเก็บเข็มฉีดยาใส่กระเป๋าเสื้อคลุมสีเทายาวแล้วลากตัวของเด็กหนุ่มเข้าไปในบ้านหลังนั้นอย่างช้าๆ ภายใต้หน้ากากสีขาวขอบตาแต่งแต้มด้วยสีแดงฉานคล้ายกับเลือด รอยยิ้มที่ชวนสยองผุดจากใบหน้าภายใต้หน้ากากใบนั้นและลากร่างของเขาในบ้านที่ดูแล้วผ่านการปัดกวดเช็ดถูเป็นอย่างดีผิดกับภายนอกลิบลับ
เขาจับร่างของเด็กหนุ่มนั่งกับเก้าอี้ไม้ และมัดมือมัดเท้าเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา แล้วลากเขาที่มัดเสร็จแล้วไปไว้ยังห้องๆหนึ่งซึ่งมีเก้าอี้แบบเดียวกันและมีคนนั่งหมดสติอยู่ด้วยราวๆเกือบสิบคนได้อยู่ วางล้อมลงกันเอาไว้รอบๆห้องหลังจากที่บุคคลปริศนาเปิดไฟภายในห้องแล้ว ก็ต้องตกใจกับอุปกรณ์ต่างๆนาๆที่ดูแล้วเขาน่าจะหาซื้อมาและทำขึ้นเองเป็นจำนวนมากวางเรียงรายและแขวนเอาไว้
เขานั่งลงตรงโต๊ะยาวโต๊ะหนึ่ง ข้างๆกับร่างทั้งหมดที่หมดสติเพราะฤทธิ์ยาสลบของเขา บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กสีดำวางอยู่ และบริเวณรอบๆบนโต๊ะยาวนั้น มีโมเดลที่ทำเองวางเอาไว้สิบกว่าชิ้น แต่ละชิ้นจำลองการทรมานและอุปกรณ์ที่อยู่ภายในห้องนี้เอาไว้บางชิ้น และทุกโมเดลมีตุ๊กตาคนเหมือนเอาไว้ทุกชิ้น แต่ละตัวมีโมเดลอุปกรณ์จำลองใส่ไว้กับตุ๊กตา แล้วเขาก็หยิบขวดสีน้ำสีแดงออกมาจากลิ้นชักพร้อมกับพู่กัน เขาเปิดขวดออกและใช้พู่กันจุ่มสีแดง ทาชิ้นโมเดลคนเหมือนทุกตัว ทีละตัว ทีละตัว จนหมด
“หึ หึ หึ หึ เกมส์ใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นอีกแล้ว”
เสียงดังขึ้นจากภายใต้หน้ากากนั้น เขายิ้มแล้วใช้มือจับเมาส์ที่ต่อพ่วงคอมของเขาแล้วเลื่อนหน้าของโปรแกรมเพาเวอร์พอยทีละหน้าทีละหน้าปรากฏเป็นรูปและข้อมูลของนักเรียนโรงเรียนนิศาพาณิชย์ แล้วเขาก็มาหยุดตรงรูปๆหนึ่ง เป็นเด็กผมสีน้ำตาลติดกิ๊บหนีบผมเอาไว้สองอัน
 
นางสาว ลัลทริมา วิกรานต์วรสริต
 
“ในที่สุดก็ได้คนดำเนินเกมส์แล้วสินะ นังแม่มดแห่งโรงเรียนนิศาพาณิชย์”
 
................................................................................................................
 
เสียงริงโทนจากโทรศัพท์มือถือของลัลทรมาดังขึ้นอยู่ข้างๆ หู ปลุกให้เด็กสาวซึ่งหลับคาการบ้านที่ยังทำส่งไปเสร็จ หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นที่โรงเรียน เลยทำให้ผอ.นรินทร์สั่งประกาศหยุดเรียนถึงสองวัน แต่ครูที่ปรึกษาของเธอยังทิ้งท้ายสั่งการบ้านเพิ่มอีกสามวิชา เลยทำให้เธอต้อง ต้องหลังขดหลังแข็งนั่งๆนอนทำให้เสร็จแต่พอเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำให้เธอรีบตื่นขึ้นมารับสายโดยทันที
 
พึ่งจะหนึ่งทุ่มเองเหรอ เราหลับไปตอนไหนกันนะ?
 
ลัลทริมาเหลือบตามองนาฬิกาตั้งโต๊ะบนโต๊ะอย่างสะลิมสะลือ ก่อนจะขยี้ตาเล็กน้อยแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย แต่พอเธอปรือตามองดูเบอร์ที่โชว์ขึ้นมาทำให้เธอรีบรับสายอย่างรวดเร็ว
“การิน เป็นยังไงบ้าง นายจับคนร้ายได้ไหม” เธอถามด้วยน้ำเสียงอย่างตื่นเต้นต่างจากเมื่อก่อนที่อ้อยอิ่งหรือลำบากใจมากที่รับสายเบอร์นี้ แต่ทะว่าเสียงที่เธอได้ยินจากเบอร์ของเขากลับไม่ใช่เสียงของเด็กหนุ่มเจ้าของเบอร์
‘ไงลัลทิมา’ เธอสะดุ้งเฮือก และตัวสั่นเมือรับสายของเด็กหนุ่มแล้วกลายเป็นเสียงของใครคนหนึ่งที่เธอไม่อาจลืมได้ มันคือเสียงของคนร้ายที่เธอเคยได้ยินตอนก่อนที่พิมพาจะถูกคนร้ายฆ่าตายด้วยเครื่องมือที่ติดไว้กับคอเธอ
“นั้นใครกัน ละ....แล้วโทรมาด้วยเบอร์ของหมอนี่ได้ยังไง” เธอพูด และตัวสั่นเทา
‘ฉันเป็นใครนะเหรอ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ เป็นคนที่ชอบเล่นเกมส์สนุกๆยังไงล่ะ’ เสียงนั้นตอบเธอด้วยเสียงที่น่าขนลุกยิ่งขึ้น
“บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ว่าแกทำอะไรเพื่อนฉัน”
‘ทำอะไรนะเหรอ หึ หึ หึ เธอต้องมาดูด้วยตาเธอเองจะดีกว่านะ เพราะไม่รู้ว่าฉันจะใช้อุปกรณ์ชิ้นไหนลงโทษเจ้าเด็กจอมแส่นี้ดีด้วยสิ’เสียงนั้นทำให้เธอยิ่งกลัวหลังจากที่คนร้ายบอกเธอว่าจะใช้อะไรลงโทษเด็กหนุ่มเจ้าของเบอร์ที่ใช้มันโทรมาหาเธอ
“อย่านะ อย่าทำอะไรเขาเลยนะ” เธอขอร้องคนร้ายแต่เธอก็ไม่ได้คิดหรอกว่าคนร้ายจะทำตาม
‘ได้สิ แต่มีข้อแม้ว่า เธอต้องมาตามที่อยู่ที่ฉันบอก เดี๋ยวฉันจะส่งข้อความไปให้อีกที แต่ตอนนี้เธอต้องรีบหน่อยแล้วล่ะ เพราะไม่รู้ว่าแก๊สพิษที่ฉันปล่อยเอาไว้ในสนามเกมส์มันจะฆ่าพวกเขาตายตอนไหน เอาเป็นว่าเธอเตรียมตัวเองให้พร้อมหน่อยก็แล้วกัน และที่สำคัญห้ามบอกตำรวจเด็ดขาดไม่อย่างนั้น...’ คนร้ายพูดเว้นวรรคจนเธออดใจหายไม่ได้และเงียบที่จะรอฟังต่ออย่างใจจดใจจ่อ
‘ฉันจะฆ่าแฟนแกเป็นคนแรกเลย...ตรื๊ด...ตรื๊ด...ตรื๊ด.....’คนร้ายทิ้งท้ายแล้วกดวางสายไป
 
เฮ้อ จะมีใครอีกไหมเนี่ย ที่คิดว่าฉันกับหมอนั้นเป็นแฟนกัน...ว่าแต่ทำไมคนร้ายถึงคิดว่าฉันเป็นอะไรกับหมอนั้นได้ล่ะ...รู้จักหมอนั้นกับฉันด้วยงั้นเหรอ