Love ♡r not รักกันป่ะ

"ไม่ได้นะฉันไม่ให้ไป" เจมส์พูดขึ้น

"นายคิดว่าใครจนทนได้ถ้าโดนขนาดนี้" หมากพูด

"ฉันเห็นด้วยกับหมากนะแต่ไม่เห็นด้วยที่นายให้เบลล่าไปอยู่ด้วย" คิมพูดเสริม

"พอเหอะ!! คิมหมากกลับไปก่อนนะ ฉันเหนื่อยอยากพัก" ฉันบอกหมากคิม

"ถ้างั้นเรากลับกันนะหมาก ไปส่งฉันที่บ้านด้วย" คิมบอกหมาก

"แต่...." หมากกำลังจะพูดแต่คิมส่งสายตาให้เหมือนบอกออกจากตรงนั้น

"กลับก่อนนะเบลล่า เจอกันที่โรงเรียนนะ" คิมพูดแล้วลากหมากออกไป

"จะขึ้นห้องเหรอ ฉันช่วย" เจมส์พูด

"ไม่ต้องฉันไปเองได้" ฉันตอบเสียงเคืองๆเล็กน้อย ฉันลุกตากโซฟาที่นั่งอยู่แต่เหมือนอาการมึนหัวยังไม่หายไป

"เฮ้ยระวัง!!" เจมส์ร้องขึ้นแล้วมาประคองตัวฉันไวแต่ปากของเจมส์มาจุ๊ฟที่แก้มฉัน

"ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันไปเองได้"

"เดินยังจะไม่ไหวแล้วยังจะดื้ออีก มาฉันช่วย" ผมช่วยเธอยืนขึ้นมา

"ไม่ต้อง ฉันยื่นได้แล้วเห็นไหม" เธอปฏิเสธผม ดื้อนักใช่ไหม...ผมไม่รอช้าอุ้มเธอทันที

"นายทำอะไรของนาย ปล่อยฉันลง!!" เธอยังคงดิ้นอย่างแรง

"ถ้ายังไม่หยุดดิ้นฉันจะทิ้งเธอตรงนี้แหละ" ผมพูดแล้วทำเหมือนจะทิ้งเธอลง เธอก็เลยกอดผมแน่นขึ้นจนหน้าของเธอมาซุกอยู่ที่คอผม

"ไปได้ยังอ่ะ" เธอพูดแล้วผมก็เดินไปส่งเธอถึงบนเตียง

"มาส่งฉันแล้ว ก็ออกไปสิ"

"ใครบอกว่าฉันมาส่งเธอฟรีๆ...."

"ฉันต้องดูแลเธอ ถือว่าเป็นการไถ่โทษแล้วกัน" ผมตอบ

"ถือเป็นการไถ่โทษเหรอ....ได้ นายต้องรับใช้ฉันเคป่ะ" พูดอย่างนี้ได้เวลาฉันเอาคืนนายแล้ว คุณชายยยยยย

ตอนเย็นอาการฉันเริ่มดีขึ้น ฉันจึงออกมาเดินเล่นแถวสระว่ายน้ำ ที่ประจำของฉัน

"หายดีแล้วเหรอถึงได้มาเดิน" 

"ก็ดีขี้นแล้วอ่ะ" 

"เอ่อ...เบลเธอยังโกรธฉันอยู่ไหมอ่ะ" เจมส์ถามแบบแบบรู้สึกผิด

"โกรธสิ!!นายนึกยังไงถึงเอาฉันไปขังอยู่ในนั้น ทั้งมืดทั้งแคบ ถ้าฉันขาดอากาศ ตายขึ้นมานะฉันตะมาบีบคอนายคนแกเลย" ฉันรัวเป็นชุด

"ฉันขอโทษ แค่อยากแกล้งเธอเท่านั้น แต่ช่าเหอะเรื่องมันผ่านไปแล้วเนอะ" ง่ายจังนะคุณชาย แต่ช่างเหอะถึงจะแกล้งแรงแค่ไหนฉันก็โกรธนายไม่นานหรอก ทำไงฉันต้องยอมนายด้วยนะไม่เข้าใจตัวเอง

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

ติชมได้นะ