[ChanBeak]-Love you only
10.0
เขียนโดย 
Metoric_soul
วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 11.58 น.
15 chapter
14 วิจารณ์
25.34K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 9 เมษายน พ.ศ. 2557 12.25 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
7) Sp. D.O.&Baek
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนนี้เป็นตอน Sp. นะฮ๊าฟฟฟฟฟ บอกเล่าความเป็นมานู๋โด้และน้องแบคว่าเป็นเพื่อนกันได้ยังไงถือว่าขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านไปด้วยในตัว ขอบคุณฮ๊าฟฟฟฟ เอาหล่ะมาอ่านความสัมพันธ์ดีไปพร้อมกับเพลงในบรรยากาศฝนตกทำให้คิดถึงเพื่อน กับเพลง 'Lucky' กันนะฮ๊าฟฟฟฟ ^+++^
_________________________________________________________
“แบคฮยอน” หื้อ ? ใครเรียกผมหว่า
“บะ...บนนี้” อ้าวเฮ้ย ? ดีโอ ? ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ได้ยังไงละเนี่ย ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะ แต่ที่รู้มาดีโอปีนต้นไม้ไม่เป็นไม่ใช่หรอ แล้วขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ไงวะนั้น ตายละเพื่อนผมมันคงบินขึ้นไปมั้งนั้น - -
“อย่าเอาแต่มองเด้ ช่วยเราก่อนเรากลัว”
“เฮ้อ...โดดมา” ผมถอนหายใจหนึ่งทีแล้วอ้าแขนรับ ดีโอมองหน้าผมอึ้งๆ
“ถ้านายไม่โดดฉันไปละ”
“ดะ....เดี๋ยวเส้ โดดก็โดด > <’”
ตุบ!
“เห็นมั้ย ไม่เห็นเป็นไรเลย นายไม่เชื่อใจฉันหรอ” ผมมองร่างที่คาอยู่ในอ้อมกอด จริงๆผมกับเขาไม่ค่อยสนิทกันมาหรอกแต่เพราะหลายเรื่องบังเอิญที่ทำให้ผมต้องคอยช่วยเหลือเขาตลอดเวลา
“นายขึ้นไปได้ยังไงเนี่ย”
“คือ ก็พยายามปีนขึ้นไปนั้นแหละ”
“แล้วขึ้นไปทำไม - -^” ผมเค้นเสียงถาม อะไรของหมอนี้เนี่ย รู้งี้ปล่อยไว้ไม่ช่วยลงมาซะก็ดี มึนได้โล่เชียว
“ก็ตอนแรกมันมีลูกแมวอยู่จะร่วงแหล่ไม่ร่วงเลยปีนขึ้นไปช่วย แต่อยู่ๆแม่มันก็มาคาบไปแล้ว” ร่างเล็กก้มหน้าลง เอาน้ำชี้จิ้มกันเหมือนตอนเด็กสำนึกผิด นึกภาพออกมั้ยครับ นั้นแหละเป็นท่าที่ผมเอือมที่สุด - -^
“แค่ลูกแมว นายจะห่วงอะไรมันนักละ”
“พูดแล้วห้ามขำนะ”
“ไม่แน่ใจ ว่ามาเถอะ” ผมตอบกลับห้วนถ้ามันไม่เข้าหูผมจะเดินหนีทันที
“ก็แค่อยากปกป้องใครสักคน”
“งั้นฉันบาย” ผมเดินหนีออกมาทันทีแต่มีเสียงนึงกระชากผมไว้แถบล้ม
“ก็เพราะมันเท่ไง เหมือนที่นายทำ! มันเท่มากๆเลยนะ!!” ผมถึงกับชะงักแล้วค่อยๆหันไม่มองร่างที่สั่นเทาเอาแต่ก้มหน้านิ่ง มือเล็กกำแน่นเหมือนพยายามจะเค้นเอาความกล้าออกมา
“ถึงนายจะไม่ค่อยอยากมีเพื่อน แต่ว่าที่นายทำ....ที่แบคฮยอนทำ ที่คอยปกป้องคนอื่น...มันเท่มากเลยนะ” อยู่ใจผมก็เต้นวูบขึ้นมาทันที ดีโอกลับายืนแบบคยปกติแต่ใบหน้ากลับแดงก่ำเหมือนคนจะร้องไห้ ขาเล็กก้าวช้าๆมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมที่ยืนแข็งถื่อเหมือนโดนแช่
“เพราะอยากเป็นเพื่อนกับแบค อยากเข้มแข็งเหมือนแบค”
“อย่ามาไร้สาระน่า ถ้าจะพูดแค่นี้งั้นฉันกลับก่อนละ นายก็รู้ว่าเด็ก ม.ต้นห้ามกลับหลังห้าโมง” ผมแสยะยิ้มกับเหตุการณ์ที่ไม่รู้จะตั้งรับยังไงแล้วชิ่งเดินหนีออกมาทันที ให้ตายสิ คนแบบนี้ก็มีด้วย แปลกจริงๆ
@บ้านบยอน
“แบคฮยอน~ไปซื้อของให้ม๊าหน่อยเร็ว” นั้นแหละคือเหตุที่ผมต้องออกมาซื้อของยามดึกซึ่งเป็นเวลาอ่านหนังสือ ผมปั่นจักรยานมาเลื่อนๆตามทางที่ค่อยข้างมืดอยู่ๆก็มีเงาโผล่ออกโดนที่ผมไม่ได้ตั้งตัวหักหลบอย่ารวดเร็ว ดีนะไม่ล้มว่าใครมันเดินไม่ดูทางเลยฟะ!
“นายเป็นไรรึเปล่า” มะกี้ยังบ่นเขาอยู่เลย เพราะความเคยชินแต่ให้ไม่ใช่คนผมก็ห่วงละวะ
“แบคฮยอน ?”
“ดีโอ ?” ดีโอลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดิน อยู่ๆคำพูดนั้น คำพูดที่บอกถึงตัวตนของผม ให้ตัวเองได้รับรู้สักทีว่าผมเป็นคนยังไงในสายตาคนอื่น คนที่ค้นพบว่าสิ่งที่ผมมาไม่เคยเลยที่จะทำเพื่อนตัวเอง
“ดีโอ”
“?”
“วันนี้...ขอบคุณนะที่บอก”
“หะ ?” โตๆนั้นเหลือกหนักกว่าเดิมเพราะอาการตกใจ
“วันนี้ที่พูดแรงแล้วก็ทำเมิน ขอโทษนะ ฉันคิดดูแล้วนายก็ไมได้แย่อะไร...”
“มะ...หมายความว่า....” ดีโอทำหน้าตื่นแต่มีรอยยิ้ม ผมเดินเข้าไปหาแล้วยื่นนิ้วก้อยออกไป
“เรามาเพื่อนกันนะ แล้วให้ฉันได้ปกป้องนาย”
“เท่มากเลยแบค *0*” ผมหลุดหัวเราะออกมาทันที แทนที่จะเกี่ยวก้อยดีโอกลับโดดกอดผมเลย เพราะหมอนี้ทำตัวให้ผมอยากดูแล เพราะเขาบอกว่าผมคือคนที่คอยปกป้องคนอื่น คือคนที่ค้นพบว่าตัวเองกำลังคิดอะไรทำอะไรเพื่อนคนอื่นตลอดเวลา คือคนสำคัญของผมนับตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้... นี้แหละ ดีโอถึงเป็นเพื่อนคนำคัญของผม ^^
D.O. Part's
นี้แหละครับ รอยยิ้มที่ผมพูดถึง ดูเท่แล้วก็ดูอบอุ่น วันนั้นผมเห็นเลยแววตาพร้อมจะปกป้องดูแลคนอื่นเสมอรอยยิ้มอบอุ่นและคำพูดเหล่านั้นของแบคทำให้ผมพยายามเข้นแข็งจนถึงทุกวันนี้เพื่อนที่เป็นเหมือนแบค และสักวันผมจะปกป้องเหมือนที่เขาเป็น แหละ แบคถึงเป็นเพื่อนคนำคัญของผม ^^
__________________________________________________________
_________________________________________________________
“แบคฮยอน” หื้อ ? ใครเรียกผมหว่า
“บะ...บนนี้” อ้าวเฮ้ย ? ดีโอ ? ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ได้ยังไงละเนี่ย ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะ แต่ที่รู้มาดีโอปีนต้นไม้ไม่เป็นไม่ใช่หรอ แล้วขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ไงวะนั้น ตายละเพื่อนผมมันคงบินขึ้นไปมั้งนั้น - -
“อย่าเอาแต่มองเด้ ช่วยเราก่อนเรากลัว”
“เฮ้อ...โดดมา” ผมถอนหายใจหนึ่งทีแล้วอ้าแขนรับ ดีโอมองหน้าผมอึ้งๆ
“ถ้านายไม่โดดฉันไปละ”
“ดะ....เดี๋ยวเส้ โดดก็โดด > <’”
ตุบ!
“เห็นมั้ย ไม่เห็นเป็นไรเลย นายไม่เชื่อใจฉันหรอ” ผมมองร่างที่คาอยู่ในอ้อมกอด จริงๆผมกับเขาไม่ค่อยสนิทกันมาหรอกแต่เพราะหลายเรื่องบังเอิญที่ทำให้ผมต้องคอยช่วยเหลือเขาตลอดเวลา
“นายขึ้นไปได้ยังไงเนี่ย”
“คือ ก็พยายามปีนขึ้นไปนั้นแหละ”
“แล้วขึ้นไปทำไม - -^” ผมเค้นเสียงถาม อะไรของหมอนี้เนี่ย รู้งี้ปล่อยไว้ไม่ช่วยลงมาซะก็ดี มึนได้โล่เชียว
“ก็ตอนแรกมันมีลูกแมวอยู่จะร่วงแหล่ไม่ร่วงเลยปีนขึ้นไปช่วย แต่อยู่ๆแม่มันก็มาคาบไปแล้ว” ร่างเล็กก้มหน้าลง เอาน้ำชี้จิ้มกันเหมือนตอนเด็กสำนึกผิด นึกภาพออกมั้ยครับ นั้นแหละเป็นท่าที่ผมเอือมที่สุด - -^
“แค่ลูกแมว นายจะห่วงอะไรมันนักละ”
“พูดแล้วห้ามขำนะ”
“ไม่แน่ใจ ว่ามาเถอะ” ผมตอบกลับห้วนถ้ามันไม่เข้าหูผมจะเดินหนีทันที
“ก็แค่อยากปกป้องใครสักคน”
“งั้นฉันบาย” ผมเดินหนีออกมาทันทีแต่มีเสียงนึงกระชากผมไว้แถบล้ม
“ก็เพราะมันเท่ไง เหมือนที่นายทำ! มันเท่มากๆเลยนะ!!” ผมถึงกับชะงักแล้วค่อยๆหันไม่มองร่างที่สั่นเทาเอาแต่ก้มหน้านิ่ง มือเล็กกำแน่นเหมือนพยายามจะเค้นเอาความกล้าออกมา
“ถึงนายจะไม่ค่อยอยากมีเพื่อน แต่ว่าที่นายทำ....ที่แบคฮยอนทำ ที่คอยปกป้องคนอื่น...มันเท่มากเลยนะ” อยู่ใจผมก็เต้นวูบขึ้นมาทันที ดีโอกลับายืนแบบคยปกติแต่ใบหน้ากลับแดงก่ำเหมือนคนจะร้องไห้ ขาเล็กก้าวช้าๆมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมที่ยืนแข็งถื่อเหมือนโดนแช่
“เพราะอยากเป็นเพื่อนกับแบค อยากเข้มแข็งเหมือนแบค”
“อย่ามาไร้สาระน่า ถ้าจะพูดแค่นี้งั้นฉันกลับก่อนละ นายก็รู้ว่าเด็ก ม.ต้นห้ามกลับหลังห้าโมง” ผมแสยะยิ้มกับเหตุการณ์ที่ไม่รู้จะตั้งรับยังไงแล้วชิ่งเดินหนีออกมาทันที ให้ตายสิ คนแบบนี้ก็มีด้วย แปลกจริงๆ
@บ้านบยอน
“แบคฮยอน~ไปซื้อของให้ม๊าหน่อยเร็ว” นั้นแหละคือเหตุที่ผมต้องออกมาซื้อของยามดึกซึ่งเป็นเวลาอ่านหนังสือ ผมปั่นจักรยานมาเลื่อนๆตามทางที่ค่อยข้างมืดอยู่ๆก็มีเงาโผล่ออกโดนที่ผมไม่ได้ตั้งตัวหักหลบอย่ารวดเร็ว ดีนะไม่ล้มว่าใครมันเดินไม่ดูทางเลยฟะ!
“นายเป็นไรรึเปล่า” มะกี้ยังบ่นเขาอยู่เลย เพราะความเคยชินแต่ให้ไม่ใช่คนผมก็ห่วงละวะ
“แบคฮยอน ?”
“ดีโอ ?” ดีโอลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดิน อยู่ๆคำพูดนั้น คำพูดที่บอกถึงตัวตนของผม ให้ตัวเองได้รับรู้สักทีว่าผมเป็นคนยังไงในสายตาคนอื่น คนที่ค้นพบว่าสิ่งที่ผมมาไม่เคยเลยที่จะทำเพื่อนตัวเอง
“ดีโอ”
“?”
“วันนี้...ขอบคุณนะที่บอก”
“หะ ?” โตๆนั้นเหลือกหนักกว่าเดิมเพราะอาการตกใจ
“วันนี้ที่พูดแรงแล้วก็ทำเมิน ขอโทษนะ ฉันคิดดูแล้วนายก็ไมได้แย่อะไร...”
“มะ...หมายความว่า....” ดีโอทำหน้าตื่นแต่มีรอยยิ้ม ผมเดินเข้าไปหาแล้วยื่นนิ้วก้อยออกไป
“เรามาเพื่อนกันนะ แล้วให้ฉันได้ปกป้องนาย”
“เท่มากเลยแบค *0*” ผมหลุดหัวเราะออกมาทันที แทนที่จะเกี่ยวก้อยดีโอกลับโดดกอดผมเลย เพราะหมอนี้ทำตัวให้ผมอยากดูแล เพราะเขาบอกว่าผมคือคนที่คอยปกป้องคนอื่น คือคนที่ค้นพบว่าตัวเองกำลังคิดอะไรทำอะไรเพื่อนคนอื่นตลอดเวลา คือคนสำคัญของผมนับตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้... นี้แหละ ดีโอถึงเป็นเพื่อนคนำคัญของผม ^^
D.O. Part's
นี้แหละครับ รอยยิ้มที่ผมพูดถึง ดูเท่แล้วก็ดูอบอุ่น วันนั้นผมเห็นเลยแววตาพร้อมจะปกป้องดูแลคนอื่นเสมอรอยยิ้มอบอุ่นและคำพูดเหล่านั้นของแบคทำให้ผมพยายามเข้นแข็งจนถึงทุกวันนี้เพื่อนที่เป็นเหมือนแบค และสักวันผมจะปกป้องเหมือนที่เขาเป็น แหละ แบคถึงเป็นเพื่อนคนำคัญของผม ^^
__________________________________________________________
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
