บอดี้การ์ดบำบัดรัก(รับประกันความโหด ดิบ เถื่อน!)

บทนำ

การกลับมาอย่างอลังการแบบเวอร์ๆของบอดี้การ์ด

“คุณหนูคะ คุณหนูตื่นรึยังคะจวนจะได้เวลาแล้วนะคะ” เสียงหญิงแก่ดังมาจากหน้าห้อง ร่างบางจึงค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆเพื่อปรับกับแสงแดดยามเช้า จะให้นอนดีๆจะไม่ได้รึยังไงเนี้ย วันนี้ก็ไม่ได้มีเรียนถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญแม่จะจับเสียบแล้วเอาไปโยนให้หมาข้างถนนกินแม่ง

“มีอะไรคะป้าเสนียด” ฉันเดินไปเปิดประตูอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ก็พยายามทำหน้าให้ดีเพราะฉันไม่อยากหน้าย่นก่อนวัยอันควรหรอกนะ ฉันเคยคิดนะว่าตอนป้าแกอยู่ในท้องแม่ของเขาคงจะเป็นพวกแรงๆ แบบว่าอยู่ใกล้ใครไม่ได้กลัวติดเสนียดป้าแกผู้เคราะห์ร้ายก็เลยเกิดมาชื่อนั้นแม่งเชี้ยอิบอาย ฉันละอ๊ายอายแทน

“คุณหนูลืมไปแล้วหรือไงคะว่าวันนี้จะต้องไปรับเหล่าบอดี้การ์ดของคุณหนูที่สนามบิน” พูดเสร็จฉันแทบจะกรี๊ดรีบหันไปมองนาฬิกาสุดใหญ่โตมโหฬารควายทั้งตัวลงไปนอนได้เลยนะนั้น แล้วมันก็แทบทำให้ฉันช็อค อยากจะกรี๊ด 08.50 น. เมื่อเห็นดังนั้นฉันรีบปิดประตูใส่หน้าป้าเสนียดรีบอัดเทโบเข้าไปในห้องน้ำทันที

20 นาทีผ่านไปกับการอาบน้ำแสนนานของฉัน...

ฉันมองตัวเองในกระจกตรวจความเรียบร้อย ฉันเป็นผู้หญิงที่ถือว่าจัดในระดับโคตรเอ็กซ์น่าฟัดเลยก็ว่าได้ ชุดเดรสสีแดงสั้นรัดรูปเผยให้เห็นทุกสัดส่วน ไม่ว่าจะเป็นนมที่แม่งก็ไม่รู้เอามาจากไหนขนาดแม่ยังมีเท่าเด็กประถมแล้วไหนจะร่างกายที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งแบบมาตรฐานอีก ผิวที่ขาวเหมือนนมอันนี้ได้พ่อมา

ฉันเป็นคนที่ไม่ได้เรียบร้อยอะไรมาตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันเข้าขั้นเป็นพวกเถื่อนเงียบก็ว่าได้ ร้าย แรง แบบเงียบๆแต่แม่งถ้าฟิวขาดขึ้นมาก็ไม่เหลือคาบความเป็นคุณหนูเลยหล่ะ เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าหน้าผมเรียบร้อยฉันจึงรีบวิ่งลงไปหน้าบ้านทันที

“เชิญครับคุณหนู” คนขับรถส่วนตัวคนนี้ชื่อประหลาด นั้นแหละชื่อของเขา ลุงประหลาด - - ประหลาดสมชื่อจริงๆวะ หน้าตาก็เหมือนต่างดาวที่มีหลุมอุกาบาทบนหน้า คนบ้านฉันมีแต่ชื่อแปลกแต่ส่วนมากก็เข้าขั้นหล่อแต่อีกส่วนมากแม่งก็หน้าตาอย่างกับปลวก

ฉันลืมแนะนำตัวไปสินะ ฉันชื่อไมน่า ชื่อจริงอย่าเสล่อมารู้เลยมันเป็นความลับจ้ะ ^__^ //ทำหน้าใสซื่อ ผ่านไปประมาณ 30 นาที ฉันก็ได้ถึงสนามบินที่โคตรจะใหญ่มหึมา ฉันเดินหาบอดี้การ์ดอยู่นานสองนานแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่ขี้เล็บ มัวไปหลบอยู่ที่ไหนนะป่านี้น่าจะมารอได้แล้วนะ ฉันหยุดเดินไปหาที่นั่งอย่างโกรธ ถ้าเจอตัวแม่จะจับทำหมันซะเลยนี้ ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนสายตาก็สอดส่องมองหาไปทั่ว

“นานเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่ได้เจอหน้าของเธอ นานเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มหยาดเยิ้มของเธอ......” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นซึ่งเป็นเพลงที่ฉันเป็นคนแต่งกับพวกบอดี้การ์ด ฉันจึงรีบหันไปมองตามเสียงทันที นั้นก็แทบทำให้ฉันช็อก O_O ผู้ชายหน้าตาแบบหล่อสุดๆ เดาได้ไม่ยากว่านั้นคือคนที่ฉันกำลังตามหา

แต่ที่ทำให้ฉันตะลึง และคนในสนามบินตะลึงไม่แพ้กันคือพวกเขาใส่ชุดสีชมพูหวานวิ๊งๆออร่าจนแสบตามาก ไหนจะชุดลายคิตตี้จนกูอยากจะอ้วก แล้วไอพวกกล่องของขวัญ ตุ๊กตงตุ๊กตาหมีหมาวัวควายที่ถืออยู่ในมือของทุกคนนั้นมันอะไร ไม่พอแค่นี้ถ้าจำไม่ผิดหมอนั้นคือไนท์ผู้ชายที่แม่งโคตรปัญญาอ่อนที่สุดกำลังกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างหน้าด้านๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++

เอาไปแค่นี้ก่อนนะ เพลงง่วงละ

เดี๋ยวพรุ่งนี้จะรีบมาแต่งต่อเลยค้า ><