ภาม รินปริศนาเกมส์เเห่งความตาย

เกมส์ที่ 3
กติกา
 
...หึ หึ หึ ไง พิมพา...
 
เสียงของคนร้ายที่บันทึกเอาไว้ดังมาจากศพของคนที่พิมพาเรียกว่าแม่ของเธอ พอเธอมองขึ้นไปตามเสียงนั้น เธอก็ทรุดตัวลงนั่งเพราะภาพตรงหน้านั้นทำให้เธอถึงกับเข่าอ่อน น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาทันทีแล้วฟูมฟายออกมาอย่างเสียงดัง
“แม่คะ! ไม่ ทำไมเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับครอบครัวฉันด้วย”
“หยุดร้องก่อนพิมพา รอฟังเสียงของคนร้ายที่บันทึกเอาไว้ก่อนดีกว่านะ ว่ามันต้องการอะไร”ลัลทริมาพูดขึ้น แต่คนที่ร้องให้ฟูมฟายเมื่อครู่กลับหยุดลงแล้วมองสายตาอาฆาตมาที่เธอแทน
“ฝีมือแกใช่ไหม นังปีศาจ แกต้องการอะไร ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้!!!!” ลัลทริมาถึงกับหน้าถอดสี แล้วถอยกรูมาหลบหลังการินที่ยืนอยู่ข่างๆ
“ฉันเปล่านะ” ลัลทริมาพูดขึ้นด้วยความไม่แน่ใจนักเพราะมันอาจเป็นเพราะญาณอาถรรพ์เธอก็เป็นได้ที่ไปปลุกความดำมืดในใจฆาตกร
“นังโง่นี่ไม่มีปัญญาไปทำกลไกซับซ้อนแบบนั้นได้หรอก แล้วอีกอย่างเมื่อคืนวาน ยัยนี่อยู่บ้านทำการบ้านทั้งคืน” ถึงการินจะพูดเหมือนแก้ตัวให้ลัล แต่พอฟังจนจบแล้วเธอถึงกับสะดุ้งทันทีที่เขารู้ว่าเธออยู่บ้าน
“นี่นาย นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่บ้านทำการบ้านทั้งคืน บอกมานะ” ลัลทริมาถามชายคนที่เธอหลบอยู่หลังเขาทันที
“มันเรื่องของฉัน” ถึงเขาไม่ตอบอะไร แต่เธอก็รู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่นแน่ เขาแอบตามดูเธอตลอดเวลา ถึงแม้จะไม่ได้ยินความคิดของเขาตอนเขาตามเธอก็ตาม
“ทำตัวเหมือนพวกโรคจิตชะมัด” ลัลพูดขึ้น
“ทำการบ้านไม่เสร็จตั้งสองวิชาไม่ใช่เหรอ” การินยิ้มกวนๆแล้วเดินเขาไปใกล้ๆกรง
 
...หมอนี้รู้ขนาดนั้นเลยเหรอ ว่าเราทำการบ้านยังไม่เสร็จอีกสองวิชา ไม่ๆอาจจะได้ยินตอนยัยนีเอาให้ยัยเอมลอกก็ได้แล้วบอกว่าให้เรายืมด้วย...
 
“โกหก พวกแกคบกันอยู่ต้องแก้ตัวให้กันอยู่แล้ว อย่ามาโกหกเลยน่า!!!” พิมพาโวยวายขึ้นอีกครั้งเล่นทำเอาผอ.นรินทร์หันมามองทันที ทำให้ลัลได้แต่สายหน้าแล้วพูดปฏิเสธเท่านั้น
“เปล่านะคะ หนูไม่ได้คบกับหมอนี่นะคะ คนโรคจิตแบบนี้หนูไม่ชอบหรอกคะ” ลัลแผลอหลุด ปากว่าการินต่อหน้าผอ.นรินทร์หรือพ่อของการิน
“เธอดูยังไงกันถึงได้คิดว่าฉันกับยัยแม่มดนั้นกำลัง...” การินเว้นวรรคเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “อะไรก็ช่าง ฉันคิดว่ามันงี่เง้าว่ะ ยัยนั้นเป็นได้แค่ของเล่นสุดหรรษาของฉันเท่านั้นแหละ” การินพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้พิมพา ทำให้เธอผงะและเกือบถอยจนชนกรง
“การิน” ผอ.นรินทร์พูดขัดขึ้นก่อนเหตุการณ์จะเลวร้ายไปกว่านี้
 
...พื้นแล้วสินะ หึ หึ หึ ฉันไม่ขอพูดมากมัวยื้อเวลาหรอกนะ เพราะว่าฉันก็อยากจะเห็นผลงานฉันเร็วๆเหมือนกัน ศพเธอจะออกมาสภาพไหนกันนะ...
 
“แกต้องการอะไรกันแน่ แกฆ่าแม่ฉันทำไม ทำไปทำไมกัน” น้ำตาของพิมพาไหลออกมาอีกครั้งหลังจากได้ยินเสียงแล้วเธอแหงนขึ้นไปมองศพของแม่เธอที่ถูกฆาตกรทารุนแล้วก็ฆ่า
 
...เอาล่ะ ฉันอยากจะเล่นเกมส์ซักเกมส์หนึ่ง กับสิ่งที่เรียกว่าชีวิตของเธอ เป็นเกมส์ง่ายๆมาก แต่ก่อนอื่นฉันจะตัดไฟฟ้าจากกรงที่ขังเธอไว้ก่อนนะ....
 
ปัง!!!!  เคร้ง!!!!
 
หลังจากจบเสียงของฆาตกร การินถีบไปที่กรงนั้นอย่าแรงจนมันพลิกหงายขึ้น ซึ่งถ้าไม่สังเกตจริงๆ กรงไฟฟ้านั้นแค่ครอบตัวของพิมพาเอาไว้เท่านั้น แต่ไม่มีใครกล้าแตะต้องมันเพราะมีไฟฟ้าแรงสูงไหลผ่านอยู่เท่านั้นเอง และพิมพาเมื่อเห็นกรงที่ครอบเธอพลิกหงายออกไปแล้วเธอก็วิ่งออกมา
 
หมัน
วืด...
ตุบ!!
 
การินคว้าแขนเธอเอาไว้แล้วเหวี่ยงพิมพาล้นลงไปกองกับพื้นตรงที่เดิมที่เธออกมา ทำให้ผอ.และคณะครูที่มาด้วยและมาเพิ่มเมื่อครู่นี้ถึงกับวิ่งเข้าไปล็อกตัวการินไว้ทันที
“ว๊ายยย..เจ็บนะ ทำบ้าอะไรของแก!!!” พิมพาร้องเพราะร่างของเธอกระแทกพื้นอย่างจังหลังจากการินเหวี่ยงเธอ
“แกทำบ้าอะไรของแก การิน” ผอ.นรินทร์ตวาดการิน
“ยัยนั้นสิบ้า ก็บอกแล้วไงว่าปลอกคอนั้นมันมัดกับเอ็นอยู่ อยากไปสวรรค์เร็วๆนักรึไง” การินพูดขึ้นแล้วสะบัดตัวเพื่อหลุดจากการจับกุมของครูและรปภ.
“จริงสิ ลืมไปเลย” ผอ.นรินทร์พูดขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาพิมพา
“งี่เง่าชะมัดเลย” แล้วการินก็พูดสบถแล้วเดินเข้าไปหาพิมพาอีกคน
“เป็นยังไงบ้างพิมพา บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า” ผอ.ถามเธอ
“เจ็บคะ เจ็บไปทั้งตัวเลย หนูถูกมันทำร้ายมาแน่เลย เนื้อตัว มีลอยช้ำเต็มไปหมดเลย” พิมพาร้องไห้แล้วสำรวจตัวเอง
การินเดินเข้าไปแล้วนั่งลงข้างๆกับพิมพาทำให้เธอผงะเล็กน้อย แล้วดูปลอกคอเธออย่างสนใจ คณะครูและรปภ.ก็เดินเขาไปดูอาการของพิมพาแต่ลัลทริมายังคงยืนดูอยู่ห่างๆแล้วทำสมาธิเพื่อจับความคิดของคนร้าย
“กลไกเยี่ยมจริงๆ แค่มีการงัดแงะนิดๆหน่อยๆก็พร้อมทำงานเลยหรือนี่” การินดูแล้ววิจารณ์แต่คนที่ถูกใส่ปลอกคอถึงกับเสียววาบ
“แล้วจะทำยังไงถึงจะถอดมันออกได้” ผอ.นรินทร์ถามขึ้น
“ก็คงต้องเล่นเกมส์ตามที่มันบอกซะแล้วล่ะ เพราะดูแล้วรูของลูกกุญแจมันใช้การสะเดาะทั่วไปๆไม่ได้ซะด้วยสิ” การินพูดแล้วชี้ไปที่รูกุญแจที่มีรูปร่างเป็นรูปดาวหกแฉก
 
...เอาเรามาเล่นกันเลยนะ ทุกคนลองมองไปที่ตรงข้างๆแป้นบาสดูสิ จะเห็นว่ามีผ้าสีดำคลุมของสิ่งหนึ่งเอาไว้...
 
เสียงฆาตกรพูดขึ้น แต่ไม่รอช้า การินรีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปตรงที่ที่ฆาตกรพูดทันที แล้วดึงผ้าผืนนั้นออก ปรากฏเป็นโหลกระจกใหญ่ๆ ภายในบรรจุของแหลวสีเหลืองใสเอาไว้ และก้นโหลมีกุญแจหกแฉกเหมือนๆกับรูกุญแจที่คอของพิมพาใส่เอาไว้สิบดอก
“นั้นไงกุญแจ” พิมพาได้เห็นดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นแล้วก็เดินไปที่ตรงนั้นอย่าระมัดระวังไม่ให้เอนที่ติดกับปลอกคอเธอทำงาน
“ฉันว่าเราหาอะไรมาดตัดเอ็นนี่ออกดีกว่านะ” ครูเสนอความคิดและวิ่งออกไปหาของทันทีแต่
“ฉันว่าอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำเลยนะ เอ็นนั้นนะ มันเป็นสายไฟใสๆนะไม่ใช่เอ็นจริง ขืนตัดสุ่มสี่สุ่มห้าคอแม่นี่กระจุยขึ้นมาอย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ”การินพูดขึ้น แล้วก้มลงไปมองของเหลวสีเหลืองในโหล
 
ครืน....เคร้ง!!!!
 
ในขณะเดียวกันลูกกรงเหล็กที่อยู่เหนือประตูทางเข้าแต่ไม่มีใครสังเกตเพราะมันถูกผ้าสีกลมกลืนกับผนังคลุมเอาไว้ ถูกปิดลงทำให้ครูที่มาด้วยหันกลับไปดู ผู้คนที่ยังดูอยู่ภายนอกและภายในตกใจ พอครูที่อยู่ภายนอกจะแตะมันก็มีเสียงพูดดังขึ้นมา
 
...ตอนนี้เกมส์ได้เริ่มขึ้นแล้ว ประตูทางเข้าถูกปิดตายแล้วทั้งหมด และที่ประตูก็ยังมีไฟฟ้าแรงสูงวิ่งผ่านอยู่ เอาเป็นว่าฉันไม่อยากให้ใครมารับเคราะห์จากคนอย่างเธอนักเท่าไหร่ล่ะนะ เพียงแค่ ในเวลาสองนาที เธอต้องล้วงมือเธอลงไปในโหลนั้นแล้วเอากุญแจออกมาไขปลอกคอสังหารของฉันออกก่อนที่มันจะทำงาน และก็ อย่าทำให้โหลนั้นออกจากเครื่องชั่งที่อยู่ข้างใต้เด็ดขาดล่ะ เพราะบนเหนือหัวของทุคนมีสปริงเกอร์จ่ายน้ำที่ฉันใส่กรด ไฮโดรคลอลิก เอาไว้อยู่ อย่าตุกติกเป็นอันขาด เอาล่ะพิมพา อยู่หรือตาย เธอต้องเป็นคนเลือกเอาเอง....