ภาม รินปริศนาเกมส์เเห่งความตาย

เกมส์ที่ 4
จุดจบที่น่าสังเวท
 
...อยู่หรือตายเธอต้องเลือกเอาเอง…
 
พอเสียงบันทึกของคนร้ายพูดจบนาฬิกาดิจิตอลขนาดใหญ่ที่คนร้ายติดเอาไว้ตรงผนังก็เดินถอยหลังทันที การินก็สะแยะยิ้มแล้วเดินออกมาจากพิมพาแล้วยืนพิงผนังของโรงยิมแทน แล้วพอพิมพาจะล้วงมือลงไป เสียงอันน่าสะอิดสะเอียนก็ดังขึ้นในหัวของเธออีกครั้ง
“ไม่นะ” พิมพาพูดแล้วค่อยเดินเข้าไปหาโหลใส่กุญแจ
 
...จุ่มลงไปเลย จุ่มลงไปเลยสิ รับรองได้ว่ามือสวยๆของแกมันต้องไหม้เกรียมแน่ๆ....
 
“อย่าจุ่มมือลงไปนะพิมพา!!!” ลัลทริมาตะโกนขึ้นทำให้พิมพาชะงักมือกลับ
“ทำไม ทำไมถึงจุ่มมือลงไปไม่ได้” พิมพาหันมาตวาดใส่ลัลทริมา
“เธอนี่มันโง่จริงๆเลยนะ คนร้ายก็บอกไว้อยู่ถ้าตุกติกมันจะอาบน้ำให้เราด้วยกรดเกลือน่ะ แล้วเธอคิดว่า มันจะไม่ใส่เอาไว้ในโหลกุญแจล่ะก็ไปตายซะเหอะ” การินพูดขึ้นแทนลัลทริมาที่หยุดพิมพา
“แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ คว่ำโหลเลยดีไหม” พิมพาพูดกับตัวเองและเริ่มเสียสติ
“ถ้าทำแบบนั้นเราได้ตายหมูกันแบบทั่วถึงแน่ๆ” เขายังคงพูดกวนๆขึ้นมาอย่างหน้าตายไม้รู้สึกรู้สาอะไร
“การิน ถ้านายไม่ช่วยก็หุบปากไปซะ” ลัลทริมาตวาดการินอย่างเหลืออดแล้ววิ่งเข้าไปช่วยพิมพา
 
พลัก!!!
แต่พิมพาพอเห็นลัลทริมาวิ่งเขามา เธอก็พลักลัลทิมาล้มลงแล้วตวาดไล่เธอทันที
“ออกไปนะ นังปีศาจ อย่าเข้ามาใกล้ฉันนังตัวซวย” พิมพาตวาดลั่นแบบคนเสียสติ
“ทำไมเธอพูดแบบนี้พิมพา” ผอ.นรินทร์เข้าพยุงลัลทรมาลุกขึ้น
“เหลืออีกสามสิบวินาที ต้องรีบแล้วนะ” การินพูดขึ้น ทำให้ทุกคนมองไปที่นาฬิกาบอกเวลาที่เหลือสามสิบวินาทีพอดี
29
28
27
26
25
 
“กรี๊ดดดดดด!!!!!” พิมพาตัดสินใจล้วงมือลงไปในโถนั้นแล้วกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดจากการถูกน้ำกรดกัดมือแล้วเธอก็ล้วงเอากุญแจออกมาสี่ดอก
แล้วรปภ.แล้ครูก็กรูเขาไปหยิบกุญแจพวกนั้นไขที่ปลอกคอเธอทีละดอก แต่ไม่ใช่ซักอัน แต่พอเธอจะล้วงอีกทีเธอก็ชะงักแล้วให้พวกที่มาช่วยเธอล้วงที่เหลือแทนให้
“ช่วยหนูด้วย เอากุญแจนั้นออกมาให้ที่ ขอร้องล่ะ หนูแสบร้อนไปหมดแล้ว”
ล่องรอยน้ำกรดกัดมือและแขนเธอเป็นรอยไหมจนถึงต้นแขน เสื้อและกำไลยางที่เธอใส่อยู่กับข้างที่ล้วงลงไปนั้นค่อยๆลำลายจนหมด และมีควันคิวไหมคุ้งไปทั่ว
“คะ..คือพวกเรา” คนที่ถูกขอความช่วยเหลือจากพิมพากระอักกระอวลใจและก้มหน้าเพราะทุกคนก็กลัวตายเช่นกัน
“พ่อฉันรวยมากเลยนะ เจ็บแขนแค่นี้เพื่อช่วยฉันพ่อฉันจ่ายไม่อั้นอยู่แล้ว” พิมพาพูดต่อลองแต่ทุกคนก็ยังเฉยอยู่
“พ่อเธอน่ะ โดนมันเล่นซะแล้วล่ะ เละไม่เบาเลย เห็นเขาพูดกันเมื่อเช้า” การินพูดขึ้นยิ่งสร้างความท้อแท้และขวัญเสียเข้าไปใหญ่
“ไม่!!!! พ่อ แม่ฉันตายหมดแล้วงั้นเหรอ” พิมพาปล่อยโฮออกมาอีกครั้งแล้วพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง
“แก!!! ไอ้ฆาตกรแกฆ่าพ่อแม่ฉัน ถ้าฉันรอดไปได้ ฉันจะลากคอแกมาฆ่าให้สาสมใจฉันเลย!!!!” แล้วพิมพาก็ตรงเข้าไปหาโหลนั้นอีกครั้ง
“กรี๊ดดดดดด!!!!!”
เธอร้องลั่นหลังจากเอามืออีกข้างที่ยังไม่ได้จุ่มลงไปล้วงเอากุญแจ เธอตั้งสติแล้วกวาดเอากุญแจทั้งหมดออกมาแล้วใช้มันไขทีละอัน อันแล้วอันเล่าก็ไม่ใช่ซักอันจนถึงอันสุดท้าย
“บ้าที่สุด ไม่ใช่เลยซักอัน ไม่นะไม่ฉันยังไม่อยากตาย!!!!” พิมพากรีดร้องอีกครั้งหลังจากใช้ดอกสุดท้ายไขแล้วไม่สามารถแกะปลอกคอนี้ออกได้
 
5
4
3
2
1
0
ทุกคนพากันหลับตาลงอย่างหมดความหวังที่จะช่วยพิมพา แต่แล้วกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น การินทำหน้าเหมือนคนหมดสนุกแล้วเดินเข้าไปแล้วใช้มีดพับของเขาตัดเอ็นออกและเดินออกไป
 
 ตึง!!! เคร้ง!!!!
ประตูเหล็กขนาดใหญ่ที่ปิดทางเข้าออกถูกพังและหน่วยกู้ภัยก็กรูกันเข้ามาช่วยทุกคนที่อยู่ในนั้นออกไป การินเดินผ่านพวกเขาออกมา พอลัลทริมาเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลยค่อยๆแทรกตัวหนีจากสถานการณ์ที่วุ่นวายนั้นตามการินออกมาเช่นกัน
“การิน” ลัลส่งเสียงเรียกเขาทันทีที่วิ่งตามออกมาทัน
“มันเกิดอะไรขึ้นทำไมกลไกไม่ทำงาน” เธอถามเขา
“อยากให้แม่นั้นตายนักรึไงกัน ยัยแม่มด” การินถามกวนๆกลับ
“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย” เธอรีบปฏิเสธแล้วทำหน้าจริงจังถามเขา
“ไม่รู้สิฉันคิดเอาไว้สองอย่างล่ะนะ” เขาเดินเข้ามาหาเธอแล้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วยิ้มเยือกใส่ “อย่างแรกมันแค่หลอกให้ยัยโง่นั่นจุ่มมือแล้วสนุกสนานกับกรดเกลือ” เขาพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก ทำให้ลัลทริมาถอยร่นออกมาจากเขา เขายิ้มแล้วมองไปที่กลุ่มคนที่หามร่างของพิมพาออกมา
หลังจากที่หน่วยกู้ภัยเข้าไป พวกเขาก็นำร่างของพิมพาใส่แปลสนามออกมา เธอตะหวาดลั่นเหมือนคนเสียสติพูดแต่ว่าเธอจะตามฆ่าคนร้ายที่ทำกับเธอและพอแม่ของเธอเท่านั้นที่มือและแขนทั้งสองข้างถูกผ้าพันเอาไว้ด้วยผ้าพันแผลจากการปฐมพยาบาลของเจ้าหน้าที่ เพื่อนๆ และครูอาจารย์ที่ยังไม่ได้เข้าห้องตามคำสั่งของผอ.ก็กรูกันเข้ามาดูอาการของพิมพาทันที แต่ก็ถูกกันเอาไว้จากเจ้าหน้าที่ตำรวจและหน่วยกู้ภัย พอเธอถูกลำเลียงมาวางไว้บนเตียงรถเข็นของโรงพยาบาลเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
 
ตึ่ง... ตึง... ตึ้ง... เกมส์จบแล้วนังชั่ว!!!!…
 
เสียงนั้นทำให้ทุกคนในโรงเรียนกลับมาสนใจอีกครั้งแล้วมองกลับไปที่พิมพา ทำให้พิมพาสปริงตัวขึ้นนั่ง แล้วก้มมองลงไปที่ปลอกคอของตนเอง
 
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!
เสียงเตือนที่ปลอกคอดังขึ้น เสียงปืนนับสิบนัดของลูกปืนลูกซองดังขึ้นทีละนัดติดต่อกันไม่ถึงนัดละหนึ่งวินาที ทำให้ศีรษะของพิมพาที่โดนเข้าไปทั้งหมดทั้งสิบนัด แหลกกระจุยเลือดและสมองกระจุยกระจายไปทั่วบริเวณตามแรงของกระสุน ต่อหน้าต่อตาของทุกคนทั้งเจ้าหน้าที่ตำรวจ หน่วยกู้ภัย และเหล่านักเรียนของโรงเรียนนิศาพาณิชย์กันทั่วหน้า
และรวมถึงลัลทริมาที่ยืนนิ่งตาค้างกับสถานการณ์ตรงหน้าแล้วหันกลับไปมองการินที่หัวเราะลั่นอย่างน่าสะอิดสะเอียนอยู่ข้างๆ
“ส่วนอีกข้อคือ ทำให้คิดว่ารอดแน่ๆแล้ว และค่อยลงมือยังไงล่ะ หึ หึ หึ หึ”
 
...เสร็จไปอีกหนึ่งตระกูล เหลืออีกสอง รอก่อนล่ะฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดเลย ฮะฮะฮะฮะ...
 
เสียงสุดหน้าสะอิดสะเอียนดังขึ้นในหัวเธออีกครั้ง คราวนี้รุนแรงมากๆ ทำให้เธอจับทิศทางมันได้ในทันที พอเธอหันมาตามเสียงนั้นเธอก็เห็นหลังไวๆของใครคนหนึ่งซึ่งใส่เสื่อคลุมสีเทาแล้วเดินหนีจากผู้คนที่แตกตื่นกันอยู่ออกไปทางด้านข้างๆของโรงเรียน
“การิน นั้นไงคนร้าย” เธอแน่ใจในทันทีว่าเป็นคนร้ายแล้วบอกบอกการิน
“ว่าไงนะ” เขาวิ่งตามคนร้ายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นดังนั้นลัลทริมารีบวิ่งไปหาผอ.นรินทร์ที่ให้ปากคำกับตำรวจอยู่ทันที
“ผอ.คะ เร็วเข้า การินไล่ตามคนร้ายไปคะรีบตามไปช่วยเขาเร็วเข้า” ผอ.นรินทร์และตำรวจได้ยินดังนั้นก็รีบถามเธอทันที
“ใจเย็นๆนะลัลทริมา เธอว่ายังไงนะ” ผอ.นรินทร์ถามลัล
“แล้วเธอเห็นหน้าคนร้ายรึเปล่า แล้วมันไปทางไหน” ตำรวจถามเธออย่างจริงจัง
“ด้านข้างโรงเรียนคะ การินเห็นคนใส่ชุดคลุมแล้วก็รีบวิ่งหนีไป เขาก็เลยตามไปคะ” ลัลทริมาตอบแล้วพยายามมองไปทางที่เธอเห็นคนร้าย
“ว่าไงนะ การินตามไปงั้นเหรอ” ผอ.ได้ยินแน่ชัดแล้วก็รีบวิ่งตามไปทางที่การินตามคนร้ายไป และตามมาด้วยตำรวจอีกเป็นพรวน พวกตำรวจที่ไม่ได้ตามไปก็พยายามติดต่อกับคนอื่นในพื้นที่ให้เข้ามาเสริมโดยด่วน
 
...เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย...