ปฏิบัติการ "สาวใช้" ท้าหัวใจ "นายเย็นชา"

 "มาแล้วค่าาาา ป้านิ่มจะให้ฟางช่วยอะไรบ้างจ้ะ"ฟางถาม
 "ช่วยไปต้มน้ำร้อนแล้วกัน"ป้านิ่มบอก ฟางึงรีบทำทันที
 
 
 "อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!!พิม!!เดี๋ยวผมจะรีบไปหา"ป๊อปปี้คุยโทรศัพท์กับพิม แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ
 "อ้าวคุณป๊อปคะ!"ฟางตะโกนเรียกป๊อปปี้ แต่ป๊อปปี้กลับไม่ได้ยินรีบออกไปอย่างรีบร้อน
 "เกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมคุณป๊อปต้องรีบขนาดนั้น"ป้านิ่มก็สงสัยเช่นกัน
 
บนรถ
 "ป๊อปคะ ฮือๆๆ"พิมโทรเข้ามา
 "พิม คุณร้องไห้หรอ"ป๊อปปี้ถามอย่างเป็นห่วง
 "ฮือๆๆเค้าทำร้ายพิมอ่ะค่ะป๊อป ผู้ชายคนนั้นทำร้ายพิม พิมไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ฮือๆๆ"พิมพูดไปแล้วร้องไห้อย่างหนัก
 "พิม!คุณจะทำอะไรหะ!"ป๊อปปี้ถาม
 "พิมอยากตาย!!ในเมื่อพิมไม่เหลือใครแล้ว...พิมลาก่อนนะคะป๊อป ฮือๆๆ"พิมพูดก่อนจะตัดสายไป
 "อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!!พิม!!เดี๋ยวผมจะรีบไปหา"ป๊อปปี้รีบวิ่งออกไปทันที
 
 
 "คุณจะทำอะไรกันแน่พิม!!"ป๊อปปี้ยิ่งรู้สึกกังวลเมื่อนึกถึงบทสนทนาระหว่างเขากับพิม ถึงแม้ว่าเขาอยากจะให้พิมออกไปจากชีวิต แต่เขาก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
 
 
 
 คอนโดของพิม
 พิมเดินออกมาที่ระเบียง
 "หึ!ฉันอยากรู้จริงๆว่าคุณจะมาหาฉันได้ทันเวลารึเปล่า!"พิมพูดอย่างเจ้าเล่ห์
 
 
 
 เมื่อป๊อปปี้ถึงคอนโดของพิม เขาก็รีบวิ่งไปบนห้องทันที
 
 
 
 
ก๊อกๆๆ
 
 
 
 "พิมๆ!เปิดประตูให้ผมหน่อยพิม!!"ป๊อปปี้เคาะประตูแต่ก็ไม่มีเสียงแถมประตูก็ดันล็อค
 "โถ่เว้ย!!!"ป๊อปปี้เริ่มหงุดหงิด แต่ทันใดนั้นก็มีพนักงานสาวเดินมาพอดี
 "คุณครับ!!กุญแจสำรองห้องนี้อยู่ไหน!"ป๊อปปี้ถาม
 "อ๋อ นี่ค่ะ"เธอยื่นกุญแจให้เขา
 "เอามาให้ผมหน่อยครับ ผมจำเป็นต้องรีบเปิดประตูห้องนี้!!"ป๊อปปี้บอก แต่พนักงานยังคงลังเล
 "คุณผมไม่ใช่โจรนะครับ!ผมต้องเข้าไปช่วยเธอ!"เขาบอก พนักงานสาวจึงยื่นให้เขา
 
 
 ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก
 "พิม!"ป๊อปปี้รีบไปคว้าตัวพิมที่กำลังจะกระโดดลงไปจากตึก
 "ป๊อป ปล่อยพิมเถอะค่ะ!!พิมอยากตาย พิมไม่เหลือใคร ไม่มีใครรักพิมอีกแล้ว ฮือๆๆ"พิมร้องไห้ไม่หยุด ทำให้ป๊อปปี้อดสงสารไม่ได้
 "พิมยังมีผมนะ พิมอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ"ป๊อปปี้ปลอบพิม
 
 "ค่ะ ป๊อปยังรักพิมใช่ไมคะ"พิทถาม ทำให้ป๊อปปี้อึ้งไป
 "พิมไปพักก่อนเถอะครับ"ป๊อปปี้ไม่ตอบ แค่พยุงเธอไปนั่งพัก
 "พิมไม่อยากอยู่คนเดียวแล้วค่ะป๊อป เค้าคอยทำร้ายพิมอยู่ตลอดเวลาพิมเจ็บมามากเลยค่ะป๊อป"พิมพูดแล้วซบอกป๊อปปี้อย่างออดอ้อน
 "ถ้าป๊อปจะมาดูแลพิมทุกวันได้ไมคะ"พิมขอร้องเขา
 "คือผม..."ป๊อปปี้ยังคงลังเล
 "มาในฐานะเพื่อนคนนึงก็ได้ค่ะป๊อป นะคะ!!"พิมพูดแล้วมองตาป๊อปปี้อย่างลึกซึ้ง
 "ครับ ก็ได้"ป๊อปปี้ก็เริ่มใจอ่อนทุกครั้งมื่อเห็นสายตาของพิม
 "จริงหรอคะป๊อป!!"พิมดีใจจึงโผลเข้ากอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้กอดตอบเช่นกัน
 
 
 
 ทันทีที่ป๊อปปี้ถึงบ้าน
 "คุณป๊อปไปไหนมาคะ"ฟางถาม
 "ฉันไปทำธุระมา"ป๊อปปี้บอก ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
 "ทำธุระหรอ?"ฟางยังคงไม่เชื่อป๊อปปี้
 "แล้วทำไมเมื่อกี้รีบจังเลยล่ะคะ เมื่อกี้ฟางเห็นคุณป๊อปรีบเหมือนมีใครจะเป็นจะตาย"ฟางถามไม่หยุด
 "นี่เธอ!!มันใช่เรื่องของเธอรึไงหะ"ป๊อปปี้ขึ้นเสียงใส่ฟาง
 "ฟางก็แค่เป็น!..."ฟางจะบอกว่าเป้นห่วงแต่เธอกลับไม่กล้าที่จะบอก เมื่อมองตาป๊อปปี้เธอก็รู้ได้ว่าเขากำลังหงุดหงิดอย่างมาก
 "เธอเป็นอะไร เธอเป็นแฟนฉันแล้วจะต้องรู้หมดทุกอย่างเลยหรอ"ป๊อปปี้พูดเขาคงไม่รู้ว่ามันทำร้ายจิตใจฟางมากแค่ไหน...
 "นั่นสิคะ!..ฟางก็แค่แฟนกำมะลอของคุณ ฟางนี่มันโง่จริงๆเลยนะคะ..."ฟางบอกแล้วน้ำตาก็ซึมออกมาเล็กน้อย เธอจึงหันหลังให้ป๊อปปี้แล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อยับยั้งน้ำตาไม่ให้ไหล แล้วเดินกลับไปทำงานต่อ
 "อะไรวะเนี่ย..."ป๊อปปี้กุมขมับตัวเองอย่างหงุดหงิด เขาก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่พูดอย่างนั้นกับเธอ
 
 
 
 
 "ฟางก็แค่เป็น!..."
 "เธอเป็นอะไร..เธอเป็นแฟนฉันแล้วจะต้องรู้หมดทุกอย่างเลยหรอ"
     เมื่อฟางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ จู่ๆน้ำตาเธอก็ไหล
 
 "นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย.."ฟางรีบปาดน้ำตาตัวเอง แล้วตีหัวตัวเองไปทีนึง
 "ฉันเป็นคนใช้นะ!!รู้ไว้ด้วยสิ"ฟางบอกกับตัวเอง
 

 เอาแล้วไงสงสารฟางอ่ะัยังไงก็ช่วยเม้นนน และ โหวตตตต ให้หน่อยนะคะ