Love ♡r not รักกันป่ะ

ในค่ำคืนที่ท้องฟ้าไร้แสงจันทร์ฉันมองเห็นดวงดาวท้องฟ้าความสุขสามารถทำให้คนเรามองอะไรๆสดใสเสมอ เวลามันผ่านไปเร็วจริงๆนะแต่ถ้าเราได้อยู่กับคนที่เรารัก และรักเรา ฉันก็คงไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

มือหนาของชายหนุ่มสอดเข้าที่เอวเล็กของหญิงสาวจากด้านหลัง กอดกำชับร่างให้แนบกาย

"ยืนคิดอะไรอยู่หรอ??" เสียงของชายหนุ่มถาม

"ก็คิดว่าเมื่อก่อนไม่น่าเชื่อเลยนะนายเกลียดฉันและฉันก็เกลียดนาย แต่ทำไมฉันต้องทนอยู่กับนายทั้งๆที่นายทำร้ายฉันสารพัด" สหญิงสาวเอยพร้อมชวนคิดเรื่องในอดีต

"โอ๋ๆๆขอโทษนะที่แกล้งแล้วก็ทำร้ายเธอสารพัดแต่ตอนนี้เค้าไมมีทางทำร้ายเบลอีกแล้ว"

"แรกๆไม่ชอบก็จริงแต่ความรู้สึกนั่นก็เปลี่ยนไปตั้งแต่เธอคบกับหมากบอกตรงๆเลยนะฉันรู้สึกจุกๆอกไงไม่รู้ คิดได้แค่อย่างเดียวคือฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอเป็นของใครทั้งนั้น หรือพูดง่ายๆคือ...ฉันรักแล้วหวงเธอมาก" ชายหนุ่มพูดอย่างจริงจัง

"ค่าาา รู้แล้วว่ารักและหวงแต่จะกอดแน่นไปไหมปล่อยได้แล้วเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า" เธอพยายามแกะมือหนาออกจากเอวบางของเธอแต่เจ้าของมือนั้นกลับกำชับอ้อมกอดเข้าอีกแล้วหอมเข้าที่แก้มนิ่มๆของเธอทั้งสองข้าง

"ใครเห็นแล้วจะทำไม ยังอายอยู่อีกหรอลูกสองแล้วนะเมียจ๋า" เฮ่อเวลาผ่านไปเร็วจริงๆเลยแต่งงานกันมาก็เกือบจะ3ปีแล้วนิ่

"นี่จะลูกหนึ่งลูกสองก็ชั่งปล่อยได้แล้วกอดอยู่ทุกวันไม่เบื่อบ้างหรอ" เสียงเล็กๆพูด

"จะเบื่อได้ไงเมียตัวเองน่ารักขนาดนี้ แต่ตอนนี้คิดไปคิดมาอยากได้ลูกอีกคนจัง คนแรกก็ผู้ชาย คนที่สองก็ผู้หญิง คนที่สาม....เอาแฝดเลยเป็นไง" เขาพูดติดตลก

"นี่จะบ้าหรอ ทะลึ่งละ" เธอเอ็ด แต่เข้าก็ไม่ฟังแถมต้องอุ้มเธอไปทันที เขาค่อยวางร่างเล็กๆที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาลงช้าๆ วางริมฝีปากของเขาประกบกับเธอทันที จูบนี้ที่เธอคุ้นเคยแล้วไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจรสจูบที่เป็นของเธอได้อีกต่อไป จูบที่มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่เป็นเจ้าของ

The end

จบแล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามแล้วทำให้รอนาน