Love ♡r not รักกันป่ะ

  เกือบสองเดือนแล้วสินะที่เราได้บอกทุกคนว่าเราคบกัน สถานะของเราตอนนี้ชัดขึ้ผมจะอยู่ตรงนี้และอยู่กับเธอแบบนี้ตลอดไป
"เบล..เออ..คือ......มีไรจะขออ่ะ" เสียงตะกุกตะกักเอ่ยขึ้น
"มีไรก็ว่ามาสิ??" เธอถาม
"เบล เราแต่งงานกันน" เขาพูดพร้อมหยิบกล่องที่มีแหวนอยู่ยื่นมาข้างหน้า
"คือเจมส์ ฉัน...ยังไม่พร้อม ขอเวลาฉันหน่อยนะแล้วฉันจะให้คำตอบนาย" คำตอบของเธอเหมือนทำให้เขาหน้าแตกไปครึ่งหนึ่ง ก็ยังดีที่เธอไม่ปฏิเสธ ไม่งั้นเขาคงไม่ยอมแน่ๆ
"ก็ได้...." เจมส์จมูกย่นลงท่าทีที่แสดงว่าเขาน้อยใจ
"ฉันขอไม่กินข้าวนะ เวียนหัว" เสียงใสๆเอ่ยด้วยอาการไม่สู้ดี
"เธอเป็นอะไรรึป่าวสามสี่วันมานี่เธอไม่ค่อยกินไรเลยนะ ไปหาหมอดีกว่านะ" เจมส์เอ่ยด้วยความเป็นห่วง
"ไม่...ไม่เป็นไรต้องฉันไปพักผ่อนละ" เธอเดินไปไม่กี่ก้าวแต่ดูท่าอาการเธอไม่ดีซะแล้วเธอเดินเสเหมือนจะล้มลงแต่โชคดีที่เจมสช่วยประคองเธอไว้ได้
"มาเดี๋ยวพาขึ้นห้อง" เจมส์พยุงเธอขึ้นไปข้างบนห้องพร้อมบอกให้คนใช้เอาอาหารขึ้นไปให้เธอด้วยดูเธอไม่มีแรงเลย
"หนูเบลล่าเป็นอะไรรึป่าวลูก เห็นคนบอกว่าหนูไม่ค่อยสบาย" คุณแม่ถามเธอด้วยความเป็นห่วง
"หนูไม่เป็นไรแล้วคะ ได้พักผ่อนคงจะดีขึ้น" เธอตอบ
"เอางี้มากินข้าวต้มร้อนๆก่อนนะ เสร็จแล้วจะได้กินยา" แม่ยื่นถ้วยข้าวต้มมา แต่สีหน้าของเธอเริ่มจะมีความผิดปกติก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำ
"คุณผู้หญิงคะ อาการแบบนี้หมือนตอนที่คุณผู้หญิง........" ป้าแจ่มคนสนิทของคุณแม่พูดชวนคิด แต่ผมก็เอาแต่งง??
"เจมส์เรามีเรื่องต้องคุยกันแล้ว" เป็นอะไรกันผมงงไปหมดแล้วนะแล้วทำไมแม่ต้องดูเครียดขนาดนั้นด้วย
หลังจากที่ผมพาเบลล่าพักผ่อนจนเธอหลับไปแล้ว ผมก็ต้องมาหาแม่ดูท่าจะซีเรียสมากเลยสิ
"แม่มีอะไรหรอครับ" ผมถาม
"เจมส์ ลูกไปทำอะไรหนูเบลรึป่าว" แม่ผมพูด
"ป่าวนะครับแม่ ผมเลิกแกล้งเบลแล้วนะครับ" ผมตอบตั้งแต่เธอกลับมาผมก็ไม่ได้แกล้งเธอแรงๆแบบเมื่อก่อนแล้วนิ่
"แม่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น เจมส์....มีอะไรกับหนูเบลแล้วใช่ไหม" แม่ผมถามตรงๆ
"เอ่ออออออ..ครับแม่" ผมตอไปตรงๆเช่นกันในเมื่อเราไม่มีไรต้องปิดแล้วนิ่
"แล้วแม่รู้ได้ไงครับ มีใครบอกแม่หรอ??"
"ป่าว...." ผู้เป็นแม่คลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดกับลูกชายตัวดีต่อ "อาการหนูเบลเหมือน....ตอนที่แม่มีเจมส์ไงลูก" สิ้นประโยคนี้ผมแถบสตั๊นไปหลายวิ
"หมายความว่า ผมจะได้เป็นพ่คนแล้วใช่ไหมครับแม่" บอกตรงๆนะตอนนี้ผมจโคตรดีใจเลย
"เพื่อความแน่ใจนะแม่ว่าเราไปถามหนูเบลดีกว่านะ" แม่ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนี้มีเพียงแค่ผมคนเดียว แต่ทำไมเบลล่าถึยังไม่ยอมรับคำขอแต่งงานของผมละ เริ่มจะคิดมากแล้วนะ!!
ผมนั่งอยู่บนเตียงข้างๆเธอที่นอนอยู่ ในหัวก็คิดไปเรื่อยเปื่อย ร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างเริ่มลืมตาขึ้น
"เจมส์นายมานั่งอะไรตรงนี้ละ" เธอลุกขึ้นนั่งในท่าที่สบาย
"มาดูเธอว่าเป็นยังไงบ้าง เบลไปโรงพยาบาลกับฉันเถอะนะ"
"ฉันไม่เป็นไรมากแล้วไม่ต้องห่วงหรอกหน่าแค่นี้เอง" เธอตอบ
"ถึงไม่ห่วงตัวเอง ก็หน้าจะเป็นห่วงลูกบ้างนะ" คำพูดนี้ทำเธอถึงกับอึ้ง เขารู้ได้ไงฉันไม่ได้บอกใครเลยนี่
"นายพูดอะไรของนาย" ฉันลองถามเพื่อความแน่ใจ
"ถ้าเธอไม่ห่วงตัวเองเธอก็ควรห่วงลูกบ้างสิ เธอไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนเดิมอีกแล้วนะ ตอนนี้เธอมีลูกแล้ว ลูกของเรา แต่...ฉันยังไม่เข้าใจนะว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมรับคำขอแต่งงานของฉัน" เขารู้แล้วจริงด้วยคงต้องถึงเวลาแล้วสินะ
"ฉันว่าจะบอกนายเรื่องลูกอยู่เหมือนกันแหละ ส่วนเรื่องแต่งงานฉันว่าฉันยังไม่พร้อม"
"ยังไม่พร้อมหรอเบลล่านี่เธอท้องแล้วนะจะให้คลอดออกมาก่อนหรอถึงจะพร้อมนะ" ดูพูดเข้านายนี่ยังเอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยนเลย
"แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันท้องอ่ะ เรื่องนี้ฉันยังไม่ได้บอกใคนเลยนะ" ฉันถาม นั้นสิรู้ได้ไง??
"แม่ฉันบอกไง ถึงแม่ฉันจะไม่ใช่หมอแต่ก็ดูออกนะว่าอาการคนท้องเป็นยังไง"
"ห๊ะ คุณป้ารู้แล้วหรอว่า...." คุณป้าจะว่ารบ้างเนี่ย
"เธอเรียกใครป้า ต่อไปนี้เธอต้องเรียกว่าแม่สิ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ" เจมส์พูด ทำไมฉันถึงทนอยู่กับนายได้นะอยู่ด้วยทีไรปวดหัวทุ๊กที แต่ถ้มีนายอยู่อย่างนี้แล้วฉันก็ยอมปวดหัวไปทั้งชีวิตเลย
 
 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป
ใกล้จบแล้วน๊า ขอโทษนะคะที่ไม่ค่อยได้อัพ ใกล้เปิดเทอมแล้วต้องเที่ยวให้คุ้มน้อแฮ่ๆ ฝากติดตามต่อเลยนะคะ