[fic exo] hunhan - lucky my love รักจนได้นายชานม

สปอยๆ...
ตอนนี้เป็นตอนหวานๆนะจ๊ะ ^^
 
[Krislay part]
         "คริส.." อี้ชิงเดินจรงปรี่เข้าไปหาคนตัวสูงที่นั่งกุมขมับตัวเอง ที่คริสเป็นเเบบนี้มีอยู่เรื่องเดียวคือ เรื่องลู่หาน  ผมรู้น่ะ ผมเข้าใจความรู้สึกของเฮียเค้าดีว่าการที่เสียของรักไปมันเจ็ยปวดเเค่ไหน เรื่องระหว่างผมกับคริสมันเเค่ความผิดผลาดจริงๆอย่างที่คริสบอกนั้นแหละ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน เป็นช่วงที่เรากำลังออดิชั่น ตอนนั้นแหละที่ความสัมพันธ์ของผมเเล้วเค้าเริ่มก่อตัวขึ้น
       
'1 เดือนก่อน' 
          ผมจดจ้องใบหน้าหวานที่เเสนจะน่ารักไหนจะลักยิ้มนิดๆนั้นอีก...ผมหยุดมองไม่ได้เลย เเต่ผมมีแฟนเเล้วนั่นก็คือ 'ลู่หาน' อย่าเรียกว่าแฟนเลยครับเรียกว่า คนรู้ใจ เพราะเรายังไม่ถึงขั้นนั้น ผมเพิ่งบินจากจีนมาเกาหลี เพื่ออดิชั่น ตอนนี้ผมกำลังนั่งดริงส์อยู่กับเพื่อนที่ผับ มองดูผู้คนโยกย้ายส่ายสะโพก  เเต่สายตาอันเเหลมคมของผมกลับจดจ้องเเค่ผู้ชายน่ารักโต๊ะข้างที่ยิ้มให้ผมเป็นระยะๆ ถึงผมจะมีคนรู้ใจอยู่เเล้วทั้งคน....เเต่เรายังไม่ถึงขั้นแฟนนิ  นั้นหละตรรกะเริ่มครอบงำจิตใจของผม จังหวะนั้นเพื่อนๆของร่างบางหน้าหวานเดินออกไปหมดเเล้วเหลือเเต่ เขา นั่งอยู่คนเดียว
         "มึงเดี๋ยวกูมาน่ะ" 
         "เฮ้ย คริสมึงจะไปไหนว่ะ"
         "กูจะไปเต๊าะสาว :)"  
ผมเดินตรงไปที่ร่างบางที่ตอนนี้ก็ทำท่ายั่วยวนสะเหลือเกิน  หันไปสั่งเหล้ายี่ห้อดีสองแก้วก่อนะหันมาสนใจคนข้างหน้า
         "ดีครับ..นั่งด้วยคนได้ไหม"
         "เชิญครับ :)" 
ผมหย่อนสะโพกลงบนเก้าทรงสูง ก่อนจะเริ่มเปิดบทสนทนา เขา คนนี้ชื่อ...จาง อี้ชิง ชื่อเล่นชื่อ.เลย์ หน้าหวานมาก สวยโครตๆ พอกับลู่หานเลย ดูเเล้วอายุน่าจะน้อยกว่าผม อึ้งชิงเหมือนจะค่อนข้างเมาพอควร เพราะแก้มขาวๆนั้นเริ่มขึ้นสีเเดงระเรื่อ ช่างน่าฟัดอะไรอย่างงี้น่ะ -.,-  
         "คริส..มาคนเดียวหรอครับ"
         "ครับมาคนเดียว..เเต่ไม่อยากกลับคนเดียวด้วยสิ"
         "งั้นเดี๋ยวเลย์กลับเป็นเพื่อนน่ะ" ร่างบางกอดเเขนผมอย่างออดอ้อน ผมรู้ครับว่ามันไม่ดีสำหรับคนที่กำลังจะมีแฟน เเต่คนข้างหน้าช่าง น่าฟัดอะไรอย่างงี้   หรือเพราะลิตรของแอลกอฮอลล์ที่ผมดื่มเข้าไปเยอะเกินเลยรู้สึกคึกไปหมด   คืนนั้นเองที่ผมพาเลย์มาที่คอนโด...ก็คงจะรู้น่ะว่าเกิดอะไรขึ้นเราสองคนเมามากไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหรด้วย เราเลย...อย่างว่านั้นแหละ 
 
 
 
        "พอใจไหมล่ะ..เลย์" ผมหันกลับไปมองหน้าของคนข้างๆ เเล้วสบถด่าตัวเองในใจ น่าสมเพช...คนอย่างผมสมควรเเเล้ว เเต่ผมแค่อยากจะอธิบายเรื่องต่างๆให้ลู่หานเข้าใจ เเต่...มันสายไปเเล้ว  หลังจากนั้น เรื่องวันนั้น เราสองคนเเทบมองหน้ากันไม่ติดเลยไม่รู้เพราะลู่หานพยายามหลบหน้าผม  หรือ..ผมไม่สามารถมองหน้าเค้า   
        "ก็..ทำไงได้ในเมื่อเรื่องมันมาถึงจุดนี้เเล้ว วันนั้นคริสก็ไม่บอกว่ามีแฟนเเล้ว ผมก็จะหยุด"
        "ตกลง...มันเป็นความผิดฉันใช่ไหม ?" ผมจ้องหน้าอีกคนอย่างจริงจรัง
        "ก็..มันก็ไม่ใช่ความผิดนายทั้งหมดหรอกฉันก็ผิด" ร่างบางทำหน้าสลดเล็กน้อย
        "นาย..คิดว่าถ้าฉันกลับไปง้อลู่หานเค้าจะคืนดีป่ะ?" 
        "เอาตรงๆน่ะ....นายคิดจะกลับไปหาเค้าอีกหรอ"
        "ฉันรักเค้าไงนายเข้าใจมั้ย"
        "นายไม่เคยมีฉันอยู่ในสายตาเลยหรอ...."
        "............."
        "ฉันก็รู้น่ะว่านายรักเค้าเเต่...นายช่วยมองฉันสักครั้งได้มั้ย"
        "เลย์..."
        "มองฉันไม่ได้หรอ.."  ผมมองหน้าอีกคน ผมรู้ว่าเลย์รักผมเเต่...ผมยังรักลู่หาน จะให้ผมทำยังไงล่ะ
        "ฉันจะพยายามน่ะเลย์" 
        "คริส...ขอบคุณน่ะ" 
 
 
 
[Chanbaek part]
        ผมก้มลงไปหยิบถุงสีชมพูใสเล็กๆในถังขยะคือจะไม่สนใจหรอกน่ะถ้า เเบ็คยอน ถิ้งไปเมื่อเช้า ข้างในนั้นมีคุกกี้เเตกละเอียด พร้อมกับกระดาษโน๊ตเล็กๆ ผูกติดไว้ ข้อความเเทบจะอ่านไม่ออกเลยเพราะเลอะคารน้ำตาไปหมด
 
'ช่วนชิมหน่อยน่ะเซฮุน ฉันทำเอง
จาก..เเบ็คยอน :)'
 
คนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องตอนไหนไม่รู้ ผมเลยรีบซ่อนมันไว้ข้างหลัง ปกล้งทำเนียนเดินไปที่เตียงเงียบ คนตัวเล็กไม่สนใจอะไรเดินมาหยิบของเเล้วเดินออก ฮ่า..รอดตายไป ผมหยิบมันขึนมาดู
                                         
         "ทำไรอ่ะ !"
 
O[]o ตกใจแปรปปปปปปปปปปปปป !!!!! เกือบช็อคละกรู..- -; เเบ็คยอนเเ.ม่งโผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้  คนตัวเล็กจ้องมองของในมือผมนิ่งๆ 
         "นายเอามาได้ไงเนี่ย..ฉันทิ้งไปแล้วนี่ ?"
         "เอ่อ...คือ...- -;"
         "อยากกินหรอ" 
         "เปล่า...คือเห็นนายทิ้งน่ะ ไอ้นี่มันเป็นต้นเหตุที่นายร้องไห้รึเปล่า"
         "ก็..ใช่"
         "งั้นหรอ"
         "เดี๋ยวว่างๆพาไปกินที่ร้านน่ะ ไปล่ะรีบ บายยยยย" ร่างเล็กพูดตัดบทก่อนจะวิ่งตูดบิดหนีไป น่ารักเป็นบ้า -///- แถมชวนผมไปกินคุกกี้อีก กินเเบ็คได้มั้ย ? เอิ้กๆ.... รู้สึกดีน่ะที่อีกคนยิ้มออกเเล้ว เพราะใครล่ะที่ปลอบตอนร้องไห้ทุกครั้ง เพราะฉันไง 5555 (โหมดหลงตัวเอง) = =; 
 
วันว่างเเสนหวานของผมกับเเบ็คยอนที่รัก..
         "ถึงเเล้วร้านนี้แหละร้านของป๊ากับม๊า"
         "โห้ร้านนายหรอ *O* สวยๆ" ผมมองไปรอบๆร้านเบเกอร์รี่เล็กๆเเต่ท่าทางหรูหรา ตกเเต่งด้วยโทนสีส้มอ่อนๆ ภายในร้้านตกเเต่งเเนววัยรุ่น ร้านนี้ถึงวัยรุ่นเยอะสิน่ะ...
          "ยืนเหมอไรล่ะเอ๋อเค้ามาดิ -3-"
          "ครับๆ..ที่ร๊ากกกก ^^"
          "นี้ ฉันไม่ใช่ที่รักนาย เงียบๆไปเลย ! -////-"
          "ปากก็บอกไม่ใช่ๆเเต่ไหงหน้าแดงงี้"
          "เรืิ่องของฉัน..ไปๆเข้าไปในร้านเดี๊่ยวพาไปกินคุกกี้"
          "กินเเบ็คยอนเเทนไม่ได้หรอ"
          "ชานยอลหยุดหื่นสักสามวิได้เปล่า - -*"  ร่างบางไม่รีรอให้คนตัวสูงแกล้งเต๊าะเล่น เดินหนีเข้าไปในร้านเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน พนักงานต่างรู้ว่าผู็มาเยือนคนใหม่คือใครนั่นก็คือ พยอนเเบ็คฮยอน ลูกชายเจ้าของร้าน คุณนาย พยอนอา พนักงานก้มหัวต้อนรับอย่างรู้งาน  เเบ็คยอนส่งยิ้มหวานๆให้พนักงานถึงกลับมีพนักงานบางคนสลบไปเลย..  เเบ็คยอนที่รักนี่ฮอตไม่เบาแหะ 
         "นี่ไงกินสิคุกกี้"  กลิ่นหอมหวนชวนดมลอยมาเเตะจมูกโด่งๆของคนตัวสูงกลิ่นหวานของรสเนยนั้นช่างน่าทานสะเหลือเกิน
          "ป้อนหน่อย..."     
          "กี่ขวบเเล้วครับชานยอล"
          "น่ะที่รักป้อนหน่อย" ผมถูไถไปบนเเขนนวลๆของอีกคน ทำท่าทางออดอ้อนส่งไปไห้
          "ก็ได้..อ่าปาก"
          "ฮ่ะ...อะไรน่ะอ้าขา"
          "ทะลึ่ง ! บอกให้อ้าปากๆ"
          "คร้าบ ง่ำ....อย่อยอ่ะ"
          "เเน่นอนร้านฉันอร่อย"
          "อยากรู้จังว่าเจ้าของร้านจะอร่อยมั้ย"
          "ชานยอล !" ผมวิ่งไล่จับกับเเบ็คยอนเหมือนเด็กๆ ในร้านเล็กๆแห่งนี้ เเค่ผมได้อยู่ใกล้คนตัวเล็กผมก็มีความสุขมากๆเเล้วล่ะ     ยอลรักเเบ็คน่ะ...
 
     ------- The end part 8 -------
 
Special krislay,chanbaek
 
Finger_star