Love ♡r not รักกันป่ะ

 วันนี้แล้วสินะที่เบลล่าต้องไป ผมทำใจไม่ได้ถึงจะจากกันในเพียงระยะเวลา6ปี แต่มันก็ยังนานมากสำหรับชีวิตผมอยู่ดี

"มอนิ่งครับแม่" ผมทักทายแม่เมื่อผมเดินมาถึงที่โต๊ะอาหาร

"วันนี้ตื่นเร็วจังนะ หนูเบลล่าขึ้นเครื่อง10โมงแต่นี้พึ่ง7โมงกว่าเอง"

"ก็ผมอยากอยู่กับเบลนานๆนี้ครับ" คนที่ถูกพูดถึงเดินมาพอดี

"หนูเบลมากินข้าวก่อนมา" คุณป้าแรกด้วยน้ำเสียงสดใส

"วันนี้แล้วสินะ....เฮ๊ยยยยยยย" เจมส์ถอนหายใจออกมา

"นี้ถ้าเจมส์จะคิดถึงขนาดนี้ทำไมไม่ไปอยู่ด้วยกันเลยละ" คุณป้าพูดทำเอาหน้าฉันร้อนไปหมดแล้ว

"ได้เหรอครับแม่" เจมส์ถามด้วยตาเป็นประกาย

"นี้นายก็เรียนของนายไปสิ อีกไม่นานหรอก6ปี แป๊ปเดียวเอง" แป๊ปเดียวแค่นี้เองเหรอ...ถ้าแค่นั้นจริงก็คงดีสินะ

"เอาหนาๆๆถ้าเจมส์คิดถึงหนูเบลล่าก็ค่อยไปหาก็ได้ แต่ถึงยังไงอีก3ปีหนูเบลล่าก็จะมารับมรดกแล้ว" แม่อธิบายเพื่อไม่ให้ผมคิดมาก แต่สิ่งที่ผมกลัวคือถ้าเราห่างกันแล้วความสัมพันของเราห่างดันไปด้วย หรือเธออาจพบคนใหม่ที่ดีกว่าผมรู้ว่าเธอเป็นคนที่มั่นคงก็เถอะ ตอนนี้ผมกับเบลล่าออกมาเดินเล่นกับสาคูที่สวน

"เบลไม่อยู่สาคูต้องเหงาตายแน่ๆเลย" เจมส์บ่น

"ก็คิดว่าฉันอยู่กับนายสิ"

"ยังไงอ่ะ?? " ผมถามอย่างสงสัย แต่จู่ๆผมก็มีคนเฟสทามมาหาผม...ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู เบลล่า

"รับสิ.....^^" ผมกดรับ

"แค่นี้...เห็นป่ะเราอยู่ใกล้กันแล้ว" เธอพูดแบบง่ายๆ

"ทำได้แค่เห็นหน้าจะกอด จะหอม จะจูบ ก็ไม่ได้" นี้เค้าพูดอะไรออกมารู้ไหมตอนนี้หน่าฉันร้อนผ่าวคงแดงไปหมดแล้วมั้ง

"พะ..พูดไรของนายถ้าใครได้ยินเข้างจะว่าไง"

"ก็ไม่ต้องว่าไงนี้ เราคุยกันสองคนนะ" เค้าพูดอย่างหน้าตาเฉย

"ถึงเวลาแล้วไปกันดีกว่า" ถึงเวลาแล้วสินะที่ฉันจะต้องไป

ณ.สนามบิน

"หนูเบลรักษาตัวดีๆนะ" คุณป้าอวยพร

"ถึงแล้วอย่าลืมโทรบอกด้วยนะ ลุงกับป้าเป็นห่วง" คุณลุงพูด

"ถ้าถึงแล้วต้องโทรหาฉันคนแรก แล้วห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่นถ้าไม่จำเป็น มองแต่ฉันคนเดียว ถ้ามีคนมาจีบก็ปฏิเสธไปและห้ามรักใคร...นอกจากฉันคนเดียว" เจมส์รัวใส่

"รู้แล้วหน่าาาาาา" ฉันพูดแล้วเจมส์ก็พุ้งมากอดฉันแบบไม่ทันให้ฉันตั้งตัว ฉันพยายามดิ้นแต่เค้ากลับบอกว่า "ขอกอดแค่แปปเดียวเองนะ" ปากบอกแปปเดียวแต่นี้ปาไปเป็นชั่วโมงแล้วมั้ง

"ฉันไปละนะ" ฉันคลายกอดจากเจมส์แล้วเดอ

นทางไปเพื่ออนาคตของฉัน อีกไม่นานหรอกเจมส์ อีกไม่นาน

โปรติดตามตอนต่อไปนะจ๊

ถ้าว่างๆจะมาอัพอีก

ปล. การบ้านเยอะจริง