ไฮสคูล ไอดอล[EXO-fic]

7"เมื่อไหร่ นานา จะมาซะทีนะ" เทาบ่นๆขณะที่เขากับลู่หาน รอนานา อยู่หน้าหอพัก"นั่นไง"ลู่หานชี้ไปทางนานาที่เดินออกมา"นั่นเธอไปโดนไรมา"ทันทีที่ลู่หานเห็นรอยฟกช้ำบนหน้านานา เค้าก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเครียดทันที"มีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ แต่คงเข้าใจผิดกัน" นานาตอบ"นิดหน่อยงั้นหรอ"เทาโต้"อืม ช้านไม่เป็นไรหรอก" นานาตอบ"พวกนั้นเป็นใคร"ลู่หานถามแบบซีเรียส นานาหลบหน้า"ช้านไม่รู้จักพวกเค้า" นานาตอบ"ไม่รู้จักแล้วทำไมพวกเค้าต้องมาทำร้ายเธอ แล้วเธอก็ยอมให้พวกเค้าทำร้ายงั้นหรอ ปกติแล้ว ผู้ชาย 4-5 คนยังไม่ได้ข่วนเธอแม้แต่ปลายเล็บเวลามีเรื่องกัน หรือพวกมันมากันเยอะ" เทาถามด้วยความสงสัย เพราะนานา ลู่หาน เทา ต่างก็มีทักษะการต่อสู้ ที่ได้ร่ำเรียนมาตั้งแต่เด็กๆ "นายลืมไปแล้วหรอว่าทำไมเราถึงต้องมาอยู่ที่นี่ แล้วเราต้องเผยให้เห็นงั้นหรอว่าเราเป็นยังไงมาก่อน ทุกอย่างที่เราเคยเป็นเมื่อมาอยู่ที่นี่แล้ว เราควรเลิกมันอย่างเด็ดขาด" นานาพูดให้ข้อคิดแก่เทา"เธอพูดถูกแต่อย่างน้อยเธอก็หน้าจะหนีเอาตัวรอด ไม่ใช่ยอมให้พวกเค้าทำร้าย"ลู่หาพูด"ช่างมันเถอะเรื่องมันผ่านไปแล้ว"นานาพูดตัดบท"งั้นเราไปเรียนกันเถอะ"ลู่หานพูดและตอนที่พวกเค้าทั้ง 3 คนกำลังจะเดินไปเรียนนั้น พวกเด็กหนุ่มหน้าใสก็เดินออกมาจากหอพอดี"เธอเป็นไงบ้าง"ชานยอลถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงส่วนจงอินกับพวกที่เหลือ ก็มองหน้านานา ด้วยความรู้สึกผิด แต่นานากลับเลือกที่จะเดินต่อไปยังห้องเรียนโดยไม่ตอบคำถามของชานยอล และไม่สนใจพวกหนุ่มหน้าใสพวกนั้น"หยิ่งให้มันได้ตลอด"จงอินบ่น พรืมพรำคนเดียว"นายรู้ใช่มั้ย ว่าใครทำร้ายเธอ"ลู่หานมุ่งประเด็นคำถาม ไปยัง ชานยอล"อืม มันเป็นความเข้าใจผิดน่ะ คือ..."แล้วชานยอลก็เล่่าเรื่องทั้งหมอที่นานาโดนทำร้ายให้ ลู่หานและเทาฟัง โดยมีหนุ่มหน้าใสยืนเป็นแบรคกราวอยู่ข้างหลัง
"แม้แต่สาดน้ำใส่เธอ นายก็ไม่มีสิทธ" ลู่หานพูดใส่หน้าจงอินหลังจากที่ฟังชานยอลพูดเสร็จ แล้วลู่หานเเละเทา ก็เดินตรงไปที่ห้องเรียน ทิ้งไว้ให้พวกหนุ่มหน้าใสอยู่กับความผิดที่พวกเค้าเป็นต้นเหตุ
ที่ห้องเรียน//"เอาล่ะ วันนี้ อาจารย์จะให้ทุกคนไปที่ห้องซ้อม หมายเลข66 นะ วันนี้เราจะร้องเพลงกัน" อาจารย์สอนร้องเพลงพูดหน้าห้อง นักเรียนทุกคนก็พากันเดินออกจากห้องไปยังห้องซ้อมหมายเลข 66
ห้องซ้อม หมายเลข 66//ห้องนี้เป็นห้องสโลปขนาดใหญ่ ใช้เพื่อซ้อมและแสดงดนตรี นักเรียนต่างพากันหาที่นั่ง ลู่หาน เทา และนานา นั่งด้วยกันแถวหลังสุด และพวกเด็กหนุ่มหน้าใสก็นั่งข้างๆถัดจากพวกเขา"เอาล่ะ อาจารย์จะให้ นักเรียนร้องเพลงอะไรก็ได้คนละหนึ่งเพลง พร้อมกับเครื่องดนตรีชนิดใดก็ได้ 1 ชิ้น วันนี้เริ่มที่ คยองซูละกันนะจ๊ะ เชิญ!!." อาจารย์เรียกตัวคยองซูให้ไปทำการแสดงเป็นคนแรก และก็ไม่ทำให้อาจารย์และเพื่อนๆผิดหวัง คยองซูร้องเพลงได้อย่างน่าหลงไหล และเมื่ิอคยองซูร้องเสร็จก็ตามมาด้วยเพื่อนๆอีกหลายคนที่ ผลัดเปลี่ยนกันออกมาร้อง จนมาถึง คิวของ นานา"คิม นานา เพราะเธอเป็นเด็กใหม่ นี่เป็นครั้งแรกที่อาจารย์และเพื่อนๆจะได้ฟังเสียงร้องของเธอ ตั้งใจนะจ๊ะ" อาจารย์พูดให้กำลังใจ นานา ที่กำลังจะทำการแสดง นานาเลือกเปียโนเพื่อบรรเลงขณะที่เธอร้องเพลง สายตาของเธอมองตรงไปข้างหน้า และนิ้วของเธอเริ่มบรรเลงเพลง ขึ้นต้นด้วยทำนองที่เศร้า ตึง ตึ๊ง ตึง ตึ่ง...เธอเล่นเพลง miracles in december ~หว่อว่างเหยียนยวีชวน ค่านหว่อค่านปู๋เต้าเตอะหนี่~ เมื่อเธอเริ่มร้องเพลง ทุกอย่างเงียยสงัด นานา บรรเลงและร้องด้วยสายตาที่มองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย ขับร้องเพลงที่สื่อ ออกมาเพียงความโศกเศร้า น้ำใสๆ ค่อยๆไหลออกมาจากตาของเธอ ตอนนี้บทเพลงของเธอกำลังดึงทุกคนที่ได้ฟัง จมดิ่งอยู่กับความโศกเศร้าของเธอ. ขณะที่เธอบรรเลงสายตาที่เลื่อนลอยของเธอ แต่ในหัวกลับมีแต่ภาพวันวาน ที่เธอและพ่อแม่ของเธอ วิ่งเล่นกันอยู่ที่สวนหลังบ้านอย่างอบอุ่น ภาพที่เธอกอดพ่อของเธอในวันประกาศผลการเรียน ภาพความทรงจำของครอบครัวเธอ ความสูญเสียที่ทำให้เธอไม่มีวันกลับไปเป็นอย่างนั้นอีก ทำให้ทุกอย่างดูเศร้าไปหมด ~หว่อเชอเอ่อชิงทิงทิงหว่อทิงปู๋เต้าเตอะหนี....~ทันทีที่เธอร้องจบ เธอก็ปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว แล้วลุกขึ้นโค้งคำนับให้กับอาจารย์และเพื่อนๆ และวิ่งออกจากห้องไปทันที ทุกคนที่กำลังอยู่ในวังวนแห่งความโศกเศร้า ก็ตื่นจากพวังค์ทันทีเมื่อ นานาวิ่งออกจากห้องไปลู่หานและเทารีบวิ่งตามเธอไปอย่างรวดเร็ว
นานาวิ่งมาจนถึงดาดฟ้าของ อาคาร เธอปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ลู่หานกับเทาที่ตามมา ได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆให้เธอได้ปลดปล่อยความอึดอัดภายในใจ จนเธอเริ่มนิ่ง พวกเค้าจึงเดินเข้าไปหาเธอ"เธอโอเคมั้ย " ลู่หานถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงนานาไม่ได้ตอบ แต่หันกลับมากอดและร้องไห้ซบอกลู่หานอีกครั้ง ลู่หานเองก็กอดเธอไว้แน่น เค้าทั้งสงสาร และ เข้าใจเธอ เทาเองก็ยืนจับไหล่ นานาอยู่ข้างๆ
ห้องซ้อม หมายเลข 66//นานา เทา และลู่หานเดินกลับเข้ามา ทุกคนต่างพร้อมใจกันปรบมือให้กับนานา"เธอร้องเพลงได้ดีมาก เข้าถึงอินเนอร์ของเพลงได้ดีสุดๆ ถึงจะทำให้ตกใจนิดนึงในตอนท้ายแต่วันนี้ก็ถือว่าเธอทำได้ดี"อาจารย์กล่าวชม"เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อน"อาจารย์พูดทุกคนก็เดินออกจากห้อง ซึ่งเพื่อนๆก็เดินมายินดีกับนานาที่ได้รับคำชม แล้วแยกย้ายกันไป จงอินเดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า นานา "ขอโทษ" จงอินพูดสั้นๆแล้วเดินจากไปนานาลู่หานและเทา ก็เดินออกไปยังโรงอาหารเพื่อ รับประทานอาหารกลางวัน