Bed of sun รสรักของนายตะวัน

 
 
 
                ฉันบอกเมื่อชนกับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจังตอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
 
          “ขอโทษฮะ...เพื่อนของจินนี่หรือเปล่า”
 
          เขาถามและพยุงฉันขึ้นมาจากพื้น อา...เวียนหัวจัง พื้นโคลงเคลงไปหมดเลยด้วย
 
          “ค่ะ แล้วคุณ...” ฉันถามแล้วก็เพ่งมองหน้าเขา
 
          ลำพังแค่ไม่ได้ใส่แว่นก็ทำให้ฉันมองอะไรไม่ชัดอยู่แล้วนะ แต่ยิ่งมีแอลกอฮอล์เข้าเส้นแบบนี้แล้วไปกันใหญ่เลย ให้ตายเถอะ
 
          “ป๊อปปี้...”
 
          เขาพูดอะไรสักอย่างที่ฉันฟังไม่ถนัด
 
          “ปาล์ม...” ฉันเรียกเขา เพราะดูเหมือนเขาจะชื่อนี้นะ และน่าจะใช่ปาล์มที่เรียนอยู่คณะเดียวกันกับฉัน
          
          ฉันเคยคุยกับเขามาบ้างนิดหน่อยแต่ก็ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่
 
          คนร่างสูงที่พยุงฉันอยู่หัวเราะเบา ๆ แล้วก็จับแขนฉันให้พาดกับไหล่ของเขาส่วนมือของเขาก็โอบรอบเอวฉันไว้ด้วย ฉันนิ่วหน้าอยากจะบอกว่าเขากำลังเสียมารยาทแต่ไม่มีแรงจะดึงมือเขาออก
 
          “อา...คุณอยากออกไปกับผมหรือเปล่า ไปต่อที่อื่นกัน” เขาถามและฉันพยักหน้า
 
          ฉันคิดว่าเขาจะพาฉันออกไปจากหน้าห้องน้ำนี่แล้วไปส่งฉันที่โต๊ะ โอเคเลย...เพราะตอนนี้ฉันไม่มีแรงจะเดินอีกแล้ว
 
          “สาว ๆ สมัยนี้ใจง่ายจังเลยน้า”
 
          ฉันขมวดคิ้วเมื่อเขาพูดอะไรบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันก็ยอมให้เขาพาเดินออกมาอย่างมึนงง เมื่อเขาจับฉันใส่หน้ารถฉันเองก็แปลกใจนิดหน่อย เราไม่ได้กลับไปที่โต๊ะหรอกเหรอ หรือว่าจะเปลี่ยนร้านไปต่อที่อื่น คิดแบบนี้แล้วก็พยักหน้าตัวเองก่อนจะเอนหัวพิงกระจกรถ อยากจะพักสายตาสักหน่อย ตอนนี้ฉันเวียนหัวไปหมดแล้ว
 
          “คนสวย ถึงแล้วน่า เดินหน่อยได้มั้ยเนี่ย”
 
          เขาบอกแล้วก็พยุงฉันไปตามทาง แต่ฉันมึนไปหมดแล้วนี่นาจะให้ทำไงล่ะ ฉันเถียงเขาอยู่ในใจไม่ได้ตอบอะไรไปเลย
 
          เมื่อถูกโยนลงที่เตียงนุ่ม ๆ ฉันก็ไม่อยากจะลุกไปไหนเลยให้ตายสิและเมื่อเขาทาบทับตัวลงมาฉันก็รู้สึกเหมือนถูกจูบ...จูบอย่างนั้นหรอ ฉันฝันเองไปหรือเปล่านะ
 
          แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีโดยที่มีสติครบถ้วน...อา...ฉันตื่นมาบนเตียงพร้อมกับผู้ชายคนแปลกหน้าคนหนึ่ง
 
          “ผมควรทำไงกับไอ้นั่นดี...”
 
          นิ้วยาวเรียวสวยของเขาชี้ไปยังผ้าปูที่นอนเปื้อนเลือดแดงนั่น ฉันหันไปมองหน้าเขาและก้มลงมองดูตัวเอง
          พระเจ้า! ฉันทำอะไรลงไปกันเนี่ย
 
          “ผมควรรับผิดชอบคุณมั้ย?”
 
          หลังจากนั้นฉันจำได้ว่าตอนที่เขาเข้าห้องน้ำฉันก็วิ่งหนีออกมาเลย ไม่สนใจอะไรแล้ว เมื่อขึ้นแท็กซี่ได้ฉันก็รีบเอากระจกขึ้นมาส่องหน้าตัวเองทันที...
 
          พระเจ้าช่วยฉันด้วยตามคอของฉันมีแต่จุดแดงๆเต็มไปหมด แถมคนขับรถแท็กซี่ยังมองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ อีกต่างหาก
 
          ฉันล่ะอยากจะร้องไห้จริง ๆ
 
          ที่สำคัญมีคนโทรเข้าเครื่องของฉันไม่รู้กี่สายต่อกี่สาย แน่นอนว่าฉันไม่ได้รับเลยสักสายเดียว ให้ตาย..ฉันทำอะไรลงไปกันแน่เนี่ย คิดแล้วก็อยากตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
 
          เมื่อรถแท็กซี่มาจอดถึงบ้านแล้วฉันก็จ่ายเงินพร้อมกับเด้งตัวออกมาอย่างรวดเร็ว โดยลืมไปว่าตัวเองเจ็บเคล็ดขัดยอกไปทั้งตัว
          
          ให้ตายเถอะ ฉันกำลังทำบ้าอะไรกันแน่นะ ไม่เข้าใจตัวเองเลย
 
          และเมื่อกลับมาถึงห้องนอนของตัวเองได้โดยปลอดภัย ฉันก็ทรุดตัวลงนั่งที่ริมเตียงอย่างหมดแรง โชคดีที่คุณพ่อกับคุณแม่ออกไปทำงานแล้ว ยัยน้องสาวตัวดีก็ไปเรียนแล้ว เหลือแต่ฉันที่กำลังทึ้งหัวตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ ฉันทำเรื่องบ้าอะไรลงไป!!
 
          หลังจากนั้นเป็นไปตามคาด ฉันไข้ขึ้น! พระเจ้าเถอะ..ฉันอยากจะตายจริง ๆ แล้วสิ
 
          “พี่ไปทำอะไรมา”
 
          เฟย์น้องสาวคนสวยที่แสนร้ายกาจเดินมาพร้อมกับแผ่นเจลประคบหน้าผากลดไข้
 
          ฉันตอบอะไรไม่ได้เพราะเธอเอาปรอทวัดไข้ยัดปากฉันอยู่เนี่ย ฉันคงจะตอบอะไรเธอได้หรอกนะ ยัยน้องบ้า
 
          “เมื่อวานพี่ไม่ได้กลับมานอนบ้านใช่มั้ย แม่ถามด้วยแต่ฉันบอกว่าพี่มีงานเลี้ยงกลับดึกเลยค้างที่บ้านเพื่อน” เฟย์พูดพลางเอาแผ่นเจลลดไข้นั่นแปะลงที่หน้าผากให้ฉันไปด้วย
 
          “ขอบคุณ...” ฉันบอกเสียงอู้อี้แล้วก็พยายามดึงผ้าห่มขึ้นมาคุลมร้างของตัวเองไปด้วย
 
          หวังว่าเธอคงไม่ทันสังเกตเห็นพวกรอยจุดสีแดง ๆ ที่ขึ้นต่างร่างกายของฉันหรอกนะ ขอล่ะ แค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงแล้ว และถ้าน้องสาวของฉันรู้เข้า...
          
          คิดยังไม่ทันจบก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเธอดึงผ้าห่มออกแรง ๆ แล้วหรี่ตาโต ๆ นั่น มองทั่วเนินอกของฉันไปด้วย
          
          “พี่...นี่มัน”
 
          หลังจากนั้นฉันก็นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเป็นวรรคเป็นเวรพูดจาแทบไม่รู้เรื่อง โดยที่มีเฟย์คอยตบไหล่ฉันเป็นระยะ ๆ
 
          “พี่ไม่รู้จริง ๆ จำอะไรไม่ได้เลย”
 
          ฉันบอกไปตามความจริง แล้วก็ยกมือขึ้นคลึงขมับตัวเองไปด้วย
 
          “พี่จำได้แค่ว่าดื่มค็อกเทลไป แล้วก็มีเพื่อนมาลากคอออกไปแค่นี้จริง ๆ” ฉันพูดได้เท่านี้ก่อนจะทำหน้ายู่ยี่ นึกอะไรไม่ออกอย่างที่พูดไป
 
          “ครั้งแรกสินะ แล้วผู้ชายที่พี่นอนด้วยน่ะ ใคร!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
นี่มันยาวเกินไปหรือป่าวเนี่ย   ถ้าอยากอ่านต่อ  กรุณาก็เม้นซะให้ดี ๆ  เตือนคุณแล้วนะถ้าไม่เม้น อย่าหวังจะได้อ่านตอนต่อไป หึ หึ