▲Lost in love เพลิงแค้นสิเน่หา▲

Lost in love

Prologue

บทนำ

             มือเรียวขาววางดอกกุหลาบสีขาวที่มารดาโปรดปรานไว้บนหน้าแท่นหินอ่อนบริสุทธิ์ ตามด้วยหญิงสาวอีกคนที่วางไว้ข้างๆ กัน...วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสไร้เมฆบดบัง แสงอาทิตย์ในยามสายส่องประกายเจิดจ้าไม่แรงนัก บรรยากาศดีๆ ในตอนนี้ทว่าความรู้สึกในตอนนี้กลับว้าเหว่เหลือเกิน

            วันนี้เป็นวันครบรอบสิบปีที่มารดาจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ...

            “อึนวอน...วันนี้ผมกับลูกมาเยี่ยมคุณ” ร่างสูงทรุดตัวลงบนพื้นหญ้าสีเขียวขจี มือที่เริ่มเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาแตะรูปของภรรยาที่ยิ้มสดใสอยู่

            “คุณเป็นยังไงบ้าง...คงสบายดีสินะ เพราะผมมาหาทีไรก็ยิ้มทุกที”

            หญิงสาวสองคนในวัยสะพรั่งหันมามองหน้ากันด้วยความเศร้าใจ เมื่อมาหามารดาคราวใด บิดาก็เสียใจทุกครั้ง แต่มักกลบเกลื่อนด้วยการหัวเราะตามประสา

            ซน นาอึนรู้...ว่าบิดายังทำใจไม่ได้กับการสูญเสียภรรยาอันเป็นที่รักในอุบัติเหตุที่ไม่ควรเกิด แต่เมื่ออดีตก็คืออดีต...ย่อมกลับไปแก้ไขไม่ได้

            “ลูกสาวของเราโตขึ้นทุกวันแล้วนะ พวกเธอเหมือนคุณมาก”

            “เวลายุนอากับนาอึนแต่งงาน ผมชักกลัวแล้วสิ...ว่าต้องถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว”

            “ถ้าในอนาคตผมต้องกลายเป็นคุณปู่...อยากให้คุณอยู่ด้วยจัง เราจะได้ช่วยกันเลี้ยงหลานๆ”

            ซน ยงจุนยังเอ่ยต่อด้วยท่าทีสนุกสนานตามบุคลิกของเจ้าตัว แต่ในสายตาของคนเป็นลูก...ย่อมรู้ว่าบิดาถวิลหาหญิงสาวคนหนึ่งที่เธอเรียกว่าแม่อยู่ทุกห้วงลมหายใจ

            ดวงตากลมโตกวาดมองสถานที่รอบๆ ด้วยความคุ้นชินเนื่องจากมาบ่อยไม่น้อย สุสานแห่งนี้ตั้งอยู่บนหน้าผาสูงชัน อยู่แถวๆ ชานเมือง...เป็นสถานที่พักผ่อนที่เงียบสงบ เหมาะแก่การหลับใหลชั่วนิจนิรันดร์

            อิม ยุนอารู้สึกสะดุดใจกับชายสองคนที่ยืนอยู่ไกลลิบแปลกๆ...คนหนึ่งมองมาทางเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ยิ่งเมื่อเขาก้าวเข้ามาใกล้เมื่อไหร่ ในใจกลับหวาดหวั่นมากขึ้นเท่านั้น

            ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกัน แต่กลับรู้สึกเหมือนกับว่าเขาชิงชังเธออย่างไรอย่างนั้น

            คนหนึ่งชี้มายังทางบิดาของเธอพลางจ้องด้วยสายตาเคียดแค้น ส่วนอีกคนมองตาม ก่อนจะดึงแขนคนร่างสูงไว้ไม่ให้วิ่งมาราวกับไม่พอใจบิดาเธอสักอย่าง....

ลางสังหรณ์ในใจบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

            “พ่อคะ นาอึน...พี่ว่าเรากลับกันเถอะ” คนเป็นพี่หันไปบอกน้องสาวที่เช็ดน้ำตาร้องไห้เป็นเพื่อนบิดาอยู่ ชายวัยกลางคนมองบุตรสาวคนโตด้วยความสงสัย

            “รีบกลับทำไมล่ะยุนอา เรามายังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเลยนะ”

            “นั่นสิคะพี่ยุนอา วันนี้พี่ขอลาหยุดไม่ใช่เหรอ” นาอึนเอ่ยถามด้วยความไร้เดียงสา

            “พี่ลืมไป ว่าเจ้านายต้องการเอกสารสำคัญด่วนน่ะ ไว้วันหลังเราค่อยมากันใหม่ดีไหม” หญิงสาวพยายามบังคับเสียงให้ปกติที่สุด

            “ก็ได้ค่ะ” ผู้อ่อนวัยกว่าได้แต่พยักหน้าไม่ติดใจอะไร พยุงบิดาขึ้นพร้อมกับร่ำลามารดา โดยให้คำสัญญาว่าจะแวะมาเยี่ยมบ่อยๆ

            ทันทีที่ทั้งสามคนเดินออกไป บุรุษนิรนามสองคนที่เพิ่งเดินตามมาถึงกับถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด เมื่อเห็นรถคันสีขาวแล่นฉิวออกไปก่อนพวกเขาเพียงนิดเดียว

            “โธ่เว้ย! ไม่ทันอีกจนได้” คริสสบถออกมาด้วยความฉุนเฉียว

            “ไม่ทันอะไร พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย จู่ๆ ก็ดึงแขนผมวิ่งออกมา” ลี แทมินถามพลางมองพี่ชายด้วยความงุนงง

            “แกจำไม่ได้จริงเหรอวะ จำไม่ได้จริงเหรอแทม!” ชายหนุ่มเค้นเสียง...เขาโตพอที่จะจำความได้เมื่อตอนที่มารดาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต คู่กรณีที่ชนนั้นเป็นลูกน้องในบริษัทของบิดาบุญธรรม ซึ่งเป็นพ่อของแทมินทำให้ตามสืบได้ไม่ยากเย็นว่ามันเป็นใคร

            “เรื่องอะไรล่ะพี่”

            “แม่เราตายก็เพราะมัน! เพราะไอ้แก่นั่นที่มันขับรถไม่ดูที่ดูทาง!”

            คำพูดของพี่ชายช่วยย้ำเตือนความทรงจำอันเลวร้ายได้เป็นอย่างดี ภาพที่นักธุรกิจใหญ่ร่ำไห้พลางกอดศพภรรยาที่หนังสือพิมพ์ชื่อดังทุกฉบับต่างก็จงใจลงด้วยกันทั้งสิ้นแวบเข้ามาในความคิดของแทมิน

            “มัน....ขับรถชนพ่อกับแม่” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมา สองมือกำเข้าหากันแน่นด้วยความลืมตัว...ลีแทมินจำได้ อุบัติเหตุครั้งนั้นพรากมารดาไปจากเขาตลอดกาล...

            “แต่ยังมีชีวิตอยู่ด้วยความสุข เพราะยังกินเงินเดือนของบริษัทอยู่และพ่อก็ไม่เอาเรื่องกับมัน” คริสเอ่ยเสียงต่ำในลำคอ จ้องมองด้วยความโกรธแค้น

            “ต่างกับพวกเรา...ที่มีชีวิตอยู่ด้วยความสูญเสียที่ไม่มีสิ่งไหนทดแทนได้”

            “พวกมันต้องชดใช้...” คริสไม่มีวันลืม...และยังคงฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้

            น่าเสียดายที่บิดาของพวกเขาไม่อยู่...ไม่อย่างนั้นเรื่องคงจะต่อกันอีกยาว ถึงแม้ตำรวจจะสรุปคดีออกมาว่าเป็นเพราะถนนลื่น ทำให้เกิดอุบัติเหตุได้ง่าย อีกทั้งบิดาเขาไม่ติดใจเอาความอะไร เนื่องจากฝ่ายคู่กรณีก็สูญเสียภรรยาเช่นกัน

            แต่คริสและแทมินกลับคิดว่ามันยังน้อยไป...น้อยไปกับความสูญเสียของพวกเขา

            ยิ่งวันนี้เป็นวันครบรอบการเสียชีวิตของลี แชริม...มารดาอันเป็นที่รัก เป็นการตอกย้ำว่าซนยงจุนควรได้รับการสูญเสียมากกว่านี้

            และทั้งคู่ไม่อาจรู้...ว่าความแค้นครั้งนี้ ทำให้ต้องลากอีกสองชีวิตที่ไม่รู้เรื่องราวใดๆ ต้องแปดเปื้อนไปด้วยไฟแห่งโทสะร้าย

2 ปีต่อมา....

            สองสีขาวปึกหนาถูกโยนลงมาโดยชายคนหนึ่งในชุดสูทเรียบหรู ซนยงจุนเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความตกใจพลางก้มหน้านิ่ง

            “อะ...อะไรครับคุณลี”

            ภายในห้องทำงานส่วนตัวของประธานใหญ่แห่งลี คอร์เปอเรชั่น ตกแต่งด้วยโทนสีเทาเรียบง่าย แต่ดูน่าลึกลับค้นหา ถ้าเป็นเวลาปกติซนยงจุนคงไม่พลาดที่จะทอดสายตามองของประดับเหล่านั้นด้วยความชื่นชม หากแต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องกลับร้อนจนเหงื่อเม็ดเล็กเริ่มชื้นตรงฝ่ามือ

            “ใบลาออก...พร้อมกับเงินเดือนก้อนสุดท้าย” ดวงตารีเหยียดมองเขาด้วยความผิดหวัง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความสมเพชปนสงสาร

            “วะ...ว่ายังไงนะครับ”

            “ฉันคงจะไม่เก็บงูเห่าไว้ใกล้ตัวหรอกนะยงจุน นายทำงานกับฉันมานาน...ก็คงจะรู้ดี”

            สลิปการเบิกเงินจากธนาคารถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ ยอดเงินที่ถูกถอนออกไปหร่อยหรอลงมากกว่าเดิมนับเท่าตัว พร้อมกับมีลายเซ็นตวัดไว้ว่า ‘ลี แทซู’

            “นอกจากจะริอาจปลอมลายเซ็นฉันไม่พอ...ยังหาญกล้าเบิกเงินสดจำนวนมากออกจากธนาคารอีกต่างหาก จะมีข้อแก้ตัวอะไรมั้ย...ซนยงจุน!”

            “จะ...เจ้านาย คือว่า...ผม”

            “ฉันเห็นใจนายนะ...เลยไม่คิดจะเอาเรื่องเก่าๆ คดีเก่าๆ มาขุดคุ้ยอีก เพราะไหนๆ ภรรยาฉันและภรรยานายก็เสียชีวิตไปทั้งคู่แล้ว มันคงจะดูไม่ดีนัก...”

            “........”

            “แต่ฉันไม่คิดเลย ว่านายจะตอบแทนฉันด้วยยักยอกเงินของบริษัทออกไปโดยพลการแบบนี้!”

            ปัง!

            สองมือหนาทุบลงบนโต๊ะทำงานด้วยความฉุนเฉียว ยิ่งทำให้ยงจุนแทบอึดอัดยิ่งกว่าเดิม ในในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เพราะรู้ว่าประธานใหญ่เป็นคนที่จริงจังและเด็ดขาดมากแค่ไหน

            ถ้าไม่ใช่ติดคุก...ก็คงฟ้องร้องจนเขาหมดเนื้อหมดตัวนั่นแหละ

            “ผะ...ผมไม่ได้ตั้งใจขโมยนะครับ แต่มันจำเป็นจริงๆ” ชายหนุ่มตอบเสียงสั่นเครือ “ฐานะทางบ้านผมไม่ค่อยดี ลูกสาวทั้งสองคนเพิ่งจบปริญญา ทำให้เงินหมุนเวียนไม่ค่อยได้ ไหนจะค่าใช้จ่ายส่วนตัวอีก...”

            “ก็เลยขโมยเงินของพ่อผมไป...ดูเป็นคนดีมากนะครับ”

            ไม่ใช่เสียงของยงจุนและไม่ใช่คำพูดของแทซู แต่เป็นคริสและแทมินที่ยืนอยู่ประตูด้วยความเหยียดหยาม ดูได้จากน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาและแววตาแห่งความรังเกียจชัดเจน

            “คุณคริส...คุณแทมิน”

            “เฮ้อ...ผมก็เห็นใจนะครับ นอกจากจะติดพนันในบ่อนยังไม่พอ ก็ยังทำหน้าที่เป็นพ่อที่ดี ส่งเสียลูกทั้งสองคนเรียนอีก” แทมินเอ่ยพลางหัวเราะเสียงต่ำ

            “แต่กลับสร้างเรื่องตลกๆ มาหลอก...อ้อนวอนขอความเห็นใจแบบนี้ ใช้ไม่ได้เลย” คริสเสริมพลางยืนกอดอกมอง

            “อย่างนี้คงจะต้องจับเข้าคุกอย่างเดียวนะ ว่ามั้ยพี่คริส?” คนเป็นน้องหันมาถามความเห็น

            “แค่เข้าคุก น้อยไปมั้ง? งานนี้คงจะต้องฟ้องร้องจนตายกันไปข้างนั่นแหละ” ชายหนุ่มหันมาหัวเราะให้กันอย่างอารมณ์ดี ยิ่งยงจุนฟังก็ยิ่งหน้าซีด ลำพังตัวเขาคนเดียวนั้นไม่เท่าไหร่ แต่ยุนอากับนาอึนล่ะ? ลูกทั้งสองของเขาไม่ควรได้รับผลจากการกระทำอันเลวร้ายแบบนี้

            “คริส แทมิน ออกไปก่อน!”ประธานใหญ่สั่งเสียงเฉียบขาด เมื่อยังเห็นลูกชายทั้งสองยั่วโมโหไม่เลิก คนถูกไล่ยักไหล่พลางนั่งโซฟาด้วยท่าทีสบายๆ

            “ไม่ครับ พวกเราจะนั่งอยู่ที่นี่เนี่ยแหละ จนกว่าพ่อจะสั่งให้ตำรวจมาลากคนที่ไม่ศีลคนนี้เข้าคุกก่อน ผมถึงจะไป” แทมินตอบเสียงกวน

            “แต่ยังไงยงจุนก็ทำงานกับพ่อมานาน ทำแบบนั้นก็ดูโหดร้ายเกินไป”

            “พ่อใจดีตั้งแต่คราวที่แม่ถูกหมอนี่ขับรถชนจนเสียชีวิตแล้วนะครับ เรื่องนี้ก็จะปล่อยไว้เฉยๆ แบบนี้น่ะเหรอ” คริสถามเสียงขรึม ทำให้ลีแทซูถึงกับเงียบไปเมื่อจนด้วยคำพูด

            จริงอยู่ที่ภรรยาสุดที่รักสิ้นชีวิตเพราะอุบัติเหตุและข้องเกี่ยวกับซนยงจุนโดยตรง แต่ประธานลีที่ผ่านโลกมามากพอกลับมองว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ

            ภรรยาของคนอื่นตายไม่พอ...ภรรยาของยงจุนเองก็สิ้นชีวิตตาม

          ผู้ชายคนนี้ก็เสียใจไม่แพ้เขา

            “แล้วแกจะให้พ่อทำยังไง” คนเป็นบิดาถามออกไปด้วยความเหนื่อยใจ ชายหนุ่มยิ้มร้ายพลางตวัดสายตาหันไปมองซนยงจุนที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่

            “ฉันให้เวลาแกสามวัน หาเงินมาคืนให้ได้ ถ้าไม่ได้...ก็เตรียมตัวหอบผ้าไปนอนไปคุกซะ!”

            “อ้อ...แล้วพ่อก็อย่าให้ยื่นข้อเสนออะไรให้มันอีกนะครับ งานนี้ ผมเข้าข้างพี่คริส” แทมินกำชับกับบิดา ก่อนจะเดินกอดคอกันสองพี่น้องออกไป

            แต่ว่า....เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบนี้

            อีกสองวันต่อมาหลังจากที่เขาได้ลาออกจากลี คอร์เปอเรชั่น ประธานใหญ่ก็ตัดสินใจมาหาเขาถึงที่บ้านพร้อมกับยื่นข้อเสนอใหม่ที่ได้ฟังแล้วกลับตกใจมากกว่าเดิม

          “ฉันมีโปรเจ็คใหม่ที่อเมริกา อยากให้นายกลับไปทำงานกับฉันเหมือนเดิม...”

          “แต่ว่าผมสร้างเรื่องให้กับเจ้านาย ผมละลายจนไม่กล้าสู้หน้าใครที่นั่นได้อีกแล้ว”

          “เปล่า ฉันหมายถึงให้นายตามฉันไปทำงานที่อเมริกา”

          “ผมทำไม่ได้หรอกครับ ความรู้สึกผิดมันยังค้างคาใจผมอยู่...ยิ่งเจ้านายทำดีกับผมแบบนี้ ผมยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเก่า”

          “ถ้านายรู้สึกผิด...อยากจะตอบแทนฉันไหมล่ะ”

          “อะไรที่เจ้านายอยากให้ผมทำ ก็บอกมาเลยครับ”

          “ยกลูกสาวนายสองคนให้แต่งงานกับลูกชายฉันสิ...นี่ถือว่านายตอบแทนฉันแล้วไง”

ยงจุนปฏิเสธออกไปอย่างไม่ลังเล แม้ว่าอีกคนเพียรพยายามเกลี้ยกล่อมมากเท่าไหร่เขาคิดว่าลีแทซูจะโกรธจนหุนหันออกไป ที่ไหนได้...ประธานใหญ่กลับหัวเราะเบาๆ เพียงเท่านั้น

            “ฉันพูดจริงๆ นะ...ตั้งแต่แชริมเสียไป เจ้าคริสกับเจ้าแทมก็ควงผู้หญิงแต่ละวันไม่ซ้ำหน้า พวกแกไม่มีแม่ที่คอยมาอบรมดูแลเหมือนเด็กๆ”

          “ฉันเองก็ผู้ชาย จะอบรมจะสั่งสอนมันก็ดูยังไงๆ อยู่ จนเจ้าสองตัวนั่นโตมานั่นแหละ มีผู้หญิงมากมายหลายตากระหน่ำอาละวาดที่คฤหาสน์ฉันเป็นประจำ”

          “ลูกสาวนายสองคนก็อยู่วัยไล่เลี่ยกันนี่ คงจะเข้ากันได้ไม่ยาก...อีกอย่างนะ ฉันไม่อยากมีลูกสะใภ้ที่วันๆ เอาแต่แต่งตัวเปรี้ยวๆ เข้าผับหรอก หัวใจวายตายกันพอดี”

          “เจ้านาย...กำลังจะบอกอะไรกับผมครับ”

          “ยกลูกสาวนายให้แต่งงานกับลูกชายฉัน ฉันรับรองว่าจะยกย่องออกหน้าออกตา...หนี้ทุกบาททุกสตางค์ของนายจะถูกชดใช้และนายก็กลับไปทำโปรเจ็คใหญ่กับฉันเหมือนเดิมที่อเมริกา!”

มาอัพให้ค่า เรื่องใหม่ ฝากติดตามด้วยนะคะ :)